เอื้อมเดือน

บทนำ

ผมชื่อ เอื้อม ผมพึ่งอกหักมาตอนนี้หัวของผมว่างเปล่าไปหมดทั้งๆที่ผมยืนอยู่หน้าเวที ที่มีเสียงกลองดังกระหึ่มเสียงเบสหนักๆหรือเสียงเกากีตาร์ จริงๆแล้วผมก็ได้ยินแต่ผมไม่สามารถรับรู้มันได้ต่างหาก ผมหลับตาลงและสิ่งที่ผมสามารถรับรู้ได้นั่นก็คือน้ำตาอุ่นๆเม็ดโตที่กำลังกลิ้งลงมาตามรูปหน้าของผมที่ทุกคนต่างก็บอกว่ามันสวยมากดูดีมาก มากไป มากไปจนเกินเอื้อม เกินเอื้อมจนทุกๆคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทิ้งผมไป ผมลืมตาอีกครั้งมองตรงไปที่เวทีภาพที่ปรากฏมันเลือนลางไปหมดอาจเป็นเพราะ น้ำตา...

“น่าสมเพศชะมัด!”  ผมตัดสินใจหันหลังและกำลังจะก้าวออกมาจากบริเวณนั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หูของผมเปิดการรับรู้และเสือกได้ยินเสียงๆหนึ่งซึ่งเป็นเนื้อร้องของเพลงๆหนึ่งที่กระแทกใจผมอย่างจัง!จนผมต้องชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกไป

‘เหนื่อยมากไหมมม’ เหนื่อยสิ...

‘ฉันรู้ว่าเธอน่ะเก่งและยังไหววว’หึ...เรารู้จักกันรึไง จริงๆผมก็รู้นะว่าเขาก็แค่ร้องเพลงของเขาไปไม่ได้ร้องให้ผมสักหน่อย แต่ผมก็ยังจะหันหน้ากลับไปยังเวทีอีกครั้งเพื่อมองคนที่ร้องเพลงงี่เง่านั่น! ร้องได้กระแทกใจดีเหลือเกินนะ! 
‘แต่ขอวันใดที่เธอร้องไห้ อย่าร้องไห้คนเดียว ไม่บอกฉันน...’ สิ่งแรกที่ผมมองเมื่อผมหันกลับไปที่เวที คือริมฝีปากของเขาคนนั้นที่กำลังเอื้อนร้องเพลงไปตามทำนองที่กำลังบรรเลงอยู่

‘อยากให้รู้ ว่าฉันจะยืนและอยู่  ไม่ไปไหนน’ ผมเลื่อนสายตาขึ้นไปอีกหน่อยก็เห็นจมูกโด่งที่ผมคิดว่ามันเข้ากันกับปากสีแดงสดนั่นพอดิบพอดี พร้อมกับความคิดที่เข้ามาในหัวว่า ผู้ชายอะไรจะปากแดงได้ขนาดนั้น...

‘ไม่รู้จะช่วยอะไรเธอได้ก็เผื่อไว้ เผื่อเธอต้องการ..’ และตอนนั้นเองที่ผมเลื่อนสายตาขึ้นไปอีกหน่อย มันจะเป็นเพราะความบังเอิญหรืออะไรกันนะ

‘ก็ขอให้จับมือฉัน ก็ขอให้ผ่านอะไรไปด้วยกัน’

ที่ผมและเขาสบตากัน พร้อมกับน้ำตาของผมที่ไหลออกมาอีกครั้ง และมันก็ยังมาพร้อมกับท่อนเพลงที่ทำให้หัวใจของผม

กระตุกวูบ...

‘อย่าเสียใจคนเดียววว’

.............................................................................................................................................................................................................

เพลง : อย่าเสียใจคนเดียว คำร้อง / ทำนอง : เกรียงไกร วชิรธรรมพร เรียบเรียง : Better Weather

(เปิดเรื่องทิ้งไว้)