**ฟิคนี้เป็นการหยิบยกเอา ฟิค #GMMแชทหรรษา ตอนGMMTV Outing ที่เราแต่งในจอยลดามาลองแต่งเป็นฟิคบรรยายค่ะ ที่สำคัญคือ เป็นNCเรื่องแรกในชีวิต!!! ฮืออ 55555
แกร่ก~
เสียงลูกบิดประตูห้องถูกหมุน ก่อนคนตัวเล็กจะเดินเข้ามายืนมองร่างสูงที่นอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียงอย่างสบายใจ
“ทำไมป่าปี๊ไม่ล็อคประตูอะ”
“ไอ้คริสมันเปิดออกไปแล้วลืมล็อค”
“แล้วทำไมป่าปี๊ไม่นอน ป่วยทำไมไม่พัก คุยกับใครนักหนาฮะ!”
ปากอิ่มอมชมพูพ่นคำบ่นใส่เขาเป็นชุดๆ พลางทำหน้าดุที่ดูยังไงก็น่ารักมากกว่าน่ากลัวเสียอีก ก่อนคนขี้บ่นจะพาตัวเองกระโดดขึ้นมานอนข้างๆคนตัวสูง พร้อมกับชะโงกหน้าดูจอมือถือของอีกคน
“ไหน ขอดูหน่อยว่าคุยกับใคร”
“นอนดูคลิปมึงอะ”
คำตอบของร่างสูงทำเอาคนตัวเล็กถึงกับหน้าแดงไปไม่เป็น ภาพที่กำลังฉายอยู่บนจอสมาร์ทโฟนเครื่องใหม่ที่อีกคนเพิ่งได้มา คือภาพที่คนตัวเล็กกำลังเต้นเพลงยอดฮิต ‘คุกกี้เสี่ยงทาย’
“มึงโผล่สตอรี่ของคนทั้งบริษัทเลยมั้ง”
“เวอร์”
“ก็เนี่ย มีแต่คลิปมึงเต้นคุกกี้เสี่ยงทายเต็มเลย”
“แล้วป่าปี๊จะดูทำไมซ้ำๆเล่า”
“น่ารักดี เต้นเก่ง ดูเพลิน”
“.....”
อีกคนฟังแล้วเงียบจนร่างสูงต้องละสายตาจากจอมือถือแล้วหันไปมอง ก่อนจะต้องหลุดขำออกมาด้วยความเอ็นดู เมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังนอนยิ้มด้วยความเขินอยู่
“ไรวะ แค่นี้เขินหรอ ฮ่าๆ”
“ก็ปกติมึงไม่เคยชม”
“กูชมมึงออกบ่อยไอ้กัน... ชมในใจ”
“ไอ้บ้าป่าปี๊! แล้วกันจะได้ยินมั้ย!!”
“ฮ่าๆ มึงก็ใช้ใจฟังสิ!”
“มึงเมายาแก้หวัดหรือไง พูดอะไรแบบนี้เป็นด้วย”
“ท่าจะเมาก็คงเมาคลิปมึงนั่นแหละ”
คนตัวเล็กมองเขาด้วยสีหน้าแปลกใจ ก่อนจะเอื้อมมือน้อยๆมาแตะเข้าที่หน้าผากเขา ตามด้วยเอาฝ่ามือนิ่มแนบเข้ากับแก้มทั้งสองข้างของเขา
“ตัวก็ไม่ร้อน”
“ก็กูแค่เป็นหวัดนิดหน่อย ไม่ได้ไข้”
“แค่เป็นหวัดยังเพี้ยนขนาดนี้ ถ้าเป็นไข้จะขนาดไหน”
“ไม่ได้เพี้ยนโว้ย!”
