รักลืมไม่ลง

'คิล มึงช่วยไรกูอย่างได้ไหมวะ?'

'ได้ดิ มึงจะให้ช่วยไรว่ามาเลย'

'มึงช่วยไปอ่อยให้ไอ้กิ๊กของเมียกูออกห่างไปจากเมียกูที'

'.....'

'ขอละ นะเพื่อนรักนะ'

'แต่กู...'

'มึงคนเดียวที่ช่วยได้'

'แล้วกิ๊กเมียมึงนี่มันใครวะ?'

'ไอ้ซีโร่ รุ่นพี่ที่อยู่ชมรมดนตรีอ่ะ'

......

...

..

.

ผม วาคิล อายุ 17 ปี เพศชาย ปัจจุบันเรียนอยู่ รร.เซ้นต์ปีกล้วย เกรด 11 ว่างๆชอบทำกล้วยทอด เอ๊ยไม่ใช่...ว่างๆชอบเล่นเปียโนและชอบแอบไปเล่นบ่อยๆที่ห้องดนตรีของชมรมดนตรี มีเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อไอ้เฟียส แต่ตอนนี้ผมอยู่ในอารมณ์อยากตัดเพื่อนขาดญาติกับมันชิบหาย ก็ไอ้ห่านี่มันเล่นมาขอให้ผมไปอ่อยพี่ซีโร่ที่คนทั้งโรงเรียนรายล้อมสามเวลาหลังอาหาร แม้แต่เปลือกลูกอมที่พี่เขาทิ้งไว้ ยังเอามาประมูลขายในเว็บนับประสาอะไรกับผู้ชายธรรมดาๆอย่างผมที่ไม่มีอะไร ชมรมวาดรูปกากๆก็กำลังถูกยุบ ไหนจะต้องดิ้นรนคอยแอบย่องไปเล่นเปียโนในชมรมพี่ซีโร่อีก ผมนี่เหรอจะอ่อยพี่เขาออกมาจากเมียไอ้เฟียสได้ คิดแล้วเครียด เครียดแล้วอยากโดดน้ำ โว้ยห่าเหวอะไรของชีวิตผมวะเนี่ยย

ตู้มม!!(เสียงน้ำกระจาย )

ระหว่างที่ผมกำลังเดินขอบสระบวกกับคิดมากเรื่องพี่ซีโร่นั้น ก็มีแรงกระแทกจากมือคู่หนึ่งมากระทบหลังผมส่งผลให้ร่างที่ยืนอยู่ริมสระอย่างผมนั้นไม่สามารถต้านแรงโน้มถ่วงโลกได้และลงมาแหวกว่ายอยู่ใต้ก้นสระของโรงเรียน และคนผลักคงลืมไปว่าทุกคนไม่ได้เกิดมาว่ายน้ำเป็นเลย และผมเป็นหนึ่งในจำพวกคนที่ว่ายน้ำเป็น และสระนี่ลึกเกินหัวผม!!

"เฮือกก แอะ..ชะ..ช่วยด้วย..เฮือกกก" ผมพยายามร้องเรียกคนช่วยสลับกับตวัดมือไปมาราวกับมีอะไรให้คว้าไว้ได้

"เฮือกก ชะ..ช่วยดะ..บุ๋งๆ" ผมยังไม่ละพยายามที่จะต้านแรงดิ่งของร่างกายที่จะจมมิจมแหล่ ผมกลัวเหมือนยิ่งกลัวแรงก็ยิ่งหมด ราวกับสองนาทีกลายเป็นสองชั่วโมง ผมกลัวจมลงไป

"บุ๋งๆๆ..." สุดท้ายแล้วผมก็ดิ่งลงสู่ก้นสระพร้อมๆกับหัวใจผมที่ดิ่งลงไปที่เท้า ผมกลัว ผมไม่กล้าลืมตา น้ำในสระเริ่มทะลักเข้าสู่จมูกปากผม ผมสำลักเอาน้ำอึกใหญ่ไปหลายอึกก่อนที่ภาพเบื้องหน้าของผมจะค่อยๆดับลงเป็นสีดำ

นี่ผมต้องตายแล้วเหรอ..