เพราะความช่วยเหลือครั้งนั้นเป็นเหตุ…หรือ เพราะความเข้าใจผิดในครั้งนั้น…หรือ พรหมลิขิตที่นำพาให้เขาและเธอมาเจอกัน…หรือไม่ก็ …เขาจะมาทวงสิทธิ์ของเขาคืน…
“ตอบมาสิว่าเธอเป็นใคร” เจ้าของดวงตาแข็งกร้าวเอ่ยถามอย่างน่ากลัวในความคิดของหญิงสาว มืออีกข้างกุมลำคอเธอไว้ ส่วนอีกข้างก็ทำหน้าที่พันธนาการข้อมือขาวๆอย่างแน่นหนา ทำให้เกิดเป็นรอยแดงจนร่างบางต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่ก็ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดๆออกมา
“….” “ใครส่งเธอมากันแน่ เพราะดวงดาราที่ฉันรู้จักไม่ใช่คนที่มีลักษณะนิสัยแบบเธอ” ไม่ใช่…ต้องไม่ใช่แน่นอน เขามั่นใจว่าหญิงสาวผู้อ่อนหวาน น่าทะนุถนอมไม่น่าจะกลายเป็นคนที่คิดจะวางยาเขาได้ หล่อนไม่ได้จิตใจเลวทรามถึงขนาดนั้น ซึ่งมันก็หลายครั้งแล้วที่สถานการณ์ทำให้เขาต้องประเมินคนตรงหน้าใหม่
“ไม่มีใครส่งฉันมาทั้งนั้น ฉันมาเองแล้วฉันก็กำลังจะกลับแล้ว” “ไม่มีใครส่งเธอมาแต่อยากมาเสนอให้ว่างั้นเถอะ” ให้ตายสิ..นี่เขาพูดอะไรออกไป ต้องเป็นเพราะยานรกนั่นแน่ๆ ไอ้ธรเอ้ย…มาเสียโง่ให้ผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนี้ไม่ได้น่ะ ชายหนุ่มคิดในใจ
“ฉันไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น…คะ..คุณก็ปล่อยฉันได้แล้ว มีนากะ..กำลังรอฉันอยู่” เสียงหวานเอ่ยอย่างสั่นเครือ ร่างกายหล่อนเป็นอะไรไม่รู้ ตั้งแต่ที่เขาผลักเธอกับกำแพง เลือดทั้งร่างเหมือนสูบฉีดอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง และอีกไม่นานหล่อนก็น่าจะต้านมันไม่ไหวแล้วเหมือนกัน..ใช่ว่าเธอจะโง่ เรียนจบตั้งด็อกเตอร์จากเมืองนอก คงไม่ต้องบอกหรอกว่าไอ้อาการบ้าๆที่กำลังจะเกิดขึ้นมันคืออะไร..ถ้าไม่ใช่โดนวางยา
“อย่าเอามีนามาอ้างหน่อยเลย ไหนๆก็ไหนๆแล้ว มาปลดปล่อยความร่านของตัวเองหน่อยเป็นไรไปล่ะ แม่ดวงดาราตัวปลอม”
“จะให้ฉันบอกคุณ อะ..อีกกี่ครั้ง ว่าฉันไม่ได้ปลอมตัว มะ..มา”
“แสดงละครเห็นๆ คุณสวมรอยเป็นดวงดาราไม่พอ คุณยังมาวางยาผมอีก คุณเป็นใคร ต้องการอะไรจากผมกันแน่”
“หือ…คุณ ฉะ ฉันร้อน” มือเรียวที่พ้นจากการเกาะกุม เริ่มสะบัดคอเสื้อจนเผยเนินอกและบราสีหวาน และแน่นอนว่าเนื้อขาวๆนั่นก็ทำให้ร่างหนาอย่าเขากลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก..จะยั่วกันเหรอ ยัยตัวแสบ
“ในที่สุดความร่านของเธอก็เผยออกมา มาสิ เดี๋ยวผมจะจัดให้สักยกก่อนที่คุณจะไปไหนไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต”
