*ไม่มีเนื้อหาส่วนใดที่เกี่ยวข้องกับนิยายและบทละคร "บุพเพสันนิวาส"*
*ใช้ชื่อและคาแรคเตอร์ของตัวละครที่ชื่นชอบมาแต่งแต้มตามจินตนาการ หากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณที่นี้*
แสนหรือพี่แสน
ลูกชายของพ่อเลี้ยงเดื่อ เจ้าของไร่ "ราชสีห์" เคยอยู่ในความอุปการะของอัญชัญและกัลป์หลังจากที่พ่อเลี้ยงเสียชีวิต
ปัจจุบันยังคงทำหน้าที่เป็นลูกบุญธรรมและ พี่ชาย ที่ดีของเด็กสาวฝาแฝด
"อย่าดื้อกับพี่"
การะเกด / เกศสุรางค์
บุตรสาวฝาแฝดของอัญชัญและกัลป์ หลังจากเกศสุรางค์ผู้เป็นพี่สาวแต่งงานไป ก็ทำให้ "การะเกด" ผู้เป็นน้อง
ต้องกลับมาเผชิญหน้ากับฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนมาตลอด 9 ปีอีกครั้ง
"ฆ่าเกดให้ตายเถอะค่ะ เกดทนเป็นที่รองรับอารมณ์ของพี่ไม่ไหวอีกแล้ว"
.
.
.
เรื่องนี้มีเนื้อหาที่รุนแรง ดราม่าและโรคจิต
#ความไว้ใจฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น
.
.
.
#นางฟ้าของพี่แสน
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่
https://writer.dek-d.com/sleeplessgirl/writer/view.php?id=1745834
บทนำ
“ก็เลยตัดสินใจจะให้ยัยเกดมาอยู่กับแสนที่เชียงใหม่สักเดือนสองเดือน”
ไม่อยาก...
“จนกว่าแม่กับพ่อจะจัดการเรื่องที่อยู่ที่กรุงเทพให้เรียบร้อย”
ไม่อยากจะเชื่อเลย...
“ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบสิบปี หวังว่าแสนจะยังเอ็นดูน้องนะลูก”
9 ปีที่แล้ว...
“แน่นอนอยู่แล้วครับ ผมน่ะเอ็นดูน้องมาตลอดนั่นแหละ”
ไอ้สารเลว!!
“ฮึก ฮือ อะ...พี่แสนขา กะ...เกด เจ็บ อ๊า!”
“ชู่ววว...เงียบนะคะคนดีของพี่แสน หนูสวยมากเลย...รู้ตัวมั้ย สวยไปทั้งตัวเลย”
“คะ...คุณพ่อ..คุณ...ฮึก...แม่...อ๊ะ อ๊า...ชะ...ช่วยเกดด้วย!!”
คุณพ่อ...คุณแม่
“คุณพ่อ คุณแม่คะ!” เสียงหวานโพล่งขึ้นกลางวง ทำให้รอยยิ้มครื้นเครงแข็งค้างอยู่บนใบหน้า ของชายหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามขมวดคคิ้วมุ่น นิ้วกร้านที่กำลังละเลียดวนอยู่บนขอบแก้วไวน์ชั้นดีอยู่ชะงักก่อนจะปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้ม นัยน์ตาคมเข้มดุดันเหลือบมองใบหน้าเล็กของเด็กสาวข้างตัว ที่ในตอนนี้เติบโตกลายเป็นหญิงสาวสะพรั่ง...เต็มตัว
“มีอะไรหรือยัยเกด ทำไมต้องเสียงดังด้วย แม่ตกใจหมด” อัญชัญเอ่ยปราม มองบุตรสาวที่มีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็มกรอบหน้าสวย ท่าทางแปลกๆตั้งแต่เธอกล่าวว่าจะมาเยี่ยมแสน ชายหนุ่มผู้เป็นลูกชายบุญธรรมของเธอ
ในอดีตแสนเป็นลูกชายของเดื่อคนรักเก่าของอัญชัญ หลังจากที่เดื่อจากไปอย่างกระทันหัน ด้วยความสงสารและเอ็นดูอัญชัญจึงรับแสนมาเป็นลูกชายอีกคน ซึ่งกัลป์ก็ไม่เคยคิดรังเกียจ ทั้งยังเอ็นดูเด็กหนุ่มไม่น้อย จนกระทั่งเธอมีบุตรสาวฝาแฝด แสนก็ยังทำหน้าที่เป็นพี่ชายที่ดีมาโดยตลอด...