“ฮ่าๆ”
“มึงกลับเตียงไปเหอะ เดี๋ยวติดหวัดกู”
“กันไม่กลัว”
“เมื่อก่อนเวลาเห็นใครไม่สบายมึงชอบรีบวิ่งหนี เพราะกลัวป่วยไม่ใช่รึไง ฮ่าๆ”
“ยกเว้นป่าปี๊ เพราะกันต้องดูแลป่าปี๊”
เขาฟังแล้วหลุดยิ้มออกมาจนตาหยี ก็เพราะคนตัวเล็กน่ารักแบบนี้ไง เขาถึงได้แพ้ทุกที แพ้จนไม่เหลือภาพลักษณ์จุมพลคนคูลผู้เกรี้ยวกราดอีกแล้ว เหลือแต่ไอ้ป่าปี๊ของน้องกันเช่นทุกวันนี้
“ป่าปี๊ยิ้มอะไรขนาดนั้น ฮ่าๆ”
“ยิ้มเพราะมึงไง”
“หูยย”
คนตัวเล็กพูดแค่นั้นแล้วก็ทำเป็นหยิบมือถือออกมากดเล่น แต่ยังคงนอนอยู่ข้างๆเขา
“ทำไรจ๊ะ ไหนดูหน่อยยย”
เขาทำเนียนยื่นหน้าเข้าไปดู ใจจริงก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆคนน่ารัก อยากดมกลิ่นหอมๆของอีกคนใกล้ๆนั่นแหละ
“จะดูว่าใครถ่ายกันลงสตอรี่บ้าง อันไหนไม่ดีจะได้สั่งลบ”
“ไม่ต้องดูแล้ว”
“ทำไมอะ”
“กูดูแทนมึงหมดละ น่ารักทุกคลิป”
“ไอ้ป่าปี๊เอ้ยย!”
“เลิกเล่นได้แล้ว”
มือเรียวดึงมือถือออกจากมือเล็กแล้วกดล็อคหน้าจอ ก่อนจะวางมือถือไว้ที่โต๊ะหัวเตียง
“ป่าปี๊!”
“กูไลน์ตามให้มึงมาดูแลกู ไม่ได้ให้มานอนเล่นมือถือ”
“เยอะ! ก็เห็นไม่เป็นไรแล้ว”
“แต่กูอยากให้มึงดูแล”
“นี่อ้อนกันหรอ? ป่าปี๊รู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำไรอยู่ ฮ่าๆ”
“แบบนี้เรียกว่าอ้อนหรอ?”
“เออออ โคตรจะอ้อนเลย! โคตรไม่ใช่มึงด้วย”
“งั้นกูขอไม่เป็นกูวันนึง”
“ฮะ!?”
เขาชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะรั้งเอวคนตัวเล็กให้เข้ามานอนอยู่ในอ้อมกอด
“ถ้ามึงไม่กลัวติดหวัด งั้นเราก็อยู่ใกล้ๆกันแบบนี้ได้เนอะ”
“ป่าปี๊เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย?”
“กูก็ไม่รู้ว่ะ แค่รู้สึกอยากลองทำในสิ่งที่อยากทำดู”
ร่างสูงตอบพลางก้มมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดที่กำลังชายตาขึ้นมองเขาเหมือนกัน
ทั้งคู่นอนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้นสักพัก โดยไม่มีบทสนทนาหรือคำพูดใด มีเพียงความเงียบ เงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงของหัวใจทั้งสองดวงที่กำลังเต้นแรงไปพร้อมกัน ในจังหวะเดียวกัน
“แล้ว.. ป่าปี๊อยากทำอะไรอีกไหม?”
ร่างสูงไม่ตอบอะไร แต่โน้มหน้าเข้าหาใบหน้าหวานแล้วแตะริมฝีปากอุ่นเข้ากับปากอวบอิ่มของคนตัวเล็กแทนคำตอบ ปากทรงกระจับอวบอิ่มอมชมพูเผยอขึ้นรับจูบจากเขาอย่างเต็มใจ คนตัวเล็กเหมือนรับรู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร โดยที่เขาไม่ต้องพูดออกมา แต่แค่ทำ อีกคนก็พร้อมสนองเขาเป็นอย่างดี
เขาผละจูออกช้าๆแล้วกัดริมฝีปากอิ่มของคนตัวเล็กหนึ่งครั้งเป็นการหยอกเย้า เมื่อเห็นคนถูกงับปากขมวดคิ้วใส่อย่างเคืองๆ เขาก็รีบจูบกลับไปใหม่ แต่รอบนี้เพิ่มไปอีกสเต็ปคือการสอดลิ้นอุ่นๆเข้าไปสำรวจในโพรงปากของคนตัวเล็ก ลิ้นเล็กตอบสนองลิ้นเขาเป็นอย่างดีพร้อมกับสอดกลับมาพัวพันกันอย่างเร่าร้อน จูบของทั้งคู่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆตามระดับความต้องการของอารมณ์ เขากระหน่ำจูบปากอิ่มอย่างหื่นกระหายจนเกิดเสียงดัง ก่อนคนตัวเล็กจะเริ่มไม่ไหวแล้วดันเขาออก
เขามองคนตัวเล็กที่กำลังหายใจหอบแล้วยกยิ้มอย่างพอใจ
“จริงๆแล้วมันก็ยังมีเรื่องที่มึงยอมแพ้กูอยู่นี่เนอะ”
เพราะปกติเขาต้องเป็นฝ่ายยอมคนตัวเล็กทุกเรื่องยังไงล่ะ
“แล้วใครว่ากันจะยอมป่าปี๊”
“หืม?”
