(END) Just A Dream. อย่าพึ่งปลุกฉัน

Just A Dream 

อย่าพึ่งปลุกฉัน 

"อย่าปลุกฉัน เพราะฉันกำลังฝันว่านายบอกคิดถึงฉันอยู่" 

"อย่าปลุกฉัน เพราะในฝันนายกำลังยื่นดอกไม้มาตรงหน้า" 

"อย่าปลุกฉัน เพราะฉันกำลังได้รับรอยยิ้มจากนาย" 

"อย่าปลุกฉัน เพราะฉันไม่อยากรับรู้ว่าที่จริงแล้วฉันคือคนที่นายเกลียดมากที่สุด" 

"อย่าเข้ามาถ้าฉันไม่อนุญาต อย่าแตะต้องของของฉันถ้าฉันไม่ให้" 

"ฉัน กับ เธอ ? เรา ? เหอะ!" 

แนะนำตัว 

ภูผา ปวีณ์กร รัตนเรืองโรจน์ อายุ 21 ปี 

สวัสดีครับ ผมชื่อ ภูผา ปวีณ์กร รัตนเรืองโรจน์ ตอนนี้ผมกำลังเรียนอยู่ที่คณะบริหารธุรกิจ ที่จริงผมไม่ได้ชอบมันเท่าไหร่หรอกนะ แต่เพราะผมคือทายาทนักธุรกิจ และมันไม่ใช่ธุรกิจเล็กๆ แต่มันคือเครือธุรกิจการส่งออกอุปกรณ์ยางยนต์ และธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่มีทั้งโรงแรม คอนโด และเพ้นเฮาส์สุดหรูอีกมากมาย มีพนักงานเกือบห้าพันคนที่รอผู้นำที่เขาเชื่อใจอยู่ และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่มีความสุข การที่ต้องขึ้นเป็นทายาทเพียงคนเดียวของรัตนเรืองโรจน์ 

มันทำให้ผมต้องสู้กับเห็บหมัดที่มันตามรังควานผม และ......มันทำให้ผมต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ใครจะคิดล่ะครับว่าใบหน้าที่แสนเย็นชาของผมมันซ่อนอะไรไว้หลายอย่าง อยากรู้ใช่ไหมว่าผมซ่อนอะไรไว้ .... ผมไม่บอกหรอกแต่ผมจะบอกแค่ว่า 

“ผมเลวนะ ผมยอมรับ” 

กอหญ้า กษมา ยศจันทร์ดี อายุ 20 ปี 

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ กอหญ้า กษมา ยศจันทร์ดี ตอนนี้ฉันกำลังเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ ปีที่ 3 แล้ว ฉันเป็นบ้านนอก ที่เรียนดีจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันดับต้นๆของประเทศได้ มันดูน่ากลัวมากเลยนะคะที่ต้องเข้ามาใช้ชีวิตคนเดียวอยู่ในเมืองกรุงที่แสนวุ่นวายแบบนี้ แต่ฉันเลือกมาที่นี่แล้วฉันก็ต้องอยู่ให้ได้ ตอนที่ฉันเข้าคณะครั้งแรกฉันอึ้งมากเลยนะ เพราะไม่คิดว่าทุกคนจะสวยหล่อดูดีกันไปหมด ตัดภาพมาที่ฉัน ใบหน้าจืดชืด กระโปรงยาวเกือบถึงเข่า มันช่างแตกต่างกันมาก 

ตอนแรกฉันกลัวมาก กลัวจะไม่มีเพื่อน แต่กลับมีผู้หญิงที่สวยมาก ไม่สิ เธอคือนางฟ้าของฉันเลยล่ะ เธอเข้ามาคุยกับฉัน จนเราสองคนสนิทกันและเป็นเพื่อนกัน เธอดีกับฉันมาก มากจนฉันคิดว่าฉันยอมเสียสละให้เธอได้ทุกอย่าง แต่...ฉันกลับยอมให้เธอไม่ได้ทุกอย่าง อยากรู้ใช่ไหมว่าเรื่องอะไร ..... 

