"สวัสดีนักเรียนที่น่ารักทุกคน เปิดเทอมวันแรกก็คุยกันกระหึ่มเลยนะครับ ครูในฐานะผู้อำนวยการโรงเรียน ก็ขอกล่าวยินดีต้อนรับนักเรียนชั้นม.1 และม.4 ที่เข้ามาใหม่ทุกคนนะครับ บลาๆๆ" ผอ.ยืนพูดฉอดๆอยู่หน้าเสาธงต่อหน้านักเรียนและคณะครู
ใช่ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของโรงเรียนเราเอง โรงเรียนเราก็เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่พอสมควรนะ มีนักเรียนประมาณ 3 พันกว่าคนเห็นจะได้ เป็นโรงเรียนรวมชายหญิง
อ้อ ลืมแนะนำตัวๆ เราชื่อแหวนพลอยนะ ปีนี้ก็อยู่ม.5ล้ะ บอกตรงๆว่าเรียนที่นี่มา 4 ปี ตอนนี้อยากจะจบม.6 ให้เร็วๆเลยอ่ะ เบื่อบรรยากาศเดิมๆ ร้านอาหารเดิมๆที่อยู่ในโรงอาหารที่ทำแต่เมนูเดิมๆ เบื่อที่ต้องเข้าแถวทุกเช้า เบื่อที่ต้องมายืนตากแดดร้อนๆเพื่อฟังอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมด แค่ผอ.ก็ปาไป10กว่านาทีแล้ว
"เบื่อชะมัดเลย เมื่อไหร่จะปิดเทอมมมมมมม" ฉันบ่นพรึมพรำกับตัวเอง
"นี่อิแหวน พึ่งจะเปิดเทอมเองมึงจะรีบปิดเทอมไปไหนย๊ะ?" ยัยเมย์ตอบกลับมาจากด้านหลัง ยัยเมย์เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันตอนนี้ เอาจริงๆเราเพิ่งมาสนิทกันก็ตอนม.4 อ่ะแหละ นางเป็นคนตรงๆ เลยถูกเพื่อนโกรธจนย้ายมาหลายกลุ่มล้ะ นี่ก็มาลงเอยที่ฉัน เพราะเรานิสัยเหมือนกัน คลิ๊กกันเลยอยู่ด้วยกันได้
"ก็ไม่อยากเรียนนนนนนนนนนนน เบื่ออออออ เข้าใจไหมๆๆๆๆๆๆ" ฉันโน้มตัวไปข้างหลังเพื่อเบียดยัยเมย์ แล้วบ่นใส่หน้านางอย่างอยากระบาย
"และเปิดเทอมปีนี้จะมีครูมาสอนพวกเราเพิ่ม 10 คนนะครับ เป็นครูนักศึกษาฝึกสอน ขอเชิญนักศึกษาทั้ง 10 คนขึ้นมาแนะนำตัวเลยครับ" ผอ.พูดขึ้นมาก่อนจะลงจากหน้าเสาธงไป
เสียงฮือฮาของเหล่านักเรียนดังขึ้นเซงแซ่ ก็จะไม่ให้ฮือฮาได้ไงล่ะ มีครูหน้าเด็กๆมายืนเรียงบนหน้าเสาธงเป็นแพรเลย ทั้งชายและหญิง
"อิแหวนนนนน มึงดูคนนั้นดิ่หล่ออ่าาาา" ยัยเมย์ชี้ไปที่ครูนักศึกษาชายคนหนึ่งตรงหน้าเสาธง ขณะที่เขากำลังแนะนำตัวกันอยู่ ก็หล่อจริงแหละ ผิวขาว ตัวสูง แถมตาตี่อีก สเป็กมันเลยยย
"เฮ้ออออ เค้าเป็นครูนะมึง อย่าๆๆๆ" ฉันตอกกลับนางไป เพื่อดึงสติ ถ้านางจะชอบใครก็ไม่ควรไปชอบครู
"แต่เค้าก็แค่มาฝึกสอนไหมล่ะ กูชอบคนนี้ โอ้ยสอนพละสิ่นะ กูจะเอาๆๆๆ" ยัยเมย์ยังคงดื้อ ความหลงได้ครอบคลุมจิตใจนางไปแล้ว ฉันคงไม่สามารถดึงนางกลับมาได้แน่ๆ
"สวัสดีค่ะ ครูชื่อมีน ครูจะมาสอนวิชาวิทยาศาสตร์ ใครไม่ตั้งใจเรียนแล้วสอบตก ครูจะไม่ปราณีนะคะ หึๆ" แล้วครูคนสุดท้ายแนะนำตัวเสร็จ การยิ้มมุมปากของครูเค้าทำฉันสติหลุด!!!!
