จำเลยรักเจ้าพ่อมาเฟีย18+

บทที่ 1 ในความเหมือนที่แตกต่าง

ผมเองชื่อว่าโยชิเป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง ที่วันวันอยู่กับตัวหนังสือ มีเพียงตัวหนังสือเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนตลอดมา แต่ผมก็ไม่ใช่ตัวคนเดียวหรอกนะคับ ผมมีแม่ มีพ่อ และพี่ชายฝาแฝดอีกคน ชื่อ โนชิ เราสองคนถึงหน้าตาจะเหมือนกันจนหลายๆคนไม่สามารถแยกออกได้ ใครจะรู้บ้างละว่า เราสองคนไมม่มีอะไรที่เหมือนกันเลย ไม่มีเลย!!!!!!!

โยชิทานข้าวได้แล้วลูก วันนี้ลูกต้องไปมหาลัยไม่ใช่หรอลูก เดี๋ยวสายนะ ลูก

ครับแม่ ผมใกล้เสร็จแล้วครับ

โยชิ วันนี้ลูกรู้ไหมว่าเป็นวันอะไร

วันจันทร์ไงครับแม่

แม่รู้หรอกน่า วันสำคัญน่ะ วันไรๆๆ

ผมจำไม่ได้ครับแม่

เฮ้อ!!!!! เอ้า รีบทานข้าวได้ละ

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมใช้ชีวิตแบบเดิมๆ ผ่านไปวันๆ โดยไร้จุดหมายในชีวิต เดี๋ยวนะ !!!!ไร้จุดหมายหรอ ก็ไม่ถูก เพราะผมมีสิ่งที่ผมต้องทำให้ได้และต้องสำเร้จให้ได้ คือ ผมอยากเป็นหมอที่ช่วยชีวีตคน ใช่แล้วหล่ะครับ ผมเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสุดท้ายแล้ว อีกไม่กี่เดือนผมจะจบ และได้เป็นหมอสมใจแล้วครับ ถึงแม้ว่าคนรอบตัวผมจะไม่สนับสนุนเลยก็ตาม

ณ มหาลัย

เฮ้ยโยชิ!!

เฮ้ยมาร์ค วันนี้แกทำไมมาเช้าจังอะ

ก็มีนัดเว้ย  พอดีรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าอะ จะมาขอยืมรถไปออกหน่วยต่างจังหวัด

อ้าวหรอ แกนี่พ่อพระม๊ากๆๆ

ไม่ใช่พ่อพระอย่างเดียวนะเว้ย ยังหล่ออีกด้วย

เอ้อๆ เอาที่มึงสะบายใจนะ

คร้าบบบบป๋ม

สงสัยรุ่นน้องคงใกล้จะถึงแล้วล่ะมั้ง แกรอเป็นเพื่อนหน่อยดิ

ภาระใช่ไหมเนี้ย  เออๆๆรอก็ได้

อะไรกันภาพที่เราเห็น ภาพที่เราเห็น อะไรกัน รถคว่ำ!!!!!!! ใครกัน  รถนั่น รถมาร์คนี่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเห็นภาพที่มันกำลังจะเกิดขึ้น แต่ทุกครั้งที่ผมเห็น ผมไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด  จะเรียกว่าความสามรถพิเศษหรอ ผมว่ามันไม่ใช่ เพราะทุกครั้งที่ผมเห็นภาพที่กำลังจะเกิด แต่กลับช่วยอะไรใครไม่ได้เลย มันทำให้ผมทุกข์ใจ และเศร้าใจตลอดมา

โยชิ แกเป็นไรว่ะ คิอไรอยู่

เปล่าๆๆ

เปล่าได้ไง แกเหม่อลอยจนกูเดินไปตั้งใกล พอหันกลับมา มึงยังยืนเหม่ออยู่

มาร์ค รุ่นน้องแกเป็นผู้หญิงหรอ

อืม ใช่ ทำไมหรอ

เปล่า

วันนี้ทั้งวันผมไม่เป็นอันเรียน ใจลอยทั้งวัน คงเป็นภาพเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดละมั้ง แต่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้สึกผิดแบบนี้ ผมชินละ กลับบ้าน อ่านหนังสือต่อดีกว่า

