ซ่อนรัก (Hide love)

"มีกระโปรงแต่ใส่ไปอวดใครไม่ได้ ก็เหมือนไม่มีป่ะ ความรักก็เหมือนกันอ่ะ"
ฉึก
เหมือนมีมีดซักพันเล่มปักเข้ากลางอกของฉันทะลุไปจนถึงหัวใจที่อยู่ข้างในให้พรุนไม่เหลือชิ้นดี
แม้ว่าความไม่พอใจที่มีจะล้นจากอกจนมาจุกอยู่ที่คอแต่ฉันก็อ้าปากเถียงเจ้าของคำพูดออกไปไม่ได้ซักคำ ในเมื่อสิ่งที่เธอพูดมามันถูกต้องทุกอย่าง ถูกซะจนฉันต้องกำมือแน่นเพื่อระบายความโกรธที่ก่อตัวขึ้นหรือพยายามระงับมันเอาไว้ไม่อาจแน่ใจได้ แต่มันแน่นซะจนฉันรับรู้ได้ถึงเล็บที่จิกเข้าไปในเนื้อ ถึงได้มีสติว่า ฉันไม่สมควรมายืนฟังสิ่งที่ทำร้ายจิตใจอยู่ตรงนี้
"รับความจริงไม่ได้จนต้องเดินหนีเลยเหรอ" เสียงเดิมชะงักเท้าฉันไว้จนต้องหันกลับไปเผชิญหน้า
"แม้จะใส่ไปอวดใครไม่ได้ แต่มันสำคัญที่ว่ากระโปรงตัวนั้นมันเป็นของฉันไง" ฉันยิ้มอ่อนข่มอีกฝ่ายบ้าง "แม้จะมีใครบางคนอยากจะได้มันไปแค่ไหน แต่มันก็เป็นของฉันอยู่ดี จบป่ะ" เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าตึงพร้อมกับกำมือแน่นอย่างสะกดอารมณ์โกรธ ฉันก็รู้สึกว่าไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องยืนอยู่ตรงนี้อีกต่อไป
แต่เธอคนนั้นไม่มีทางหรอกว่าการเป็นเจ้าของในสิ่งที่เราไม่สามารถประกาศให้เขารับรู้ได้ มันอึดอัดและทรมาณแค่ไหน แม้มันจะเป็นของเราอย่างถูกต้องแต่กลับต้องหลบซ่อนเหมือนกำลังทำความผิด ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้สู้ฉันไม่ต้องมีมันตั้งแต่แรกไม่ดีกว่าเหรอ