รักสุดฤทธิ์กรี๊ดสุดเสียง

อัปสรศิริโสภานั่นแหละชื่อฉันหรือจะเรียกแบบกันเองสั้นๆว่าฟ้าก็ได้เพราะจริงๆแล้วพ่อกับปู่เรียกฉันว่านางฟ้าแต่ฉันไม่กล้าบอกใครเลยสักคนว่าชื่อเล่นฉันแบบเต็มๆคือชื่อนั้นเพราะคงไม่มีหูพอจะรับฟังเสียงหัวเราะและฉันก็อายเกินกว่าจะบอกใครๆ....เพราะลักษณะภายนอกฉันไม่ได้แม้เฉียดคำนั้นเลยให้ตายเถอะ

ผิวฉันมันไม่ได้ขาวนวลเหมือนใครเขามันติดจะคล้ำจนเพื่อนๆเรียกอีดำ...นั่นแหละฉันละ....ทรวดทรงองเอวก็ประมาณคนเสมอต้นเสมอปลายทั่วไปนมต้มก็แม่ให้มานิดๆหน่อยๆเคยมีคนทักว่าเป็นผู้ชายก็มีปลงค่ะ....กัดฟันพูดได้ว่าเรื่องแบบนี้บุญทำกรรมแต่งแล้วแต่บุญวาสนาต้องปลงคะ....

แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันมีและไม่เคยบอกใครคือสัมผัสที่หก....ฉันมองเห็นและรับรู้สิ่งเหนือธรรมชาติ...ใช่คะฉันเห็นผี...มันคงถ่ายทอดทางพันธุกรรมเพราะพ่อกับปู่ฉันก็เห็นเหมือนกันฉันจึงพอมีวิธีรับมือกับเรื่องพวกนี้พอสมควร......

วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันต้องออกมาใช้ชีวิตคนเดียวในหอพักหรูประมาณหนึ่งเจ้าของเป็นเพื่อนพ่อ...ฉันเลยเข้าพักในฐานะลูกค้าVIPฟังดูหรูใช่ไหมละขณะฉันลากกระเป๋าใบโตพร้อมเป้หลังอีกหนึ่งแบกแม้ฉันจะไม่สวยแต่ฉันก็เป็นผู้หญิงของใช้โน่นนี่ก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา

"นี่...เธอนะ....."เสียงผู้ชายฉันหันมามอง...เจอบางอย่างคล้ายผู้ชายผมที่ยาวผิวที่ขาวจั๊วะริมฝีปากแดงระเรื่อ

"เรียกฉันเหรอคะ...."

"ถ้าเธอคืออัปสรสิริโสภาฉันก็เรียกเธอ......"

"ค่ะ...ฉันอัปสร....เรียกฟ้าก็ได้...."

"ไม่เป็นไร...ฉันคงไม่มีเรื่องให้เรียกเธอหรอก....ตัวไม่ยักสมชื่อนะ...."...อ้าวๆ...ชะไอ้นี่ปากเสีย

"ถ้าบังเอิญมาทำตัวไม่สมชื่อบนศรีษะคุณพ่อคุณก็....ขอประทานโทษคะ....."

"เอ๊ะ!ไม่สวยแล้วนิสัยยังห่วยแตกอีก....."

"ก็คุณคนสวยมาปากเสียกับฉันก่อนทำไมล่ะ........"

"นี่....เธอ......"

"โจโจ้...น้องมาถึงหรือยัง....ทำอะไรอยู่......"เสียงผู้หญิงดังมาแต่ไกลทำให้หมอนั่นหยุดพูดแต่ตายังมีแววจิกกัด...อัปสรแบะปาก

"ว่าแต่คนอื่น...ชื่อสมตัวตายละ........โจโจ้"

"เธอ....อีดำ...."เสียงกระซิบลอดไรฟัน

"อ้าว!...น้องฟ้ามาถึงแล้วทำไมไม่เข้าไปข้างในละคะ....."

"สวัสดีคะคุณน้า....น้องฟ้าคุยกับคุณโจโจ้อยู่นะคะ"ตายแล้วนี่ฉันหรือนี่สตอเบอรีมากคะ...หมอนั่นก็มองมาหน้าตาอึ้งๆปนทึ่งนิดๆก็ฉันบอกแล้วไงฉันน่ะผู้หญิงนะคะ

"อย่ามัวคุยอยู่เลยคะไปดูห้องที่น้าเตรียมไว้ให้หนูดีกว่า...โจโจ้เอากระเป๋าน้องมาด้วยนะจ๊ะ"แล้วคุณน้าคนสวยก็โอบบ่าฉันขึ้นไปห้องพัก

"ตามมาเร็วๆนะโจโจ้...."

"ครับแม่....."

.........................................

อัปสรหมุนซ้ายหมุนขวาขณะกำธูปไว้ในมือกว่าจะสลัดคุณนวลปรางออกจากห้องได้ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงต้องคอยตอบคำถามนั่นนี่...ถามถึงคนนั้นคนนี้เป็นผู้หญิงที่ช่างพูดจริงๆผิดกับลูกชายที่ลากกระเป๋าเธอมาโยนโครมหน้าห้องแล้วหายไปเลยคนเป็นแม่ต้องขอโทษขอโพยพร้อมร่ายประวัติและสรรพคุณลูกชายให้เธอฟังโดยไม่ถามสักคำว่าเธอ....อยากรู้ไหมแต่เท่าที่ฟังแบบผ่านๆหมอนั่นเป็นลูกครึ่งสเปนชื่อเต็มโจนาธานเรียกกันแถวบ้านโจโจ้สูง180หนัก75เป็นจิตกรตายจริงทำไมความจำดีแบบนี้นะเราสาบานฟังแค่ผ่านๆจริงๆนะคะ....แล้วฉันก็มาถึงที่หมายจนได้คือที่ศาลพระภูมิและศาลตายายที่ตั้งอยู่เคียงกันฉันรีบจุดธูปพนมมือเพียงครู่เดียวเด็กชายในชุดยีนทั้งชุดก็มายืนหน้าตาบูดบึ้งอยู่ข้างๆ

"คิดว่าแม่จ๋าจะปล่อยหนูเร่ร่อนข้างถนนแถวนี้เสียอีก"เสียงต่อว่ามีแง่งอน

"ขอโทษ...น้านวลเธอไม่ยอมออกจากห้องแม่ก็ลงมาไม่ได้....."

"ไม่รู้ละแม่จ๋าทำหนูเสียขวัญ...จ่ายมาด้วย...."

"ก็ได้อะไรดีล่ะ....."

"CDเบนเทนสองแผ่น..."มันเรียกร้องการ์ตูนเรื่องโปรด....

"ได้....."

"เสื้อชุดไหม่...."มันทำท่าคิดก่อนพูด

"ได้......"

"รองเท้าไหม่ด้วย....."หนูน้อยยังไม่เลิกเรียกร้อง

"มากไปหน่อยไหมไอ้จุก......."

"แม่จ๋าอ่ะ....บอกให้เรียกเจเจ...."

"ช่างเถอะจะไอ้จุกหรือเจเจถ้าแกยังขืนเรียกร้องนั่นนี่มากนักอดมันทั้งหมดนั่นแหละ...."

"ใจร้าย.....ก็ได้เอาแค่เบนเทนก็ได้......."

"ก็แค่นี้...ไปขึ้นห้องฉันยังต้องจัดของโน่นนี่อีกเยอะแยะ....."

"แม่จ๋าอ่ะ....."

........................................