มิลาน จิรารัชมารากุล หรือทายาทสุดสวยแห่งตระกูล พอร์ชตัน ผู้หญิงที่ชายทั้วโลกยกให้เป็นภรรยาแห่งชาติ
โรมิโอ ดาร์ค มาแชร์ พี่ชายคนโตจอมกะล่อน เจ้าชู้ ทรงเสน่ห์ ที่ใครอยู่ใกล้ก็หวั่นไหว แม้แต่เธอ
เรมี่ ดาร์ค มาแชร์ พี่ชายคนรองที่พูดน้อย แต่จอมเจ้าเล่ห์
โรแรน ดาร์ค มาแชร์ น้องชายสุดที่รัก ทุกเรื่องของเขาขึ้นอยู่กับคำว่า "ตามหลักการ "
ญี่ปุ่น จิรารัชมารากุล น้องชายสุดที่รัก " ของมิลาน "
Chapter 1 อิตาลี
ณ คอนโดอันเป็นที่รัก
" ค่ะแม่ ตอนนี้หนูถึงบ้านแล้วค่ะ เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ " ....เฮ้อ กว่าจะถึงได้ฉันต้องนั่งเครื่องตั้งกี่ชั่วโมงเนี่ย อันที่จริงฉันไม่ได้กลับไปบ้านหรอกนะ ฉันมาอยู่ที่คอนโดแถวบูราโน ก่อนที่ฉันจะต้องไปต่อกรกับองค์กรของพ่อขอมาพักให้หายเหนื่อยก่อนดีกว่า ฟิ้ง วิ้ง วิ้ง... ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย ???
"ค่ะ มิลานค่ะ "...-__-
" มิลานที่รักของฉาาาาาาาาาานกลับถึงบ้านยัง มาหาฉันที่ MidnightPub หน่อยสิ "
"ญุ่นหรอ ตอนนี้ฉันอยู่บูราโน " -__-
"ให้เวลา 30 นาที จุ๊บ"
ไอ้น้องบ้า !!!! นี่ตกลงฉันเป็นน้องหรือเป็นพี่มันเนี่ย คงจะแปลกใจสินะทำไมฉันกับน้องชายฉันถึงได้ชื่อต่างกันคนละซีกโลกเลย ฉันกับน้องฉัน เป็นลูกเสี้ยว ไทย+สเปน+อิตาลี แม่ชอบไปเที่ยวมิลาน ฉันก็เลยได้ชื่อ มิลาน ส่วนพ่อฉันชอบ ญี่ปุ่น น้องฉันถึงได้ชื่อญี่ปุ่น แค่เนี่ย ^^!!
MidnightPub
ที่นี่ ที่จริงเป็นร้านที่ฉันสร้างขึ้นมาเองเเหละ แต่ไม่มีใครรู้เพราะฉันให้ญี่ปุ่นเป็นเจ้าของร้านแทน บรรยากาศยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ โต๊ะยาวหน้าบาร์ที่มีเทนเนอร์สุดหล่อมาชงเครื่องดื่มให้สาวๆ ฟอร์เต้นรำ แสงสีอุ่นๆ เหมาะกับการนั่งชิว เพลงเคล้าจากดนตรีสดเบา ๆ นี่แหละเวลาฉันเหงาหรือเบื่อฉันก็จะชอบมานั่งจิบแมนฮัตตันแถวหน้าบาร์เนี่ยแหละ ที่จริงที่นี่มีสองชั้นนะ ชั้นแรกไว้ชิว ชั้นที่สองก็จะออกแนวคลับหน่อยไว้สำหรับคนที่เหงา แล้วดื่มหนัก ฟิ้ง วิ้ง วิ้ง..
"ฉันอยู่ ข้างบน ฝั่งซ้ายเธออ่ะ"
"เค เดี๋ยวพี่ไป"
ฉันกับญี่ปุ่นถือว่าสนิจกันมาก เราห่างกันแค่สองปี เราทำทุกอย่างแทบจะเหมือนกัน เล่นเหมือนกัน แม้กระทั้งแต่งชุดยังเหมือนกัน 555 ก็ญี่ปุ่นมันแต่งตัวเป็นผู้หญิงสวยจริงๆนี่ ^^
"มิลานของฉัน ขอกอดให้ชื่นจายยยยยหน่อยยย"^0^
"นี่ๆ นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ จะกอดแน่นเกินไปแล้ว"
"เฮ้ๆๆ ฉันขอกอดบ้างดิ"
เสียงใครคนหนึ่งดังมาจากมุมโซฟายาว รูปตัวยู ซึ่งตอนเดินเข้ามาฉันก็เห็นแต่ญี่ปุ่นหรือฉันไม่ทันสังเกต - -??
