Akafuri วาเลนไทน์ที่รัก

วาเลนไทน์ที่รัก

"เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน" เสียงใสของโค้ชสาวแห่งเซรินประกาศก้องทั่วโรงยิมให้นักกีฬาทุกคนทราบก่อนจะปล่อยให้แยกย้ายกลับบ้าน

"เห้อ เหนื่อยจังเลยน้า วันนี้นะ" คาวาฮาระเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกันที่ตัดผมสกินเฮด(โล้น)เอ่ยขึ้นหลังจากไม่นานและมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องล็อคเกอร์

"นั่นสิ พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญแท้ๆ ดันซ้อมยันเย็นส้ะได้ เห้อ" ฟุคุดะหนุ่มเปิดเหม่งผมสั้นละต้นคอตอบเพื่อนไป

"อะเร้ะ พรุ่งนี้ วันอะไรเหรอ?" ชิวาว่าน้อยนามว่าฟุริฮาตะที่แต่งตัวเสร็จแล้วหันกลับมาหาเพื่อนทั้งสองคนและถามคำถามที่ตนสงสัยไป

"หาาาา!/หาาาา!"

"อะ เอ๋ อะ อะไรหรอ ทำใมตกใจแบบนั้นละ" ฟุริฮาตะถามเพื่อนซี้ทั้งสองที่ทำเสียงและหน้าตกใจแบบสุดขีดทันที อยู่ๆก็ตะคอกส้ะดังเลย

"นี่ฟุริ"

"นายไม่รู้จริงหรอ"

"ว่าพรุ่งนี้.."

"..วันอะไร"

ฟุริฮาตะมองเพื่อนทั้งสองครั้งสลับไปมา ที่พูดประโยคต่อกันผลัดกันพูดเลยทีเดียว พรุ่งนี้มันวันอาไรหว่า== วันสำคัญอะไรรึไง วันนี้วันที่13กุมภาวันศุกร์..รึว่า..

"อ๋อ"

"เห้อ เข้าใจสักที"

"พรุ่งนี้"

"ใช่พรุ่งนี้"

"วันเสาร์!!"

"...../....."

"เอ้ะ ชั้นพูดไรผิดไปเหรอ?"

"ช่างมันเถอะฟุริ ขอให้โชคดีน้ะ พวกเราไปก่อนละ"

"เอ๋=-= .. เราพูดอะไรผิดไปเหรอ แต่ช่างมันเถอะ ใหนๆพรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้ว ไปหาเซย์บ้างดีใหมน้าา"

อย่าพึ่งตกใจไปน้ะครับ จริงๆแล้วผมกับอาคาชิคุงกำลังคบกันอยู่นะ ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อแหละครับ หลังจากแข่งวินเทอร์คัพไม่นานอยู่ดีๆก็ให้เซย์รินกับราคุซันมานัดซ้อมกันบ่อยๆแต่ให้ลงแค่ปี1 พวกเราปี1ทั้ง5คน ผม ฟุคุดะ คาวาฮาระ คุโรโกะ คางามิ จึงต้องลงแข่งไปอย่างช่วยไม่ได้ แต่ฝั่งนั้นก็ปี1เช่นกันครับ แต่คนละรัดับกับพวกผม3คนเลย แต่ยังดีมีคางามิกับคุโรโกะพอช่วยได้แต่เหมือนจะลืมอะไรไป อาคาชิ เซย์จูโร่ กัปตันทีมปาฎิหารย์และราคุซันปัจจุบันดันลงซ้อมด้วยนี่สิ ตั้งแต่ฟังรายชื่อผู้ลงแข่งผมก็ขาสั่นหน้าซีดแล้วครับ ยังต้องไปประกบอีกต่างหาก สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งส้ะจริงT^T ต้องไปยืนบนสนามเดียวกันกับคนน่ากลัวแบบนั้นผมยอมรับตัวเองแบบตรงๆเลยว่า ชิวาว่า กับ ราชสีย์ จริงๆ คนอะไรมีรังสีที่น่ากลัวสุดๆเลย แถมตอนแรกที่เจอกันเขาก็จ้องผมไม่วางตาเลย พบครั้งแรกนี่แล้วไปอีก ทั้งเอากรรไกรมาแทงคางามิ(ถึงจะเหฉียดๆก็เถอะแต่ถ้าหลบไม่ทันนี่ตายน้ะครับ)ยังไล่ไปอีกต่างหาก เป็นเรื่องที่เป็นไปไท่ได้แต่ก็เป็นไปแล้ว เขาตามจีบผมครับ สงสัยใช่ใหม ครับ ผมก็สงสัย อาคาชิคุงเนี่ยนะมาตามจีบผู้เล่นทีมสำรองเซย์รินแถมเป็นผู้ชายอีกต่างหากตอนแรกก็ไม่เชื่อหรอกครับแต่เขาเทคแคร์ดูแลผมดีมากๆ ปกป้องผมเหมือนเป็นสมบัติของเขาเลย ถึงบางทีจะหึงโหดไปบ้างก็เถอะ เรื่องที่เขามี2ร่างผมก็พึ่งรู้ไม่นานมานี้ ถึงตกใจแต่ผมก็ยอมรับน้ะ ก็ผมรักเขานี่นา-///- บุคลิกจริงเขาจะเป็นคนอ่อนโยน ชอบยิ้ม ดูแลดี แต่หึงโหดสุดๆ ส่วนอิกร่าง.. ผมไม่เคยเห็นน้ะ..

