นักเขียนแสนขี้เหงาอย่างผม

เขียน

: Arima Say

คำนำ

ความเหงานั้นมันจะมาเมื่อไหร่ก็ได้...และบางทีเราอาจไม่รู้เลยว่า...มันจะมาทำร้ายชีวิตตัวเอง...

ถ้าเราคิดในด้านบวก

ความเลวร้ายในอดีตมันก็เป็นสิ่งที่สอนเตือนใจให้รู้ว่าสิ่งนั้นควรหรือสิ่งนั้นไม่ควร

เมื่อเด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่จบปัจฉิมนิเทศชั้นมัธยมต้น ก่อนหน้านั้นเด็กหนุ่มได้ตั้งเป้าหมายไว้ว่า “มันจะต้องมีสักวัน...ต้องมีสักวันที่เขาจะต้องเป็นเจ้ามือนักเขียนส่วนหนึ่งของประเทศไทยให้ได้”

และเค้าจะต้องมีในสักวัน ที่ชายหนุ่มจะได้สมหวังดั่งที่เค้าตั้งเป้าหมายไว้

“สวัสดีครับ ผมเรย์อิ สกุลหลง ผมมีงานหลักคืองานเขียน งานรองคืองานวาดกับทางการแพทย์ครับ ผมเป็นคนชอบอยู่สงบมากกว่า การเจอผู้คนมากมาย ไม่ใช่ว่าผมจะเข้ากับสังคมไม่ได้นะครับ 

!!! 

...ผมแค่ชอบอยู่ที่สงบๆเหมือนแมวมากกว่า บางทีผมก็มักจะขยันปั่นงานจนลืมโลกภายนอกไปเลย พ่อผมเป็นคนจีน ส่วนแม่ผมเป็นคนญี่ปุ่นครับ ผมรักพวกท่านมาก ตั้งแต่อายุสี่ขวบพ่อผมก็จากไป ตอนนี้เหลือแต่แม่ที่ค่อยดูแลซึ้งกันและกัน ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อย่านอกเรื่องไปมากกว่านี้เลย ผมเป็นนักเรียนคนใหม่ของโรงเรียนสถาบันแห่งนี้ ขอฝากตัวด้วยนะครับ” 

[พบกับนักเขียนฝึกหัด]

สวัสดีเน้อ

~

สวัสดีนักอ่านทุกๆคนที่เข้ามาอ่านงานชิ้นแรกของ”โวะ/หว่อ”

=

(

我

สำเนียงตอนใต้ของจีนหรือจีนยูนาน(จีนกั่น)ของทางบ้านผมเอง หมายถึง ผม/เรา/ฉัน/กู/ข้า) นี้คงเป็นงานแรกๆที่เขียนขึ้นมาเพื่อการฝึกฝนพัฒนาทักษะฝีมือ พร้อมฝึกภาษาไทยไปพร้อมๆกัน(สำหลับในตัวข้า) โวะก็จะมีศัพท์ภาษาเล็กๆน้อยๆจากถิ่นบ้านเกิดมาให้รู้จัก+อ่านเนื้อเรื่องสนุกๆไปพร้อมๆกันละเน้อ โวะเป็นนักเขียนมือใหม่ มีข้อผิดพลาดอะไรตรงไหนบอกกันได้เน้อ สามารถทักสามารถคุยด้วยกันได้หนา

โวะไม่กัดคนหรอก แต่จะชอบกัดคนที่มีน้ำๆ(อวบๆ นุ่มนิ่มๆ) “คนอ้วนนะท่าน อย่าคิดมาก” แล้วเจอกันใหม่ครับ เชิญอ่านได้เลยครับ โซ่โซะ