“คุณไม่มีสิทธิ์ตั้งแต่แรกแล้วเดียร์น่า.. เพราะนอกจากฉันจะเป็นทหารองครักษ์ของคุณ ซึ่งถือเป็นข้อห้ามตามจรรยาบรรณของทหารองครักษ์แล้ว.. ฉันก็ไม่ได้ชอบคนเจ้าชู้ด้วย..”
ฉันขำออกมาทันทีที่ได้ยินเหตุผลตรงเผงของมาเรีย ซึ่งเอาจริงๆ มันก็ถูกของเธอแหละ ในเรื่องจรรยาบรรณของทหารองครักษ์ แต่โลกยุคนี้มันก็มีถมเถไป เจ้านายรักกับทาส หรือเจ้าหญิงรักกับหัวหน้าองครักษ์ หรืออะไรเทือกๆ นั้น ฉันไม่สนอยู่แล้ว แต่ที่ฉันขำ ประเด็นมันอยู่ที่คำว่าไม่ชอบคนเจ้าชู้นี่ล่ะ..
ขณะที่ฉันยิ้มขำ มาเรียก็ปล่อยมือจากกระดุมเสื้อฉัน ทำท่าจะถอยหลังกลับไปยืนสุภาพที่เดิม แต่ฉันคว้าข้อมือเธอไว้ ก่อนจะก้าวเข้าประชิดแล้วเขย่งขึ้นกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบผิว
“แล้วคุณจะรู้ว่าคนเจ้าชู้ มีเสน่ห์ยังไง.. มาเรีย..”