ช่างเรื่องนั้นไปเพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับตอนนี้

เดินมาเรื่อยๆฟุริฮาตะก็ผ่นร้านขนมหวานร้านหนึ่งมีผู้หญิงเต็มร้านเลยมุงซื้อเต็มไปหมด

"เห้อ ผู้หญิงเนี่ย ชอบของหวานกันจังเลยน้า"

เดินถัดไปอิกไม่ไกลก็เดินเลี้ยวเข้าซอยบ้านของเขาซึ่งต้องผ่านสวนสาธารณะและเดินต่อไปอิกหน่อยจะมีบ้านหลายๆหลังตั้งติดๆกันและมีรั้วกั้นไว้ บ้านปูน2ชั้นปานกลางหลังสีน้ำตาลอ่อน มีป้ายไม้แปะไว้หน้าประตูบ้าน "ฟุริฮาตะ"

มีนามสกุลครอบครัวของบ้านเขาแปะไว้ ฟุริฮาตะหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงไขรั้วไม้และเปิดเข้าปิดลงกลอนให้เรียบร้อย เอ วันนี้พ่อกับแม่ไปเยี่ยมยายที่ต่างจังหวัดและต่อด้วยไปฮันนีมูนกันสองต่อสอง พี่ชายไปสังสรรค์กับเพื่อนแล้วก็แฟนเนื่องในวันไรไม่รู้(เอ็งยังไม่รุ้อิกหรอ)บอกว่าจะอยู่ยันเที่ยงคืนและค้างบ้านแฟนด้วยหนินา ทำใมรอบตัวเขามีแต่คนมีคู่อยู่ด้วยกัน กันละเนี่ย ไม่เข้าใจ

ตุบ!

"เห้อ น่าเบื่อจัง อยู่คนเดียวแบบนี้จะทำไรดีละพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุด เซย์ก็คงไม่ว่าง งืมๆ" ฟุริฮาตะล้มตัวลงนอนบนเตียงหันหน้าซุกกับหมอนและงีบหลับไปทันที เพราะนี่ก็มืดแล้วและเขาเองก็อาบน้ำที่โรงเรียนมาก่อนแล้วบวกกับความเพลียการซ้อมบาสแล้วเขาหลับไปอย่างง่ายดาย อยู่ในโลกนิทราไปในที่สุด..

เช้ารุ่งขึ้น

อืมมม วันนี้มันอะไรกันเนี่ยยย!! ==!! เดินผ่านร้านขนมก็มีผู้หญิงเต็มไปหมด ร้านค้าก็ขายแต่ดอกดุหลาบ ขึ้นรถไปก็มีแต่คู่รักนั่งด้วยกัน สวนสาธารณะก็เดินจับมือจู๋จี๋กันอิก กะว่าจะไปหาไรกินสักหน่อย พวกเพื่อนๆก็ไม่ว่างเลย..

“ขอโทษน้ะฟุริฉันกับคุโรโกะจะไปดูหนังกันนะ” ❌คางามิกับคุโระโกะตัดออกไป

“โทษทีน้ะ ชั้นกับฟุคุดะนัดกับแฟนไว้นะ”❌คาวาฮาระกับฟุคุดะอีก

“ชั้นนัดกินข้าวกับริโกะนะ โทษน้ะ”❌รุ่นพี่ฮิวงะกับโค้ชอีกรุ่นพี่พูดพลางหน้าแดงเป็นริ้วๆ

“อ้อ พรุ่งนี้หรอชั้นกับมิโตเบะไปดูร้านสัตว์แถวคันโตนะ โทษน้า”❌รุ่นพี่มิโตะเบะกับรุ่นพี่โคงาเนะอีกงั้นเร้อะ

“เอ๋ พรุ่งนี้หรอ อ๋อ ว่าจะไปเยี่ยมคุณยายที่ต่างจังหวัดนะ ฮ่ะๆๆ หนาวมากเลยน้า”ไม่ได้ถามคับ❌รุ่นพี่เทปเปย์

