แดดแก่ๆ ยามบ่าย สาดแสงจ้าลงบนลูกคลื่นใกล้ท่าเรือที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนัก
ฉันแบกเป้ใบเล็ก มองไปยังหญิงวัยกลางคนที่ยืนขายตั๋วเรือให้กับนักท่องเที่ยว
เธอหันมาสบตาทีหนึ่ง แล้วพูดเปรยขึ้นด้วยเสียงอันดัง " อ้าว หนู จะไปมั้ยจ๊ะ
เรือจะออกแล้ว ถ้าจะไปก็รีบมาซื้อตั๋วเลย มัวยืนเหม่อเดี๋ยวก็ไม่ทันเรือหรอก!! "
ฉันเดินจ้ำอ้าวไปหาต้นเสียงทันทีที่เธอพูดจบ หยิบแบงค์ในกระเป๋าแล้วยื่นให้ด้วย
ท่าทีคุ้นชิน มือหยาบกร้านยื่นตั๋วเรือสีชมพูให้พร้อมรอยยิ้ม "อกหัก ก็มาทะเลเนี่ย-
แหละนะ จะได้สบายใจ" เธอพูดด้วยท่าทีรู้ทัน
พอเดินขึ้นมาบนเรือ มีนักท่องเที่ยวไม่กี่คน ที่นั่งเลยว่างค่อนข้างมาก ฉันเลือกที่นั่ง
ด้านหน้าสุด วางกระเป๋าไว้ตรงหน้าตัก ใช้มือรวบปรอยผมมัดแบบลวกๆ มองออกไปยัง
นอกหน้าต่างกระจกเรือที่มีหยดน้ำทะเลเกาะอยู่พรั่งพราย พลางคิดถึงครั้งแรกที่ฉัน
มาที่นี่ 'ตอนนั้นคงปีหนึ่งได้ล่ะมั้งนะ' ความรู้สึกช่างต่างกับตอนนี้เสียจริงๆ
เสียงคุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง ดึงให้ออกจากภวังค์ ฉันจำได้ดีแม้จะไม่เห็นหน้าก็ตาม
ฉันหยิบมือถือขึ้นมาส่องด้านหน้า ให้พอมองสะท้อน ไปยังชายร่างสูงโปร่ง ดูทะมัดแทมง
ใบหน้ายิ้มแย้ม รับกับริมฝีปากบางของเขา ไม่มีทางที่ฉันจะลืมได้ เขานั่งข้างหญิงสาว
หุ่นนางแบบ แต่งหน้าสีเข้ม ริมฝีปากแดงของเธอที่เผยอ ดูแล้วคงทำใครๆจ้องความสวย
ไม่ละสายตาเป็นแน่ ฉันเม้มปากกัดฟันแน่น ลุกจากเก้าอี้ ในจังหวะที่เรือกำลังออกจากท่า
ร่างบางล้มลงตรงทางเดิน ดวงตากลมโตแดงก่ำ น้ำตาคลอ มือเล็กจับพนักเก้าอี้
พยุงตัวลุกขึ้นจากตรงนั้น
เขาเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันมาที่นี่ครั้งแรก เมื่อ 7 ปีก่อน 'กันต์' ชายผู้เป็นรักแรกของฉัน
เราคบกันตอนอยู่ ม. 2 เริ่มจากความเป็นเพื่อน จนสนิทและรู้ใจกันมาก ก่อนที่เขาจะย้ายโรงเรียน
และเราก็ห่างกัน แต่ไม่เคยสักครั้งที่ฉันจะคิดว่าเราเลิกกัน กันต์ โทรหาฉันไม่บ่อยนัก
แต่เราคุยกันตลอด จนกระทั่งเมื่อ เข้า มหาวิทยาลัย เขาเรียน มหาวิทยาลัยดังแถวภาคเหนือ
ส่วนฉันก็เป็นนักศึกษา มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคอิสาน เพื่อนสนิทของฉันที่เรียนที่เดียว
กันกับเขาบอกกับฉันว่า 'ฉันมันโง่ ที่ตลอดเวลาไม่เคยรู้เลยว่าเขาคบกับ ผู้หญิงอีกคน'
ฉันตัดสินใจไปหาเขา แต่ก็ยิ่งตอกย้ำว่าเขาไม่ได้รักฉันเเล้วจริงๆ 'เราคิดว่าเธอเข้าใจผิดนะหมอก
เราอาจจะเคยคบกันตอนมัธยม แต่นั่นเราคิดว่ามันจบแล้ว และเราก็เห็นว่าเธอคือเพื่อนที่เราคุยได้
ทุกเรื่อง แต่เธอ กลับคิดว่ามันยังไม่จบสินะ...'
เสียงคลื่น และกลิ่นเกลือทะเล ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นสักนิด ฉันทรุดตัวลงนั่งข้างๆกาบเรือ แล้ว
ซุกหน้ากอดเข่าไว้ มือสองข้าง บีบกันแน่น
"ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่นะหมอก บังเอิญหรือ แอบตามหน้าพีตกันต์มาล่ะ ฮึ?" หญิงสาวหุ่นนางแบบ
ในชุดรัดรูป ยืนเท้าเอว พิงกับราวกั้นกาบเรือ พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง เธอเป็นหนึ่งในคนไม่กี่คน
บนโลกใบนี้ที่ฉันไม่อยากเห็นหน้า ฉันดันตัวขึ้นจะเดินออกไปจากตรงนั้น เธอผลักฉันเซไปชนกับ
ขอบราวกั้นกาบเรือ แล้ว "ตู้มมมมม!!!"
ฉันพยายามพยุงตัวให้ลอยเหนือน้ำ ความรู้สึกหนักอึ้ง แผ่ซ่านทั่วร่างกายจนทำให้อึดอัด
"มีคนตกน้ำ !!!! ชะลอเรือก่อน มีคนตกน้ำ" เสียงคนในเรือตะโกนโหวกเหวก "เธอมีแผล!!!
มีเลือดออก!!! รีบช่วยเธอเร็ว" นั่นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่สติของฉันจะหมดลง
Guest