“มะ..หมายความว่าอะ….อ่า!!” ไม่ทันแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว ฤทธิ์ยานี่มันมากเกินไป ถึงเขาจากปากคอเลาะร้ายแต่อย่างน้อยความแมนทั้งแท่งและสามัญสำนึกยังคงอยู่ ตอนแรกเขาคิดว่าจะสวมบทสุภาพบุรุษไม่ทำอะไรเจ้าหล่อน จะขังเธอในห้องจนกว่าจะสารภาพเรื่องที่ทำทั้งหมด ทว่าเจ้าเนื้อนมไข่ที่อยู่ตรงหน้าก็เป็นอาหารเสือจำศีลอย่างเขาแล้วมันก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนมือขึ้นไปกอบกุมความนุ่มนิ่ม สร้างความเสียวซ่านให้กับหญิงสาวจนครางเสียงกระเซ่า
ติ้ด ติ้ด ติ้ด…. เหมือนมีสัญญาณช่วยชีวิตให้หล่อนมีสติมากกว่าที่ควรจะเป็น เสียงโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะนั่นกำลังกรีดร้องรอให้เจ้าของไปรับ แต่คนตรงหน้านี่สิ..ดูเหมือนจะเป็นบ้าไปแล้ว ไม่ฟังอะไรเธอทั้งสิ้น แถมยังลวนลามเธออีก ไม่ได้น่ะ..แกจะทำตัวแบบนี้ไม่ได้
“หยะ..หยุดน่ะคุณ” เธอออกแรงผลักเขาด้วยแรงอันน้อยนิด ทำไมร่างกายเธอมันอ่อนปวกเปียกแบบนี้ เธอต้องไปจากที่นี่ ต้องไปจากเขาตั้งแต่ตอนนี้!! ก่อนที่มันจะสายเกินไป “หยุดลีลาแล้วข้ามไปบทรักเลยใช่ไหมที่รัก ได้สิ…”
“อื้อ!!”
3 ปีกับความเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับชีวิตเธอและยังคงเป็นภาพหลอนจนเก็บเอาไปฝัน ถึงแม้ช่วงท้ายปีก่อนเธอจะมีอาการดีขึ้นมากจากโรคซึมเศร้า จากเวิร์คกิ้งวูแมนที่มีความมั่นใจ เป็นตัวของตัวเอง กลับกลายเป็นหญิงสาวที่ค่อยพูดจากับใคร เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ออกไปไหน ถึงแม้ว่างานของเธอจะต้องออกไปพบลูกค้าบ้างเป็นบางครั้ง แต่พอเสร็จงานเธอก็ตรงมายังบ้านหลังน้อยๆ แต่ก็ใหญ่พอที่จะจุผู้ใหญ่หนึ่งคนกับเด็กชายอีกหนึ่งคน!!!
“มี๊ ฮะ…มี๊ฝันร้ายอีกแล้วเหรอฮับ” มือป้อมสะกิดแขนเสื้อของบุคคลเป็นแม่ พลางเอาหัวซุกไซร้กับหัวไหล่เพื่อหวังให้แม่ตื่นจะความฝัน
“เฮือก!!” อะไรกัน..ฝันอีกแล้ว นานแล้วน่ะที่หายไป แต่ทำไมมาฝันอีก หญิงสาวคิดได้ไม่นานก็รู้สึกว่ามีหัวน้อยๆของเด็กชายมาถูไถกับไหล่จนปลายแขนเสื้อถลกขึ้นไปด้านบน เผยให้เห็นรอยแผลเป็นกับไฝเม็ดเล็กสีดำอยู่ด้านข้าง
“แม่ไม่เป็นอะไรครับหนุ่มน้อย แม่รักหนูน่ะ” ปากว่าพลางพลิกตัวกอดลูกชายอย่างเหนี่ยวแน่นแต่ก็ไม่ทำให้เด็กตัวเล็กๆหายใจไม่ออก เนตรนภา…แกต้องเข้มแข็งน่ะ เพื่อลูกและตัวแกเอง!!
Guest
