วุ่นนักรักนายเย็นชา

วุ่นนักรักนายเย็นชา 

ในห้องที่แสนเงียบ มีเพียงสายลมที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างอ 

ย่างพลิ้วไหวจนไปกระทบเข้ากับร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งในเวลานี้มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่คอยปลอบใจเธอ 

หนึ่งเดือนก่อนหน้า 

โอ้ย...ทำไมไม่มาอีกเนี้ยตอนนี้ก็เลยเวลานัดมานานแล้วนะทำไมยังไม่มาอีก ฉันนั่งบ่นพึมพำอยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งใต้ต้นไม้ใกล้ริมสระน้ำเวลาราวเกือบสิบโมงเช้า ขณะที่ฉันกำลังหงุดหงิดอยู่นั่น มีชายคนนึ่งเดินด่อมๆมาทางด้านหลังฉัน 

"แบร่" 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด" 

“ฮ่ะๆๆๆ" 

“ตกใจหมดเลยทำไมมาช้าจังฮะ" 

ฉันบ่นอย่างหงุดหงิด 

“พอดีรถมันติดน่ะ" 

เขาชื่อเชนเป็นแฟนฉันเองละ เราสองคนรักกันมากเขาเป็นคนที่หล่อมากและรวยโคตรๆแถมยังใจดีอีก ฉันนี้โชคดีจริงจริ๊งเลยนะที่ได้เขามาเป็นแฟนอ่ะ 

(หลงตัวเอง) 

“ไปได้ยัง" 

เขามองหน้าฉันแล้วยิ้ม 

“อื้ม" 

ฉันพยักหน้าตอบเขาเบาๆ เขาจูงมือฉันเดินไปเรื่อยๆตามถนนของสวนสาธารณะ 

“ดีใจจังเลยที่มีพิมฐาอยู่ข้างๆเนี่ย" 

“วันนี้ดูพูดแปลกๆนะ มีอะไรหรือเปล่า" 

“เปล่า ไม่มีอะไร" 

“อื้ม” ฉันพยักหน้าเบาๆพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆ เดินไปได้สักพักเชนก็หันมาคุยกับฉัน 

“พิมฐาคือว่าเรามีอะไรจะบอกอ่ะ” เขาพูดพร้อมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับฉัน 

“มีไรหรอ” ฉันพูดพร้อมยิ้มให้เขา 

“คือว่า...อาทิตย์หน้าเรากำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ” 

เขาพูดทั้งที่ยังไม่มองหน้าฉัน 

“คือว่า...เราเลิกกันเถอะ”มันทำให้โลกทั้งโลกของฉันหยุดหมุนเหมือนไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ ยังมีสิ่งมีชีวิตมันเงียบและสงบมาก ประโยคเมื่อกี้มันทำให้ฉันเจ็บตรงหน้าอกข้างซ้ายน้ำตาของฉันที่เริ่มเอ่อคลอขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ 

“ทำไมละ..ทั้งที่เราก็รักกันน่ะหรอ.หรือว่าเชนหมดรักเราแล้ว” 

“ไม่หรอก.เรายังรักเธอเหมือนเดิมแต่...เรากลัวว่าระยะทางของเรา มันจะทำให้เราเหงา แล้วเราจะหมดรักกัน” 

“ไม่หรอก..ระยะทางมันไม่สำคัญเลย เราหนะรักเชนนะ”ฉันเอ่ยออกมาพร้อมน้ำตาเริ่มไหลอย่างหนัก “ฟังนะ...พิมฐาเราเลิกกันเถอะ” เขาพูดกับฉันเป็นประโยคสุดท้ายแล้วเขาก็เดินจากไป......... 

ทิ้งให้ฉันร้องไห้อยู่คนเดียว 

เรื่องเเรกค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ ผิดพลาดตรงไหนเค้าขอโทดนะ