บทนำ
“ สักวันเราคงเจอกันใหม่นะ อย่าลืมเราละตะวัน ”
“ อื้อ ไปอยู่ที่นั่นก็ดูแลตัวเองละ ติดต่อมาบ้างนะ ”
“ ได้ดิ อะนี่ เราให้ ”
เด็กผู้ชายคนที่พูดกับผมยื่นบางสิ่งมาให้ เมื่อมองในดูแล้วมันคือพวกกุญแจรูปหน้ายิ้ม
“ ขอบคุณนะตะวันที่เป็นเพื่อนที่ดีของเรา เราไปก่อนนะ บ๊ายบาย ”
“ เดี๋ยวเมฆ! ”
ไม่นะ เด็กคนนั้นกำลังไกลออกไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก่อนสิ อย่าพึ่งหายไป ผมได้แต่พยายามวิ่งตามร่างนั้นไป แต่ร่างนั้นก็จางหายไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังเข้ามาในหัวผม
“ ตะวัน ตื่นยังลูกสายแล้วนะ ลงมากินข้าวเร็ว ”
แม่นะแม่! กำลังฝันถึงความหลังเลย ไหงปลุกแต่เช้าเนี่ย
“ ตะวัน ถ้ายังไม่ตื่น แม่จะขึ้นไปปลุกเองนะลูก”
“ คร้าบแม่ ตื่นแล้วๆ เดี๋ยวลงไปครับ ”
เห้อ สุดท้ายมันก็เป็นความฝันเดิมๆ ที่นานๆจะฝันที แต่ทุกครั้งที่ฝัน ผมกลับคิดถึงเพื่อนในวัยเด็กของคนนั้นของผมเสมอ คนที่เฮฮา และทำให้ผมยิ้มได้ในทุกๆวันที่ไปเรียน ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะเมฆ…..
Guest
