คำเตือน!! ในฉาก NC ค่อนข้างจะรุนแรงและอธิบายละเอียดผู้อ่านอายุต่ำกว่า 18 ปีควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เกริ่นนำ
ทำไมเหรอ การที่ผม อีคอน อีเมอร์สัน คนนี้ เกิดมาไม่ชอบแบกรับภาระ รักสันโดด เกลียดการประชุม (เกี่ยวเหรอ) มันผิดมากเหรอ ที่พี่ชายตัวดีที่ผมแสนเคารพอย่าง ลีโอ อีเมอร์สัน
จะต้องมอบหมายงานให้ดูแลสิ่งมีชีวิตที่เรียวว่ามนุษย์ผู้หญิงอย่าง พลอยใส พรวลัย กวินภัค เพียงเพราะผมไปกระทืบพ่อเธอจนเจ็บปางตาย (โอ้แม่เจ้า!!) แต่ขอบอกไว้เลยว่าผมไม่ใช่คนใจดี คิดจะเลี้ยงดูฟรีๆ คงไม่มีวัน
"อือ~"
อีคอนครางเบาๆ เมื่อมือที่จับท้ายทอยลูบลงมาบีบสะโพกผาย
ดันเข้าหาตัวตนที่เริ่มพองตัวอยู่ในกางเกงยีนเปียกชื้น เสียดสีไปมากับร่องงามรู้สึกวาบหวาม จนพลอยใสสะดุ้ง
ดวงตากลมโตหลับตาพริ้มสมองขาวโพลนเคลิมเคลิ้มกับรสจูบที่คนตัวใหญ่มอบให้ ยื่นมือเรียวคล้องคอหนาไว้เพื่อไม่ให้ล้มพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะ
จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ!!
"ฮ่า ฮ่า เป็นจูบที่รสชาติแย่มาก"
อีคอนผละออกจากร่างบาง ใช้มือกุมหน้าท้องหัวเราะดังลั่นให้กับจูบของเด็กน้อย
"ฮึก!!~ ใช่สิหนูมันอ่อน หนูจะไปสู้คนที่เขามากประสบการณ์ได้ยังไง ฮือ ฮือ!!~"
น้ำตาแห่งความน้อยใจและอับอายไหลเป็นทาง ทั้งที่เป็นจูบแรกของเธอแท้ๆ ไม่น่าเผลอเลยจริงๆ
"เห้ยๆ อย่าร้องดิ มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น"
อีคอนตกใจเล็กน้อยเมื่อเด็กสาวร้องไห้ ใช่มือลูบแผ่นหลังคนตัวเล็กเบาๆ
"เดี๋ยวจูบบ่อยๆ ก็เก่งเองแหละ"
"ไม่!! หนูไม่จูบกับคุณแล้ว"
คู่รอง
เพราะการโดนพวกพ้องหลอกให้ไปดูโลมาสีชมพูในห้องน้ำ (=_='') ในวันนั้น ทำให้ผม อุนางิ ยูตะ เป็นผู้ถูกเลือกจากสาวน้อยในการรับเลี้ยงดู โลมา (หัวนม) สีชมพูอย่าง โลมา ลลิตา ทินมณี ในวันนี้
แถมเธอคิดว่าผมคือผู้มีพระคุณสุดชีวิตที่ช่วยเธอจากการถูกข่มขืนต้องรับใช้สุดหัวใจ แต่เดี๋ยวนะ!! ผมไม่เข้าใจว่าการอ่อยผมแทบทุกเวลาที่หายใจนี่มันคือการรับใช้แบบไหนกันวะ!!
"พะ พี่ยูยะจะทำอะไร"
โลมาถามเสียงสั่นเมื่อยูยะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ วางมือที่แก้มของเธอ
"ได้เวลาแก้แค้นแล้ว"
ยูยะคลี่ยิ้มเจ้าเลห์ นิ้วโป้งวางทาบบนปากบางก้มลงไปจูบนิ้วโป้งของตัวเองทันที ก่อนผละออกในสามวินาทีต่อมา
"เธอกินข้าวมารึยัง"
"กะ กินแล้วค่ะ"
"ดีแล้ว เพราะถ้าไม่กิน เธออาจจะตายได้"
ยูยะตอบยิ้มๆ ยืนขึ้นเต็มความสูง หันไปมองยูตะที่ยืนหน้านิ่งเรียบอยู่ด้านหลัง
"กลับมาแล้วหรอยูตะ"
"พี่ยูตะ!!~"
โลมาเรียกชื่อยูตะดังลั่น ดีดตัวขึ้นยืนด้วยความตกใจ เขาเข้ามาตั้งแต่ตอนไหนไม่เห็นได้ยินเสียงเดินเลย
"กูมาขัดจังหวะใช่ไหม"
เสียงเย็นยะเยือกที่ได้ยิน ทำให้โลมารู้สึกขนลุก แตกต่างจากยูยะที่คลี่ยิ้มกว้างสะใจกับสิ่งที่เห็นเป็นที่สุด เอาจริงๆ เขาเห็นเงายูตะที่กำลังเดินเข้าบ้านผ่านกระจกตูโชว์ คิดอยากดูหน้าตาพี่ชายเวลาหึง แก้แค้นที่ทำให้เขาต้องเสียเวลารอโลมาโดยเสียเวลาเปล่า
"เปล่าไม่ได้ขัดจังหวะอะไร" ยูยะยักไหล่น้อยๆ "โลมาบอกกูว่าจูบไม่เก่งเลยสอนให้ก็แค่นั่น งั้นกูกลับก่อนนะ หมดหน้าที่แล้ว"
โลมาได้แต่ยืนนิ่งมองดูยูยะที่เดินยิ้มออกไป แต่แอบหันมาพูดอะไรบางอย่างที่เธออ่านออก คือคำว่า 'โชคดี'
'โอ๊ย!!! นี่มันอะไรกัน'
"พะ พี่ยูตะคือว่า"
โลมาเดินช้าๆ เข้าหาร่างใหญ่ที่ยังคงยืนนิ่งจ้องเธอด้วยสายตาดุดัน
"คือมันไม่ใช่อย่างที่พี่ยูตะเห็นนะ โลมาไม่ได้จะ...อุ้บ!!~"
นิยายเรื่องที่ 3 ของผม เป็นเรื่องราวของ อีคอน หนุ่มที่กวนตีนที่สุดในสามโลก และ ยูตะแฝดผู้พี่ของยูยะ ที่ชอบช็อกโกแลตและของสวยๆ งามๆ เป็นชีวิตจิตใจ
Guest
