ณ โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง
"อะ เอ่อ โลเวลฉันชอบนายอะ"
ผมได้มองแต่เธอที่กำลังขวยเขินและบิดตัวไปมาราวกับถูกใครตี ที่จริงแม่ผมไม่อยากให้ผมมีแฟนตอนนี้ผมเพิ่งม.4 ท่านอยากให้ผมตั้งใจเรียนไว้ก่อนแต่ไอ้ผมมันก็วัยรุ่นก็รู้อยากลองเลยดันไปตบกับเธอคนนี้เข้าหน่ะสิ เธอคนนี้ไม่ได้สวยอะไรหรอกแต่หย้าตาก็ใช่ว่าจะแย่ขนาดนั้น
"อือ จะคบด้วยก็ได้นะ"....
หลังจากนั้นชีวิตรักของผมกับมิเกลก็เริ่มขึ้นแต่เราคบกันได้ไม่นานผมก็ดันเป็นฝ่ายบอกเลิกเสียเองเพราะผมรู้สึกว่าอยากให้ความสำคัญกับเรื่องเรียนมากกว่าจริงๆนั้นแหละถึงผมจะผิดนัดเธอบ่อยครั้งแต่มิเกลไม่เคยโกรธผม ผมเลยรู้สึกผิดที่ต้องเป็นฝ่ายบอกเลิก ถึงเวลาสามเดือนนั้นผมจะมีความสุขไม่น้อยเลยก็เถอะ
"ไม่เอานะ! มิเกลไม่เลิก!! ฮือออ" เป็นไปตามที่ผมคิดครับมิเกลร้องไห้เสียงดังลั่นทำเอาใครหลายคนมองกัน
"ทำไมละ..ก็ฉันอยากเลิกถึงจะคบกันต่อก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกเธอจะเจ็บเอาเปล่าๆ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง และมองเธออยู่อย่างงั้นสักพัก
"ที่ผ่านมาโลเวลไม่มีความสุขเหรอ อยู่กับมิเกลมันแย่ขนาดนั้นเลยใช่มั้ย!!หรือว่าโลเวลไปมีคนอื่นแล้ว!!" มิเกลทั้งร้องไห้ปนตะคอกให้หน้าผม
"เปล่านะ ผมแค่คิดว่าควรให้ความาำคัญกับเรื่องเรียนมากกว่า..."
"ยังไงก็ช่างมิเกลไม่เลิกก็คือไม่เลิก!!" เธอพูดจบก็วิ่งหนีไปจนลับสายตา ผมได้แต่ถอดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปยังที่อื่น
หลายวันมานี้ถึงผมจะเลิกกับมิเกลแล้วแต่เธอทำเหมือนเป็นพวกโรคจิตที่คอยตามผมทั้งวัน ไม่ว่าผมจะไปกินข้าว เข้าเรียน หรือแม้กระทั่งเข้าห้องน้ำนี้ผมคิดผิดจริงๆใช่มั้ยที่คบกับมิเกล?
ผมเหลืออดกับการกระทำนี้ของเธอผมเลยเรัยกเธอมาคุยกันซึ่งเธอก็ดีใจมาก หลังจากเห็นเธอเต็มตาก็รู้สึกว่าเธอผอมไปนิดหน่อยตาก็เริ่มคล้าผิดก็หมองๆไปเหมือนไม่ได้ดูเเลตัวเอง
"มิเกล.. " ผมเริ่มเปิดการสนทนาโดยการเรียกชื่อเธอ "ฉันว่าเธอจะทำตัวเป็นโรคจินมากขึ้นทุกวันแล้วนะ" พอได้ยินเท่านั้นแหละเธอถึงกับหน้าถอดสี เพิ่งรู้ตัว?? ผมได้แต่คิดในใจ
"ตะ แต่ ที่ทำไปเพราะ ..มิเกลยังรักโลเวลอยู่หนิ..." เธอพูดด้วยน้ำเสียงปนน้อยใจมอมาที่ผม
"แต่ผมไม่ชอบ ผมว่ามิเกลน่าจะหาคนใหม่ที่ดีกว่าผมได้นะ"
"แต่ว่า .." ก่อนที่มิเกลจะพูดผมเลยชิงพูดก่อนว่า "ถ้าเธอมายุ่งกับผมอีกผมจะแจ้งตำรวจ!" เธอถึงกับหน้าเหวอด้วยความตกใจก่อนที่ผมจะทิ้งให้เธอนั่งอยู่ตรงนี้ต่อไป...
Guest