“แค่พักเหนื่อยเฉยๆเหอะ!”
คนตัวเล็กพูดจบก็พลิกตัวขึ้นคร่อมเขา ก่อนจะก้มลงแล้วไล่พรมจูบตามลำคอเขา จนเขาหายใจไม่ทั่วท้อง
“ไอ้..กัน..”
เขาส่งเสียงเรียกอีกคนอย่างยากลำบาก เกิดมาทั้งชีวิตเป็นฝ่ายรุก(ผู้หญิง)ตลอด แต่ไหงกลายเป็นตอนนี้เขากำลังนอนให้ไอ้เด็กแสบนี่รุก(?)
“หืม ว่าไงป่าปี๊?”
“มึงจะทำอะไร”
“ป่าปี๊พูดเองไม่ใช่หรอว่าอยากลองทำในสิ่งที่อยากทำ”
“เอ่อ..กู..”
“กล้าๆหน่อยดิ มึงจะให้มันจบลงแค่จูบเหมือนทุกครั้งหรอ”
ใช่ เขายอมรับว่าไอ้สิ่งที่เขาอยากลองทำตอนนี้ และหลายๆครั้งที่ผ่านมาก็คือ ‘เอากัน’ แต่ก็หลายครั้งเช่นกันที่ความตั้งใจ และความอยากนั้นถูกพังลงด้วยความกลัว เพียงเพราะคำว่า เขากับมันเป็นพี่น้องกัน เขากับมันคือเพื่อนร่วมงาน ที่สำคัญเขาไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย และอีกหลายๆเหตุผลที่เขาแบกไว้ ทำให้เขาไม่เคยกล้าทำอะไรอีกคนมากไปกว่าการกอดจูบ
“แล้วถ้ามันเกิดขึ้น มึงกับกูจะเป็นยังไงต่อวะ จะยังเหมือนเดิมได้หรอ”
“มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมตั้งแต่เราจูบกันแล้วนะป่าปี๊”
“......”
“ไม่มีพี่น้องที่ไหนเค้าจูบปากกันแบบที่เราเคยจูบ”
“.......”
“ไม่มีพี่น้องที่ไหนเค้าดูดคอกันจนเป็นรอย”
“......”
“ที่สำคัญคือไม่มีพี่น้องที่ไหนเค้าหึงหวงกัน ป่าปี๊เลิกคิดเยอะ เลิกแบกเหตุผลแล้วลองใช้ความรู้สึกตัวเองนำทางดูบ้าง”
“ใช้ความรู้สึกนำทาง ยังไงวะ”
“ตอนนี้ป่าปี๊อยากทำไร? ทำสิ!”
คำตอบของคำถามเขามีในใจแบบไม่ต้องใช้เวลาคิดเลยล่ะ เพียงแค่ ไม่รู้จะพูดออกมายังไงเท่านั้นเอง ร่างสูงจ้องหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยังคงนั่งคร่อมอยู่บนตัวเขา
“ยังไง? จะให้กันลุกออกไปไหม บอกได้”
“ลุกออกจากตัวกู”
คนตัวเล็กหน้าเสียไปเล็กน้อย ก่อนจะต้องเปลี่ยนอารมณ์เป็นตกใจแทน เมื่อเขาถูกอีกคนพลิกตัวขึ้นคร่อมแล้วกลายเป็นคนนอนอยู่ใต้ร่างแทน อย่างไม่ทันตั้งตัว
“เฮ้ย!”
