ดั่งรักผลัดฤดู

เมริษาดึงคนตัวน้อยเข้ามาในห้องนอน

ถามไถ่ไปมาได้ความสรุปเอาว่าฮิเดโกะไม่ชอบห้องนอนของตัวเอง

เพราะเตียงนอนเป็นวงกลม

เบื่อเสียแล้วอยากจะได้เตียงนอนแบบในห้องของเมริษา

แล้วคนตัวน้อยก็คลานขึ้นเตียงนั่งพิงไปยังหัวเตียงยื่นขาสั้นป้อมเหยียดตรง

แขนอวบอั๋นกอดอกน้อยของตัวเองไว้

แล้วมองมายังคนทั้งสองที่ยืนมองอยู่ปลายเตียง

แม่ษาของตนนั้นยิ้มน่ารักส่งมาให้

แต่คนตัวโตสูงยาวยังกะเสาร์ไฟฟ้านั้นกลับยืนส่ายหัวไปมาพร้อมกับสายตาเอาเรื่องมายังคนตัวเล็กกว่า

“

ฮิเดโกะจะนอนที่นี่เหรอคะ

”

เด็กสาวพยักหน้าหงึกๆ

ไม่ละสายตาไปจากคนทั้งสอง

“

ไม่ได้

!”

เสียงเข้มของเขาสวนขึ้นทันที

เมริษาเห็นท่าจะไม่ดีจนต้องเอื้อมมือไปจับเอาแขนแข็งแรงของเขาไว้

พร้อมกับส่งสายตาปรามไปให้

“

งั้นฮิเดโกะคอยแม่ษาตรงนี้นะคะ

ห้ามไปไหนเด็ดขาดแม่ษาขอคุยกับแดดดี๊แป๊บหนึ่งนะคะ

”

“

ห้ามนานนะคะ

!”

เด็กสาวบอกเสียงเข้มพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นอย่างขึงขัง

อาการแบบนี้คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น

แดดดี๊

เคยทำให้เห็นบ่อยๆ

โดยเฉพาะเวลาที่เขาโกรธให้กับตน