"เร แกหยุดสายตาแบบนั้นเลยนะ ยั้ยนี่ของฉัน"
"น่ารัก" ^________________^
-_-!!!
"มิลาน นี่เพื่อนฉัน เรมี่ หรือ เรมี่ ดาร์คมาแช์ "
"ดีค่ะ ฉันมิลาน"
"ครับ ผมรู้จักคุณ ทายาทแห่งพอร์ชตัน ผู้หญิงที่ผู้ชายทั้งโลกหลงรัก"
" มากไปป่าวเนี่ย เป็นเพื่อนกับญี่ปุ่นหรอคะ "
" ครับผมกับมันรู้จักกันพึ่งจะปีที่สองได้มั้งครับ"
"เฮ้ สนใจกันหน่อยยยยยยย ไหนแกว่าจะกลับแล้วไงไอ้เร"
"เอ่อกลับละ ไว้เจอกันใหม่นะมิลาน"
"อะไรของเขาเนี่ยจะกลับก็กลับแบบนี้เนี่ยนะ" - -??
"มันก็แบบนี้แหละ พูดน้อยอยากทำไรก็ทำ"^^
"ว่าแต่คืนนี้นายจะกลับบ้านหรือนอนร้าน"
"ฉันนอนนี่แหละ ช่วงนี้ป๋าไม่อยู่บ้าน"
"คงจะเรื่องนั้นสินะ" -_-
ณ บ้าน ดาร์ค มาแชร์
"โรแรนคะ เมื่อไหร่พี่ชายคุณจะมาสักทีคะนี่มันจะตีสองกว่าแล้วนะ"
"ตามหลักการแล้ว คุณมีผมก็น่าจะพอนี่"
"ฉันมีแค่คุณก็พอแล้วคะ แต่ยัยนี่สิคะหน้างอไปหมดแล้ว"
"เซียร่า คุณกลับก่อนมั้ยครับ ผมคิดว่าโรมิโอคงจะติดธุระ"
"บอกเขาด้วยละว่าคนอย่าง เซียร่า ไม่รอเป็นครั้งที่ 3 "
ติ๊ด ๆๆๆๆๆ
"ว่าไงโรม พี่อยู่ไหนเนี่ย ??? "
" บูราโน ยัยนั้นกลับยัง "
"พี่ก็รู้นี่"
"งั้นแค่นี้แหละ เดี๋ยวฉันกลับละ"
นี่คงจะเริ่มใบไม้ผลิแล้วสินะอากาศตอนนี้เย็น สบายจริงๆ ข้างทางที่เต็มไปด้วยตึกแต่ละสี แม่น้ำที่ทอดยาวผ่านตรงใจกลางเมือง จะว่าไปที่นี่ก็เหมือนเวนิสเหมือนกันนะเนี่ย นี่ดีนะที่ฉันซื้อคอนโดแถวๆร้านไว้ เลยไม่ต้องขับรถกลับก็ได้ เดินไปเรื่อยๆละกัน
"เฮ้น้องสาว เดินดึกคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวหรอจ๊ะ"
อะไรอีกเนี้ยกะจะเดินชิวๆ สักหน่อยต้องมีอะไรมากวนใจด้วยวะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คนแบบแกจะมาต่อกรได้หรอกย่ะ !!!
"เพื่อนพี่พูดด้วยไม่ได้ยินหรอจ๊ะ"
"คุยกับเจ้านี่มั้ยละ แกมีสองคนใช่มั้ย คนละ 4 นัด เลือกเลยอยากเจ็บตรงไหน "
" อย่าเอาของเล่นเด็ก ๆมาแกล้งกันเลยจ้ะ"
ปัง...
" ขาฉัน ๆ มึง อยากลองดีกับกูใช่มั้ย "
"ต่อไปก็ที่หัวเลยแล้วกัน"
" อย่าๆ ๆ ไปก็ได้วะ อย่าให้เจอนะมึง "
เฮ้อ กะจะเดินเล่นชิวๆ ต้องมาเสียอารมณ์กับไอ้พวกนี้ ยิงเฉียดๆนิดเดียวเอง ทำเป็นสำออย แปะ ๆ ๆ ๆ " สมกับเป็นคุณนายพอร์ชตันจริงๆนะครับ ทั้งสวย ทั้งเก่ง " ย่ะฉันรู้ -_-!!
" นี่ๆๆคุณจะเดินหนีผมไปไหน "
" ผมตามคุณมาตั้งแต่คอนโด ผมไม่ให้คุณหนีไปไหนหรอกมิลาน"
" นายเองหรอ นายเป็นใคร ตามฉันมาทำไม ??? " ผม โรมิโอ ดาร์ด มาแชร์ คู่หมั้นคุณไง "
ด
Guest
