เพื่อน (ไม่) สนิท

“กันต์”  เพื่อนร้องทักขึ้นระหว่างที่เราทั้งคู่กำลังดื่มด่ำกับทัศนียภาพเบื้องหน้า

“อะไร?”  หันไปมองคนที่นั่งข้างตัวครู่หนึ่งแล้วก็หันกลับไปมองทัศนียภาพเบื้องหน้าต่อ

“กูมีเรื่องบางอย่างอยากขอร้องมึงน่ะ” น้ำเสียงจริงจังของเพื่อนทำให้กันต์รู้สึกหวั่นๆ อยู่ภายในใจ

“มีอะไร”

“กูชอบเหมี่ยว” เปรี้ยง!!!!! คำพูดของเพื่อนนั้นไม่ต่างอะไรกับมีฟ้าผ่าลงกลางใจ

“แล้วมึงมาบอกกูทำไมวะ”

“มึงช่วยกูจีบหน่อยดิ กูไม่รู้จะทำตัวยังไงดีคือเหมี่ยวเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเราไง ถ้าเกิดกูจีบไปแล้วมันแป๊ก มันก็มองหน้ากันไม่ติดป่าววะ มึงเข้าใจกูใช่ป่ะ”

“อือกูเข้าใจ”  เพราะกูก็รักมึงเหมือนกัน.... คำพูดนี้ถูกพูดออกมาแค่ในใจเท่านั้น และกันต์ก็สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีทางพูดมันออกมาให้ใครได้ยินเด็ดขาด

“ที่มึงถ่อตามกูมาถึงนี่เพราะมึงแค่อยากให้กูช่วยมึงจีบเหมี่ยวเนี่ยนะ”  ถึงจะรู้ว่ายังไงเรื่องความรักของตัวเองก็ไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะถ่อมาอกหักครั้งใหญ่ถึงยอดภูกระดึง แถมยังในบรรยากาศที่สุดแสนจะโรแมนติก เบื้องหน้าเป็นความสวยงามของทะเลหมอกสีขาวบริสุทธิ์ตัดสลับกับสีเขียวสดของต้นไม้นาๆ ชนิด ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากมืดมิดเป็นแสงสีส้มสลับทองตามอานุภาพการแผ่รังสีของดวงอาทิตย์ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าสีสันของวันใหม่กำลังจะมาถึงแล้ว แต่ทำไมสีสันใจหัวใจของกูถึงค่อยๆ หม่นลงเรื่อยๆ กัน

“ก็กูไม่รู้จะคุยกับมึงยังไงดีนี่หว่า กูเจอมึงแต่ละทีมึงก็อยู่แต่กับพวกไอ้ภีมไอ้ว่านไม่เคยเจอมึงอยู่คนเดียวสักที”

“แล้วทำไมมึงไม่ทักเฟสมาหากูล่ะ” แค่คุยกันผ่านเฟสก็น่าจะง่ายกว่าขึ้นมาคุยกันถึงที่ภูกระดึงป่าววะ

“นั่นก็เสี่ยงไป มึงก็รู้พวกไอ้แม็คมันจัรไรจะตายเกิดมันแอบไปเปิดดูที่มึงกับกูคุยกันมันก็เอาไปเล่าให้คนอื่นฟังดิ”  เพื่อนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง โดยไม่รู้เลยว่าทุกคำพูดของตัวเองนั้นกระทบจิตใจคนข้างตัวเองแค่ไหน

“.....” เขาควรดึใจใช่ไหมที่อย่างน้อยเพื่อนมันก็ยังไว้ใจเขาเขารู้ความลับ เพื่อนคิดกับตัวเองในใจ

“ตกลงมึงช่วยกูใช่ป่ะ” เพื่อนยังคงคะยั้นคะยอต่อ

“แล้วกูจะช่วยมึงได้ยังไง ในเมื่อกูไม่สนิทกับเหมี่ยว” ความจริงนอกจากภีมกับว่านเขาก็ไม่สนิทกับใครเลย

“เพราะกูไปรู้มาว่าเหมี่ยวเขาแอบชอบไอ้ว่านอยู่ การจะเข้าหาไอ้ว่านก็ต้องเข้าทางมึง งั้นเวลาที่เหมี่ยวมายุ่งหรือมาชวนมึงทำอะไรมึงช่วยยุเหมี่ยวให้กูหน่อยนะ”  ไม่ว่าเปล่าแต่มือหนากลับเอื้อมมาเขย่าแรงๆ ที่ท่อนแขนของกันต์ ทำให้คนที่นั่งอึนตั้งรับกับสถานการณ์เบื้องหน้าไม่ถูกเผลอพยักหน้ารับออกไป

นอกจากจะทำร้ายหัวใจตัวเองแล้วนี่ยังต้องทำร้ายหัวใจเพื่อนอีกเหรอวะกู

“มึงตกลงแล้วนะถ้างานนี้สำเร็จนะเว้ยกูจัดให้มึงหนึ่งเมาเลย” ได้สิ่งที่ต้องการแล้วเพื่อนก็หันไปชื่นชมทัศนียภาพเบื้องหน้าต่อ กันต์ได้แต่ลอบมองใบหน้าคมเข้มนั้นด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ต้องสะกดมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด

เป็นแบบนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว แค่ได้มีเวลาใกล้ชิดกันแค่นี้ก็พอแล้ว มึงควรดีใจไม่ใช่เหรอวะกันต์