ชีวิตวุ้นๆของราชันย์กาลเวลา

บทนำ(ละทิ้งความเป็นมนุษย์)

ความรัก

หลายคนอาจจะมองว่าเป็นสิ่งสวยงาม

หลายคนอาจจะมองเป็นสีสันที่ขาดไม่ของชีวิต

หลายคนอาจจะมองว่าเป็นแค่อารมณ์ชั่ววุบ

หรือหลายคนอาจจะมองว่ามันคือความเจ็บปวดครั้งนึงในชีวิตที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

แต่สำหรับผมมันเป็นอะไรที่ราวกับตกนรกทั้งเป็น

............

.........

.....

..

.

“อ๊ค!! ทำไม ทำไมกันเอวา”

“ชั้นขอโทษ! เรย์โอ ชั้นไม่มีทางเลือกจริงๆ ชั้นยังไม่อยากตาย”

“ชั้นเองก็ต้องขอโทษแกเรื่องนี้จริงๆว่ะ เรย์โอ เอวาน่ะฉันจะเป็นคนดูแลเอง ส่วนแกก็ลาก่อนเพื่อนรัก ฮ่าๆ!!”

นั้นแหละคือความรักที่ผมรู้จักมันคือการทรยศและการหักหลังจากผู้หญิงที่ผมรักมากและเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมา

ตั้งแต่เด็กหลอกผมมาฆ่าและถีบส่งร่างที่โชกเลือดของผมตกลงสู่เหวลึกและดำมืดให้เป็นอาหารของเหล่าปีศาจกระหาย

เลือดนับล้านๆตน ได้กินเป็นอาหารมื้อแรกหลังจากโดนปิดผนึกมานานจนนับไม่ได้ว่าโดนผนึกไว้ตั้งแต่เมื่อไหน

ผมก็จำไม่ได้แล้วแต่พวกมันก็อยู่มานานมากจนระดับความแข็งแกร่งของพวกมันมากพอที่จะสามารถบุก

ทำลายได้ทั้งนรกและสวรรค์ในพินาศลงได้ไม่กี่วันอีกทั่งหพวกมันยังมีอีกหนึ่งความสามารถที่ต้องทำให้เหล่าทวยเทพ

และเจ้านรกต้องช่วยกันปิดผนึกพวกมันไว้ในที่แห่งนี้ก่อนที่จะสายเกินแก้ เพราะหากเป็นไปตามที่ตำนานที่เล่าต่อๆกันมา

พวกมันถือกำเนิดขึ้นมาจากพลังของเทพเจ้าผู้เหนือกาลเวลาที่ทิ้งเอาไว้บนโลกมนุษย์ก่อนที่จะโดนจองจำในคุกนรก

ทาร์ทารัส และว่ากันว่าพลังที่เทพเจ้าองค์นั้นทิ้งไว้มันอยู่ในรูปแบบผลึกคริสตัลขนาดไม่ใหญ่มากแต่ผู้ที่เข้าเข้าใกล้หรือ

ต้องการจะครอบคองมาจะถูกพลังอันยิ่งใหญ่นั้นกลืนกินดวงวิญญาณและความเป็นมนุษย์ทั้งหมดไป

จนกลางเป็นปีศาจที่แม้แต่กาลเวลาก็ไม่สามารถทำให้พวกมันหลุดพ้นจากทุกความทรมานได้ ใช่พวกมันอยู่

เหนือกาลเวลาแล้วควบคุมกาลเวลาได้ดั่งใจแต่พวกมันก็ไม่อาจจะออกห่างจากผลึกคริสตัลอันเป็นต้นกำเนิดของพวกมันได้

เพราะพวกมันถูกสาปในปกป้องและดูแลผลึกไว้ไม่ให้เทพองค์ใดได้มันไปครอง

ตู้ม!!! อ๊ค!!