“มึงถามว่าตอนนี้กูอยากทำอะไร กูก็จะตอบให้นี่ไง”
ร่างสูงก้มลงบดจูบกับคนตัวเล็กอีกครั้งด้วยจังหวะที่เร่าร้อนยิ่งกว่ารอบแรก คนตัวเล็กตอบสนองการจูบของเขาเป็นอย่างดี และจูบเก่งไม่แพ้กัน เขาผละจูบออกแล้วงับ และเลียที่ริมฝีปากอิ่มราวกับเป็นขนมหวานแสนอร่อย
“กูชอบปากมึงจัง”
คนโดนชมได้แต่นอนหน้าแดงแล้วเม้มปากแน่นด้วยความเขิน ก่อนคนปากหวานจะเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอขาวเนียน แล้วจูบและดูดจนคนตัวเล็กรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัว
“อื้อ ป่าปี๊~ อย่า..กัด”
“หอมจัง”
เขาเอ่ยปากชม และมันก็ได้ผลดีอย่างที่คิด คนตัวเล็กเงียบลงแถมยอมให้เขาได้ทำอะไรกับคอขาวๆนั่นจนพอใจ
“กูทำรอยได้มั้ย”
“เพื่อ?”
“แสดงความเป็นเจ้าของ”
“......”
“เดี๋ยวกูทำบริเวณใต้ร่มผ้า”
พูดจบเขาก็ดึงเสื้อคนตัวเล็กออกจากตัวแล้วโยนทิ้งไปอย่างไม่สนใจทิศทางของเสื้อ
“ไอ้เชี่ยยย”
คนตัวเล็กอุทานออกมาเบาๆ แต่ก็ยังอมยิ้มอยู่ ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจอะไร และนั่นทำให้เขาแปลความหมายเองได้ว่า เขาได้รับอนุญาตให้ทำ
ร่างสูงจูบแล้วงับให้เกิดรอยแดงตรงเนินอก และไหปลาร้าของคนตัวเล็ก ก่อนจะยกยิ้มอย่างพอใจ
“สะใจมึงยังป่าปี๊”
“ยัง”
กางเกงของคนตัวเล็กถูกเขาดึงลงแล้วถอดออกอย่างรวดเร็ว
“กูไม่เคยทำกับผู้ชายนะ”
“กันก็ไม่เคย”
“งั้นก็เริ่มครั้งแรกไปด้วยกันนี่แหละ”
เขากวาดสายตามองเรือนร่างเปลือยเปล่าของคนตัวเล็ก ก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่จุดสำคัญ เขามองแก่นกายของคนตัวเล็กอย่างลังเล พลางมองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้อายจนหน้าแดงลามไปถึงใบหู
ร่างสูงตัดสินใจใช้มือหนากอบกุมแก่นกายของคนตัวเล็กแล้วขยับมือขึ้นลงตามสัญชาตญาณของผู้ชาย ที่รู้ดีว่าจับแบบไหน จังหวะไหน จะทำให้รู้สึกดี
“อ๊ะ..ป่าปี๊~”
คนตัวเล็กเริ่มแอ่น และบิดตัวไปมาตามอารมณ์ ริมฝีปากตุ่ยๆอมชมพูเหมือนขนมเยลลี่กำลังเผยอขึ้นด้วยความเสียวซ่าน
“อื้อ อ๊ะ ป่าปี๊~”
คนตัวเล็กส่งเสียงครางออกมาแล้วเรียกชื่อเขาไม่หยุด นั่นยิ่งทำให้เขาพอใจ และเร่งจังหวะการรูดรั้งตรงนั้นให้เร็วและแรงขึ้น เสียงครางของคนตัวเล็กดังขึ้นเรื่อยๆจนเขาต้องใช้วิธีการจูบเพื่อเก็บเสียงนั้น ให้เหลือเพียงเสียงครางในลำคอ
“อื้อ อื้ม!”
มือเล็กเกาะและจิกลงที่แผ่นหลังของเขาด้วยความเสียว เขายิ่งเร่งจังหวะให้รัวถี่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานคนตัวเล็กก็กระตุกเกร็ง และปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมาจนเต็มมือเขา
“ชอบไหม?”
