[END] รัตติกาลภูธาร

สวีดัส สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบ

กระผมแขนซ้ายเอง ตอนแรกกะจะรีไรท์เรื่อง Why แต่รีมา 2 รอบแล้วก็ไม่จบ..

มันคงเป็นอาถรรพ์.. เอาเป็นว่า มาพบกับโปรเจ็ค

"ทวิกาล"

กันดีกว่าาาา

พบกับกาลแรก ราตรีอันน่าหลงไหลใน

"รัตติกสลภูธาร"

XOXO

PROJECT : ทวิกาล

Story : รัตติกาลภูธาร
Invented : แขนซ้าย

Intro

"ผมรักพี่นะฮะ พี่น่ารักที่สุดเลยฮะที่พาฟิวมาเที่ยวที่นี้" ท่ามกลางโดมขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยผู้คนคับคั่งเสียงใสของเจ้าของร่างเล็กนามว่ากาฟิวกล่าวขึ้นพลางกอดผู้ที่พาตนมาอย่างอารมณ์ดีที่แฟนหนุ่มพาเขามาเที่ยว

"ครับๆ พี่ก็รักตัวเล็กนะ" เจ้าของร่างโปร่งสูงที่ถูกสอมกอดพูดพร้อมทั้งระบายยิ้มพริมใจ

"โอ้ยแม่งหวานกันตลอดเลยพวกมึง" ร่างบางสวยอีกคนกล่าวแซวเพื่อนอย่างขำๆ

"มีเมียดีก็ต้องโอ๋สิวะ" โฮมส์พูดพลางหัวเราะชอบใจ

"พี่บ้า" กาฟิวกล่าวด้วยท่าทีเขินอายเพียงแค่นั้นก็ซุกหน้ากับอกแกร่ง ใครให้มาอวยเมียต่อหน้าเพื่อนๆกันโต่งๆแบบนี้กันเล่า

"แล้วมึงจะไปยุ่งกับเขาทำไมวะ" รัตติกาลชายร่างสูงแกร่งอีกคนกล่าวทักขึ้นเพื่อผสมโรง

พวกเขาสี่คนมางานเปิดตัวเมืองจำลองของบริษัทมาสเตอร์เทรนซึ่งเปิดทดลองให้เข้าฟรีเฉพาะแขกและหุ่นส่วนทางธุรกิจ สถานที่ในเมืองจำลองเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ล้อมด้วยโดมมีอาคารบ้านเรือนที่ผสมศิลปวัฒนธรรมต่างๆจำลองมาจากทั่วโลกในทุกภูมิภาค งานถูกจัดอย่างน่าพิสมัยเต็มไปด้วยความหรูหราและกลิ่นไอท้องถิ่นนั้นๆที่ผสมกันได้อย่างลงตัว

"เรื่องของกูหน่า!" ภูธารพูดขึ้นด้วยความขัดใจ

"นี้ๆพวกพี่ภูก็หวานนี้ฮะ อ๊ะผมไปดูตั๋วออกก่อนนะฮะ" เจ้าของร่างเล็กที่สุดกล่าวอย่างสดใสก่อนจะเดินไปต่อแถวเพื่อนตั๋วออกเนื่องจากพวกเขาเยี่ยมชมมันชนฉ่ำใจแล้ว

"ไอ้ภูแอ๊บนะครับ นั้นๆ หน้าแดงแล้ว" โฮมส์แซว

"ส้นตีนละ กูไม่ได้ชอบมัน" ภูธารรีบตอบกลับไปทันควันโดยลืมนึกถึงจิตใจอีกคนที่อยู่ข้างๆเสียสนิท ภูธารอยากจะตบปากตัวเองสักร้อยครั้ง

"ใช่ที่มันคบกับกูก็เพราะพ่อแม่" ดูเหมือนสิ่งที่ภูธารโอดครวญในใจจะเป็นไปอย่างที่คิด เจ้าของหน้าหล่อเหล่ากล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉาบไปด้วยความเศร้าหมอง

