วิทยาลัยซ่อนเร้น

วิทยาลัยเทคโนโลนีและการพานิชย์ฯ

   วิทยาลัยแห่งนี้ ตั้งอยู่แถบชานเมืองของกรุงเทพฯมหานคร ทำการเรียนการสอนมาร่วมสิบปีแล้ว มีนักเรียนชายหญิงว่า 2,500 คน โดยหลังสูตรการเรียนการสอนนั้น แบ่งเป็นสาขาต่างๆอาทิเช่น สาขาวิชาการจัดการโลจิสติกส์  สาขาวิชาเทคโนโลยีไฟฟ้า  สาขาวิชาเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ สาขาวิชาการตลาด  สาขาวิชาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ สาขาวิชาการจัดการทั่วไป สาขาวิชาการเงินและการธนาคาร ฯลฯ

    เครื่องแบบและการแต่งกาย มีความคล้ายกับชุดนักเรียนของประเทศญี่ปุ่น ทันสมัย นำแฟชั่น และเซ็กซี่

    เนื่องจากวิทยาลัยแห่งนี้อยู่แถบชานเมือง จึงมีหอพักไว้บริการสำหรับนักศึกษา โดยแบ่งเป็นซองโซนอย่างชัดเจนก็คือ หอพักหญิง กับ หอพักชาย และ หอพักอาจารย์ กับหอพักคนงานภายในวิทยาลับ

    รถตู้สีดำคันหรู วิ่งเข้ามาภายใน  ผ่านสนามหญ้า อาคารเรียนหลายต่อหลายตึก ซึ่งแต่ละตึกเป็นสถาปัตยากรรมการก่อสร้างค่อนข้างหรูหราทันสมัยยิ่งใหญ่ สมกับเป็นวิทยาลัยอันดับต้นๆของเอเชีย

เมื่อมาจนถึงบริเวณหอพักที่อยู่ด้านในสุด ซึ่งเป็นอาคารสูงสามชั้น รถคันหรูก็ชลอความเร็วแล้วหยุดลง

       เดหลี สาวน้อยวัย 18 ปี ผู้มีดวงหน้าสวยงามน่ารัก ผมหน้าม้ายาวลงมาจนถึงแผ่นหลัง  รูปร่างเย้ายวนอวบอัด  นั่งหน้าบึ้งอยู่ในนั้นโดยมีผู้เป็นพ่อและแม่เลี้ยงนั่งมาด้วย

    เธอเรียนที่วิทยาลัยแห่งนี้มาได้หนึ่งปีแล้ว มันไม่ได้เป็นความต้องการของเธอหรอกแต่เป็นเพราะ นังเมียน้อยมันหาทางกำจัดเธอออกจากบ้าน จึงเป่าหูให้พ่อส่งเธอมาเรียนที่นี่ เพื่อที่มันจะได้ครอบครองบ้านเพียงลำพังโดยไม่มีเธอ

     นังจิตรตรี มันเข้ามาในชีวิตของพ่อเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นพ่อกับแม่ยังไม่เลิกกันด้วยซ้ำแค่แยกกันอยู่ แล้วมันก็ใช้มารยาฉกพ่อไป แม่ของเธอก็เลยย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดกับตายาย โดยพาน้องชายทั้งสองคนของเธอไปด้วย

แต่เธอยังจะไม่ไปไหนหรอก ขออยู่เป็นเสี้ยนหนามนังเมียน้อยหน้าด้านหน้าทนจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง

    วันนี้เป็นวันก่อนเปิดเทอม จึงมีพ่อแม่ผู้ปกครองเดินทางมาส่งลูกๆที่หอพักกันอย่างล้นหลาม รวมทั้งตัวเธอเองก็ด้วยที่วิทยาลัยแห่งนี้ เธอมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อ ทรายแก้ว

   แต่น่าเศร้าที่ทรายแล้ว เสียชีวิตไปแล้วพร้อมกับลูกในท้อง ตำรวจสรุปว่า ทรายแก้วฆ่าตัวตาย      เพราะมีจุดหมายลาตายวางอยู่ในที่เกิดเหตุ และ นี่ไมใช่ครั้งแรกที่ทรายแก้วพยายามฆ่าตัวตาย ทำมาเป็นสิบๆครั้ง ซึ่งทุกครั้งล้มเหลวจนกระทั่งครั้งที่สิบเอ็ด ทรายแก้วก็ตายจริงๆ

     แต่เธอไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดว่าเพื่อนจะฆ่าตัวตายเพราะตั้งท้อง

