ถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันคือเรื่องจริงสักวันเราจะได้พบกันอีก
: เมญ่า
เมญ่า เมญาวีย์ เดชพิพัฒน์โชติ สาวลูกครึ่ง สูงขาว หน้าคม ตาโตสีน้ำตาล จมูกโด่ง เรียวปากบางสวย ชวนหลงใหล
เอาแต่ใจตามสไตล์ ลูกคุณหนู อายุ 20 คณะแพทยศาสตร์ ปี 2 มีใบหน้าอันแน่นิ่งที่ดูจะหยิ่งๆ
IQ สูงซะป่าว แต่ EQ ต่ำเตี้ยเรี่ยดินสิ้นดี
เวลา รัตติกาล กาญจน์วรสกุล สาวหน้าหมวย จมูกโด่งสวย ปากกระจับ น่ารักสดใส อายุ 20
คณะเกษตรศาสตร์ ปี 2 นิสัยออกแนวห้าวๆ ทโมนๆ ซนๆ ซึ่งมันดูจะขัดๆ กับบุคลิกภายนอกอย่างสิ้นเชิง
“อ้าวคุณ ขยันจังมาอ่านหนังสือแต่เช้าเลย” เสียงใครวะคุ้นๆแฮะ ฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงก็เห็นยัยตัวเล็กยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้า
“กำลังใกล้จะสอบน่ะ”
“เออ จริงด้วยสิแป๊บๆก็จะหมดไปอีกปีแล้วเร็วเน๊าะ ว่าแต่...คุณชื่ออะไร อยู่ปีไหนเหรอ คราวที่แล้วเราลืมถามน่ะ แหะๆ” ยัยตัวเล็กถามพร้อมกับเอามือลูบท้ายทอยแก้เก้อ น่ารักจริงๆ เห้ย....ฉันส่ายหัวสองสามครั้งเพื่อไล่ความคิดเมื่อครู่
“เมญ่า อยู่ปี 2”
“เห้ย..จริงเหรอ งั้นเราก็รุ่นเดียวกันอ่ะดิ เราก็ปี 2 เหมือนกัน” ยัยตัวเล็กบอกอย่างร่าเริง แล้วจะดีใจอะไรเบอร์นั้น “เห้ย...คุณ”
“ห๊ะ อะไร” อะไรวะ เห้ยซะดังเลย ตกใจหมด ดีนะไม่มีคนอื่นอยู่ในห้องสมุดด้วยเพราะว่ามันยังเช้าอยู่
“ตะกี้เราเห็นคุณแอบยิ้ม ฮั่นแน่” ห๊ะ...ยิ้มตอนไหนวะ หรือว่าฉันเผลอยิ้มออกมางั้นเหรอ
“อะไรคุณใครยิ้ม เรายิ้มตอนไหน” ไม่ได้ๆ ฉันต้องรักษามาตรฐานของตัวเองเอาไว้
“ก็ตะกี้ไง เราเห็นอยู่ว่าคุณยิ้ม”
“เราไม่ได้ยิ้ม”
“ยิ้มสิ ก็เราเห็นอยู่คุณอย่ามาเถียงสิ”
“เอ้า….บอกว่าไม่ก็ไม่สิ” แล้วฉันก็ยืนขึ้นเถียงด้วยความเหลืออด ซึ่งยัยตัวเล็กก็ลุกขึ้นตามอย่างกับจะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
“นี่คุณ กะอีแค่ยิ้มเอง ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย”
“นั้นมันเรื่องของเรา ไม่ได้หนักหัวใครซะหน่อย” ฉันพูดอย่างลอยหน้าลอยตา คิดว่าตัวเองเป็นใคร แล้วกล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้ หึ
“งั้นฉันจะพูดเรื่องของเรา”
“อะไร” เรื่องอะไรวะ
“คุณช่วยนั่งลงก่อนได้ไหม เราปวดคอ ยืนเงยหน้าคุยกับคุณเนี่ย” อ้าวว นี่ฉันผิดเหรอวะคะ ฉันกลอกตาไปมาก่อนจะนั่งลงก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ฉันแค่เมื่อยหรอกนะโด่ว แต่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจับจ้องมองมาที่ฉันอยู่ พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นยัยตัวเล็กนั่งเอามือกอดอกมองมาที่ฉัน ฉันยกคิ้วขึ้นแทนประโยคคำถามว่า ‘มีอะไรอีก’
“คนเรามองกันที่ภายนอกไม่ได้จริงๆด้วย เราชื่อเวลานะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ห๊ะ อะไรวะ พูดจบยัยตัวเล็กก็แนะนำชื่อตัวเองด้วยรอยยิ้มแล้วลุกเดินออกไปยังชั้นหนังสือ ตอนนี้หน้าฉันคงเต็มไปด้วยเครื่องหมาย??
Guest
