รักต่างวัย หัวใจ (เกือบ) สิ้นหวัง nc นิด%

ก็อกๆๆ ! "ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ"  เสียงของนับหนึ่งเด็กสาววัย18 ปี พึ่งจบ ม.6 มาได้เพียง 1 เดือน เดินเข้ามาในห้องทำงานของผู้เป็นเจ้าของที่ดินหลายร้อยไร่ ที่มีชื่อว่า "ไร่รัดตะวัน" เหตุผลที่ทำให้เธอเข้ามาในห้องนี้เพราะ ถึงได้มาสมัครงานที่ไร่นี้เพื่อหวังทำงานในช่วงปิดเทอมเก็บเงินเพื่อไปศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยใกล้บ้าน เมื่อนับหนึ่งก้าวเท้าพ้นประตูห้อง ตาของเธอก็พลางมองไปรอบๆห้อง โต๊ะ ตู้ ชั้นหนังสือ ได้จัดขึ้นแบบเรียบง่าย แต่ก็ดูเหมือนจะมีอะไรที่ทำให้รู้สึกว่าที่นี้มีความลึกลับน่าค้นหา ตามสไตล์ของผู้เป็นเจ้าของห้อง ที่ได้ขึ้นชื่อว่า เป็นผู้ชายที่นิ่งเงียบ เท่ห์ สมาร์ท ใบหน้า รูปร่าง ที่ดูอายยุน้อยกว่าอายุของเขาจริงๆตั้งหลายเท่า  แล้วความคิดของเธอก็ต้องสะดุ้งหยุดชะงักความคิดเอาไว้ก่อน "คุณนับหนึ่ง" เสียงกระซิบที่บรรจงพูดเน้นที่ล่ะคำ เมื่อนับหนึ่งได้ยินเสียงของใครอีกคนที่อยู่ในระยะประชิด เธอหลุดออกจากพวังค์แต่ก็พบว่าเจ้าของเสียงนั่นอยู่ห่างเธอไม่ถึงฝ่ามือ 'แล้วจะเอาไงต่อล่ะที่นี้นางนับ' นับหนึ่งคิดในใจ "คุณจะยืนจ้องผมอีกนานมั้ย " "อ่ะ เอ่อออเปล่าค่ะ " "อืม มานั่งก่อนสิ" เสียงของเจ้าของห้องพูดจบก็เดินนำหน้าไปนั่งยังโต๊ะทำงาน เธอก็ก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย ทันใดนั้นเจ้าของห้องก็เอ่ยขึ้น "ผมชื่อ นิรุวัฒน์ รัดตะวัน แต่คุณเรียกผมสั้นๆ ว่า รุจ ก็ได้ " ใครจะไปกล้าบอกเธอกันเล่าว่าชื่อเล่นของเขา มีแค่ไม่กี่คนที่ได้เรียก นอกจากครอบครัวของเขาก็มีเธอนี้และที่ผมให้มีสิทธิ์เรียก ใช่ครับผมมีครอบครัวแล้ว เคยมีภรรยาที่แสนดี แต่แล้วเธอก็หนีผมไปพร้อมกันคนรักใหม่ของเธอ จะโทษเธอฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ มันเป็นเพราะผมเองที่มัวแต่ทำงาน ไม่มีเวลาดูแลเธอกับลูก แต่เรื่องนี้มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเธอหนี้ไปกับชู้ รู้เพียงว่าเธอไปอยู่ต่างประเทศ หลังจากที่เธอหนีไป นี้ก็เป็นเวลา 15 ปีแล้ว ที่ผมผ่านเรื่องราวนั้ชนมาได้ กว่าจะผ่านมาได้ผมก็แย่อยู่เหมือนกัน แต่ก็เพราะผมมีลูกสาวที่ต้องคอยดูแล ตอนนี้ลูกสาวของผมก็ได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา และย้ายไปอยู่กับสามีของเธอในจังหวัดน่านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลายครั้งที่ลูกสาวของผมขยั้นขยอให้ผมแต่งงานใหม่ แต่ผมเองนี้สิไม่อยากแต่งและไม่คิดว่าจะมีใครมาจริงจังจิงใจกับคนบ้างานแบบผมหรอก แต่แล้วผมก็ได้เจอกับเด็กคนหนึ่งที่โรงเรียนมัธยมใกล้ๆ บ้าน ในตอนที่ผมถูกเชิญไปเป็นประธานการเป็นงานอะไรซักอย่างในโรงเรียนของเธอ เหตุการณ์มันเกิดขึ้นตอนผมกำลังจะกลับ ผมยังจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ไม่เคยลืม ผมกำลังเดินไปยังที่จอดรถแต่ก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาด้วยความรีบร้อน แล้วก็บวกกับความที่ผมไม่ทันได้ระวังก็ชนกับเด็กคนนั้นเข้าเต็มๆ แต่ดีที่ผมมือไวรับเธอได้ทัน สองสายตาระหว่างพบกะเธอประสานกันอยู่พักหนึ่ง ก็หลุดออกตากพวังค์ ผมก็ได้ถามไถ่เธอคามประสา จึงแยกจากกัน เธอไม่ใช่คนสวย แต่เธอน่ารัก หุ่นเธอออกไปทางอวบๆ เป็นคนตัวเล็ก ส่วนสูงอ้ะนะ ผมก็แปลกใจเหมือนกันว่าคนสวยๆหุ่นนางแบบ ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมเข้ามามากมายผมกับไม่รู้สึกอะไร แต่พอผมได้เจอกับเด็กคนนี้ ผมกับรู้สึกได้ว่าผมเอนดูและอย่างดูแลเธอ เด็กสาวคนนี้ทำให้หัวใจผมเต้นแรงอีกครั้ง แล้วใครจะไปคิดว่าวันนี้เธอก็กลับมาทำให้ผมใจเต้นแรงอีกครั้ง