(ฟรี)ยัยตัวร้ายกับนายสายลับ(เทียร์💗หมิว)

เทียร์ ฟาเทียร์ รัตนวรวงค์กุล อายุ 26 ปี 

ชีวิตผมมีความเสี่ยงรอบด้าน มีอีกหลายอย่างในตัวผมที่ทุกคนยังไม่รู้ ผมรักความเร็วเป็นชีวิตจิตใจ ผมรักการแข่งรถ งานอดิเรกของผมคือยิงปืน กีฬาเอ็กซ์ตรีมทุกชนิด ชอบภูเขามากกว่าทะเล ผมไม่เคยคิดที่อยากจะมีความรัก ไม่เคยคิดเลย เรื่องผู้หญิงอาจมีบ้างตามประสาผู้ชาย ผมเป็นคนพูดจาค่อนข้างตรง คิดอะไรได้ก็จะพูดออกมาแบบนั้น ไม่ค่อยแคร์อะไรมาก 

"แต่งยังไงมันก็ไม่สวยขึ้นหรอกนะ" 

"นายนี่มัน ปากหมา มากกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีกนะ" 

หมิว. มิลดา เดชากุล  อายุ20 ปี 

ฉันเป็นพวกจินตนาการสูง บ้าผู้ชายหล่อ รวย สุภาพบุรุษ อะไรประมาณนี้ แต่เกลียดที่สุด คือผู้ชายปากหมา ชาตินี้ไม่รู้จะเจอความรักดีๆกับเขามั้ย ฉันชอบเที่ยวธรรมชาติ เกลียดความรุนแรงเป็นที่สุด (นางเอกเป็นที่สุด) 

"พูดดีๆกับเค้าไม่เป็นรึยังไง !!" 

"นี่มันตัวตนของฉัน พูดดีได้แค่นี้แหละ ถ้าอยากจะให้ดีกว่านี้ก็....มาเป็นเมียฉันสิ" 

Tear talk 

ตอนนี้มันก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าแล้ว ที่เธอยังไม่ฟื้น หมอบอกว่าร่างกายของเธอเสียเลือดมากบวกกับมีอาการช็อกแทรกซ้อน แต่เธอก็รอดมาได้อย่างปลอดภัย  แต่นี่มันก็นานมากแล้วนะที่เธอหลับไป 

สวัสดีครับผม เทียร์ เป็นลูกครึ่ง ไทย-อังกฤษ หลายคนสงสัยว่าผมเป็นใครโผล่มาได้ยังไง ผมเป็นมือขวาของบอสชารีพ มีหน้าที่ดูแล คุ้มกัน ให้กับบอส ผมทำงานพวกนี้มานาน ปกป้องบอสของผมทุกวิถีทางถึงแม้ว่าจะต้องฆ่าคน เมื่อหลายเดือนก่อนผมมีโอกาสเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีหน้าตาที่น่ารัก ผมเห็นครั้งแรกยังชอบเลย แถมปากของเธอยังร้ายไม่เบา มันทำให้ผมยิ่งถูกใจเธอเข้าไปใหญ่ เธอเป็นเพื่อนกับคุณพลอยเมียของบอสผมเอง ผมจึงมีโอกาสได้เจอเธอบ่อยขึ้น เจอหน้ากันทีไรก็ทะเลาะกันทุกที แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขนะ เพราะผมรู้สึกว่าชีวิตผมขาดสิ่งเหล่านี้มาตลอดทั้งชีวิต อาจจะเป็นเพราะงานที่ผมทำมันมีความเสี่ยง ผมจึงไม่อยากต้องดึงใครเข้ามาเสี่ยงกับผมด้วย 

ผมอาสานอนเฝ้าเธอตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่งานดูแลบอสผมก็ต้องทำเหมือนเดิม เวลาที่ผมไปทำงานก็จะเป็นหน้าที่ของคุณพลอย ซึ่งเธอมาเยี่ยมเพื่อนเธอทุกๆวัน ใบหน้าเธอยังมีความเศร้าอยู่ตลอด เพราะเธอเอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นความผิดของเธอที่ทำให้เพื่อนต้องมาเป็นแบบนี้ 

"ตื่นขึ้นมาสิ  ฉันอยากทะเลาะกับเธอ ฉันยังอยากให้เธอมาด่าฉันว่าไอ่ปากหมา ฉันอยากเห็นหน้าเธอตอนที่ชอบกวนประสาทฉันอยู่นะ ยัยตัวร้ายของฉัน ฟื้นขึ้นมาสิ ฉันรอเธออยู่นะ อย่าหนีกันแบบนี้สิ" 

ผมนั่งกุมมือเธออยู่ข้างเตียงแล้วพูดกับเธอแบบนี้ในทุกๆวัน ผมคิดว่าชีวิตของผมต้องการสีสันจากตัวเธอ เวลาไม่ได้ยินเสียงเธอมันทำให้ผมเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง 

"อื้มมม น้ำ  หิวน้ำ  ขอน้ำกินหน่อย"  พระเจ้า นั่นเสียงเธอ ผมไม่รอช้ารีบหยิบแก้วน้ำที่มีหลอดเสียบให้เธอดื่มน้ำในทันที 

"เบาๆ ค่อยๆกิน เดี๋ยวสำลัก " ตอนนี้เธอรีบดูดน้ำจากแก้วเนื่องจากคงจะกระหายน้ำ เพราะคอแห้งจากการหลับเป็นเวลานาน 

"นะ นาย มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" คำถามแรกที่เธอถามผมผมยังไม่ตอบอะไรเธอ เอื้อมมือไปกดปุ่มเรียกพยาบาลให้เข้ามาดูอาการของเธอ 

"อย่าเพิ่งถามอะไรมาก รอหมอมาก่อนค่อยถาม" เธอมองค้อนใส่ผม เฮ้อยัยตัวร้ายของผมกลับมาแล้ว 

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่ง 

บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใด 

ห้ามก๊อบและลอกเลียนแบบโดยเด็ดขาด