นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชาย อาจมีเนื้อที่ไม่เหมาะสม รุนแรงใช้คำหยาบ ต่ำกว่า18 ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ใครรับไม่ได้กด out เลยจ้า
นิยายเรื่องนี้แต่งขึันเพื่อสนองตัณหาของไรต์เอง อาจไม่ถึงใจถึงอารมณ์ ต้องขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วย
ปล.นี้เป็นเรื่องแรกของไรต์ผิดพลาดประการใดโปรดชี้แนะด้วยเน้อ
กาล
รัตติกาล เดชาเลิศ
นักศึกษาวิศวะปี 2 มหาลัย tw
เย็นชา โหด เถื่อน เลว
"ถ้า.....รักชีวิตอย่าคิดหนีผัว"
ริช
วริช วัชรพรรณ
นักศึกษาวิศวะปี 1 มหาลัย tw
เอาแต่ใจ ดื้อ แสบ กวนตีน
"ไอ้พี่...กูเมียไม่ใช่หมาจะขังไว้ทำไม?"
.
.
.
.
เกริ่น
เจอครั้งแรกเขาเรียกบังเอิญ เจอครั้งที่สองเขาเรียกโชคชะตา เจอครั้งที่สามเขาเรียกพรหมลิขิต ....
ตุ้บ ตับ ตุ้บตับ เสียงดังใกล้ๆนี้เองด้วยความเผือกของผม ผมเลยเร่งฝีเท้าออกจากที่ผมยืนอยู่แล้วเดินตามหาเสียงนั้น และผมก็เจอผู้ชายคนหนึ่งกำลังปล่อยแม่ไม้มวยไทยใส่คนกลุ่มหนึ่งแมร่งงโคตรอย่างเท่ห์ นึกว่าหลุดออกมาจากหนังสะอีกนะเนี้ย เพียงชั่วพริบตาผู้ชายกลุ่มนั้นใด้หมอบลงจุบกะพื้นเรียบร้อยละ แล้วเขาก็ตวัดหางตามามองผมทำให้ผมที่มองอยู่ขนลุกเป็นเกลียวเลย แม่เจ้าโว้ยแค่ปลายตามองยังน่ากลัว
"แฮร่ๆ พอดีมันเป็นทางผ่านบ้านผมนะ" ผมรีบพูดขึ้นก่อนจะตายเพราะความเผือก ส่วนเขาแค่มองผมแบบผ่านๆแล้วหันหลังเดินออกไปเลย
.......