นี่คือยุคที่สังคมโลกกำลังก้าวหน้าอย่างถึงที่สุด เทคโนโลยีได้เข้ามามีบทบาทในการดำเนินชีวิตของมวลมนุษย์ เรียกได้ว่าพวกเรามีชีวิตอยู่ในยุคดิจิตอลได้อย่างเต็มปากเต็มคำ ความก้าวล้ำทางวิทยาศาสตร์สามารถอธิบายสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ได้อย่างมีเหตุและผล ไม่ว่าเรื่องเหล่านั้นจะดูน่าเหลือเชื่อมากเพียงใดก็ตาม นักวิทยาศาสตร์ที่มากความสามารถทั้งหลายบนโลกใบนี้ ก็สามารถหาคำตอบให้กับปรากฎการณ์ หรือ สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นได้เสมอ จนหลายคนมีแนวคิดที่ว่าในโลกใบนี้ไม่มีสิ่งลี้ลับที่วิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้อีกต่อไป เรื่องราวเหนือธรรมชาติในอดีตถูกมองเป็นแค่นิทานหลอกเด็ก เผ่าพันธ์ที่เป็นตำนานในอดีตถูกลบเลือน แต่ในทางกลับกันฉันรู้อยู่แก่ใจเลยล่ะว่าเบื้องหลังความเจริญก้าวหน้าของโลกใบใหญ่นี้ ยังมีกลุ่มบุคคลที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเป็นร้อยๆปี เคียงบ่าเคียงไหล่เฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงของสังคมโลกและพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับมวลมนุษย์ที่สุด หลบซ่อนอยู่
"วันนี้พี่จะไปผับนั่นอีกแล้วเหรอ" เสียงหญิงสาวร่างบางทักขึ้น พรางแสดงสีหน้าไม่พอใจนักออกมา ไม่รู้คิดผิดหรือคิดถูกที่ลากยัยนี่มาด้วย หน้าตาก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่เจ้ากี้เจ้าการกับฉันชะมัด ทั้งๆที่อายุน้อยกว่าฉันตั้งสองปี แต่กลับทำตัวอย่างกับแม่ไม่มีผิด
"ก็ฉันต้องไปทำงาน"
"ไปทำงานหรือไปจีบหนุ่มๆกันแน่" สายตาจับผิดจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่ลดลาวาศอก จริงอยู่ว่าฉันเป็นพวกรักสนุก แต่ฉันก็มีความรับผิดชอบต่อ หน้าที่การงานเหมือนกันนะ
"ไม่เคยได้ยินคำว่า อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือเหรอ อยากได้ข้อมูล ก็ต้องไปแหล่งรวมข้อมูลดิ" ฉันตอบตะกุกตะกักก่อนจะเดินหนีออกมาอย่างไม่รีรอ เพื่อจบบทสนทนาก่อนจะโดนห้ามไม่ให้ออกไปไหนซะก่อน
ณ ผับเล็กๆ กลางเมือง
ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิด ฉันมักมองเห็นแสงสว่างจากที่นี่ หลายครั้งที่ฉันรู้สึกแย่ ฉันจะพาตัวเองมาอยู่ที่ที่มีคนเยอะๆ เพื่อดูดซับพลังงานความสุขจากบุคคลที่อยู่รอบๆตัวเหล่านั้น แต่ท่ามกลางบรรยากาศที่สนุกสนาน จะมีใครรู้บ้างไหมนะ ว่าใจฉันเงียบเหงามากขนาดไหน. อ๊ะ!! ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่ใช่คนขี้เหงาหรอกนะ ก็แค่ไม่ชอบอยู่ในที่ที่เงียบสงบก็เท่านั้นเอง (นี่ฉันกำลังแก้ตัวอยู่หรือป่าวนะ เหอะๆ)
"เฮ้อ น่าเบื่อชะมัด เก็บข้อมูลอะไรไม่ได้สักอย่าง" ฉันกุมแก้วในมือ เอียงไปเอียงมาเล่นอยู่หน้าเคาเตอร์บาร์อยู่พักใหญ่ ก่อนจะสังเกตได้ถึงสายตาที่จ้องมองมา จากอีกมุมหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