"เห้ยๆ อย่าเครียด ไปโว้ยออกจากที่นี้กันจะมาทะเลาะกันทั้งๆที่มาเที่ยวเนี้ยนะ" โฮมส์เห็นท่าไม่ดีจึงทักท่วงขึ้นเขาไม่อยากให้เสียบรรยาการเพราะความปากแข็งของเพื่อนร่างบาง โฮมส์รู้ดีถึงความรักที่ทั้งสองมีให้กัน

"พะ.. พี่.." เสียงหอบสั่นเครือของร่างเล็กผู้อาสาไปดูตั๋วออกเรียกความสนใจของทั้งสามคนได้เป็นอย่างดี ใบหน้ามลสวยซี๊ดแฝดดวงตากลมมีหยดน้ำคลออยู่ปลายหางตา

"ตัวเล็กเป็นอะไร!?" โฮมส์กล่าวขึ้นอย่างหวั่นจะพร้อมทั้งเข้าไปโอบกอดร่างเล็กอย่างปลอบโลม

"ปะ...ประตู ฮึก ..ฮือออ" มืออันสั่นเทาค่อยๆชี้ไปยั่งสิ่งที่ต้นจะสื่อถึงก่อนจะปล่อยโฮน้ำตาให้หลั่งไหลอย่างเสียสติ

"อะไรเป็นอะไร!?" ภูธารเมื่อเห็นน้องปล่อยโฮก็ถามพลางหันไปยังทิศทางที่ปลายนิ้วชี้ไป

"ไอ้เหี้ย.. ทางออกๆไม่ได้!!!" รัตติกาลกล่าวขึ้นเมื่อเห็นผู้คนแออัดอยู่ตรงประตูทางออก แต่หาได้มีผู้ใดได้ย่างกายออกไป..

"ไม่นะ..." ภูธารเอ่ยขึ้นอย่างเสียขวัญ

"บัดซบ แม่ง!! สัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่มี" มือแกร่งของโฮมส์กำโทรศัพท์ไว้แน่เพื่อระบายอารมณ์ที่ไม่คงที่

"ฮึก... ไม่นะ ไม่ ฮือออ" กาฟิวได้เพียงแต่ร้องไห้อย่างเสียสติ เขายังเด็กแต่ต้องมาเจอสถานการณ์เช่นนี้ ทำไมต้องเป็นพวกเขากันที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

ท่ามกลางความฉุกละหุก ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างร้องเรียกและตะเกียดตะกายหาทางออกอย่างบ้าคลั่ง ความสับสนวุ่นวายค่อยๆเริ่มขึ้นและเพิ่มมากขึ้นเลื่อยๆกระจายจนทั่วถึง ผู้คนในโดมต่างพากันหวาดกลัวและเริ่มที่จะสิ้นหวังแต่แล้วก็มีเสียงประกาศดังขึ้น

ตึ้งตึง ตึ้งตึง ตึ่งตึง ตึ้งตึงงงงง

'..เป็นคุณจะทำอย่างไร..'

'หากคนที่พ้นจากความตายได้มีเพียงหนึ่ง

หากคำหวานเยินยอทอฝันที่มอบมาให้เป็นเพียงลมปาก

บ้างซ้อนกิริยาอาการมารยาร้อยเล่ห์

บ้างบอกรักจนสุดยอมหยุดใจ

หากจะต้องการหาผู้ที่พูดจริงได้'

'...เกมส์ตายครั้งนี้อาจคือข้อพิสูจน์...'

3

2

1

' .......Welcome To the Game....... '

----------------------------------

แบบว่า.. ลืมวิธีการเขียนนิยายไปแล้ว55555555 โง้ยยย แนะนำได้เน้อ พึ่งสอบOnet เสร็จ เบลอมากๆแต่อยากมาแต่งง TT

ฝาก #รัตติกาลภูธาร ด้วยนะครับ

XOXO รักคนอ่าน

#แขนซ้าย