“หึหึ ชั้นนัดเดทกับสาวสุดสง่างามไว้นะสิ มีเหรอจะพลาด หากพลาดก็จะพลั้ง!!/พอเถอะครับรุ่นพี่”❌ รุ่นพี่อิสึกิผู้เล่นมุก(แป้ก)พ้องเสียงเอ่ยขึ้น - -*

สรุป.. มีเขาคนเดียวที่ไม่ได้ไปใหน แล้วนี่มันอะไรกันเนี่ยยยย ฟุริฮาตะจะบ้าตายพอไปดูหนังก็มีคู่รักเต็มไปหมด ร้านอาหารก็ขายอาหารเซ็ตสำหรับคู่รักไว้อีก มันไม่ปกติแล้วนะ

แอ๊ด ปึง

“กลับมาแล้วคร้าบบ”

ฟุริฮาตะเปิดประตูบ้านและปิดแต่สิ่งที่พบคือความเงียบ.. พ่อแม่พี่ชายละ??

ด้วยความสงสัยจึงเดินไปที่ห้องครัวเผื่อจะพบว่าแม่ทำอาหารอยู่รึป่าว แต่กับพบแค่กระดาษโพสอิทแปะตู้เย็นไว้

(แม่กับพ่อจะไปฮันนีมูนกันที่ต่างจังหวัดสัก3วันนะเอาอาหารในตู้เย็นกินไปก่อนละกัน รักลูกน้ะ”หืมมมม

เลื่อนไปดูอีกแผ่น(พี่กับแฟนจะไปเที่ยวทะเลสัก3วันน้ะ เฝ้าบ้านดีๆละ จุ้บๆเดะซื้อของขวัญมาฝากน้ะไอ้น้องรัก”

วอท?

ไปเที่ยวคนเดียว อยู่บ้านคนเดียว อะไรมันจะโดดเดี่ยวแบบเน้!! ฮรือออออ

อีกด้านนึง

โรงเรียนราคุซัน

เอี๊ยด เอี๊ยด

เสีนงร้องเท้ากีฬากระทบพื้นดังไปทั่วโรงยิม

ร่างหนาเรือนผมสีแดงยาวประบ่าเผยหน้าผาก แววตาสีเดียวกับเรือนผมยืนอยู่ขเางสนามสวมชุดแขนยาวกางเกงขายาวในเครื่องแบบตราของราคุซันมือถือกระดาษกับปากกาจดผลการซ้อมและตารางฝึกต่างๆมากมาย อาคาชิ เซย์จูโร่ มีตำแหน่งเป็นกัปตัรนของราคุซัน แชมป์3สมัยวินเทอร์คัพถึงจะโดนโค่นโดยเซย์รินก็เถอะ

ปรี๊ดดดด

“รวม” เสียงเรียบแต่แกมบังคับเอ่ยขึ้นเมื่อดูเวลาบนข้อมือแล้วมันถึงเวลากลับบ้านตามในตาราง อีกอย่างวันนี้เป็นวันสำคัญอย่างนึงในการแสดงความรัก พวกลูกทีมคงนัดกะบคนรักไว้แล้วเขาไม่อยากฝืนใจหรอก

“วันนี้ พอแค่นี้ละกัน ถือว่าผมอนุโลม.. สำหรับวันนี้ แยกได้”

“ขอบคุณครับ!!”เสียงเคารพของนักกีฬาบาสเอ่ยขอบคุณพร้อมเพรียงและแยกย้ายเตรียมไปตามนัดหรือกลับบ้าน

“นี่ๆเซย์จัง วันนี้ไม่ไปหาชิวาว่าคุงหรอ หรือเขาส่งของขวัญไรมาให้บ้างละ” เรโอะ ตัวจริงในทีมที่มีร่างเป็นผู้ชายแต่ใจเป็นหญิงถามตนในห้องลอคเกอร์เปลี่ยนเสื้อผ้าเกี่ยวกับฟุริฮาตะ

“เนเน่ พี่เรโอะ อาคาชิคุงก็ต้องได้รับของขวัญอยู่แล้วละ ฟุริจังคงจะมาหาถึงที่ด้วยนั่นแหละคงไม่ลืมวันนี้หรอก” โคทาโร่ตัวจริงอีกคนพูดแทรกแทน

“นั่นสิน้ะ ฮ่ะๆ จะไปลืมได้ไงวันนี้วันวาเลนไทน์ คนรักที่ใหนจะลืมได้ละ ฮ่าๆๆๆ”เนบุยะเซ็นเตอร์ตัวจริงในทีมพูดเสริม

ปึง!!

“เฮือก!/เฮือก!/เฮือก!”

เสียงปิดลอคเกอร์ที่คนถูกพาดพิงในการสนทนาเป็นคนปิดเองกับมืออย่างรุนแรงดังขึ้นทำให้ทั้งสามคนสดุ้งๆตามๆกันหันมองกัปตันทีมอย่างงงๆ

จะว่ายังไงดีล่ะ.. เมลก็ไม่มี โทรก็ไม่โทร เรื่องจะมาหาเขายิ่งเป็นไปไม่ได้เลย…

รึว่าจะลืมกันละ..