ชายร่างบาง ผิวขาวซีด ใบหน้าดูอ่อนโยนนุ่มนวล กำลังมองมาทางฉันและส่งยิ้มจางๆมาให้ ในขณะที่ตัวเค้าเองยกแก้วในมือขึ้นเพื่อเป็นการทักทาย ก็ยอมรับอยู่หรอกนะว่าแวบแรกที่เห็นชายคนดังกล่าว ฉันเผลอสตั้นในความน่ารักแบบคุณช๊ายคุณชายของเค้า ไปหลายวิเลย คนบ้าอะไรหน้าตาน่ารักอย่างกับเด็กผู้หญิง แต่ รอยยิ้มที่หมอนั่นส่งมาให้ก็ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าหมอนั่นไม่ธรรมดา เสือผู้หญิงชัดๆ ความเจ้าเล่ห์ที่ส่งผ่านมาทางรอยยิ้มนั่น ทำให้ฉันไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปหาเค้า ฉันยิ่งเป็นพวกชอบเล่นกับไฟซะด้วยสิ ไม่แน่นะ คืนนี้ฉันอาจจะได้ข้อมูลอะไรดีๆ จากหมอนี่ก็ได้
"ถ้าไม่รังเกียจขอนั่งด้วยได้ไหม" ฉันเริ่มบทสนทนากับชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะส่งยิ้มที่เจ้าเล่ห์ไม่แพ้กันให้เค้า ชายหนุ่มยิ้มรับพร้อมกับตบฝ่ามือลงที่เบาะข้างๆ ลำตัวเบาๆ น่าแปลกที่ยิ่งเข้าใกล้หมอนี่มากเท่าไหร่ ใจฉันยิ่งสั่นมากขึ้นเท่านั้น นี่ฉันก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ เจอผู้ชายมาก็เยอะ หลายรูปแบบ แต่กลับไม่เคยรู้สึกใจเต้นขนาดนี้มาก่อน แบบนี้หรือป่าวนะ.. ที่เค้าเรียกว่า "ตกหลุมรัก"
"เรน" เราคุยกันไม่กี่ประโยคด้วยซ้ำ ถ้าฉันจำไม่ผิด ชายคนดังกล่าวแนะนำตัวเองว่าเค้าชื่อ เรน หลังจากนั้นพอรู้สึกตัวอีกที เราก็บรรจงจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่ที่ซอกตึกหลังร้าน เหมือนอย่างกับว่าต่างคนต่างเป็นขั้วแม่เหล็ก ที่ตามหากันมานานแสนนาน มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก โหยหา อยากสัมผัส อยากลิ้มรสอันหอมหวานจากปลายลิ้นไปเรื่อยๆ ไม่มีสิ้นสุด
แบบนี้ก็แย่สิ!! ทั้งๆที่ไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน ถึงฉันจะดูเป็นพวกสาวใจกล้า แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะกับใครก็ได้นะ
ทำอย่างไงดีล่ะกับสถานะการณ์แบบนี้ ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ หมอนี่ต้องลากฉันไปที่เตียงแน่ๆ หญิงสาวคิดในใจพรางเรียกสติตัวเองกลับมา และพลักตัวเองออกจากวงแขนของ ชายหนุ่มตรงหน้า เธอหอบออกมาเบาๆ เพราะเสียการควบคุมระบบการหายใจ ก่อนจะรวบรวมสติเปิดบทสนทนาอีกครั้ง
"ฉันนึกว่านายจะทำมากกว่าจูบซะอีก"
"คุณอยากให้ผมทำอะไรล่ะ" ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ พรางยื่นหน้ามาใกล้ๆหญิงสาว
"นายไม่อยากดูดเลือดฉันเหรอ??" หญิงสาวพูด พรางพลักร่างคู่สนทนาติดกำแพง ในขณะที่ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปสองสามวิ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"ใครจะกล้าดูดเลือดนักล่าอย่างเธอ" เรนตอบพรางก้มมองไปที่กระบอกปืนที่เต็มไปด้วย กระสุนเงินของหญิงสาว
"นายรู้??" หญิงสาวถามกลับด้วยความสงสัย
"ก็เหมือนที่คุณรู้ว่าผมเป็นอะไรนั่นแหละ!" ชายหนุ่มยิ้มจางๆ
แน่นอนล่ะ ฉันรู้.. ถึงตอนแรกจะยังไม่แน่ใจก็ตาม แต่พอได้ประกบริมฝีปากที่เย็นระเยือกของหมอนี่ ฉันก็รู้ทันทีว่าหมอนี่ไม่ใช่มนุษย์ แต่ฉันห้ามร่างกายตัวเองได้ซะที่ไหนกันล่ะ ฉันคงเป็นบ้าไปแล้ว ทั้งๆที่รับภารกิจจากสมาคมมาแล้วแท้ๆ ต้องหาข้อมูลพวกที่ฆาตกรรมหญิงสาวในเมืองให้ได้