จีน ภริดา ภูวชานนท์ อายุ 21 ปี 

สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อ จีน ภริดา ภูวชานนท์ ตอนนี้ฉันกำลังเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ ปีที่ 3 เหมือนยัยกอหญ้านั่นแหละค่ะ ดาวมหาลัยสุดสวยเอง เอาจริงๆฉันก็ไม่อยากเป็นหรอก พอดีพี่ส่งเข้าประกวดน่ะ อ้อ อย่างที่กอหญ้าบอกไป ว่าเราเป็นเพื่อนกัน ไม่รู้สิ ที่จริงฉันเป็นคนมีเพื่อนเยอะมากเลยนะ พูดง่ายๆคือเฟรนด์ลี่ มีทั้งเพื่อนผู้ชายและผู้หญิงต่างคณะ โดยเฉพาะคณะบริหารที่ฉันมีเพื่อนเป็นกลุ่มไฮโซ บอกเลยค่ะว่าเบ้าหน้าดีเงินหนัก แต่ก็ปากหมา ใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่าถุงยาง 

พวกนั้นก็งงว่าฉันดึงกอหญ้าเข้ามาในกลุ่มทำไม เอ๊ะ ก็เพราะฉันถูกโฉลกกับยัยกอหญ้านิ ฉันเลยเข้าไปคุยกับเธอ สรุปค่ะว่า ใสซื่อมากเลยค่ะเพื่อนฉัน ตามคนไม่ทัน อิแม่อยากกุมขมับและกรีดร้องออกมาดังๆ แต่บอกเลยนะว่าใครคิดจะมาจีบยัยกอหญ้า ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ!!! 

“ฉันแอบรักเขา ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่มองฉัน...เป็นแค่เพื่อนเท่านั้น” 

“ผมแอบรักเธอ ผู้หญิงที่ใจดี และใสซื่อคนนั้น ผมชอบทุกอย่างที่เป็นเธอ” 

"และเธอต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น" 

“แกถอยออกห่างจากเพื่อนฉันเลยนะ ไอ้ภูผา!!” 

จะทำอย่างไรเมื่อเธอไม่กล้าสารภาพรักกับผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนของตัวเอง ถึงจะไม่ค่อยได้สนิทกันเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ใครจะกล้าพูดเมื่อเธอกับเขาต่างกันยิ่งกว่าฟ้ากับเหว ผู้ชายที่เพียบพร้อมทั้งฐานะ ตระกูล หน้าตา และนิสัยสุภาพบุรุษของเขาที่คอยดูแลและปกป้องเธอ มันต่างกับเธอที่ไม่มีอะไรจะยืนเคียงคู่กับเขาได้เลย เธอหลงรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้น เธอยอมทำเพื่อเขาทุกอย่าง ยอมทำตามที่เขาบอก ยอม จนเธอเหมือนคนไร้ค่าที่หวังแค่ความรักจากเขา 

แต่เมื่อวันหนึ่งเธอกลับรู้ความลับที่เขาซ่อนไว้ ความจริงที่ปลุกเธอขึ้นจากความฝัน นรกที่เธอคิดว่าเป็นวิมาน ซาตานที่เธอคิดว่าเป็นเจ้าชาย ผู้ชายที่เธอคิดว่าจะไม่ทำร้ายเธอ กลับทำร้ายเธอ ผู้ชายที่เธอคิดว่าเขามีใจให้เธอ กลับปฏิเสธและเหยียบย่ำมันจนไม่เหลืออะไร และผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนที่เธอรักมากที่สุด กลับหักหลังเธอ.... 

“แก ฉัน....ขอโทษ” 

“ฉัน... ไม่เป็นไร” 

“อย่าทำอะไรเราเลยนะ ฮึก ฉันยอมแล้ว ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง ปล่อยเราไปเถอะนะ ฮืออ”