[Draco x OC]—SHADOW—

=pc=# Shadow person



=pc=คำที่คนพูดกันว่าในความมืดมิดมักจะมีแสงสว่างอยู่เสมอ ผมเชื่อมันเมื่อผมได้เจอเธอ คนที่ทำให้ผมยิ้มได้อีกครั้ง

=br=



=pc=Draco Malfoy

เขาบอกว่า 'ผมแค่หวังอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นธรรมดาๆ ที่ตอนนี้กำลังเครียดเรื่องการสอบ และอาชีพในอนาคต ได้กลั่นแกล้งเด็กนักเรียนต่างบ้านเหมือนที่ผ่านมา ได้ใช้ชีวิตสุขสบายหรูหรา แบบที่ทายาทคนเดียวของมัลฟอยควรจะได้รับ แต่ชีวิตมันก็ผกผันไปหมด เมื่อผมต้องมารับภารกิจที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เด็กผู้ชายอายุ 17 จะทำมันได้สำเร็จ และตอนที่ผมกำลังเคร่งเครียดกับการซ่อมไอ้ตู้อันตรธานนี่ ก็มียัยบ้าที่ไหนไม่รู้โผล่ออกมาจากตู้ แทนที่จะเป็นแอปเปิลเขียวที่ผมใส่ไป!

"เธอโผล่มาจากไหน!"

=br=



=pc=Chole Rogers

เธอบอกว่า 'ฉันรักชีวิตประจำวันอันแสนสงบสุขของฉัน ที่ใช้เวลาวันๆหนึ่งไปกับการเขียนรายงาน อ่านนวนิยายรักน้ำเน่า และตำรับตำราต่างๆ ฉันชอบหมกตัวอยู่ในห้องสมุด ทำหน้าที่เป็นตัวประกอบที่เดินเพ่นพ่านในฉากอย่างสุดความสามารถ แต่เมอร์ลินแกล้งฉัน! วันหนึ่งฉันถูกเบียดจนตกอัฒจรรย์ควิชดิช แล้วไปโผล่ในตู้บ้าๆเก่าๆหลังหนึ่ง! และมันคงจะไม่แย่ ถ้าคนที่เปิดตู้มาเจอฉัน ไม่ใช่เดรโก มัลฟอย! และมันจะดีที่สุด ถ้าฉันทำอะไรได้มากกว่ายิ้มแห้งๆส่งไป

"แหะๆ นายทำของหายหรอ ให้ฉันช่วยหามั้ย?"

=br=



"ขอกอดหน่อยไม่ได้หรอ" เดรโกกอดฉันจากด้านหลัง เอาคางมาเกยไหล่แบบที่ชอบทำเหมือนทุกครั้งที่เราแอบนัดเจอกันบนหอคอยดาราศาสตร์ น้ำเสียงออดอ้อนที่เจือไปด้วยความเหนื่อยล้าของเขา ประกอบกับสายลมแผ่วเบา และกลุ่มดาวที่ทอแสงระยิบระยับนั่น ทำให้ใจฉันเต้นแรงไม่เคยเปลี่ยน

"อย่ามาลุ่มล่าม ฉันไม่ชอบคนมือไวนะ!" ฉันดีดตัวออกและแกล้งตีมือเขาแบบหยอกๆ คนตัวสูงโน้มตัวลงมาให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน บอกตามตรง ฉันชอบชะมัดเวลาเห็นว่าเงาในนัยน์ตาสีฟ้าซีดอมเทานั่นมีฉันยืนยิ้มร่าอยู่

"ฉันแค่ขอกำลังใจเองโคล เธอก็รู้ว่าฉันเจออะไร" เขายู่ปากเบาๆ ทำหน้าเง้างอดแก้มป่องเหมือนเด็กๆ ยืดตัวเต็มความสูงแล้วหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างสะดิ้ง