    ตอนนี้ไม่มีทรายแก้วแล้ว เธอรู้สึกโดดเดี่ยว เพราะรู้ดีว่าเพื่อนๆในห้องเรียน ไม่ค่อยชอบหน้าเธอเท่าไหร่นัก เธอเข้ากับใครไม่ค่อยได้

    “คุณพ่อขา ถ้าเดหลีเรียนจบ ขอรถซุปเปอร์คาร์คันใหม่เป็นของขวัญนะคะ แล้ว ก็เช็คของขวัญมูลค่าหนึ่งล้านด้วย”

    “ได้สิ ถ้าลูกเรียนจบ แล้วเข้าไปบริหารงานที่โรงแรมของเรา อยากได้อะไรพ่อจะจัดการให้ทันที”

    เขาเป็นนักธุรกิจที่มีกิจการอยู่มากมาย ทั้งหมู่บ้านจัดสรร โรงแรม คอนโดมิเนียม จึงอยากให้ลูกสาวเข้ามาช่วยดูแลงานที่โรงแรม เพื่อแบ่งเบาภาระ และอีกหน่อยทุกอย่างก็จะเป็นของเดหลีกับลูกชายอีกสองคนของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นการรีบเข้าไปเรียนรู้ศึกษางานจึงเป็นเรื่องสำคัญ

    “อย่าเพิ่งให้หนูเดหลีรีบเข้าไปทำงานเลยค่ะ ถ้าเรียนจบ เธอคงอยากจะพักผ่อน เที่ยวสนุกมากกว่า จริงไหมจ้ะหนูเดหลี” จิตรารีบพูดแทรก เพราะกลัวว่าโรงแรมในการบริหารงานของตัวเอง จะถูกลูกติดสามีแย่งไป

    ตอนนี้เธอทำงานในตำแหน่งผู้บริการโรงแรม มันไม่ใช่โรงแรมหรูหราห้าดาวอะไรหรอก แต่ก็มีระดับพอสมควร อยู่ในกลางเมืองกรุงเทพฯมหานคร มีห้องพักกว่าสามร้อยแปดสิบห้อง มีร้านอาหาร ร้านกาแฟ สปา ร้านเสริมความงาม ฯลฯ หลายร้านอยู่ภายใต้ตึกเดียวกัน

    ถ้านังเดหลีมันเรียนจบแล้วเข้าไปทำงาน เธอกลัวว่าตำแห่งที่ทำอยู่จะต้องเปลี่ยนมือไปเป็นของมันแทน

    “ฉันจะรีบเรียนให้จบ แล้วเข้าไปทำงานที่โรงแรมทันที เธอเองก็เตรียมตัวสละตำแหน่งไว้ให้ดีล่ะ เพราะฉันจะไปเป็นผู้บริหาคนใหม่ของที่นั่น” เรียวปากสวยยิ้มหยัน ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถเมื่อรถรอดหน้าหอพัก โดยไม่รอให้คนขับรถเดิมอ้อมมาเปิด

    เธอไม่อยากจะหายใจร่วมกับนังเมียน้อยจอมร่านนี่นานไปกว่านี้แล้วล่ะ

    “สวัสดีค่ะคุณพ่อ” พนมมือไหว้ผู้เป็นบิดา แล้วเชิดหน้าขึ้นทำเหมือนไม่เห็นว่าข้างๆนั้นยังมีผู้ที่เป็นแม่เลี้ยงของตัวเองอยู่

    คนขับรถยื่นกระเป๋าสีชมพูลายติคตี้ให้ลูกสาวของเจ้านาย เธอไม่ได้ขยเสื้อผ้ากลับบ้านหรอก เพราะที่นั่นมีเสื้อผ้าเป็นพันๆชุดรออยู่แล้ว จึงกลับบ้านตัวเปล่ากับกระเป๋าสะพายและพวกเครื่องสำอางเท่านั้น

    เดหลีรับกระเป๋ามาจากคนขับรถ แล้วจึงเดินเข้าไปในภายในอาคารความสูงสามชั้น

    ที่นี่คือหอพักหญิง มีห้องพักประมาณ 200 ห้อง ทั้งห้องคู่และห้องเดียว เธอเลือกพักห้องเดี่ยวที่ราคาแพงกว่าเพื่อที่จะได้มีพื้นที่ส่วนตัว เพราะการต้องอยู่ร่วมห้องกับคนอื่น คือนรกสำหรับเธอ ไหนจะเรื่องความสะอาด เรื่องการต้องทนฟังเสียงคุยโทรศัพท์ เสียงเปิดทีวี เสียงการเล่นมือถือ  ฯลฯ จึงคิดว่าอยู่คนเดียวดีกว่า ทั้งสะดวกสบายและเป็นส่วนตัว