ไดอารี่ความบังเอิญ

ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อน ผมชื่อแทนครับที่บ้านคุณพ่อของผมท่านเป็นเจ้าของธุรกิจอุตสาหกรรมทางด้านยานยนต์รายใหญ่ของจังหวัดหนึ่งครับ ผมเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านแต่ผมมีพี่ชายและพี่สาว พี่ชายผมเป็นลูกคนโตคุณพ่อค่อนข้างไว้วางใจ ท่านจึงให้พี่เท็นเข้าไปดูแลกิจการของท่านในหลายๆด้าน ส่วนพี่ทิพตอนนี้ก็เข้าไปช่วยงานที่บริษัทของคุณพ่อ ส่วนผมตอนนี้กำลังเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่ง เป็นคณะที่คุณพ่อท่านเป็นห่วงผมว่าผมจะสอบที่นี่ติดไหม แต่พอท่านรู้ผลสอบว่าผมสอบติดท่านแทบจะตะโกนลั่นบ้านว่า‘ลูกชายฉันสอบติดแล้ว’ เหตุผลที่ท่านจะทำอย่างนั้นนะเหรอก็เพราะว่าพี่ๆน่ะเขาเรียนจบกันมาหลายปีแล้วเหลือผมอยู่คนเดียวที่ยังเรียนอยู่ แต่ก็เอาเถอะสู้ต่อไป แต่ตอนนี้เซ็งเอามากเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็กิจกรรมรับน้องนั่นแหละไม่รู้จะรับอะไรกันนักกันหนานอกจากรับรวมทุกคณะแล้วยังต้องมีรับน้องเฉพาะคณะอีกโดยเฉพาะคณะวิศวะเห็นเขาบอกว่าพวกพี่ปีสองชอบแกล้งน้องปีหนึ่ง วันนี้ผมเลยมาเดินซื้อของที่จะเอาไปด้วย ไม่รู้ว่าพวกพี่เขาคิดอะไรอยู่เล่นนัดไปขึ้นรถตอนตีสามสิบสามนาทีไม่รู้ว่าจะมีเลขนาทีรั้งท้ายไว้ทำไมแถมเป็นเลขมรณะด้วย ส่วนสถานที่ที่พี่เขาพาไปก็ไม่ไกลแค่ชะอำ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินตามผมมาแล้วดูท่าว่าจะไม่ค่อยดีเลยแฮะ เผ่นก่อนดีกว่าเรา

“คุณครับคุณ จะวิ่งไปไหนของเขาน่ะ เฮ้อคนเขาอุตส่าห์เก็บของที่ทำตกเอาไว้ให้ เป็นตุ๊ดป่าวว่ะ”หลังจากที่ชายแปลกหน้าที่เดินตามแทนมาจนแทนวิ่งหนีไปก็บ่นอุบพอดูของที่เก็บได้ก็พบว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าสีค่อนข้างหวานก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างถอดใจ

“หวังว่าคงจะได้เจอกันอีก”