บทนำ
"ว้าว! วันนี้สหายข้าสวยชะมัดเลย!"
นินจาสาวเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มหลังนั่งช่วยอีกฝ่ายแต่งเนื้อแต่งตัวอยู่ในห้องเปลี่ยนชุดเสียตั้งนมนาน ซึ่งผลงานที่ออกมาก็เป็นที่พอใจสำหรับนางมากเลยทีเดียว ก็แหงล่ะ ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงแต่ก็ใช่ว่าเธอจะเก่งเรื่องแบบนี้นี่นา แถมนี่ยังต้องมาแต่งองค์ทรงเครื่องให้สหายหนุ่มของเธออีกด้วยต่างหาก...ได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเก่งแล้ว
"นี่ไอริ...เอาเป็นหล่อแทนได้มั้ย"
"แหมจะบ้ารึ เจ้าเป็นเจ้าสาวนะมุราจ จะให้หล่อกว่าเจ้าบ่าวได้ไงเล่า" หญิงสาวเอ่ยพร้อมขมวดคิ้วใส่เล็กน้อย "โอ๊ะ! แป๊บนึงนะ ทำไมสีลิปมันดูอ่อนจัง ข้าลงสีอ่อนไปเหรอ??"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้ก็พอแล้ว มันเหนอะปากยังไงไม่รู้ด้วย" เสียงนุ่มเอ่ยปฏิเสธพร้อมยกฝ่ามือขึ้นห้ามปรามมือขาวที่กำลังเปิดฝาลิปสีแดงสดอย่างกะเอาเลือดทั้งถังสาดโครมใส่มาหมาดๆออกเพื่อเตรียมละเลงสีลงบนกลีบปากนุ่ม
"น่านะ ขอแต้มอีกนิดนึง"
นินจาสาวอ้อนพร้อมทำตาวิ้งๆใส่สหายหนุ่มที่กำลังจะได้เป็นเจ้าสาวในเวลาอันใกล้นี้อย่างสุดความสามารถ มุราจทำหน้ากระอักกระอวกใจเพราะถึงยังไงซะเขาก็เป็นผู้ชาย จะให้มาทาลิปสีแสบตาเหมือนเพิ่งไปกินเลือดใครมามันก็ดูยังไงไม่รู้ชอบกล ซึ่งดูเหมือนว่าเขาคงจะพูดกล่อมเพื่อเปลี่ยนใจให้สหายนินจาสาวเลิกล้มความคิดเรื่องเติมลิปที่ปากตนก็ไม่ได้ซะด้วย เนตรสีอ่อนจึงสาดส่องหาตัวช่วยพัลวัน ก่อนเนตรเรียวจะไปสะดุดอยู่ที่แท่งลิปสติกสีชมพูหวานตรงโต๊ะเครื่องแป้งเข้าพอดี
"นี่ ถ้าจะทาลิปล่ะก็" มุราจพูดพร้อมเอื้อมมือออกไปคว้าแท่งลิปสติกแท่งนั้นขึ้นมาชูให้ไอริดูทันที" ใช้เจ้านี่ทาแทนได้รึเปล่า สีมันดู...หวานดี"
"จะใช้สีนี้หรอ?"
"อื้อ"
ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวประดับลายลูกไม้ครางอื้อพร้อมพยักหน้าหงึกหงักประกอบ หญิงสาวนั่งจ้องลิปสีหวานสลับวงหน้าหล่อชั่วครู่ ก่อนมือบางจะวางลิปแดงสดในมือลงแล้วจึงเอื้อมไปคว้าลิปสีหวานนั้นขึ้นมาบิดเปิดฝาออกเผยให้เห็นแท่งในซึ่งเป็นสีกลีบซากุระใส นางกดปลายลิปลงถูตรงหลังมือเพื่อเช็คดูสีครั้งสองครั้ง หลังเช็คสีจนแน่ใจนางจึงเงยหน้าตอบไปว่า
"อือ สีนี้ก็ดีเหมือนกันจริงๆด้วย"
มุราจถอนหายใจโล่งอกแทบจะทันที...
