PSYCHO LOVE รักวิกลจริต

NC บทที่3

“ฮือ..”
เด็กน้อยพยายามใช้แรงที่มีดิ้นอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเรี่ยวแรงที่แถบจะไม่เหลือจึงสู้แรงกับชายตรงหน้าเขาไม่ได้

“ซองอู..”
เสียงทุ้มได้เรียกชื่อของเด็กน้อยไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมกับดวงตาที่กำลังมองมายังช่องทางเล็กสีชมพูไม่กระพริบ

“ไม่ไหวเลย”
ตาคมชั้นเดียวได้จ้องมายังเด็กน้อยที่กำลังนอนตัวสั่น มือหนาค่อยๆลูบซิบเกงเกงยีนส์สีดำลงเผยให้เห็นกางเกงชั้นในสีเข้มก่อนจะควักแกนกายขนาดใหญ่ออกมา เมื่อร่างเล็กได้เห็นการกระทำตรงหน้าก็ได้เบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะอันตรายนั้นได้ใกล้จะเกิดขึ้นกับเขาเต็มทีแล้ว
มือหนาได้ยกสะโพกทั้งสองข้างขึ้นทำให้เผยให้เห็นถึงช่องทางสีชมพูขนาดเล็กจึงได้ถุยน้ำลายลงและก้มใบหน้าคมใช้ลิ้นโลมเลียช่องทางนั้นจนเปียกแฉะไปหมด

“อื้ออออ!! ฮือออ! อ่อย อ่อยย!! ฮรึก”
เด็กน้อยสัมผัสได้ถึงความชื่นแฉะจากลิ้นที่กำลังเลียอยู่บริเวณช่างทางหลัง หัวใจดวงน้อยของเขาได้หล่นวูบกับสิ่งที่ชายตรงหน้าได้กระทำเขาพยายามขัดขืนเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผลอีกตามเคย

“กึก!”
“อื้ออ อื้อ!”
ฟันคมได้กัดที่รูช่องทางสีชมพูอย่างแรงจนมีเลือดไหลออกมา เด็กน้อยได้แต่ทรมาณรับความเจ็บปวด อยากจะกรีดร้องเพื่อบรรเทาความทรมาณยังทำไม่ได้เพราะปากของเขาถูกพันธนาการด้วยแขนเสื้อ ทำได้เพียงใช้ฟันกัดเนื้อผ้าที่พันธนาการปากเล็กของเขาอยู่
ชายตรงหน้าได้แลบลิ้นเลียเลือดที่ไหลออกมาจากช่องเล็กสีชมพู แต่ก็ได้เบ้หน้าเพราะรสชาติเลือดที่ลิ้นเขาได้สัมผัสนั้นไม่ได้รสชาติดีเท่าไหร่

“ถุ้ย!”
ชายตรงหน้าได้ถุยน้ำลายสีแดงเข้มใส่ใบหน้าเล็กของเด็กน้อย

“รสชาติแย่ที่สุด”
ชายตรงหน้าได้กล่าวก่อนจะจ่อแกนกายใหญ่ของตนเองตรงช่องทางสีชมพูที่ตอนนี้เลอะเทอะไปด้วยเลือดสีแดง

“ซองอูรู้ไหม เราอยากทำแบบนี้กับซองอูมานานแล้วนะ”
“อื้อออ อื้อออ อ่า”
ชายตรงหน้าได้พูดพร้อมกับถูหัวมนไปมาตรงช่องทางเล็ก ใบหน้าที่ค่อยๆยิ้ม สายตาที่เยิ้มช่ำได้มองมาที่ใบหน้าของเด็กน้อยที่ตอนนี้ได้ส่ายหัวไปมาอย่างแรงและเสียงร้องที่อื้ออึงในลำคอ
“วันนี้เราแอบหนีออกจากบ้านเพื่อมาหาซองอูที่โรงเรียนเลยนะและฉันก็ได้ยินเพื่อนเรียกชื่อของนาย ฉันถึงได้รู้ว่าชื่อนายมันเพราะแค่ไหน!”
แกนกายใหญ่ได้กระแทกเข้าเต็มแรงแต่ก็ได้เพียงแค่ส่วนหัวมนเท่านั้น เพราะช่องสีชมพูที่เปรอะไปด้วยเลือดนั้นเล็กมากเสียจนแกนกายใหญ่ที่เข้ามานั้นทำให้ช่องทางได้ฉีกออก เลือดสีแดงชานได้ไหลออกมาและละลายไปกับหยาดน้ำฝนที่กระทบลงมายังผิวเนื้อ

เปรี้ยง!!
“อ๊าาาาาาาาา อื้อออ ฮรึก!!!!!!!! เอ็บ ออ ออก ไอ ฮือออ!!”
ร่างเล็กได้กรีดร้องแข่งกับเสียงฟ้าผ่าในลำคอออกมาลั่นด้วยความเจ็บปวดที่ช่องทางหลัง