“ซะ เซย์จัง ปะ เป็น อะไร เหรอ..” เรโอะถามเสียงสั่นเมื่อเห็นปฎิกิริยาที่แปลกไปของกัปตันทีมตัวเอง ยืนนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่สักอย่างแต่รังสีที่แผ่ออกมามันน่ากลัวไปแล้วววว!

“อา.. ไปก่อนนะ”

แอ๊ด ปึง!

“ชั้นพูดอะไรผิดไปหรอ”

“พี่เรโอะนะหรอ ไม่ม้างง ผมว่าเขาคิดถึงฟุริจังแน่ๆ”

“อาจจะเมนไม่มาก็ได้น้ะ”

“…../…../

“?”

“โคทาโร่เราไปกินข้าวกันเถอะ”

“ก็ดีเหมือนกันครับพี่”

“เฮ้เดี๋ยว อย่าเมินสิ!”

“กินไรดีละชาบูใหม?” “สั่งพิเศษเลยใหมครับ ได้ของแถมด้วย”

“นี่ๆ เฮ้ พวก== มันอาจเป็นไปได้ก็ได้น้ะ”

“ชั้นไม่ขับรถหรอกนะย้ะ” “คร้าบๆๆผมขับเอง ไปกันเถอะ”

“เห้ยยยยยยย อย่าทิ้งช้านนนนนน!”

Akashi past

“นายน้อยครับ ถึงคฤหาสน์แล้ว”

“อา ขอบใจ”

“ยินดีต้อนรับครับนายน้อย!!” เสียงคนใช้แถวเรียงยาวโค้งคำนับพร้อมกัน

อาคาชิแค่พยักหน้าและอืมอาไปเท่านั้น สองขาก้าวไปในคฤหาสน์ตนพลางคิดถึงสิ่งที่ลูกทีมของตนได้พูดไว้ ให้ตายเถอะไม่เคยกังวลอะไรแท้ๆกลับมากังวลเรื่องของคนรักตนส้ะงั้น เขายอมรับเชยว่าน้อยใจจริงๆ วันแห่งความรักแต่กลับเงียบไม่มีอะไรเกิดขึ้น หวังว่าร่างบางจะไม่ได้ลืมน้ะ ไม่หรอกน่า จะเป็นไปได้ไง รึว่า.. จะไม่สนใจกันละ..

เขาไม่ยอมแน่ๆ เขารักฟุริฮาตะคนเดียวไม่คิดรักใครอีก คนอื่นๆที่เขามาหาเขาล้วนแต่ชอบหน้าตาความสามารถและฐานะของเขาเท่านั้น ใส่หน้ากากหวังผลได้จากตัวเขาทำให้เขาปิดกั้นความรู้สึกไว้ แต่ไม่นานก็เจอคู่แท้

เป็นทั้งรักแรก และจะเป็นรักสุดท้ายของเขา ในตอนที่เขาแพ้อีกฝ่ายจะเข้ามาปลอบใจเขาแม้ว่าในสนามจะยืนขาสั่นก็ตามแต่จะกลัวก็ไม่แปลกนั่นมันอีกตนเขาหนิแถมอีกคนยังสนใจอีกต่างหาก ผมก็เช่นกัน แววตาที่ขี้กลัวแต่ดื้อรั้น ใสสอาด และอบอุ่น นั่นคือสิ่งที่เขาปราถนา

เขาขอคบในวันนั้นทันทีหลังจากแข่งแพ้ให้กับเซย์รินที่ร่างบางก็อยู่ด้วย

ตอนแรกร่างบางช็อคมาก ที่จู่ๆผมก็ขอคบแบบนั้นอีกฝ่ายก็อ้างเหตุร้อยแปดอย่าพึ่งเจอกัน ไวไปใหม หรือผมเป็นผู้ชายน้ะ

แต่ผมสนที่ใหนละ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ชอบรอเวลา แต่คนตรงหน้าทำให้เขาอยากค่อยเป็นค่อยไป เขาตามจีบอีกฝ่ายอยู่สักพักพวกเซย์รินกับทีมของเข่ก็อึ้งไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้เขาก็ไม่คิดว่าจะทำไปจริงๆเช่นกัน