"โอเค...ตกลงเอาสีนี้เนอะ"
อดีตเจ้าชายถามซึ่งสหายสาวก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าใช่ ก่อนที่นางจะจัดการลงมือละเลงแท่งลิปสติกลงบนกลีบปากนุ่มทันทีอย่างไม่เกรงใจคนเจ้าของปากเลยสักนิด...
"เอาล่ะ ไหนลองลุกสิ"
นินจาสาวว่าพร้อมยันกายขึ้นยืนเพื่อถอยให้สหายหนุ่มลุกขึ้นโชว์ตัวให้นางดูได้เต็มๆตา ซึ่งมุราจก็ยอมลุกตามอย่างว่าง่าย หนุ่มร่างโปร่งสูงตามมาตรฐานบุรุษยืนตรงสง่าพลางหมุนตัวสำรวจเครื่องแต่งกายสีขาวเนื้อนุ่มดุจปุยฝ้ายหน่อยๆด้วยสายตาใคร่รู้
"ข้าดูเป็นไงบ้าง" เขาถามเสียงอ่อน
"สวย!"
"ข้าบอกแล้วนะ ว่าขอเป็นหล่อแทนสวย"
"สวยก็คือสวย ข้าไม่ชอบพูดปดย่ะ"
ไอริตอบพลางตรงเข้าไปช่วยจัดชายผ้าโปร่งซึ่งถูกตัดเย็บเป็นชั้นๆยาวลงมาตั้งแต่ช่วงเอวด้านหลังลาดจรดถึงพื้นกระเบื้องหินอ่อนที่ยับยู่ยี่อันเนื่องมาจากที่เจ้าตัวนั่งทับให้เรียบตรงดังเดิม หลังจัดการปัดดึงจนหางสูทยาวเรียบเสร็จ ร่างบางค่อยๆถอยห่างเพื่อตรวจเช็คอีกรอบ คิ้วเรียวบางขมวดมุ่นอยู่พักหนึ่งก่อนที่นางจะดีดนิ้วดังเป๊าะคล้ายคราว่าเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ ขาโปร่งจึงเดินดุ่มๆตรงไปค้นของตรงตู้เสื้อผ้าอยู่นานสองนานก่อนจะเดินออกมาพร้อมผ้าคลุมศีรษะสำหรับเจ้าสาว
"ก้มหน่อยสิ ข้าสวมให้เจ้าไม่ถึง"
"ก็เจ้ามันเตี้ย"
"เขาเรียกว่าสูงน้อยต่างหากย่ะ"
เธอสวนกลับด้วยรอยยิ้มขบขันตามประสาเพื่อนพร้อมไม่วายฟาดฝ่ามือลงตบท่อนแขนแกร่งใส้สาบเสื้อสูทเบาๆ ชายหนุ่มหัวเราะร่วนก่อนจะยอมก้มหัวลงให้ตามคำขอ ไอริจึงสามารถสวมผ้าคลุมศีรษะให้อีกฝ่ายได้ดังหวัง นิ้วเรียวขยับจัดดอกไม้บนผ้าคลุมสีขาวให้เข้าที่เข้าที่ก่อนจะค่อยๆถอยออกมาอีกรอบเพื่อขอชมพ่อหนุ่มรูปงามคนนี้อีกครั้ง ซึ่งผลที่ออกมาก็...เป็นอันที่น่าพอใจเป็นอย่างยิ่ง
"เจ้าเหมาะกับคำว่าสวยมากกว่าคำว่าหล่อจริงๆนั่นแหละ"
"เฮ้ ข้าได้ยินนะ"
"นี่ เจ้าสาวพร้อมรึยัง"
ขณะเดียวกันกับที่มุราจเอ่ยจบ เสียงเปิดประตูก็พลันดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยการปรากฏกายของชายหนุ่มร่างสูงหนาสัญชาติญุี่ปุ่นในชุดสูทสีปีกอีกาชะเง้อคอเข้ามากล่าวถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำตามอายุ
"เสร็จแล้ว เขาเรียกตัวแล้วหรือเรียวมะ?" ไอริหันหน้าไปถามชายร่างสูงกลับพร้อมๆกับที่อีกฝ่ายก้าวขาเดินเข้ามา
"อ่า ทางฝั่งเจ้าบ่าวพากันออกไปรอรับกันตรงหน้าลานพิธีหมดแล้วล่ะ ข้าเลยถูกวานให้มาตาม"
เรียวมะตอบ ก่อนจะปรายตาลงมามองสบกับเจ้าสาวข้างตัวไอริตามอัตโนมัติ เนตรสีนิลดั่งคนเอเชียเลิกขึ้นสูงด้วยความตกใจ ก่อนร่างหนาจะเดินเข้าไปเดินวนรอบจ้องสำรวจคนตรงกลางเสียหัวจรดเท้าจนหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแสดชักรู้สึกอึดอัด เขาแต่งตัวแปลกรึไง?? ถึงได้เอาแต่ยืนจ้องอย่างกะเจอของแปลก??
