พันธะสวาท

หญิงสาวเดินตามหลังไปยังห้องขัง เเต่เมื่อมองหาคนที่ต้องการเจอตัวกลับไม่พบเเต่อย่างใด นอกจากเด็กบ้าอย่างธีฆายุ "ไม่มีน้องชายฉันนี่คะ"
            คนฟังทำหน้าส่งสัย ก่อนจะชี้นิ้วไปยังธีฆายุ"เเต่เขาเป็นบอกเองนะครับว่า จะโทรให้เเม่มาประกันตัว คุณไม่ใช่เเม่เขาหรอครับ"
            "ไม่ใช่ค่ะ เเค่รู้จักกันเฉยๆ เเต่ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวฉันเคลียร์กับเขาเองค่ะ"เมื่อคล้อยหลังนายตำรวจยศจ่าเธอจึงหันมาตวาดเด็กหนุ่ม "ทำไมไม่โทรไปหาเเม่นาย ห๊ะ รู้ไหมว่านี่มันเป็นเวลานอนของฉัน"
            "ผมก็โทรหาเเม่ไง หมายถึงเเม่ทูนหัวน่ะครับ"คนตอบยิ้มร่า จนถูกภาวินีหยิกเข้าที่เเขน "หยุดพูดไร้สาระได้เเล้ว"
            "ใครวะไอ้ธี"
            "กูจะเเนะนำให้พวกมึงรู้จัก เธอชื่อภาวินี เรียกว่าพี่ภาก็ได้ เมียกูเอง"
            "เมีย!!"เพื่อนทั้งสามพร้อมใจกันอุทาน พร้อมกับยกมือไหว้
            "ฉันไม่ใช่เมียนาย ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้"
            "ไม่!!..พี่ต้องพาผมกับเพื่อนออกจากที่นี่ก่อน ผมถึงจะทำตาม"
            "เเล้วเเต่นายเถอะ ดีซะอีกจะได้เข็ด เรียกให้พ่อเเม่มาเลยยิ่งดีจะได้รู้พฤติกรรมเเย่ๆของนาย"พูดจบก็เดินหนีมาจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้บรรดาเด็กหนุ่มที่กำลังมีความหวังว่าจะได้ออกจากการคุมขังทำตาละห้อย
            "เฮ้ยไอ้ธีทำไมมึงปากหมาอย่างงี้วะ อุตส่าห์จะได้ออกเเล้วเเท้ๆ"หนึ่งในกลุ่มเพื่อนตำหนิ
            "มึงทำอะไรสักอย่างดิ"เพื่อนอีกคนเร่งเร้า
            หลังจากที่ถูกกลุ่มเพื่อนกดดัน เขาจึงคิดหาวิธีอยู่ชั่วครู่เเละพูดเสียงดังเพื่อหวังให้คนทั้งสถานีได้ยิน "เมียจ๋าอย่าเพิ่งไปซิ ประกันตัวผัวก่อน"
            คนถูกพาดพิงถึงกับอ้าปากค้างที่ถูกเด็กหนุ่มใช้วิธีนี้ จนทุกคนในสถานีต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว จนเธอรู้สึกอับอายจนต้องเดินย้อนกลับมาหาคนที่ทำให้เธอเดือดร้อน 
            "หุบปากของนายเดี๋ยวนี้นะ"
            "ไม่ ถ้าพี่ไม่ช่วยผมกับเพื่อน ผมก็จะประจานพี่เเบบนี้เเหละ ถ้าพี่ไม่อายก็ตามใจ ผมเป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไรอยู่เเล้ว"
            "นี่นาย...."ภาวินีถึงกับควันออกหู  เเต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้จนกระทั่งจ่าซึ่งอยู่บริเวณนั้นต้องพูดขึ้น
            "อ้าวหนูเป็นผัวเมียกันหรอ เอาน่ามีผัวเด็กต้องทำใจหน่อย อย่าน้อยใจไปเลยที่เด็กมันดื้อ ไหนๆมาเเล้วก็รีบประกันตัวไปเถอะ เเค่เรื่องชกต่อยตำรวจไม่อยากจะให้อยู่นานหรอก"
            "เอ่อ...ค่ะ"ภาวินีถึงกับพูดอะไรไม่จึงจำใจต้องรับปาก