“เราแอบมองซองอูที่เดินผ่านบ้านเรามาตลอด เราอยากรู้ว่าซองอูชื่ออะไร เราพยายามตะโกนถามที่หน้าต่างแต่ซองอูก็ไม่เคยได้ยินเราเลย!”
เสียงทุ้มได้พูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆและแกนกายที่กระแทกลึกเข้ามาจนถึงครึ่งแกนยิ่งทำให้ช่องทางเล็กนั้นฉีกกว้างขึ้น เลือดสีแดงสดเริ่มไหลละลายกับหยาดฝนลงไปยังพื้นดินเยอะขึ้นเรื่อยๆ

“ฮรึก ฮืออออ ฮืออออ”
“ขอโทษเราด้วย เราโกรธนายซองอู โกรธ เพี๊ยะ!”
คำพูดมากมายได้ออกมาจากชายตรงหน้าที่ยิ้มร่าแบบมีความสุขพร้อมกับฝ่ามือหนาที่ฟาดมายังใบหน้าเล็กจนหันไปตามแรง

“บอกให้ขอโทษไง ขอโทษสิเงียบทำไมขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!!!”
ฝ่ามือหนาได้ฟาดลงมาที่ใบหน้าเล็กหลายครั้งจนชาไปทั่วใบหน้าพร้อมกับแกนกายของชายตรงหน้าที่ได้กระแทกมาจนสุด

ครืนนนนนน
เด็กน้อยได้มองท้องฟ้าสีดำสนิทที่กำลังร้องเย๊าะเย้ยเขาตอนนี้พร้อมกับสายฝนที่กระหน่ำตกลงแรงกว่าเดิมราวกับกลั่นแกล้งเขา

ทำไม...ทำไมพระเจ้าถึง ลิขิตให้ชะตากรรมของชีวิตเขาให้พบกับเหตุการณ์อันแสนทุกข์ทรมาณเหมือนกับการตายทั้งเป็นอย่างนี้กัน
เด็กน้อยได้แต่ตัดเพ้อในใจพร้อมกับปิดเปลือกตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลแข่งกับสายฝนที่กระหน่ำตกลงมา

“อ่าาาาา ซี๊ส”
เสียงทุ้มได้ครางต่ำเมื่อเริ่มขยับแกนกายใหญ่เข้าออกในช่องทางเล็กที่ฉีกอย่างรุนแรง

“อื้อออ อ่อย อ่อยย อ่ะ อื้ออ อึก ฮือ!!”
ร่างเล็กเบิกตากว้างร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อแกนกายได้ขยับเข้าออกภายในตัว สัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรนอกจากความเจ็บแสบที่ช่องทางหลัง
ใบหน้าคมก้มลงดูดเลียหัวนมสีชมพูที่ตั้งเป็นไตของร่างเล็กพร้อมใช้ฟันคมขบกัดที่หัวนมข้างหนึ่งแรงๆ มือหนาอีกข้างได้เลื่อนจากตำแหน่งสะโพกเล็กที่เอวหนากำลังซอยเข้าออกถี่ๆขึ้นมาเขี่ยหัวนมเล็กอีกข้างไปมา

“อ่าาา ซองอู นายน่ารักที่สุดในโลกเลย”
ใบหน้าคมกำลังซุกไซร้ที่แผ่นอกบางพร้อมกับทำรอยสีแดงช้ำไปทั่วบริเวณแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลง ลำแขนแกร่งได้จับตัวของร่างเล็กพลิกคว่ำทั้งๆที่ส่วนกลางยังเชื่อมอยู่กับช่องทางเล็กแล้วกดใบหน้าเล็กลงกับดินที่เปือกชื้น เด็กน้อยจึงจำเป็นต้องหลับตาปี๋เพื่อไม่ให้ดินที่เปียกชื้นนั้นกระเด็นเข้าตาของตนเอง มือหนาได้ดึงข้อมือที่ถูกพันธนาการด้วยแขนเสื้อแขนยาวที่เลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินสีน้ำตาลทำให้ลำตัวส่วนบนพร้อมกับส่วนหัวของร่างเล็กนั้นได้ลอยขึ้นจากพื้นดินสีน้ำตาลแฉะ

“อ่ะ!แค่กๆ”
ร่างเล็กสัมผัสได้ถึงความเค็มฝาดของผิวดินบางส่วนที่ได้กระเด็นเข้าไปในปากเล็กจึงทำร่างเล็กนั้นอยากจะอาเจียนออกมา
“ซี๊ดด อืม”
เอวหนาได้กระแทกเข้าออกด้วยความแรงและถี่ยิบในช่องทางที่ฉีกขาดของเด็กน้อยที่ทรมาณเหมือนกำลังจะตายทั้งเป็น ทำให้ลำตัวเล็กนั้นสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกของอีกฝ่าย ร่างเล็กได้เอี้ยวใบหน้าหันไปมองชายวิกลจริตที่กำลังหลับตาพริ้มแล้วซี๊ดปากเป็นระยะด้วยความเสียวส่าน