เขาเอ่ยถามคนที่กำลังนอนหายใจหอบ และเม็ดเหงื่อเต็มใบหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ก็..ก็ดี”
“แค่ก็ดีหรอวะ”
“ฮ่าๆ มากันทำให้ป่าปี๊บ้าง”
เขาโดนคนตัวเล็กจัดแจงให้กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียง แม้ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังจะทำอะไรกับเขาบ้าง แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
ร่างเล็กเข้ามานั่งคร่อมอยู่บนตักเขาแล้วใช้แขนโอบรอบคอเขา ก่อนจะประกบจูบอีกครั้ง การจูบกันอย่างเร่าร้อนเริ่มต้นขึ้นอีกรอบ แต่ใช้เวลาไม่นานเหมือนรอบก่อน คนตัวเล็กก็ผละออก และดึงเสื้อเขาเลิกขึ้น โดยมีเขาช่วยถอดเสื้อตัวเองอีกแรง
“พุงใหญ่จัง”
“โห พูดงี้กูใส่เสื้อกลับนะ”
“ฮ่าๆ แค่นี้ทำงอนหรอ หืม?”
คนตัวเล็กไม่พูดเปล่า แต่กำลังใช้บั้นท้ายเปลือยเปล่าบดเบียดไปมากับส่วนนั้นของเขาที่อยู่ใต้บล็อกเซอร์ตัวบาง เขาพยายามเกร็งตัว และกลั้นไว้ไม่ให้ส่งเสียงครางออกมา แต่คนตัวเล็กจอมแสบก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังคงใช้บั้นท้ายบดเบียดส่วนนั้นของเขาอย่างยั่วยวน
“ป่าปี๊จะใส่เสื้อกลับจริงๆหรอ หืม?”
“ไอ้กัน เลิกแกล้งกู”
เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ความรู้สึกอึดอัด และปวดตึงส่วนนั้นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนอยากปลดปล่อยเต็มทน
“เห็นไหม ยังไงป่าปี๊ก็ไม่ชนะกันซักเรื่องหรอก หึๆ”
เจ้าตัวแสบหัวเราะในลำคออย่างพอใจ ก่อนจะถอดบล็อกเซอร์ และกางเกงในเขาออก ให้เจ้ามังกรของเขาได้ออกมาผงาดสู้หน้าคนตัวเล็ก
“ว้าว กลัวจัง”
ขอสารภาพว่าถ้าไม่กลัวเสียบรรยากาศที่บิ้วกันมาทั้งหมด เขาจะตบหัวมันแรงๆซักทีด้วยความหมั่นไส้ในความแก่น และปากดีของมัน
“จะทำไรก็รีบทำสิแม่คุณ”
เขาจ้องคนตัวเล็กอย่างไม่ละสายตาว่าอีกคนจะทำอะไรกับร่างกายเขา คนตัวเล็กมองแก่นกายเขาก่อนจะใช้มือสัมผัสเบาๆ และลูบไปมา แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้เขาต้องเม้มปากแน่นเพื่อควบคุมตัวเอง ไม่อยากส่งเสียงออกมาให้อีกคนได้ใจ แต่เขาก็ต้องเซอร์ไพรส์จนลืมตัว เมื่อคนตัวเล็กไม่ได้ใช้มือทำให้เขา แต่กำลังเปลี่ยนไปใช้ปากอวบอิ่มนั่นต่างหาก
“ซีดด..กัน..”
