กจาลเวลาไม่เคยรอใคร
เหมือนเขาที่จากไปอย่างไม่บอกลา
.
.
.
.
.
.
บทนำ
สายลม (องซองอู)
สวัสดีครับทุกคน รู้จักผมกันหรือยังครับ สงสัยน่าจะยังไม่รู้จัก เพราะผมก็ไม่ใช่คนโด่งดังอะไร ผมสายลมครับ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ห้อง 7 ตอนนี้เป็นช่วงเวลาการเปิดภาคเรียนของโรงเรียนผม แต่เปิดภาคเรียนมา ผมก็ไม่มีเพื่อนเลยครับ เพื่อนทุกคนที่เคยคุ้นเคย รู้จัก สนิทสนม ชื่นชม กลับกลายเป็นทุกคนทำตัวเหมือนไม่รู้จักผม ไม่รู้จัก ไม่สนิท ไม่ชื่นชม ได้แต่ตำหนิ นินทาผม เรื่องมันยาวครับ ผมคงเล่าให้ทุกคนฟังไม่หมด แต่ทุกคนอยากฟังไหมครับ ผมก็สามารถเล่าได้ แต่ต้องรอหน่อยนะครับ ผมต้องเรียนพิเศษทุกวัน อาจจะได้เล่านิดหน่อย แต่จะพยายามเล่าให้ทุกคนฟัง ผมลำบากมากครับตอนนี้ ผมได้แต่หวังว่าผมจะมีชีวิตที่ดีขึ้น
ธันเดอร์ (คังแดนเนียล)
ไงครับทุกคน ทุกคนคงรู้จักผมดี แต่ตามสคริปต์แล้วผมก็ตัองแนะนำตัวอยู่ดี หึ ผมชื่อธันเดอร์ครับ ผมเป็นนักเรียนเมืองนอกมาเรียนระดับมัธยม หรือ High school ผมไม่ได้อยู่เมืองไทย แต่ผมมั่นใจว่าผมโด่งดังในเมืองไทยอย่างแน่นอนครับ ที่จริงผมก็อยู่เมืองไทยปีที่แล้ว แต่ผมรอคนๆนึงไม่ได้ เอ่อ เอาเถอะ ผมไม่มีอะไรแล้ว ตอนนี้เวลาเข้าเรียนแล้ว เลิกคาบเรียนนี้เสร็จผมจะไปซ้อมบาส เตรียมตัวกรี๊ดผมได้เลยครับคุณ
ปีที่แล้ว
’ติ๊ง..ติ๊ง..’
เอ๋ เสียงอะไรกันนะ เสียงโทรศัพท์ผมหรอ ใครไลน์มาแต่เช้าเนี่ย
สายลมเอื้อมมือสวยสวย ท่าทางอ่อนช้อย ผิวขาวชมพู นุ่มเหมือนนุ่น ไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงของสายลม พบว่า ’เจ้าหมาซามอยด์🐶 ส่งข้อความหาคุณ’ สายลมทำหน้าอย่างมีความสุขที่พบว่าเจ้าหมาซามอยด์ตัวนั้นทักมา สายลมรีบลุกจากที่นอนสีขาวนั้น และจัดการธุระส่วนตัว เมื่อสายลมเปิดโทรศัพท์แล้วกดเข้าไปในไลน์ของเจ้าหมา กลับพบว่า
’สายลม ธันเดอร์จะไปต่างประเทศแล้วนะลูก ธันเดอร์ส่งข้อความ ของชิ้นสุดท้ายไว้ให้หนูหน้าบ้าน นี่แม่ธันเองนะ ไม่ต้องตกใจ’
แรงของสายลมตอนนี้แทบไม่มี เปรียบเทียบกับต้นไม้ที่กำลังจะเหี่ยวตาย ไม่มีแรงลุกยืน น้ำสีใสๆหลั่งไหลออกมาจากสายตาอันหวานๆของสายลมนั้น มันช่างน่าสงสารเหลือเกิน แต่ทำอย่างไรได้ เขาเลือกที่จะทำแบบนี้เอง...
โปรดติมตามในบทต่อไป
Guest