7ศพ ในระยะเวลา 2เดือน เป็นคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่ร้ายแรง ยิ่งไปกว่านั้นทุกศพ ถูกดูดเลือดไปจนหมดตัว มันเป็นคดีที่ทางตำรวจไม่สามารถหาตัวคนร้ายได้ ดังนั่นคดีพิเศษลักษณะนี้ เจ้าหน้าที่ภาครัฐจึงส่งเรื่องไปทาง สมาคมนักล่าแวมไพร์อย่างไม่รอช้า ดังนั้นฉันและยัยน้องสาว(ไอริ)เลยถูกส่งตัวมาตามล่าคนร้ายและจัดการเก็บมันซะ!! แต่ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนร้ายนี่สิ ในเมื่อในเมืองนี้ ฉันแน่ใจว่าไม่ได้มีแวมไพร์แค่ตนเดียว แวมไพร์มักอยู่กันเป็นกลุ่มก้อน ทางเรามีสมาคมนักล่าแวมไพร์ ทางพวกนั้นก็มีสมาคมแวมไพร์ เพื่อคอยปกครอง และจัดระเบียบการดำรงชีวิตอยู่ของแวมไพร์ เช่นกัน แวมไพร์จะอยู่กันเป็นกลุ่ม และมีแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์เป็นผู้คุมกฎเสมอ ซึ่งกฎเหล็กที่พอรู้มาก็คือ พวกเค้าต้องไม่ทำร้ายมนุษย์ นั้นเป็นข้อตกลงของสองสมาคม ว่าเราจะอยู่กันอย่างสงบ แต่หญิงสาว7ศพที่เสียชีวิตไป เป็นหลักฐานชัดเจนเลยว่า ต้องมีแวมไพร์กบฏ แหกกฎ หลบซ้อนตัวอยู่ที่เมืองแห่งนี้แน่ๆ และฉันหวังว่าจะไม่ใช่นายนะ "เรน"
"นายทำหรือป่าว" หญิงสาวจ้องตาชายหนุ่ม ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ผมไม่ชอบกินเลือด ผมชอบกินเนื้อ"
"ไอ้บ้า ฉันจะยิงนายทิ้งเดี้ยวนี้แหละ!!!" หญิงสาวหยิบกระบอกปืนคู่ใจขึ้นมาขู่
"อย่าๆ ผมล้อเล่น"
"มันใช่เวลามาเล่นไหม???"
"ผมไม่ใช่คนทำ คุณไม่จำเป็นต้องเชื่อผมก็ได้ แต่ทางผมเองก็กำลังสืบหาคนร้ายอยู่เหมือนกัน" สีหน้าพูดเล่นของชายหนุ่ม กลายเป็นสีหน้าจริงจังระหว่างพูด ในขณะที่หญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงความจริงจังนั้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะขอตัวแยกออกไป ฉันอดไม่ได้ที่จะมองตามแผ่นหลังนั้นจนลับตา..
"ต่อให้เป็นนายจริงๆ ฉันก็จะฆ่าอย่างไม่ลังเล" หญิงสาวพูดกับตัวเองเบาๆ โดยที่ไม่รู้ตัวสักนิดเลยว่ามีบุคคลที่สาม เฝ้ามองอยู่
แนะนำตัวละคร
เรน:: แวมไพร์หนุ่มรูปงาม ที่มีท่าทีดูสุภาพอ่อนโยน แต่จริงๆแล้วเป็นเสือในคาบลูกแมวดีๆนั่นเอง เค้าพร้อมจะกระชากหัวใจสาวๆทุกคนที่เข้าใกล้ ดูเป็นพวกรักสนุก ฉลาดมีไหวพริบที่ดี
ยูริ:: นักล่าแวมไพร์สาว มือวางอันดับ3ของสมาคมนักล่าแวมไพร์ โหดสัสรัสเซีย ใจร้อน วู่วาม กล้าได้กล้าเสีย เอาแต่ใจ เกลียดแวมไพร์เข้าไส้ เพราะพ่อกับแม่โดนแวมไพร์ฆ่าตายต่อหน้าสมัยเด็กๆ
ไอริ:: น้องสาว(ไม่แท้) ของยูริ เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน หน้าตาน่ารัก ผอมบางหุ่นเพรียว ผิวขาวเหมือนหิมะ บุคลิกภายนอกดูบอบบาง แต่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นนักล่าแวมไพร์ ก็จะมีมุมโหดๆอยู่เหมือนกัน แต่ส่วนมากโดนยูริเอามาเป็นเหยื่อล่อแวมไพร์ซะมากกว่า เพราะเลือดของไอริมีลักษณะพิเศษคือ หอมหวานกว่ามนุษย์ทั่วๆไป
หลังจากที่พ่อกับแม่ของยูริเสียชีวิตลง เมื่อตอนยูริอายุได้เพียง 6ขวบ พ่อของไอริซึ่งเป็นนักล่าแวมไพร์ได้รับยูริมาเลี้ยงดู ทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน และก้าวเข้าสู่การเป็นนักล่าแวมไพร์ในที่สุด
Guest