ไม่นานเราก็คบกัน  ผมเริ่มทำให้ร่างบางหายกลัวก่อนเพราะตั้งแต่ตอนกรรไกรเหฉียดหน้าแล้วคงจำฝังใจไปเลยละมั้ง แต่ถึงมีอุปสรรคเรื่องระยะทางผมก็จะมาหาในช่วงปิดเทอม โทรคุยกันทุกอาทิตย์ เมลหากันบ่อย ไปรับมานอนบ้านเขาบ้าง แต่ไม่ใช่อย่างที่คิดน้ะครับเพราะร่างบางไม่พร้อม ผมเองก็อยากทนุถนอมมากกว่าจึงอดทนไป มีบ้างที่กอด จูบ หอมแก้ม แต่ทำได้แค่นั้นครับ ตาขวางที่ร่างบางเผลอทำตวัดมองขึ้นมาผมก็ต้องนิ่งแหละ(อนาคตแกคงกลัวเมียอะอาคาชิ)

“เห้อ จะลืมงงั้นหรอ รึว่าไม่ว่าง รึเกิดอะไรขึ้นกันนะ” ร่างหนาเดินวนในห้องตัวเองคิดเหตุผลต่างๆนาๆความเป็นไปได้

แบบนี้ต้องถามคนรุ้ ที่พึ่งในตอนนี้มีหมอนั่นคนเดียวที่ช่วยได้

กริ๊งงง กริ๊งงง กริ๊งงง

“ฮัลโหลคับ”

“ฮัลโหลคุโรโกะ ชั้นเองนะ”

“อาคาชิคุง? มีอะไรรึป่าวคับโทรมาในวันนี้”

“อา มีเรื่องจะถามหน่อยนะ”

“เรื่องอะไรเหรอครับ”

“เรื่องโควคิ”

“หืม ฟุริฮาตะคุงสิน้ะครับ ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอครับ?”

“เห้อ นั่นแหละที่สงสัย ฟุริฮาตะเป็นอะไรรึป่าว สบายดีใหม”

“ปกติดีนี่ครับ ไม่มีอะไรแปลก”

“งั้นเหรอ..”

“ทะเลาะกันหรอคับ กับฟุริฮาตะคุง”

“ป่าวหรอก แต่โควคิคงจะลืมว่าวันนี้วันอะไรละมั้ง”

“เอ๋ เห้อฟุริฮาตะคุงนี่จริงๆเลย ป้ำๆเป๋อๆ จนได้/คุยกับใครเหรอคุโรโกะ” เสียงคางามิ?รึว่าเท็ตสึยะกับคางามิจะอยู่ด้วยกัน

“คุยกับอาคาชิคุงอยู่ครับ”คุโรโกะตอบคนรักของตนไป

“เรื่องอะไรงั้นหรอ?”คางามิถามอย่างสงสัย

“ฟุริฮาตะคุงนะสิครับ ดันลืมว่าวันนี้วันอะไรส้ะได้”

“อ้าว! ชั้นนึกว่าหมอนั่นจะรู้ส้ะอีกน้ะ”

“เท็ตสึยะ คางามิ.. นายคิดว่าชั้นควรทำยังไงดี.. “อาคาชิถามทั้งสองทันทีถึงเรื่องที่ตนยังหาคำตอบไม่ได้คุโรโกะรู้หน้าที่กดปุ่มลำโพงให้คางามิได้ยินด้วย

“ลองเอาขนมล่อสิ”

“คางามิคุง   ปัญญาอ่อนครับ..”

“งั้นหนังสือโป๊”

“ไม่ตลกคับ”

“ลากตัวแล้วจับปล้ำแม่ม”

“ไม่เลวครับ”

คิดผิดรึป่าวเนี่ยที่มาถามสองผัวเมียคู่นี้..

19:45

อืม มืดแล้ว แต่นอนไม่หลับเลยอ่ะ โทรศัพท์แบตหมดตั้งแต่เช้าแล้วด้วย.. ชาตเต็มยังเนี่ย” ฟุริฮาตะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์สีขาวของตนกดเปิดเครื่องนอนรอ

“หวา! ซะ เซย์ โทรมาหาเรานี่! ตายๆๆแกฟุริ ทะ โทรกลับ ใช่ ต้องโทรกลับ!”

$%^#@&

“...เงินหมด…”ชิปหาย”ว้ากกกกกก!!ทำไงดีเนี่ย โถ่เอ้ยเน็ตก็หมดเมื่อวานตังค์ก็ลืมเติมไว้มืดแปดด้านแล้ว!”

ติ้ง

“ ? ข้อความเข้าหรอ จากใคร?”

ถึงฟุริฮาตะคุง

วันนี้คุณคงจะลืมไปสิน้ะครับว่าเป็นวันอะไร ครับ วันนี้ วันวาเลนไทน์ กรุณาเร่งตัวเองหน่อยน้ะครับเดี๋ยวท่านราชสีย์จะทรงพระเกรี้ยว รีบมาห้ามก่อนที่ท่านจะคิดมากไปกว่านี้ ปล.อย่าลืมถุงยางน้ะครับป้องกันหนองในและโรคเอดส์ ปล2. ผมลาหยุดให้แล้ว

จาก คุโรโกะ เท็ตสึยะ✌

วอท??