ร่างที่โชคเลือดของผมตกลงกระแทกพื้นอย่างแรงจนกระดูกทั้งร่างแหลกละเอียดความรู้สึกเจ็บแปลบแทบสิ้นใจวิ่งไปทั่วร่าง

ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่น่าแปลกมากที่พวกปีศาจสู้กันแทบเป็นแทบตายเพื่อที่จะกินผมให้ได้จนถึงขนาดว่ามันกลางเป็นสงครามกันเลย

ในตอนที่ผมตกลงมาในตอนแรก แต่ตอนนี้พวกมากันหยุดนิ่งราวกันว่าพวกมันโดนกาลเวลาที่พวกมันควบคุมมาจนถึงตอนนี้

หยุดพวกมันไว้ทั้งๆที่บางตัวยังลอยอยู่บนอากาศอยู่เลย

แล้วสติที่เริ่มที่จะเลือนรางและดวงตาที่พร่ามัวของผมก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่อาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกปีศาจ

พวกนั้นหยุดการเคลื่อนไหวแบบผิดธรรมชาติแบบนั้นในระยะที่ห่างจากหน้าผมไม่กี่เซน แล้วผมก็รู้ตัวแล้วว่าอีกไม่นานผมก็

อาจจะได้เป็นน้องใหม่ในเหล่าปีศาจกาลเวลาพวกนี้แน่ เพราะไอ้ผลึกที่ว่านั้นมันแทงทะลุอกผมอยู่

“ฮาๆ!! ขนาดว่าโดนผู้หญิงที่ตัวเองรักมากหลอกมาฆ่าตายตั้ง 5 ครั้งแล้วมึงก็ยังไม่จำนะตัวชั้น”

“ก็ผมยังอยากจะเชื่อในมนุษย์และคำว่ารักแท้อยู่นี่นา”

“พอเถอะ เพื่อนพวกเราเจ็บมามากพอแล้วมนุษย์น่ะมันเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละพอพวกมันใกล้ตาย

สันดานชั่วๆของพวกมันก็ออกมาทำทุกอย่างเพื่อทำให้ตัวเองรอดตลอดนั้นแหละน้า”

“มันคงจะใช่อย่างที่นายพูดก็ได้พวกเราก็เกิดมา 6 ครั้งและจำได้ทุกอย่างที่เคยทำไปแล้วถึงจะโดนคนที่รักหลอกมา

ฆ่ากี่ครั้งแต่ผมก็ยังไม่อยากที่จะเลิกเชื่อในมนุษย์”

“อ่อนหัดมึงแค่ยอมรับความจริงไม่ได้ไม่ใช่รึไง”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้”

“ชั้นจะไม่หยุดจนกว่ามึงจะเข้าใจแล้วก็รู้ไว้ซะ ความเชื่อใจที่มึงได้ยินจากปากอีพวกตอแลพวกนั้นน่ะ มันก็แค่คำพูดสวยหรูที่ใช่พูดเวลาที่อยากจะหลอดใช้คนโง่แบบแกไง”

“ไม่ใช่”

“ยอมรับเถอะ มนุษย์น่ะมันน่ารังเกียจ”

“ไม่”

“ความรักมันก็แค่ลมปากที่ใครอยากพูดก็พูด”

“....”

“เงียบทำไมหรือว่าเริ่มอยากยอมรับมันขึ้นมาแล้วสินะตัวชั้น มึงน่ะเหนื่อยมามากพอแล้ว ได้เวลาพักแล้ว

แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของชั้น อย่าได้ตื่นขึ้นมาพบเจอกันความเจ็บปวดอีกเลย หลับไปจนกว่าเผ่าพันธุ์ชั้นต่ำอย่าง มนุษย์

จะพินาศและหายไปจากโลกเน่าๆใบนี้ซะเถอะ”

ฮ่าๆๆ!!!!!

“มาเลยชั้นพร้อมแล้ว พร้อมที่จะละทิ้งความเป็นมนุษย์แล้วและชั้นก็พร้อมแล้วที่จะทำล้างล้างเผ่าพันธ์มนุษย์”

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ปล.เรื่องนี้เป็นแค่โปรเจคใหม่ที่ยังไม่แน่นอน เพราะงั้นถ้าใครคิดว่าเรื่องนี้มันโอก็เม้นมา เดี๋ยวไรท์จะเขียนให้อ่านต่อ