"นี่ เดรโก" ฉันเรียก

"อะไร" เขาทำเสียงงอนๆ แต่ก็ยอมหันมามองหน้าฉันโดยดี ฉันจึงเอื้อมไปจับไหล่ของเขาไหว้ แล้วเขย่งตัวเพื่อให้หน้าเราอยู่ในระดับเดียวกัน แล้วจึงจรดริมฝีปากลงบนแก้มตอบๆของเขา

"เด็กน้อยจังโคล.. ขอมากกว่านี้ไม่ได้หรอ:)"

=br=



=br=

"ฮึก นายมีทางเลือกเสมอนะ เดรโก" ฉันกอดเขาจากด้านหลัง โน้มน้าวเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ซุกหน้าลงแผ่นหลังกว้าง ปล่อยให้น้ำตาเปรอะเปื้อนบนเสื้อคลุมของเขา คุณชายจอมเนี๊ยบต้องต่อว่าฉันแน่ถ้าไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้

"ฉันไม่เคยมีทางเลือก โรเจอร์ส! หลีกไปก่อนที่ฉันจะสาปเธอ" เขาสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของฉันอย่างรุนแรง ขับไล่ฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชา และใช้สรรพนามเหมือนคนที่ไม่คุ้นเคย

"ฉันไม่ปล่อยให้นายไปไหนทั้งนั้น! ฉันจะสู้ไปกับนายไง จำไม่ได้หรอ!" ฉันวิ่งเข้าไปกอดเขาอีกครั้ง กลัวเหลือเกินว่าเขาจะหายไป

"ปล่อยฉันซะ เราเดินคนละทางมาตั้งนานแล้ว เธอต้องยอมรับว่าเราเปลี่ยนอะไรไม่ได้ ฉันกำลังปกป้องเธอ ปกป้องแม่ ต่อจากนี้คิดว่าเราไม่เคยรู้จักกัน ฮึก ฉันไม่อยากลบความจำเธอนะยัยงี่เง่า!" เขาสะบัดตัวอีกครั้ง แวบหนึ่งที่ฉันได้ยินเสียงสะอื้นของเขา แต่ฉันคงจะหูฝาดไป เพราะประโยคถัดมาเขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหลือเกิน

"ออกไปจากชีวิตฉันซะ"

ฉันยังคงอึ้ง ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่่างนั้น คำพูดเย็นชาของเขารุนแรงราวกับคาถาสะกดนิ่ง ฉันไม่สามารถแม้แต่จะพูดอะไรเพื่อรั้งเขาได้อีก มือทั้งสองข้างตกลงข้างลำตัว แต่ฉันรู้สึกได้ว่าไหล่บางกำลังสั่นไหว อยากจะเดินตามเขาไปแต่ก้าวขาไม่ออกด้วยซ้ำ บอกไม่ถูกว่าเรื่องไหนที่กำลังกัดกินหัวใจของฉันมากกว่า ฉันได้แต่มองแผ่นหลังของเขาที่ไกลออกไปเล็กลง และเล็กลงจนมองไม่เห็น ไกลสุดสายตา โดยที่ต้องทำใจยอมรับว่า ต่อจากนี้จะไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว



=br=

=br=

TALK JAA~~

ดีค่ารีดที่น่ารักก คือไรท์ไปย้อนดูแฮร์รี่พอตเตอร์มา แล้วชอบเดรโกมัลฟอยมากๆ แบบว่าหลงรัก รู้สึกว่าตัวละคนนี้มีอะไรมาก และอยากเขียนออกมา อาจจะมีเนื้อหาบางส่วนที่เปลี่ยนไปบ้าง น้อย ถึง มาก เพื่อปรับให้มันเข้ากับพลอตที่เราคิดไว้ อิอิ จะพยายามไม่ดราม่ามากนะคะ ฝากติดตามเป็นกำลังใจและติชมให้เราด้วยน้า ขอบคุณทุกคนค่า