ดวงใจสีเลือด ( ดราม่า )

เช้าที่แสนสดใสกับนักเรียนชั้น ม.3 ที่ไม่ได้สดใสอย่างที่คิด

นิภา หญิงสาวคนหนึ่่งเรียนอยู่ชั้น ม.3 เธอมีนิสัยค่อนข้างปากคอเลาะร้าย เหมือนกับผู้ชาย

วันนึงเขารู้สึกชอบผู็ชายคนนึงที่เป็นเพื่อนกับเธอมาได้กว่า 2 ปีแล้ว

วันนึงเขาได้ขอคบกับผู้ชายคนนั้น

" เอ่อ!!!!!!  คือว่าคบกันมั้ย "

เธอขอคบเขาผ่านข้อความ ด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้นว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร เสียงหัวใจที่เต้นมันค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ

" ตึกตักๆๆๆๆๆๆ  "

และแล้วเวลาที่เธอรอคอย เขาได้ตอบข้อความของเธอมา..............

" เอาสิ "

ด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้นที่เกิดขึ้นในตอนแรก มันยังไม่เท่ากับความรู้สึกในตอนนี้เลย มันช่างสุขใจจริงๆ สายลมที่พัดผ่านมามันช่างเย็นสบายอะไรอย่างนี้

" อ๊า !!!!!!! ใช่แล้ว ในที่สุดฉันก็ได้คบกับ สาคู "

นิภาปิดคอม ดึงผ้าห่มมาห่มช้าๆ หลับตานึกถึงใบหน้าของ สาคู แล้วจึงหลับไป

" เช้าแล้วสินะ! ในที่สุดฉันก็ได้คบกับสาคู "

นิภาพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เธอคิดในใจเสมอว่าจะทำยังไงดี จะคุยกับสาคูแบบไหน เธอวาดฝันความรักที่สวยงามไว้

" สาคู อยู่กับเค้าน่ะ "

" สาคู ไปกินข้าวกัน "

" เอง  เค้ารักเองน่ะ "

ทุกๆวันนิภาและสาคูจะคบกันด้วยความหวานชื่น เป็นที่อิจฉาของทุกๆคนในโรงเรียน เนื่องจากสาคูนั้นเป็นลูกคนเก่งจึงเป็นที่พูดถึงและเพ่งเล็งอย่างมากทั้งจากอาจารย์ฺและนักเรียน  บ่อยครั้งที่นิภามักจะถูกอาจารย์เรียกพบ เช่นในครั้งนี้ นิภาขึ้นห้องปกครองเพราะเรื่อง มองหน้า ( เหรอ ) มี่คนทักแชทมาหานิภาเพื่อสอบถาม

" นิภา มึงมองหน้ากูหรอ "

ผกาทักมาหานิภาเรื่องการมองหน้าที่โรงเรียนด้วยอารมณ์ฉุุนเฉียว

" ผกา เรามองหน้าเธอตอนไหน "

ผกาทักมาหานิภาเพื่อสอบถามเรื่องในวันนี้ นิภาซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรก็รู้สึกสับสน เธอทำหน้าสงสัยและตอบแชทไป

" ก็มึงมองหน้ากู จะหาเรื่องกูหรอ "

ผกายังถามต่อไป ในเชิงหาเรื่อง

" กูเปล่าไง ผกา "

นิภาเริ่มหงุดหงิดและใช้คำพูดที่หยาบคายมากขึ้น สีหน้าของเธอตอนนี้เริ่มบึ้งตึง

" ได้ งั้นพรุ่งนี้มึงมาเจอกับกูที่สนามบาส กูจะถามมึง ถ้ากูไม่ได้คำตอบที่พอใจ กูตบ "

ผกาเริ่มการท้าเพื่อหาเรื่องต่อ  ฝั่งนิภาไม่รอช้าเนื่องจากเธอไม่ได้เรียนแย่อะไรแถมยังอยู่ห้องคิงอีก แน่นอนว่ายังไงซ่ะเธอก็ไม่ใช่คนผิด เธอจึงโทรไปแจ้งอาจารย์ให้ทราบ

" ไหน ใครจะตบกัน "

ในตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น แน่นอนว่าไม่ทันได้มีเรื่่อง ก็โดนเรียกซะแล้ว   แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายของนิภาเลยว่าเมื่อถึงเวลาจะต้องโดนเรียกแน่นอน  ผกาและนิภาก็ได้ไปที่ห้องปกครอง

" ผกา นี่มันเรื่องอะไรกัน "

อาจารย์ทำหน้าดุๆเสียงแข็งๆ ถือไม้เรียวอยู่ตวาดถามผกาดั่งลั่น

" ก็เขามองหน้าหนูตลอดเวลาเลยนี่ค่ะ "

ผกามองค้อนและตอบกลับอาจารย์ไป

" เธอมองหน้าอะไรเขาหรอ "

อาจารย์หันมาถามนิภาที่นั่งอยู่ ด้วยคำพูดที่ไพเราะอ่อนหวาน

" หนูเปล่าค่ะ หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ตรงนั้น แต่ถึงอย่างนั้นหน้าหนูมันก็ดุแบบนี้อยู่แล้วนี่ค่ะ "

นิภาตอบอาจารย์ด้วยน้ำเสียงอ้อนน้อมป่นหวั่นกลัว  แต่ภายในใจเธอนั้นคิดอยู่ว่าก้อเธอไม่ผิดนิ แถมไม่ได้ทำอะไรด้วย ยังไงซ่ะคนที่จะซวยไม่ใช่เธอแน่นอน

" ผกา ครูขอพักการเรียนเธอ "

ผกาโดนทำโทษ แน่นอนว่านิภาไม่โดนอะไรเลย แต่หลังจากนั้นไม่นาน ผกาก็ต้องออกจากโรงเรียน แน่นอนว่าเพื่อนๆของผกา โกรธนิภามากเพราะว่าทุกคนโทษนิภาว่าเป็นต้นเหตุให้ผกาต้องออกจากโรงเรียน

" ฉันไม่ได้ทำอะไร ฉันอยู่ของฉันเฉยๆ เขาทำตัวเองน่ะ"

นิภาตอบคำถามกับคนรอบข้างด้วยสีหน้ารู้สึกเสียใจ แต่ภายในใจเธอคิดว่าดีแล้วจะได้เลิกยุ่งกันสักที เธอรู้สึกรำคารมาตลอด เพราะรู้ว่าสาเหตุของการเกิดเรื่องครั้งนี้เพราะเธอคบกับสาคูนั่นแหละ

" บ้าจริง ทำไมความรักต้องมีอะไรมาขัดด้วย "

นิภาบ่นพึมพำกับตัวเเองอย่างไม่พอใจเพราะนึกย้อนถึงเวลาที่คนอื่นโดนเรียกไปทำโทษเรื่องการมีแฟนแต่ตนกลับแค่โดนตักเตือน ทุกคนเลยพากันไม่พอใจเธอ

" เอง เป็นไงบ้าง "

สาคูถามนิภาด้วยความเป็นห่วง เขาทำสีหน้าเหมือนกับโลกทั้งใบจะสลาย นิภาคิดในใจ.....ฉันอยากอยู่กับสาคูตลอดไปเลย

" เค้าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงไปหรอกที่รัก "

นิภาตอบสาคูไปด้วยสี่หน้าท่าทางยิ้มแย้มอย่างมีความสุข  หลังจากนั้นเธอก็อยู่กับสาคูตลอด และแล้ววันนึงก้อมาถึง สาคูได้ขอบางอย่างกับเธอ มันเป็นเรื่องที่สำคัญมากเลย