วันนี้.. วันวาเลนไทน์.. ราชสีย์.. ชิวาว่า.. คงเป็นเรา.. ส่วนราชสีย์..

“อ้ากกกกก เซย์ยยยยย!!”

“นายน้อยครับ คุยงานเสร็จแล้วจะกลับคฤหาสน์เลยใหมครับ

“ไม่ละ พาฉันไปสวนสาธารณะดีกว่า”

ครับ กลังจากที่ผมคุยกับพวกคุโรโกะก็มีบริษัทอื่นขอคุยเรื่องผลกำไร หุ้น ข้อเสนอต่างๆนาๆ และพึ่งจะได้กลับมาอิกทีก็จะเที่ยงคืนไปแล้ว

“ใกล้จะหมดวันแล้วสิน้ะ..” ปีแรกที่คบกันจะเป็นแบบนี้คงปกติละมั้ง เพราะไม่มีใครวันแบบนี้เลยไม่สำคัญไม่จำและลืมไป คงยังไม่ชินและอาจมีหลงลืมกันบ้าง แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ เขาไม่มีค่าพอจะไปให้โควคิได้จดจำเลยงั้นเหรอ..

“ถึงแล้วครับนายน้อย”

“อา..”

“ให้ผมมารับตอนใหนดีครับ”

“ไว้ผมกลับจะโทรบอก”

“งั้นให้คนคอยคุ้ม..”

“ไม่ต้อง  ผมอยากอยู่คนเดียว นายกลับไปเถอะ”

“ครับ”

“เห้อ”

คิดผิดรึป่าวเนี่ย.. มานั่งดูคู่รักควงแขนเดินกันผ่านไปผ่านมาแบบนี้ มาทรมานตัวเองชัดๆ บางคู่ก็ถ่ายรูปคู่ ใส่เสื้อคู่ ให้ดอกไม้ นั่งข้างกัน จับมือกัน คุยหยอกล้อกัน สร้างโลกส่วนตัวขึ้นมา มีหลายคู่ที่ต่างเพศและมีหลายคู่ที่เพศเดียวกัน ในตอนนี้เรื่องเพศก็ไม่ได้อคติไรมากแล้ว ถือว่าความรักเป็นสิ่งสวยงาม ทุกคนเท่าเทียมกัน ผมมองด้วยสายตาเหม่อๆนั่งใช้ศอกวางขาข้างหนึ่งและมือมาเท้าคาง อีกหนึ่งข้างถือโทรศัพท์หรูสีแดงที่โชว์หน้าร่างบางตอนยิ้ม มือหนาลูบไล้ใบหน้านั้นเบาๆ อยากเจอชมัด รอยยิ้มนั่น อยากเห็น..

“เอ่อ.. ขอโทษน้ะค้ะ”

หืม? อาคาชิปรายตามองด้านข้าง เด็กผู้หญิงผมสีทองที่เกิดจากการย้อมผมลอนจากการดัดพองใหญ่ๆกรีดตาให้คมแต่งแก้มสีฝาดๆปากชมพู ชุด.. เอวลอยเกงขาสั้น ดูโดยรวมก็น่ารักดี แต่กลางคืนมันหนาวน้ะผู้หญิงนี่น่ากลัวชมัดเขาใส่สูทยังยังหนาวเลย ใบหน้าหญิงสาวมองเขาอย่างมีประกาย

“เอ่อ พี่นั่งรอไครหรอค้ะ? “

“ป่าว” ผมตอบไปเรียบๆ ไม่อยากพูดเท่าไรคนที่ผมจะพูดเสียงอ่อนด้วยมีแค่โควคิคนเดียว

“เอ เย็นชาจังเลย แต่แบบนี้แหละหนูชอบ”

แต่คนด้านข้างกลับด้านกว่าที่ผมคิด..

“พี่มีแฟนรึยังค้ะ ถ้าไม่มีหนูขอจีบได้ใหม” สาวด้านข้างเอ่ยออกมาอย่างกระตือลือล้น

“มีแล้ว” ตัดจบๆไปน่าจะดีกว่า จะได้เลิกยุ่งสักที

“หนูไม่เชื่อ”

อ่าวชิป

“พี่รอแฟนอยู่”

“พี่อย่ามาโกหกหน่อยเลย หนูเห็นพี่นั่งตรงนี้มาสิบนาทีแล้ว  รึถ้าจริงเขาคงไม่มาแล้วละ เขาลืมพี่ไปแล้วแแน่ๆ”

อย่าจี้จุดได้ใหม..

“รถคงติ..”

