พันคืนมิผ่านลา สาปสางข้าจะคงอยู่
จะคอยเเละเฝ้าดู หากพันผูกจำต้องตาย
"กูขอให้พวกมึงรักกันไม่ได้ หากเเม้นพวกมึงรักกัน กูขอให้มีอันต้องพลัดพรากจากกัน กูจะขอใช้ชีวิตกูจองจำพวกมึงพันราตรี"
เสียงกรีดร้องโหยหวญจากสาวเจ้าที่ลงมือใช้มีดลากผ่านกลางผากมนต์ลงมายังอกเพื่อจองจำคำสาป
"พวงมึงจงจำไว้ วันใดพวกมึงรักกัน หากแม้นพันราตรีกาลมิผ่านไป กูจะคอยตามมึงไปจนกว่าจักครบพันราตรี"
สิ้นคำพูดปลายมีดคมถูกดันผ่านขั้วหัวใจ ร่างบางทรุดลงก่อนสิ้นใจ หากเเต่คำสาปนั้นจะคงอยู่นิรันดร์กาล
*****************************************************************************
"อุ๊แว้ๆๆๆ"เสียงทารกเพศชายที่ดังขึ้นท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาทำให้นาราต้องออกมาดูความเสียหายภายนอก จนกระทั้งพบทารกตัวเเดงที่กำลังร้องไห้อย่างหนักตัวสั่นเทาเพราะอากาศที่หนาวเหน็บอีกทั้งสายฝนที่กระหน่ำมาเมื่อครู่ได้พัดพาความเย็นยะเยือกเข้าสู้ตัวทารกน้อยเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัว นารามองทารกน้อยด้วยความสงสารสองมือค่อยประคองเข้ามาแนบอกก่อนพาทารกน้อยกลับไปยังบ้านหลังเล็กที่ยังมีความอบอุ่นให้ทารกน้อยได้เติบโต
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะจ๊ะตัวเล็ก ไหนเเม่ดูสิว่ามีอะไรกัดรึป่าวหืม"นาราพลิกทารกน้อยอย่างเบามือเพื่อสำรวจว่าทารกน้อยนั้นปลอดภัย เเต่เหมือนว่าทารกน้อยจะไม่เป็นอะไรมากคงเพราะพึ่งถูกทิ้งไปได้ไม่นานก่อนที่ตนจะมาเห็นเพียงเเต่ปานแดงที่เด่นมาจากอกข้างซ้านทำให้นาราสนใจไม่น้อยเลยทั้งลวดลายที่คล้ายดวงจันทร์เสี้ยวทมองไปนานๆเเล้วรู้สึกหลงไหลจนหยุดมองไม่ได้
"นาราเอาลูกใครมาน่ะ"เสียงโชติสามีที่พึ่งกลับมาจากทำงานหลังจากติดฝนถามภรรยาที่อุ้มเด็กน้อยอยู่
"อ้าวพี่โชติมานี่สิจ๊ะ"นาราเรียกสามีเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะยกทารกน้อยให้ดู
"น่ารักน่าชังเเท้ลูกใครหนอ"โชติอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบหัวน้อยๆนั้น
"ต่อไปนี้นาวาจะมาเป็นลูกของเราจ๊ะพี่โชติ"นารายิ้มให้สามีเเล้วหันมายิ้มกับเด็กน้อยที่หัวเราะคิกคักราวกับฟังรู้เรื่อง
นับจากวันนั้นผ่านมาเเล้ว 19 ปี นาวาเด็กทารกตัวเเดงในวันนั้นได้เติบโตมาเป็นนาวาเด็กน้อยผู้น่ารักเเละมีใบหน้าอ่อนหวานราวกับผู้หญิง นาวาเป็นเด็กร่าเริงเเต่ร่างกายอ่อนเเอต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นประจำ เเต่มีปัญหาบางอย่างที่เกิดขึ้นเเล้วแก้ไม่ตกสำหรับนาวานั่นคือความฝัน ฝันที่ตามหลอกหลอนมาตั้งแต่จำความได้ ผู้หญิงคนหนึ่งที่คอยเเต่ร้องสาปแช่งอยู่ทุกๆคืน คือใครกัน?
"นาวาลูกเก็บของรึยัง"วันนี้เป็นวันที่นาวาต้องเข้าหอเพื่อไปเรียนมหาวิทยาลัยในตัวเมือง ไกลบ้านซ้ำนาวาไม่เคยห่างพ่อเเม่ไกลขนาดนี้จนเจ้าตัวอดที่จะใจหายไม่ได้
"เสร็จเเล้วครับไปกันเลย"นาวาขึ้นรถมาพร้อมพ่อเเละเเม่ที่ตกลงหยุดงานเพื่อมาส่งลูกชายเพียงคนเดียวที่มหาวิทยาลัยในตัวเมือง ใช้เวลาเดินทางสักพักก็มาถึงยังหอของนักศึกษาปีหนึ่ง ทั้งหมดจึงช่วยกันขนของเพื่อเข้าไปไว้ในหอพักจนเสร็จ โชติและนาราขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระสำคัญจึงต้องปล่อยให้นาวาอยู่คนเดียว
"กลับดีๆนะครับ"นาวายืนโบกมือให้พ่อเเละเเม่ที่ขับรถออกไปก่อนที่จะขึ้นไปยังห้องของตนเองเพื่อจัดของ เเต่พอเข้าไปในห้องนาวาถึงกับผงะเพราะผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งที่ยืนค้นของนาวาอยู่
"นายหัวขโมย นายทำอะไรนะ"นาวาหยิบอาวุธที่ใกล้มือที่สุดเพื่อป้องกันตัวเองจากโจนร้ายนั่นก็คือ แจกัน ก่อนที่หัวขโมยจะเบิกตาโพลงอย่างตกใจพยายามเอามือไม้ออกมากันเพราะกลัวว่านาวาจะทุบเข้าให้จริงๆเสียเเล้ว
"เฮ้ย เดี๋ยวๆไม่ใช่นะเว้ย ฉันเเค่มาค้นของเองว่าเป็นของใคร"ผู้ชายคนนั้นตอบนาวา ก่อนที่จะหยุดค้นเเล้วไปยืนตรงอีกมุมของห้อง ทำให้นาวานึกได้ว่านอกจากเขาจะอยู่ที่นี่เเล้วหอพักนี้ต้องมีรูมเมท ซึ่งหมายความว่าผู้ชายคนนี้คือรูมเมทของเขานั่นเอง
"งั้นนายคือรูมเมทของฉันใช่รึป่าว"นาวาเอ่ยถามออกไปก่อนวางแจกันลงใกล้ๆตัว
"ใช่"เขาตอบนิ่งๆ นาวาจึงเเนะนำตัวก่อน
"ฉันนาวา ณริกาล พิมพลอย ฉันเป็นนิสิตใหม่คณะเภสัช"ผู้ชายคนนั้นผงกหัวก่อนที่พูดเเนะนำตัวเอง
"ฉันพีท พีระ พัณรัตน์ วิศวะปีหนึ่ง"
"อืม"
*********************************************************************************************************************
เริ่มเรื่อง 4 ธันวาคม 2559
Rewrite 12 January 2018
S
E
C
R
E
T
R
E
I
N
D
E
E
R
Guest