น่าแปลก...การะเกดตอนเด็กก็ออกจะติดพี่แสนเสียยิ่งกว่าเกศสุรางค์ที่เป็นพี่สาวแท้ๆ ในตอนนี้กลับไม่แม้แต่จะมองหน้าพี่ชายด้วยซ้ำ
ตั้งแต่ครอบครัวของเธอย้ายไปอยู่ที่ญี่ปุ่นตามหน้าที่การงานของสามี การะเกดก็ไม่ได้เจอกับแสนอีกเลย เพราะชายหนุ่มยืนยันจะกลับมาดูแลไร่ที่เชียงใหม่ของบิดาแทนที่จะติดตามเธอกับครอบครัวไปต่างประทเศ แต่อัญชัญก็ไม่ได้เอ่ยขัดใจ แม้ว่าในตอนแรกคิดว่าแม่การะเกดตัวดีจะงอแงบ้านแทบแตก แต่เด็กสาวในวัย 13 ปีกลับไม่ยอมพูดจากับใครอยู่เป็นเดือน จนคนเป็นแม่แทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอุบัติเหตุ ก่อนวันออกเดินทางในตอนนั้น หรือเป็นเพราะอาการห่างบ้านกันแน่ ที่ทำให้การะเกดมีอาการอย่างหนักจนต้องเข้าพบจิตแพทย์
“ยังโกรธที่ตอนนั้นพี่แสนไม่ได้ไปส่งที่สนามบินอยู่เหรอคะ...” ร่างบางสะท้านเฮือกเมื่อมือของชายหนุ่มข้างตัววางลงบนกลุ่มผมนุ่มของตนก่อนจะลูบไปมาเหมือนเอ็นดูเสียเต็มประดา...เธอกลัว...กลัวสัมผัสขอเขาเหลือเกิน มันมีอะไรแอบแฝงอยู่เสมอ...ศีรษะกลมสะบัดหนี ทำให้มือของแสนแข็งค้างอยู่กับที่
“เกดบอกคุณแม่แล้วไงคะ ว่าเกดจะไปอยู่กับพี่เกศสุรางค์ ไม่ต้องรบกวนพะ...พี่แสนหรอกค่ะ” การะเกดละล่ำละลักบอก
“ได้ยังไงล่ะลูก พี่เกศกำลังจะแต่งงาน เราจะไปรบกวนพี่เขาเปล่าๆ พ่อกับแม่จัดการเรื่องที่อยู่ไม่นานหรอก อยู่กับพี่แสนเนี่ยแหละ แม่เขาจะได้สบายใจ” กัลป์บอกกับบุตรสาวก่อนจะหันไปชนแก้วกับแสนตามประสาผู้ชายที่ไม่ได้พบเจอกันนาน อัญชัญก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะจัดแจงเอาข้าวของของการะเกดไปจัดเก็บในห้องตามคำบอกของลูกชายบุญธรรม
การะเกดได้แต่นั่งตัวสั่นอย่างจนใจ เธอยังคงเป็นเด็กขี้ขลาดอยู่เช่นเดิมไม่ต่างกับตัวเธอเมื่อ 9 ปีที่แล้วเลยสักนิด นังเด็กโง่ที่ต้องตกเป็นเหยื่อ! ใบหน้าหวานไม่แม้แต่จะเหลือบมองร่างสูงที่ยืนเบียดเธออยู่ด้านข้าง ใบหน้าที่ดูคมเข้มขึ้นนั้นยังคงระบายยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีเป็นนิจ พ่อและแม่เข้ามาสวมกอดเธอเหมือนอย่างเช่นเคย พาลให้น้ำตาที่คลออยู่จะไหลลงมาเสียดื้อๆ
“ร้องไห้เป็นเด็กเลยเชียว ทำหน้าอย่างกับจะตายเสียให้ได้” กัลป์เอ่ยเย้า สวมกอดบุตรสาวอีกคราพลางฝากฝังเธอกับชายหนุ่ม แล้วประคองภรรยาสุดที่รักขึ้นรถไป นัยน์ตากลมมองตามไฟสีแดงท้ายรถไปจนลับสายตา บรรยากาศรอบข้างที่หลงเหลือทำให้เธออึดอัดเสียจนรู้สึกอยากจะอาเจียน การะเกดจะทนอยู่ร่วมชายคากับไอ้ปีศาจที่เป็นฝันร้ายของเธอมาตลอด 9 ปีได้ยังไง!! ผู้ชายที่พยายามจะข่มขืนได้แม้กระทั่งเด็กอายุแค่ 13!! พี่แสน...แสนชั่วซะมากกว่า!!