เขาเผลอส่งเสียงออกมาตามอารมณ์ที่กำลังพุ่งสุดขีดอย่างลืมตัว เมื่อปากอวบอิ่มนั้นกำลังดูดกลืนกินส่วนนั้นของเขาราวกับไอติม ลิ้นเล็กตวัดไปมาอย่างรัวเร็วที่ส่วนปลาย สลับกับการอมเข้าไปจนสุดลำ ทำเอาสติเขาเตลิดไปไกลตามอารมณ์จนไม่สมารถควบคุมอะไรได้อีก
“อ๊ะ กัน..อืม แบบนั้นแหละ”
เขาจับหัวคนตัวเล็กกดเข้ากับส่วนนั้นของตัวเองแล้วเริ่มเด้งสะโพกสวนเข้าออกรัวๆ
“อ๊ะ อ๊ะ อื้ม กัน..กู..ไม่ไหวแล้ว ซีดด”
เขาเด้งสะโพกสวนเข้ากับใบหน้าหวานนั้นถี่ๆรัวๆไม่นานก็ปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมาจนเต็มปากคนตัวเล็ก ก่อนจะไถลตัวลงนอนแผ่หลา เหงื่อชุ่มตัว
คนตัวเล็กกลืนกินน้ำของเขาอย่างไม่นึกรังเกียจ จนเขาเองมองอย่างอึ้งๆ
“จริงๆมึงคลายออกมาก็ได้นะ”
“ไม่ทันละ”
“ฮ่าๆ มานี่มา”
เขาอ้าแขนรอ คนตัวเล็กก็ขยับเข้ามาทิ้งตัวลงนอนในอ้อมแขนเขาอย่างว่าง่าย
“มึงเก่งจัง ไหนบอกไม่เคย”
“ใช้สัญชาตญาณล้วนๆ”
“ฮึๆ หรอ งั้นเราลองมาใช้สัญชาตญาณกันดูอีกซักรอบมั้ย”
“ฮะ!?”
“จริงๆรอบเมื่อกี๊กูไม่นับนะ เพราะถือว่าเรายังไม่เอากัน”
“ไอ้ป่าปี๊~”
เขารั้งเอวบางเข้ามากอดแน่นแล้วบดจูบ ก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมคนตัวเล็กอีกครั้ง
“กูอยากได้มึง ให้กูได้มั้ย?”
“แล้วแต่ป่าปี๊ อยากทำไรก็ทำ”
“ใจง่ายจัง”
“หรือมึงจะไม่เอา พูดมาก!”
เขาไม่ได้สนใจเสียงดุแต่โคตรน่ารักนั่น แต่หันไปคว้ากระเป๋าตังค์ที่วางอยู่บนหัวเตียงมาเปิดหาอะไรบางอย่าง
“อะไรหรอ?”
คนตัวเล็กเอียงคอถามอย่างสงสัย ก่อนเขาจะตอบคำถามด้วยการควักถุงยางออกมาชูให้ดู
“เซฟหน่อยๆ”
“โห นี่มาเอาท์ติ้งกับบริษัทยังพกมาด้วยหรอ”
“เวลาไปไหนกับมึงกูก็พกตลอดแหละ แต่ไม่เคยได้ใช้”
“ก็มึงกากอะป่าปี๊”
“กูจะทำให้มึงถอนคำพูดวันนี้แหละ”
เขาพูดจบก็ก้มลงจูบไซร้ไปตามเนินอกขาวของคนตัวเล็ก ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าลงเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าท้อง และมาหยุดอยู่ที่จุดสำคัญนั้นอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจใช้ปากกับส่วนนั้นของคนตัวเล็กบ้าง
“เฮ้ย! ป่าปี๊ ไม่ต้องก็..ได้ อ๊ะ อื้อ~”
เขาใช้ปากกับส่วนนั้นของคนตัวเล็กซักพัก ก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งมาที่ทางรัก แล้วใช้ลิ้นเลีย คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจเล็กน้อย แล้วนอนบินตัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน
“มึงมีเจลหล่อลื่นปะ กูกลัวมึงเจ็บ”
“ใครจะพกวะ”
“งั้นก็ทนนิดนึงนะ”
เขาว่าจบก็สอดนิ้วเขาไปในช่องทางรักที่คับแน่นของคนตัวเล็ก เริ่มจากนิ้วเดียวแล้วค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆ
“อ๊ะ ป่าปี๊~ ซีด”
เมื่อเห็นคนตัวเล็กร้องครางด้วยความเสียว เขาจึงสอดเข้าไปอีกนิ้ว
“อื้อ เจ็บ”
และแน่นอนว่าคำว่าเจ็บของคนตัวเล็กนั้นทำเอาเขาแทบอยากหยุดทุกอย่างลง
“ไหวมั้ย?”
