คำสาปที่เกิดจาก 'ความตั้งใจ' จะเปลี่ยนชีวิตของคนสองคน 'ไปตลอดกาล'
ณ ดินแดนแสนไกลโพ้น ที่ตั้งของเมืองแห่งประวัติศาสตร์ที่แสนยาวนานนับร้อยปี
'อาณาจักรชินจู ราชวงค์เชบี'
นครแห่งอารยธรรมแห่งความอ่อนหวาน และแสนสงบที่ตกอยู่ใต้อำนาจของดินแดนมหาอำนาจอย่าง
'อาณาจักรต้าหลง ราชวงค์ต้าเซียง'
กลิ่นอายอารยธรรมของสุรา นารี และกลิ่นหอมของบุปฝาหายาก
...กลิ่นหอมจางๆของดอกไม้ล่องลอยมาตามลม...
"มองสิ่งใดอยู่รึ"เสียงทุ้มเอ่ยถามสตรีวัยยี่สิบปีเศษที่กำลังนั่งปักผ้า พลางมองออกไปนอกบัญชรที่มีพฤกษานานาพรรณกำลังชูช่ออวดดอกสีสดใสสะพรั่ง
"ฝ่าบาท จะเสด็จมาเหตุใดจึงไม่ให้คนมาแจ้งหม่อมฉันก่อนหล่ะเพคะ"สตรีร่างบางที่มีหน้าท้องนูนออกมาค่อยๆนั่งลงบนพื้น
"ไม่ต้องมากพิธี ข้าแค่จะมาเยี่ยมองค์ชายรองก็เท่านั้น"ผู้ที่สวมชุดมังกรสีแดงเอ่ยขึ้นก่อนจะนั่งลงบนเบาะที่นั่ง
"องค์ชายรองทรงบรรทมไปแล้วเพคะ"
"ส่วนเจ้าก็มานั่งปักผ้าทั้งที่กำลังตั้งครรภ์อยู่กระนั้นรึ"พระราชาเอ่ยก่อนจะหยิบผ้าที่ปักขึ้นมาดูลวดลาย
"ดอกมูกง หม่อมฉันจะปักไว้ให้กับลูกเพคะ"หญิงสาวตอบ
"ฝีมือสตรีที่เติบโตในค่ายทหารดูงดงามราวกับมีชีวิต จนข้ามิอาจจักเชื่อได้"พระราชาเย้า
อีกคนกลับทำสีหน้าว่าน้อยใจในสวามี
"กระไรเสียเจ้าก็เป็นสนมเอกคนโปรดของข้า อย่าได้น้อยใจไป"พระราชาแก้ต่างให้ตัวเอง ก่อนจะพิจารณาผ้าปักอย่างหลงใหล
ใบหน้ากลมมน ผิวขาวผ่องราวน้ำนม ร่างกายภายใต้อาภรณ์ช่างมีมนต์ทำให้พระราชาหลงใหลไม่น้อย...
(ปล)
เนื้อหาในเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ ไม่มีการกำหนดหรือใช้กฏอะไรที่ชัดเจน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
(ปล.2)
เนื้อหาในเรื่องนี้เป็นเนื้อหาแนว ชาย×ชาย ที่อ้างอิงชื่อบุคคลที่มีอยู่จริงแต่ไม่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์
#แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
#ชื่นชมได้แต่อย่าก็อป
*ติชมได้ตามความเหมาะสม*
' วรินธญา '
' บุปผาหากไร้ซึ่งสตรีของคู่ย่อมไม่รู้ว่าจะมีความงดงามจากใดมาเปรย อันตัวเจ้าหาใช่สตรี แต่ข้านี้จักเรียกเจ้าดอกไม้มายาแม่เอย '
Guest