โยชิมาหาแม่หน่อยลูก

ครับ

มีอะไรหรอครับแม่

Happy birthday นะลูกรัก

วันนี้วันเกิดผมหรอครับ

นี่ลูก ทำไมจำวันเกิดตัวเองไม่ได้ล่ะ

ทำไมจำวันเกิดตัวเองไม่ได้ละ ทำไมน่ะหรอที่ผมไม่อยากจำวันนี้นั่นหรอครับ เพราะว่าวันนี้มันไม่ใช่วันเกิดของผมคนเดี่ยวน่ะสิ ยังเป็นวันเกิดของโนชิด้วย  พี่ชายของผม จะเรียกว่าพี่ชายก็ไม่เชิงนะครับ เพราะเราเกิดห่างกันแค่หนึ่งนาทีเอง อีกทั้งรูปร่างหน้าตาเราเหมือนกันจนบางครั้ง แม้แต่ผมเองยังหลงคิดว่ายืนมองกระจกด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าเราจะหน้าเหมือนกันอย่างไรก็ตาม แต่นิสัยเราสองคนต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเจน โนชิเป็นผู้ชายที่เข้มแข็ง ไม่ยอมใคร อยากได้อะไรต้องได้ ชอบชกต่อย ต่อสู้ สมัยเด็กผมจำได้ทุกครั้งที่กลับมาจากโรงเรียน โนชิจะต้องมีคราบเลือดติดเสื้อมาด้วยทุกครั้ง เพราะในโรงเรียนนั้นโนชิก็เป็นนักเลงดีๆนี่เอง อุ้ยดีหรอ!! แต่สำหรับผมนั้นกลับมีนิสัยตรงกันข้ามกับโนชิ เพราะผมไม่ชอบความรุนแรง ไม่ชอบชกต่อย ไม่ชอบเสียงดัง ไม่ชอบคนเยอะ อยากไปให้ใกลจากสิ่งพวกนี้ ทำไมน่ะหรอ เพราะตอนเด็กครอบครัวเราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา มีพ่อ แม่ พี่ชายและมีผม อยู่บ้านหลังใหญ่ ตระกูลใหญ่ ซึ่งพ่อเป็นผู้สือทอดธุรกิจของปู่ เป็นทายาทรุ่นที่ห้า ของตระกูล ที่รับช่วงบริหารกิจการทั้งด้านมืด ด้านสว่างของวงค์ตระกูล บ่อยครั้งที่ผมกับพี่มักจะเห็นพ่อชกต่อยลูกน้อง ไม่เว้นวัน ทุกวันๆ แต่เราสองคนก็ทำตัวให้ชินมาตลอด แต่แล้วความสุขและครอบครัวที่อบอุ่นนั้นมันไม่ได้อยู่นานไปตลอดหรอกครับ เมื่อพ่อพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาอยู่ในบ้านในฐานนะ แม่รอง

คนที่จะทนไม่ได้ที่สุดไม่ใช่ผมกับพี่ชายหรอกครับ แต่เป็นแม่ แม่ของเราที่เป็นคนที่อ่อนโยน มองโลกในแง่ดีมาตลอด พอมาวันที่มีผู้หญิงคนนั้นมาแบ่งความรักไปจากพ่อไป ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป จนสุดท้ายแม่กับพ่อก็ต้องแยกทางกันในที่สุด ผมกับพี่จะต้องเลือกว่าใครจะอยู่กับใคร แน่นอนครับผมต้องอยู่กับแม่ โนชิก็อยู่กับพ่อ เพราะว่าโนชิจะต้องเป็นทายาทรุ่นที่หกของตระกูลคนต่อไป เป็นผู้นำคนต่อไป ส่วนผมกับแม่ เราสองคนออกมาอยู่กันสองคน ห่างใกลความวุ่นวาย ห่างใกลความรุ่นแรง และจากนนั้นมาผมกับก็ไม่ได้ติดต่อกับพ่อและโนชิอีกเลย ผมถึงอยากจะลืมให้หมด ลืมความหลังให้หมดและทุ่มเวลาที่เหลือกับการสร้างอนาคตที่จะเป็นหมอต่อไป