“ตอนนี้รถโล่งถนนน้ะพี่ แบบนี้เขาคงไม่มาแล้ว นิสัยแบบนี้เลิกๆไปเหอะ” พูดพลางทำหน้าเบะ

“อย่ามาพูดทั้งๆที่ไม่รู้อะไรเลยดีกว่า”ผมพูดเสียงเรียบแกมดุนิดๆเมื่ออิกฝ่ายกล่าวหาคนรักตน

“แล้วรู้ได้ไงว่าเขาดี พี่ติดใจอะไรเขารึไง หนูอาจจะดีกว่าก็ได้ ถ้าพี่ได้ลอง” ไม่ว่าเปล่าร่างเล็กขยับเข้ามานั่งติดๆเขามือเล็กลูบแขนเขาเบา

“ปล่อย” ผมพยายามสลัดมือเล็กนั่น แต่มือนั้นก็ยังเกาะไม่เลิก พอสลัดก็ตามมาจับใหม่อีกครั้ง พอหลบก็ขยับตามมาเรื่อยฟจนตอนนี้สุดเก้าอี้แล้ว

“น่า พี่ไม่ลองหน่อยหรอ” ใบหน้าเล็กขยับมากระซิบหูจับคางเขาให้หันมาและใบหน้าเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ..

“หยุดเดี๋ยวน..”

“ห่างจากแฟนผมเดี๋ยวนี้!!”

Furihata past

ผมรีบแต่งตัวจัดการโทรเรียกแท็กซี่เมื่อมาถึงหน้าบ้านผมก็จัดการล็อคประตูตรวจความเรียบร้อยให้แน่ใจก่อนจะขึ้นแท็กซี่

“ไปใหนครับ”

“เกียวโตครับ”

เมื่อไปถึงใช้เวลานานเช่นกันนั่งจนปวดเอวไปหมดง่วงก็ง่วงแต่ในตอนนี้ที่สำคัญที่สุดเลยคือ เซย์ ต้องหาเซย์ ผมขึ้นแท็กซี่อีกทอดนึงเพื่อไปบ้านเขาใช้เวลาไม่นานคฤหาสน์ทรงสูงก็ปรากฎตรงหน้าเขา จัดการจ่ายเงินให้เรียบร้อยและลงจากรถ..

…

เงียบจัง แหงล่ะดึกแล้วหนิ

กดกริ่งสักหน่อยแล้วกัน

ติ้ง ต่อง

…

ติ้งต่อง

…

ติ้งต่องๆๆ ติ้งๆๆต่องๆๆ ติ้งต่องๆติ้ง (พอเห้อะะะะ)

“ค่ะๆๆ มาแล้วๆ” เสียงจากหญิงชราเดินมาทางเขา ป้าทาคิ เป็นหัวหน้าพวกคนใช้นั่นเอง เธออยู่มานานและยังคอยเลี้ยงอาคาชิตั้งแต่ยังเด็กๆจนเติบโต ผมเคยมาที่นี่บ่อยๆเลยรู้มาบ้าง

กึก แอ๊ด

“อ้าว คุณหนูโควคิ! มายังไงค้ะเนี่ย” น้ำเสียงตกใจปนดีใจของสาวชราอายุ70กว่าเอ่ยขึ้นเมื่อเห้นผม

“อ่า ผมมาแท็กซี่นะครับ ว่าแต่เซย์อยู่ใหมครับ”

“อ๋อ ท่านอาคาชินะเหรอค้ะ ไปประชุมที่บริษัทนะค่ะ”

“ประชุม? ตั้งแต่ตอนใหนครับ?”

“สามทุ่มค่ะ”

เอ้ะ แต่นี่มัน..

“ตอนนี้มันสี่ทุ่มกว่าแล้วน้ะครับ ไม่น่าจะนานขนาดนี้นี่ เกิดอะไรขึ้นรึป่าว

“เอ ก็จริงน้ะค้ะ”

“เอ่อ.. “

?/?

ผมกับป้าทาคิหันไปมองหนุ่มขับรถประจำตระกูลที่เอ่ยเสียงขึ้นมาเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง

“มีไรห้ะ ตาแก่มาสะ”

“คือว่า..”

“มาคงมาคืออยู่ได้จะพูดอะไรก็รีบๆพูดเซ่ ยุงกัดจนเลือดชั้นจะหมดตัวแล้วน้ะย้ะ”

“ท่านอาคาชิ ประชุมเสร็จนานแล้วครับ..”

“เอ้า! แล้วใมไม่พูดให้เร็วกว่านี้! ตาบ้าเอ้ย!”

ผมมองคนแก่สองคนด่ากันพลางมองตาปริบๆ .. เดี๋ยวสิ .. งั้นเซย์ไปใหนล่ะ?

“เอ่อ คุณลุงมาสะครับ ไม่ทราบว่า เซย์ตอนนี้อยู่ที่ใหนครับ”

“หลังจากประชุมเสร็จท่านก็บอกอยากอยู่คนเดียว..”

“ขอร้องละครับ บอกผมทีว่าตอนนี้เซย์อยู่ที่ใหน ผมอยากเจอเขา และผมมีเรื่องมากมายอยากจะบอกเขาให้ได้ครับ”

“แต่ว่า..”