“ไงคะ...น้องเกด ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงพี่แสนของหนูมั้ยคะ” ร่างแกร่งก้าวเข้ามาประชิดตัวอย่างรวดเร็ว ด้วยความตกใจการะเกดผวาเฮือกถอยหลังไปหลายก้าว เรียกเสียงหึในลำคอของชายหนุ่มวัย 30 ได้เป็นอย่างดี “น้องเกดดู...โตขึ้นเยอะเลยนะ” คนโรคจิตยังไม่เลิกรา นัยน์คมกล้าตวัดมองเธอตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าราวกับสำรวจ พลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตน การะเกดไม่ตอบโต้ หญิงสาวรีบหมุนตัวเข้าบ้านแต่กลับโดนมือหนาคว้าหมับเข้าที่เอวบาง จนร่างปลิวมาปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างแรง "โอ๊ย!"
ฟอดดดดด...จมูกโด่งก้มลงสูดกลิ่นหอมจากกลุ่มผมสวยของคนในอ้อมแขนเข้าเต็มปอด อ่า...กลิ่นนี้ “ยะ...อย่ายุ่งกับฉัน!” ร่างบางดิ้นสุดแรง ภาพความทรงจำในอดีตหลั่งไหลเข้ามาราวกับเขื่อนแตก การะเกดทั้งเกลียดทั้งกลัวผู้ชายคนนี้อย่างสุดหัวใจ แต่ยิ่งขัดขืนแขนแกร่งนั่นก็ยิ่งรัดร่างของเธอแน่นขึ้นเท่านั้น “ถ้าพี่เป็นหนู...จะไม่ขยับสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้นะคะ” เสียงแหบพร่ากระซิบชิดริมใบหูเล็ก ก่อนที่มือใหญ่อีกข้างจะเอื้อมมากอบกุมสะโพกของเธอที่บดเบียดอยู่กับหน้าขาแกร่ง
“ดะ...ได้โปรด...” เสียงหวานเอ่ยอย่างสั่นเครือ น้ำตาใสๆพร่างพรูออกมาจากดวงตาคู่งาม เธอวิงวอนราวกับเหยื่อที่หมดหนทางต่อสู้ ทำไม...ทำไมต้องเป็นเธอ!
“หึ...คืนนี้พักผ่อนให้สบายเถอะค่ะ พี่แสนมีธุระอาจจะไม่กลับ...ไม่ต้องรอนะคะ” ชายหนุ่มยิ้มเย็นกดจูบเข้าที่ข้างขมับของน้องสาวอย่างสุดรัก การะเกดที่หลุดจากอ้อมกอดของคนโรคจิตในความคิดของเธอมาได้ ก็รีบตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองชายหนุ่มเจ้าของบ้านที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ด้านหลังด้วยท่าทาสบายๆ
"จะหนีไปได้สักกี่น้ำเชียว..."
แสนยอมรับ...ว่าตัวเองมันโรคจิต แต่ถ้ามันจะทำให้เขาได้กกกอดนางฟ้าตนนี้เอาไว้ได้ ต่อให้เป็นวิธีที่เลวระยำกว่านี้ เขาก็จะทำ!! 9 ปีที่ผ่านมามันช่างยาวนาน จนเขาทรมาน แค่รูปถ่ายไม่กี่ใบของการะเกดที่ถูกส่งมา ไม่เพียงพอให้ดับไฟร้อนรุ่มที่สุมกายใจของเขาได้ รสสัมผัสแห่งบาปที่ติดตรึงในวิญญาณของเขามันยากที่จะลบล้างเสียแล้ว พอทราบว่าแม่บุญธรรมซึ่งเป็นอดีตคนรักของพ่อจะกลับมาเมืองไทย เขาดีใจจนเนื้อเต้น ไม่เว้นแม้แต่...ช่วงล่างที่ลิงโลดจนปวดตุบ แสนเสนอตัวเป็นผู้ปกครองให้นางฟ้าตัวน้อยในทันที ตลอดเวลาที่อัญชัญและกัลป์จะต้องจัดการงานที่กรุงเทพ
เอาล่ะ...มาดูกันสิว่า เราจะมาเริ่มสนุกที่ตรงไหนกันดี...นางฟ้าของพี่แสน
Guest