โธ่แม่ จำได้สิครับ ทำไมผมจะจำไม่ได้ละครับ

พอถึงวันเกิดผมทีไร แม่ก็จะแอบไปนั่งเศร้าคนเดียวทุกครั้งเลย ผมรู้นะว่าแม่คิดถึงใคร แม่คิดถึงโนชิใช่ไหมล่ะ

ก็แม่มีลูกแค่สองคนนิ  แม่รักลูกทั้งสองคนเท่ากันนะลูก เข้าใจไหมลูก

เข้าใจคร้บแม่ เอางี้ดีไหมแม่ ให้ผมแอบไปเปลี่ยนตัวกับโนชิไหมล่ะ รับรองไม่มีใครจับได้แน่นอน และแม่ก็จะได้เจอโนชิอีกด้วย

ไม่เอาลูก มันอันตรายเกินไป

งั้นแม่อยากคุยกับโนชิไหมละครับ เดียวผมโทรให้

จะดีหรอลูก พี่เขาอาจจะยุ้งอยู่ก็ได้

ดีสิแม่ เอาน่า แม่รอแปปนึง

นานเท่าไหร่แล้ว ที่ผมกับโนชิไม่ได้คุยกันเลย ไม่รู้จะเผลอลบเบอร์ไปแล้วหรือเปล่า

ฮาโหลๆ โน หรือเปล่า

ใช่ แล้วนี่ใคร

โยเอง

……………..(เงียบ)

แม่จะคุยด้วย รอแปปนะ

แม่ ติดละครับ คุยได้เลย เดียวผมไปห้องน้ำแปปนะ แม่คุยไปก่อนเลยนะครับ

ความรู้สึกนี้คือไรกัน ทำไมผมรู้สึกเศร้าจัง มันไม่ใช่ความรู้สึกเรานี่ หรือว่า ………… โนชิ แกเป็นอะไรหรือเปล่า  ตอนเด็กบ่อยครั้งที่เราสองคนจะทะเลาะกัน ชกต่อยกันบ้าง แต่ทุกครั้งผมและโนชิจะมีบางอย่างที่พี่น้องคนอื่นๆไม่มี คือ ความรู้สึกที่สื่อถึงกัน เราแทบจะไม่พูดคุยกัน แต่กลับรู้สึกดีว่าอีกคนคิดหรือรู้สึกอย่างไร  เราสองคนไม่ใช่พี่น้องที่รักกันเหมือนคนอื่น ทะเลาะกันทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน และทุกครั้งคนที่แพ้และเจ็บตัวที่สุด ก็คือผมนั่นเอง คนภายนอกชอบพูดว่าผมเป็นลูกของแม่ ส่วนโนชิ้เป็นลูกพ่อเพราะนิสัยของโนชิเหมือนพ่อที่สุด แต่ผมกลับมองว่า โนชิ ไม่เหมือนพ่อเลยแม้แต่น้อย  มีอยู่ครั้งหนึ่งเราสองคนเคยคิดว่าถ้าเราสองคนลองสลับตัวกัน ทุกคนจะจำได้หรือไม่ แต่ก็จะมีแค่แม่เท่านั่นที่รู้ว่า ใครเป็นใคร ถึงแม่ว่าเราจะทำเนียนแค่ไหนก็ตาม

เป็นไงบ้างแม่ โน ว่าไงบ้าง

พี่เขาก็สบายดี แต่แม่ฟังเสียงโนชิ เหมือนจะเศร้าๆนิดนึง หรือแม่คิดไปเองมั้งลูก

ไม่มีอะไรหรอกครั้งแม่ โน มันก็ขึ้นๆลงๆแบบนี้แหละครับ เรามาทานเค้กกันดีกว่าน้อออ

ทำไมเรายังยังคิดถึงเรื่องความรู้สึกที่คุยกับโนชินะ พยายามลืมแล้ว แต่ทำไม กลับรู้สึกหดหู่ใจ อย่างบอกไม่ถูก หรือว่าโนชิมันมีเรื่องอะไรกันแน่!!!