“ไหว กันไหว”
แต่เมื่ออีกคนยืนยันแบบนั้น เขาจึงต้องไปต่อ เขาค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ และเพิ่มจังหวะขึ้นเรื่อยๆ เสียงของความเจ็บจากอีกคน เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงครางด้วยความเสียวซ่าน นั่นยิ่งทำให้เขาเกิดอารมณ์จนทนไม่ไหว เขาถอดนิ้วออกจากช่องทางรักแสนสวย ก่อนจะยื่นถุงยางให้คนตัวเล็ก
“ใส่ให้กูหน่อย”
คนตัวเล็กรับไปก่อนจะฉีกซองถุงยางแล้วเอามาคาบไว้ที่ปาก เขาเองก็รีบขยับแก่นกายเข้าหาปากคนตัวเล็กตามสัญชาตญาณ แม้จะแอบทึ่งเล็กน้อยที่อีกคนใช้ปากใส่ให้เขาแทนมือ
“กูขอเข้าไปนะ มึงไหวใช่มั้ย?”
เขาถามย้ำอีกรอบด้วยความเป็นห่วง คนตัวเล็กยังคงพยักหน้ายืนยันว่าจะให้เขาทำในสิ่งที่ต้องการ เขาจ่อแก่นกายไว้ที่หน้าช่องทางรัก ก่อนจะดันเข้าไปช้าๆอย่างยากลำบาก เพราะความคับแน่น เข้าไปได้เพียงครึ่งเขาก็ต้องรีบถอดออกทันทีเมื่อเห็นคนใต้ร่างทำหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
“เจ็บมากมั้ย ไม่ไหวก็บอกไม่ไหวดิวะ”
“ก็บอกว่าไหวไง เอาเข้ามา!”
“ดื้อ!”
คนตัวเล็กพยายามไม่พูดคำว่าเจ็บออกมา เพราะกลัวว่าร่างสูงจะหยุด
“เริ่มใหม่นะ”
เขาพูดจบก็ดันแก่นกายเข้าไปอีกครั้งจนสุดโคน คนตัวเล็กรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้ส่งเสียง แต่น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปนเสียว เขาก้มลงจูบซับน้ำตาบนใบหน้าหวานอย่างอ่อนโยนในขณะที่ช่องทางรักนั้นก็ยังครอบครองแก่นกายเขาไว้ข้างในเต็มส่วน ไม่ได้ถอดออกมา แต่ก็ไม่กล้าขยับ เพราะกลัวอีกคนจะเจ็บ
“กูขอโทษที่ทำมึงเจ็บนะ”
“ป่าปี๊จูบกันหน่อย~”
เขาทำตามที่คนตัวเล็กขอ แต่การจูบรอบนี้เป็นจูบที่อ่อนโยนต่างจากรอบก่อน ไม่ได้เร่าร้อนรุนแรง แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกรัก ความรู้สึกอบอุ่น มันหอมหวานจนทำให้คนใต้ร่างเริ่มผ่อนคลาย และหายเกร็งจากความเจ็บ
“ป่าปี๊ขยับเลย”
พออีกคนบอกแบบนั้น เขาก็เริ่มขยับสะโพกให้แก่นกายเข้าออกช้าๆ ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ คนตัวเล็กก็เริ่มตอบสนองด้วยการขยับสะโพกสวนขึ้นลง
เมื่อความเจ็บปวดเริ่มเปลี่ยนเป็นความเสียวเข้ามาแทรก คนตัวเล็กก็ส่งเสียงครางออกมาอีกครั้งอย่างสุขสม เขาเริ่มใช้มือแกร่งรูดแก่นกายของคนตัวเล็กขึ้นลงไปด้วย พร้อมกับก้มลงจูบหน้าอกขาวเนียนของคนตัวเล็ก ก่อนจะเลียและดูดที่ยอดอกสีชมพูสวย ในขณะที่สะโพกก็ยังคงทำงานไม่หยุด
“อ๊ะๆ ป่าปี๊ แรงอีก อื้ม~”
“เสร็จพร้อมกันนะ”
“อื้อ อื้ม อ๊ะๆ ซีดดด”
“กัน..อ๊ะ..”
