นูน่าอย่าดื้อสิครับ

ห้องโปรเจคเตอร์ที่ควรจะเงียบสงบหลังจบคลาสนั้นกลับมีร่างหญิงสาวบนโต๊ะหน้าห้อง ขาเรียวขาวอ้าออกกว้าง  นิ้วมือที่อยู่ไม่สุขกำลังสารวลกับการช่วยตัวเอง เสื้อผ้าที่หลุดร่ายและใบหน้าที่แดงกล่ำไปด้วยอารมณ์ทำให้หญิงสาวดูเซ็กซี่มากเป็นเท่าตัว ยิ่งจินตนาการว่ามีคนมองอยู่นั้น  ทำให้ปากเล็กอ้ากว้างครางเสียงหวานออกมา

เสียงที่ได้ยินและภาพที่เคลื่อนไหวก็คงไม่น่าสนใจหรอก ถ้าหากผู้หญิงในวิดีโอคลิปนั้นไม่ใช่ฉัน! ฉันเก็บความหงุดหงิดและความโกรธไว้ในใจ ถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เขินอาย

"มอร์แกน เอามาให้เราดูทำไม มันน่าอายนะ"

ถึงยังไงในวิดีโอคลิปก็ไม่ได้ชัดเจนพอจนระบุว่าเป็นฉัน อาจจะเเค่คนรูปร่างคล้ายก็ได้นิ

มอร์แกนยิ้มให้ฉัน ใบหน้าน่ารักนั้น ยิ้มจนเห็นฟันเขี้ยวทั้งสอง นิ้วมือสไลด์วิดีโอคลิปออก รูปใบหนึงปรากฎขึ้นเห็นใบหน้าฉันอย่างชัดเจน

"ผมพึ่งรู้นะครับว่านูน่าหน่ะ ร่านและยังโกหกไม่เนียนอีกนะครับ :)

ฉันหน้าแดงไปด้วยความโกรธทันทีที่มอร์แกนพูดยังไม่ทันจบ หมายจะยื้อแย่ง iPod เครื่องนั้นมาลบวิดีโอคลิป  เจ้าของเครื่องไม่รู้สึกร้อนใจ ขยับ iPod หลบหลีกไปมา รอยยิ้มที่ดูน่ารักสดใส(?)  หัวเราะอย่างมีความสุข

...เหมือนยิ่งฉันหงุดหงิด เขายิ่งมีความสุข...

ในเมื่อยื้อแย่งไม่สำเร็จ ฉันก็ไม่ควรทำให้เขาได้ใจไปมากกว่าเป็น ฉันหยุดขยับตัวตามมือที่ถือiPod เครื่องนั้น ถอยออกมาตั้งหลัก และถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามไม่ใส่อารมณ์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"นายต้องการอะไร"

ฉันคงหลงเชื่อใบหน้านั้นต่อไป  ถ้าหาก....

"เป็นทาสผมสิ"