มัดหัวใจ นายเพลย์บอย

ผมเดินหาเธอมาสักพักแล้ว ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน โทรไปก็ไม่รับ ผมเริ่มเป็นห่วงเธอมากแล้ว ผมเดินออกจากงานเลี้ยงมายังสวนพรรณไม้ และกดโทรหาเธออีกครั้ง

"ริสา หยุด ริสา เธอเมาแล้วนะ"

ผมชงักเมื่อได้ยินเสียงกันต์ ผมจึงหันไปมองตามเสียง และภาพที่ผมเห็น เธอกำลังเล้าโลมกันต์อยู่ หัวใจผมหล่นวูบ

"คุณก็รู้ว่าริสาคิดยังไงกับคุณนี่คะ กันต์"

"ผมบอกให้หยุด"

ผลัก!!! กันต์ผลักริสาล้มลง

"หรือคุณจะให้ริสาเป็นของคนอื่น ริสารักคุณ คุณได้ยินมั้ย ริสารักคุณ"

"ผมกับคุณเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะริสา อย่าทำให้ความสัมพันธ์ของเราแย่ลงกว่านี้เลย อีกอย่าง คุณก็รู้ว่าบอสรู้สึกยังไงกับคุณ สิ่งที่คุณทำในวันนี้ กำลังทำลายความสัมพันธ์ของพวกเรานะ ริสา"

"กับบอส ริสาคิดแค่เค้าเป็นเพื่อนเท่านั้นค่ะไม่มีอะไรเกินเลย"

"ผมก็คิดเหมือนคุณแหละครับ ริสา ไม่มีอะไรเกินเลย" กันต์พูดจบก็เดินกลับเข้างานไป ตอนนี้หัวใจของผมชาไปหมดแล้ว

"กันต์ ริสารักคุณจริงๆนะคะ" เทอบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วดื่มโซจูจากขวด

"ริสา นั่นมันเหล้านะครับ" ทั้งที่กำลังทำใจอยู่แต่พอเหนแบบนั้นก็ห้ามใจไม่ได้ต้องรีบห้ามเธอ

"อ้าวบอส มามะ มาดื่มกัน" เธอชูขวดโซจูมาให้

"คุณเมาแล้วริสา กลับบ้านกัน"

"ไม่ๆๆๆๆ ถ้าคุณไม่ดื่มเป็นเพื่อนชั้น ชั้นก็ไม่กลับ" ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ผมจึงรับขวดโซจูมากระดกเข้าปากจนหมดขวด

"ป่ะกลับบ้านกัน"

ผมพยุงเธออย่างโซซัดโซเซมาถึงห้องเธอ ไขกุญแจห้อง เธอเมาเอามากแล้วตอนนี้ ผมเองก็ไม่เหมือนเดิมเริ่มเมาแล้วเหมือนกัน ผมพยุงเธอมาถึงเตียง เธอนั่งลงกับเตียงจับมือผม

"ริสาร้อนวูบวาบเลยค่ะกันต์"

อะไรนะ เธอเข้าใจว่าผมคือไอ่กันต์งั้นหรอ