ครูเค้าใส่เสื้อนักศึกษาสีขาวดูสะอาดตา กระโปรงพีชยาวคลุมเข่าดูเรียบร้อย ผมทรงสั้นบ็อบๆดูท่าทางกระฉับกระเฉง หืม ดูมีเสน่ห์ยังไงไม่รู้แหะ
"อิแหวนพลอยคะ อิแหวนพล๊อยยยยยย" เสียงตะโกนของเมย์ดึงสติฉันกลับมา
"อ่าว เขาไปไหนกันแล้วอ่ะ" ฉันรีบเงยหน้าไปมองบนหน้าเสาธงทันที ก็ไม่เจอใครแล้ว แถมตอนนี้แถวนักเรียนแต่ละชั้นก็แยกย้ายกันไปโฮมรูมพบครูที่ปรึกษากันหมด
"เค้าเลิกแถวกันแล้วย่ะ มึงเหม่ออะไรของมึงเนี่ย" ยัยเมย์ลากฉันเดินไปหากลุ่มเพื่อนห้องเดียวกันที่ตอนนี้กำลังยืนมุงอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้
อ่อ พวกเรากำลังพบครูที่ปรึกษาคนใหม่ ครูเค้าชื่อครูสมหญิง ครูที่ดุที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้ โหยถึงขนาดผอ.ยังยอมอ่ะนะ คิดดูดิ่
"สวัสดีนะคะนักเรียนม.5/1 ที่ปรึกษาของครู มีใครไม่รู้จักครูไหมคะ?" หื้มม ใครจะไม่รู้จักครูล่ะคะ ฉันคิดในใจ
"อ่ะ แล้วนี่ก็ครูนักศึกษาที่จะมาเป็นที่ปรึกษาคู่กับครูค่ะ ทำความเคารพครูเค้าสิ่คะ" ครูมีน!!!! ฉันสตั้นสักพัก ก็ที่เสียงหัวหน้าจะดังขึ้น"นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ" "สวัสดีค่ะ/ครับ คุณครู" เพื่อนในห้องทุกคนยิ้มแย้มกันขึ้นมาเมื่อรู้ว่าจะมีครูมีนมาลดความน่ากลัวของครูสมหญิงลงไปบ้าง
"สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน นักเรียนห้องนี้เป็นนักเรียนที่ปรึกษาห้องแรกของครูเลยนะคะ ครูจะพยายามดูแลนักเรียนให้ดีที่สุดนะ แล้วก็อย่าดื้อล่ะ" ครูมีนพูดจบ พลางยิ้มให้พวกเราอย่างเป็นมิตร
โอ๊ยยยย!!!! ใจเต้นโครงครามๆๆๆ ตอนนี้ฉันเป็นอะไรไม่รู้อ่ะ เข่าอ่อนจนเหมือนจะล้มพับลงไป
"อิแหวนมึงไหวไหมเนี่ย!!" ยัยเมย์รับฉันไว้ทันพอดี เพื่อนคนอื่นๆหันมามองฉันอย่างตกใจ
"เป็นไรอ่ะแหวนพลอย โอเคป่าว?" พีทพลเพื่อนร่วมห้องอีกคน เอามือมาจับแขนฉันอีกข้างเหมือนจะช่วยพยุง
"ไม่ได้เป็นไร แค่เข่าอ่อนนิดหน่อยอ่ะ" ฉันตอบ ทำให้ทุกสายตาที่มองมาหายเป็นห่วงแล้วหันกลับไปมองที่ครูมีนกันเหมือนเดิม
"โอเคใช่ไหมคะ? รุ่งฤดี" ครูมีนมองตรงมาที่ฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง ครูรู้จักชื่อฉันได้ยังไงกัน???
"เดี๋ยวหนูพามันไปห้องพยาบาลเองค่ะครู ครูไม่ต้องห่วงนะคะ" ยัยเมย์พูดจบก็ลากฉันออกมาจากการโฮมรูมนั้นทันที
"เป็นไรของมึงคะอิแหวน? ไม่ได้กินข้าวมาหรอเมื่อเช้า?" ยัยเมย์ถามด้วยสีหน้าสงสัย นางคงงงตั้งแต่ที่ฉันเหม่อหน้าเสาธงแล้ว
"ไม่รู้อ่ะ พอเห็นครูมีนทีไร เข่าอ่อนทุกทีเลยมึง"ฉันตอบกลับยัยเมย์อย่างตรงไปตรงมา
"มึงว่าแต่กูนะ อิสัส เค้าเป็นครูค่ะ มึงเป็นนักเรียน อย่าๆๆๆๆๆๆๆ" ยัยเมย์ย้อนคำพูดของฉันกลับมาว่าตัวของฉันเอง
"มึ๊งงง แต่เค้ารู้จักชื่อกูได้ไงอ่ะ หรือเค้าจะแอบชอบกูวะ" ฉันยังคงตรึงใจกับเสียงเรียกชื่อฉันที่ดูเป็นห่วงของครูมีน
"เฮ้ออออออ" ยัยเมย์พ่นลมหายใจออกมาเหมือนหมดอาลัยอะไรสักอย่าง ก่อนจะเอานิ้วชี้ข้างหนึ่งมาจิ้มที่หน้าอกฉัน
"ชื่อมึงปักอยู่นี่ไง อิโง่" ยัยเมย์พูดใส่หน้าฉันอย่างจัง
นางตอกย้ำความรู้สึกที่พังทลายของฉันอย่างรุนแรง "เอ้ออออ ใช่สิ่เนอะ" ฉันก้มลงมองชื่อนั้น พลางรู้สึกอยากกรีดมันออกไปตอนนี้เลยจริงๆ
Guest
