พนันร้อนซ่อนสวาท

🔥พนันร้อนซ่อนสวาท (ปราบต์ & ชาร์ม)🔥 

‘ชนัญชิดา’ ไม่เคยคิดเลยว่า 

ตนเองจะกลายมาเป็นเพียง ‘ของรางวัล’ 

ของการเดิมพันที่แสนจะน่ารังเกียจ 

ระหว่างพี่ชายกับมาเฟียจอมโหดอย่าง ‘ปราบต์’ 

ผู้ชายแสนร้ายที่กำลังจะกลายมาเป็นโลกทั้งใบของเธอ 

🔥โปรยปราย🔥 

"คุณเป็นใคร....แล้ว...ที่นี่มันที่ไหนกันคะ"  

ชนัญชิดาหันมองรอบกายด้วยสายตาหวาดหวั่น สภาพของเธอตอนนี้ไม่ต่างจากลูกแมวน้อยที่เปียกฝนซ้ำยังอยู่ตรงหน้าราชสีห์ที่ดูน่ากลัว  

เพียงแค่สายตาดุดันที่เขามองมาก็ทำให้เธอตัวสั่นงันงกไปหมด 

"พี่ชายของเธอไม่บอกเหรอว่าเค้าพาเธอมาที่ไหนและมาทำอะไร" 

ปราบต์ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ขณะที่ไล่สายตามองเธอตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาจนถึงใบหน้างดงามราวกับเทพธิดานั้นด้วยความพอใจ 

"มะ...ไม่ได้บอกค่ะ พี่ชินแค่บอกว่าจะพาหนูมาทำงานพิเศษกับเจ้านายของเค้า หรือว่าคุณ...เป็นนายจ้างของพี่ชินเหรอคะ" 

"เปล่า ฉันไม่ใช่นายจ้างพี่ชายของเธอหรอก และเธอก็ไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำงานพิเศษด้วย แต่เธอมาในฐานะของรางวัลของฉันต่างหากล่ะ" 

"ของรางวัล? นี่คุณพูดอะไรคะหนูไม่เข้าใจ" 

"ก็หมายความว่านับจากนี้ไปอีกหนึ่งปี เธอจะต้องมาเป็นนางบำเรอของฉัน  

เพราะพี่ชายของเธอแพ้พนันและเค้าก็ไม่มีเงินมาจ่ายคืนฉันได้ตามเวลาที่กำหนด เธอ...ก็เลยต้องชดใช้หนี้สินทั้งหมดแทนยังไงล่ะ" 

ชนัญชิดาตัวชาวาบเมื่อได้ยินอย่างนั้น และสิ่งที่เขาพูดมาก็ทำให้เธอนึกย้อนไปถึงคำพูดสุดท้ายของชนินทร์  

ก่อนที่เธอจะก้าวลงจากรถแล้วก็มาอยู่ในห้องนี้โดยไร้เงาพี่ชายของตน 

'พี่ขอโทษนะชาร์ม แล้วพี่จะกลับมารับชาร์มให้เร็วที่สุด พี่สัญญา' 

"เอาล่ะ ตอนนี้เธอคงเข้าใจในสถานะของตัวเองแล้วนะ ถอดเสื้อผ้าที่น่ารำคาญพวกนั้นออกซะ  

แล้วไปรอฉันที่เตียง ฉันจะได้พิสูจน์ดูว่าของรางวัลชิ้นนี้มันคุ้มค่ากับเงินสิบล้านที่ฉันต้องเสียไปรึเปล่า" 

เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น แต่อีกคนกลับค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปทางประตูห้องด้วยความหวาดกลัว 

"อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ คุณจะให้หนูทำงานใช้หนี้ยังไงก็ได้ แต่...ช่วยปล่อยหนูไปเถอะนะคะ หนูกลัวแล้ว..."  

เธอยกมือขึ้นพนมเหนือศีรษะ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาจากสองตากลมจนคนที่ไม่เคยมีหญิงใดกล้าปฏิเสธเสน่ห์อันร้อนแรงของตนถึงกับชะงักไปเล็กน้อย 

"จะถอดเองหรือจะให้ฉันเป็นคนถอด เลือกมา!"  

เขาคว้าข้อมือเธอไว้แล้วกระชากร่างบางเข้าหาตัว ก่อนที่เธอจะได้เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูนั้น 

"กรี๊ด"  

หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่เธอจะหมดสติไปในอ้อมแขนของเขานั่นเอง 

"นี่เธอ! เธอ! เวรเอ๊ย! แค่แตะตัวก็เป็นลม ไอ้ชินมันเอาตัวอะไรส่งมาให้กูวะเนี่ย!"  

ปราบต์สบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาถอนหายใจเฮือกแล้วช้อนอุ้มร่างบอบบางของเธอไปที่เตียงใหญ่  

แม้ความนุ่มนิ่มที่สัมผัสได้จะทำให้เขานึกอยากรังแกคนหมดสติไปเสียตั้งแต่ตอนนี้จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเสียที 

แต่ในใจก็ยังอยากได้ยินเสียงหวานๆ นั้นครางชื่อเขาดูสักครั้ง... 

มาเฟียหนุ่มมองคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยใจ ไม่นานก็ต้องลุกออกไปจากห้องนั้น  

เพราะวันนี้เขามีเวลาไม่มาก แถมยังต้องเดินทางไปต่างประเทศในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้แล้วด้วย 

เอาเป็นว่าเขาจะปล่อยให้ลูกแมวน้อยรอดตัวไปสักหนึ่งอาทิตย์ แล้วค่อยกลับมาขย้ำเธอทีหลังก็คงไม่สายเกินไป เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็หนีเขาไปไหนไม่พ้นอยู่แล้ว...