หนูเป็นโรคซึมเศร้า แต่จริงๆไม่ได้อยากเศร้ากำลังหาทางออกอยู่ คิดว่าจะสนุกกับชีวิตแต่ชีวิตนี่มันบัดซบจริงเชียวทำไมมันถึงได้ลำบากขนาดนี้วะกะอีแค่สนุกกับชีวิตเนี้ยมันจะอะไรนักหนา ปั๊ดโถ่เอ้ย!

"หนูเป็นโรคซึมเศร้า แต่จริงๆไม่ได้อยากเศร้ากำลังหาทางออกอยู่ คิดว่าจะสนุกกับชีวิตแต่ชีวิตนี่มันบัดซบจริงเชียวทำไมมันถึงได้ลำบากขนาดนี้วะกะอีแค่สนุกกับชีวิตเนี้ยมันจะอะไรนักหนา ปั๊ดโถ่เอ้ย!" 

(บ่นเป็นชื่อเรื่อง ฉันพอใจแบบนี้ใครจะทำไมละย๊ะหล่อน) 

โรคซึมเศร้า.. (MDD) 

คุณรู้จักโรคนี้ดีแค่ไหนกัน ? 

คิดว่าค้นในกลูเกิ้ล อ่านบทความแล้วจะสามารถเข้าใจเรางั้นหรือ ? 

หึ..ไร้สาระสิ้นดี 

“เราเข้าใจแกนะ..” 

“ไม่เป็นไรนะ” 

“เรื่องแค่นี้เอง..” 

อย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย !!! 

คุณไม่ได้เป็นแบบเราคุณไม่เข้าใจเราหรอก ไม่มี ไม่มีเลย.. 

เราแค่.. 

อยากได้คนที่เขาอยู่ข้างเราเสมอ เวลาที่เราต้องการ อยากจะหันไปแล้วก็เจอคนๆนั้น ไม่ใช่พื้นที่วางเปล่า ไม่ใช่ความว่างเปล่าที่เราทำอะไรกับมันไม่ได้ 

เบื่อ ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น ชีวิตนี้มันชั่งน่าเบื่อ ไร้แรงจูงใจ.. 

"สู้ๆนะมึง" 

"อื้อ ขอบใจมาก" 

ก็ได้แต่พูดขอบคุณแต่ในใจขมวดคิ้วไปแล้วสิบสองครั้ง ปั๊ดโถ่ !! 

ช่วยคิดดีๆหน่อยได้ไหม เขาอาจจะมาให้กำลังใจจริงๆก็ได้ ไม่ได้อยากมาซ้ำเติมหรอกน่า  

แล้วทำไมต้องอคติกับทุกคนบนโลกนี้ด้วยวะ คิดดี คิดบวกๆหน่อยสิโว้ย ไอ้โรคห่าบัดซบนี้ เดี๋ยวบ๊ะตบคว่ำ!! 

เรื่องนี้เราแต่งเอาไว้สามตอนก่อนหน้า เมื่อประมาณ ปี พ.ศ. 2560 ค่ะ 

ตอนนั้นแต่งเพราะเป็นซึมเศร้าหนักมาก แถมดันเกิดการย้อนแย้งในตัวเองแบบงงงวย 

เรากลับมาอ่านใหม่ก็รู้สึกอยากแต่งต่อค่ะ น่าสนุกดี แล้วก็จะแต่งขอบคุณตัวเองที่สองปีก่อนประครองชีวิตและสติให้รอดมาถึงทุกวันนี้ได้อย่างฉิวเฉียด ขอบคุณที่เขามาอ่านนะคะ หวังว่าจะชอบ 

เอ็นจอยรีดดิ้งนะคะ :) 

twt @manin_story