“ป่าปี๊~”
เขาเด้งสะโพกถี่รัวไปอีกสามสี่ครั้งพร้อมกับรูดแก่นกายของคนตัวเล็กแรงๆ ก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมาพร้อมกันทั้งคู่ เขาฟุบหน้าลงกับอกคนตัวเล็กที่นอนหอบอยู่อย่างหมดแรง
“มึงแม่งโคตรเด็ด!”
เขาเอ่ยชมคนตัวเล็ก ก่อนจะจุ๊บปากอิ่มนั่นเบาๆหนึ่งที ทำเอาคนตัวเล็กยกยิ้มอย่างพอใจ
“ป่าปี๊~ เอาออกไปแล้วแล้วกันอึดอัด!”
“ฮ่าๆ โทษที”
เขาถอดแก่นกายออกจากช่องทางรักของคนตัวเล็ก ก่อนจะรีบลุกขึ้นเก็บหลักฐานของความเสียหายทั้งหมดในค่ำคืนนี้ พลางบ่นไปตามประสา
“ดีนะไม่เลอะเตียง ไม่งั้นพรุ่งนี้เช้าไอ้คริสมาเห็นได้โป๊ะแน่ๆ”
“ฮ่าๆ พูดยังกับคริสมันไม่รู้เรื่องเรางั้นน่ะ”
“เออ มันรู้ว่ากูกับมึงอิสเรียล แต่มันไม่รู้ไงว่าเราเอากัน”
“........”
“ใช่เวลานอนเขินมั้ยแม่คุณ ลุก! ไปล้างตัวกัน จะได้มานอน”
เขายื่นมือให้คนตัวเล็กที่กำลังนอนยิ้มอยู่บนเตียงจับ คนตัวเล็กก็จับและลุกตามเขาเข้าห้องน้ำอย่างว่าง่าย ก่อนจะกลับมาใส่เสื้อผ้าแล้วนอนกอดกัน
“มึงรู้ใช่ปะ ว่ากูไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา”
“อือ กันรู้”
“ขอบคุณนะ ที่อนุญาตให้กูได้ลองทำ”
“ลองแล้วเป็นไงอะ?”
“ติดใจเลย”
“เชี่ยยยย ฮ่าๆ”
“ฮ่าๆ แล้วสรุปกูยังกากอยู่มั้ย หืม?”
“ไม่กากแล้ว ป่าปี๊ของกันเก่งที่สุดเลย”
“มึงก็เก่งจ้ะน้องกัน”
“น้องกันนะ ฮ่าๆ”
คนตัวเล็กขำปนเขินกับสรรพนามใหม่ที่ได้รับจากเขา ก่อนจะโดนเขาฟัดหอมแก้ม และหอมหัวไปอีกหลายๆรอบด้วยความหมั่นเขี้ยว
“พอแล้วป่าปี๊! เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนกันพอดี”
“มึงก็หยุดทำหน้าตาน่ารักสิ”
“ให้หยุดยังไงอะ เกิดมาก็เป็นงี้เลย พื้นฐานหน้ากันดีไงป่าปี๊”
“เฮ้อออ กูนอนละ!”
“ฮ่าๆ ไอ้ป่าปี๊~”
/////////////
Talk สวัสดีค่ะ เป็นไงกันบ้างคะขอคอมเม้นต์บ้างน้า NCเรื่องแรกของเราค่ะ ใช้เวลาแต่งเป็นอาทิตย์เลย แก้นู่นแก้นี่งงไปหมด 555555 ถ้ามีอะไรขัดๆหรือผิดพลาดอะไรก็แนะนำมาได้นะคะ เพื่อให้เราได้ปรับปรุงในฟิคต่อๆไป(ยังจะกล้ามีฟิคต่อไปอีก!!!) ขอพูดในส่วนของบทนิดนึง คือเราค่อนข้างติดแต่งฟิคออฟกันในแนวเถียงกันแกล้งกัน แซ็วกันแบบเล่นๆขำๆ น่ารักๆอะค่ะ พอมาแต่งNCก็เลยพยายามคงความขี้เล่นของทั้งคู่ไว้อยู่ เอาจริงๆเราถนัดสายฮามากกว่า พอมาแต่งแบบนี้มันยากมากกก ฮ่าๆ
ปล.ติดตามทุกฟิคที่เราแต่งได้ทาง ทวิตเตอร์ @NtED57
Guest