จะขอจดจำใบหน้าของผู้ชายคนนี้..ไปจนวันตาย จะไม่ลืมในสิ่งที่กระทำในวันนี้ ความเจ็บปวด ความทรมาณ สักวันหนึ่งจะได้รับคืนไปอย่างสาสม แม้จะเป็นคนวิกลจริตก็ตามแต่
เด็กน้อยได้สาบานกับตัวเองในใจ ทันใดนั้นเปลือกตาคมชั้นเดียวก็ได้ลืมขึ้นสบตาเข้ากับดวงตาเล็กแข็งกร้าวที่แดงก่ำและเอ่อร้นไปด้วยน้ำตา

“ฮี่ๆ..”
รอยยิ้มกว้างถูกคลี่ขึ้นบนใบหน้าคมที่ค่อยๆเอียงลงเรื่อยๆ การกระทำทุกอย่างถูกหยุดกระทันหัน แกนกายใหญ่ถูกถอนออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับมือหนาที่แก้พันธนาการที่มัดข้อมือเล็กไว้กับปากไว้
เมื่อไม่มีอะไรมาพันธนาการร่างเล็กได้ลุกขึ้นหวังจะวิ่งไปจากที่ตรงนี้แต่ก็ต้องล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความเจ็บแสบจากช่องทางหลัง

“โอ๊ย!”
ร่างเล็กได้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ซองอูไม่พอใจเราใช่มั้ย..”
ร่างสูงได้ลุกขึ้นและหยิบเสื้อแขนยาวที่เพิ่งแก้มัดจากข้อมือจากพื้นดินสีน้ำตาลเปียกและย่างเท้าก้าวเข้ามาเรื่อยๆจนร่างเล็กต้องถดตัวถอยหนีไปด้านหลัง

“ใช่มั้ย... ใช่มั้ย.. ใช่มั้ย..”
เสียงพูดที่ได้เปล่งออกมาเริ่มเบาลงเรื่อยๆแล้วจู่ๆมือหนาก็คว้าหมับเข้าที่ลำคอเล็กจนร่างเล็กได้ลอยขึ้นจากพื้น

“อ่อก!”
มือเล็กพยายามจิก ข่วน ลำแขนแกร่งที่กำลังบีบอยู่ที่ลำคอจนเหายใจไม่ออกก่อนที่จะโยนร่างเล็กของเด็กน้อยลงไปกับพื้นอีกครั้ง

ปึก!
ดวงตาคมที่กำลังจ้องมองร่างเล็กด้วยสายตาว่างเปล่า มือหนาทั้งสองข้างดึงเสื้อแขนยาวที่เป็นของอีกฝ่ายเป็นเส้นตรงและมัดเข้าที่คอเด็กน้อยพร้อมดึงอย่างแรงจนร่างเล็กต้องดิ้นไปมาด้วยความทรมาณจากการหายใจไม่ออก

“ตาย ตายไปซ่ะ ตาย ตาย”
เสียงทุ้มได้พูดพรึมพรัมกับร่างเล็กตรงหน้าที่กำลังดีดดิ้นอย่างทรมาณ

“อ๊ะ!ซองอูตาเหลือกเหมือนคุณเหมียวเลยอ่ะ ตลกจังฮ่าๆๆๆ”
ชายร่างตรงหน้าได้หัวเราะขึ้นเสียงดังลั่นพร้อมกับออกแรงดึงเสื้อแขนยาวให้มัดคอเล็กให้แน่นกว่าเดิม

พระเจ้าช่วยผมด้วย แม่ครับช่วยผมที ใครก็ได้ช่วยผมออกจากที่นี่ทีผมยังไม่อยากตาย ช่วยผมด้วย..
ร่างเล็กได้ร้องข้อความเห็นใจอันน่าเวทนาต่อพระผู้เป็นเจ้ากับสติที่ใกล้จะดับวูบเต็มที

แต่ก่อนสติที่จะดับวูบลงไปนั้น ภาพสุดท้ายที่เขาเห็น คือผู้ชายตรงหน้าที่กำลังฉีกรอยยิ้มกว้างจนตาชั้นเดียวนั้นแถบจะปิด
เป็นรอยยิ้มที่มอบให้กับเด็กชายตัวน้อยที่กำลังทรมาณ..และสติอันเรือนร่างของเด็กชายตัวน้อยก็ได้ดับวูบไป

ฝากติดตามหน้านิยายหลักได้ที่
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1779551