"เออ...ชุดมันดูแปลกหรือ??"
"ไม่ ไม่ๆๆ" ซามูไรหนุ่มพูดพลางส่ายหน้าไหว ก่อนจะยืดหลังตรงโดยไม่วายยกสองแขนขึ้นกอดอกตามลำดับ "มันก็...ดูเข้ากับเจ้าดี"
"สวยใช่มั้ยร่าาาา บอกมาตรงๆเถอะตาคนปากแข็งไม่ตรงกับใจ"
นินจาสาวเอ่ยแซวด้วยสีหน้ายิ้มกระหยิ่มพร้อมไม่วายกระเถิบเข้าไปกระทุ้งซอกใส่เอวคนตัวใหญ่เบาๆจนโดนพรานหนุ่มตรงเข้าไปตบกบาลเข้าให้เต็มๆจนหน้าคว่ำพร้อมคำเอ็ดอีกมากมายจากปากของมุราจ แต่ถ้าจะให้พูดกันตรงๆล่ะก็ เรียวมะขอยอมรับ ว่าวันนี้เจ้าพรานหนุ่มซอมซ่อที่เห็นกันมานานนี่...สวยมากจริงๆ
รูปร่างผอมสูงผนวกกับกล้ามเนื้อเป็นลอนหลังเนื้อผ้าส่งเสริมให้ชุดสูทที่เขาสวมอยู่ดูสง่าขึ้นไปอีก เสื้อตรงช่วงเอวถูกเก็บเข้าจนทำให้เห็นสัดส่วนของผู้สวมมากขึ้น ชายกับปกเสื้อปักดิ้นทองลายลูกไม้สวยงามวิจิตรอ่อนช้อย หางสูทถูกตัดขึ้นมาแบบชายกระโปรงเจ้าสาวซึ่งเนื้อผ้าก็ถูกเก็บทับกันเป็นชั้นๆยาวลงไปถึงพื้น เนตรคู่สีอ่อนเรียวคมรับกับคิ้วเข้ม โครงหน้าหล่อได้รูปรับกับจมูกเชิดรั้นและริมฝีปากกระจับสีซากุระหวานเป็นอย่างดี ถ้าจะเปรียบ ก็คงเปรียบได้ว่าเป็นเทพบุตรผู้มีรูปโฉมงดงามมากล่ะนะ
แต่ก็น่าเสียดาย...
พ่อเทวดาดันมีคู่หมายซะแล้วนี่น่ะสิ...แถมยังเป็นคนที่ขาดไม่ถึงซะด้วย
ก็เจ้าบ่าวของมุราจน่ะ...คือ'นาครอท'นี่นา
**************************************************
นิยายเรื่องแต่งขึ้นมาเพื่อสนองความต้องการของตัวผู้เขียนเองเท่านั้น ไรท์ไม่ค่อยได้อัพบ่อยนักเพราะจะไปมุกอยู่กับฟิคอื่นมากกว่า ฉะนั้น อย่าเอาอะไรกับไรท์มันมากนะครับ เรื่องนี้มีเนื้อหา Yaoi หรือ ชายรักชาย และเป็นคู่ นาครอท(เมะ) x มุราจ(เคะ) ใครไม่ชอบก็กดออกไปซะ ถือว่าไรท์บอกแล้วนะ
เขียนคำผิดไม่สนุกอย่างไรก็ขออภัยด้วยนะครับ ถ้าชอบไรท์ก็ดีใจ
ฝากเรื่องนี้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
2018-04-30
By หมาป่าใต้แสงจันทร์
Guest