“เถอะน้ะครับ ผมอยากเจอเขา อยากบอกว่าผมขอโทษทุกสิ่งที่เกิดขึ้น”

“อ่า ครับ ผมจะพาไปหาท่านอาคาชิเอง”

“ขอบคุณครับ!”

ตัดภาพมาที่ตอนนี้..

ผู้หญิง ตัวเล็ก น่ารัก นั่งข้างๆ จับแขน ขยับไปไกล้ๆ อิกนิด อิกนิด อิก..โว้ยยยยยย ใครจะทนเนี้ย!!!!

ผมรีบลงจากรถซีมูนสีดำหรูเดินก้าวขาอย่างเร็วเมื่อเห็นภาพตรงหน้าคือ คนรักเขานั่งกับใครก็ไม่รู้ดูล่อแหลมเกินไปอีกด้วย!! ฟุริจะไม่ทน!!

ผมเดินมาไม่ใกล้มากแต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่รุ้สึกตัว

หญิงสาวกระซิบอะไรบางอย่างก่อนจะขยับใบหน้าไปใกล้คนรักเขา

“ห่างจากแฟนผมเดี๋ยวนี้!!”

ผลัก!

“กรี๊ดดดด นี่แก! ทำอะไรของแกห้ะ!” หญิงสาวชี้หน้าด่าทันที ที่อยู่ดีๆก็โดนผู้ชายที่ใหนไม่รู้มากระชากเขาออกไปจนล้มลงพื้น ทั้งทีอีกนิดก็จะได้จูบกับเหยื่อที่เขาเล็งไว้แท้ๆ

“คะ โควคิ.. มะ มาได้ยังไง”

“รถ”

“อืม….”

“นี่แก! เป็นใครห้ะ! อยู่ดีๆมาขัดขวางคนกำลังรักกัน!”

“เหอะ คนรักหรอ เข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว”

“เข้าใจอะไรผิดมิทราบ”

“เขาคนนี้ เป็น-ของ-ผม!!

“อะ อะไรน้ะ มะ ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ”

“ไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ แต่ผมจะบอกให้รู้ไว้..”

“อ อะไร”

“ผมไม่ยกเขาให้หรอก”

Akashi past

ตอนนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ได้ที่ผมพูดตะกุกตะกัก แถมทำหน้าตกใจสุดๆ ไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ อยู่ดีๆโควคิก็โผล่มา ในร่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ปกติเขาจะกลัวผม ไม่สุ้คน ใจดี อ่อนโยนเสมอ แต่พอมาตอนนี้ เหมือนฟิวส์จะขาด ครั้งแรกที่เห็นเขาลงไม้ลงมือทำร้ายคนแบบนี้ นี่ผู้หญิงนะครับ.. พอถามว่ามาได้ไงร่างบางก็ตอบว่ารถ.. หากในยามปกติคงไม่ตอบแบบนี้แน่ๆ  แต่อารมณ์พาไปรึป่าวก็ไม่รู้ น้ำเสียงที่แข็งกร้างดื้อดันสาวตาดุนั่นทำให้ผมทำได้แค่อืม….

(มีแววกลัวเมีย กร้ากกกกกก)//กรรไกรปักหัว

ผมมองคนสองคนเถียงกันอยู่สักพักฝ่ายผู้หญิงถึงกับอ้าปากค้างเมื่อรุ้ความจริง โควคิทั้งบอกว่าผมเป็นของเขาพอร่างหญิงสาวไม่เชื่อก็มาถามความเห็นจากผมว่าจริงใหมผมก็พยักหน้าหงึกๆเท่านั้น ขืนตอบว่าไม่ ไม่รุ้ว่าอนาคตข้างหน้าผมยังจะมีชีวิตรอดอยู่ใหม ดูสายตาของคนรักผมสิ นี่ใช่โควคิตัวจริงรึป่าวเนี่ย ไม่นานสงครามย่อยของทั้งสองก็จบลง ผลนะเหรอ ครับ โควคิชนะ

“เซย์!”

“ครับ!”

“กลับบ้าน!”

“อะ อืม”

ปึง! (เสียงปิดประตู)

…

ผมมองร่างบางที่ตอนนี้หน้าบูดนั่งบนเตียงผมเสหน้าไปทางอื่น ดูจากเสียงปิดประตูแล้วอารมณ์ตอนนี้คงเหมือนภูเขาไปที่พร้อมจะประทุตลอดเวลา

ตั้งแต่เดินออกมากสวนสาธารณะโคคิก็ไม่พูดอะไรกับผมเลยเอาแต่นั่งเงียบอยู่บนรถไม่พูดไม่จาหน้าบึ้งยันถึงคฤหาสน์ จริงๆนี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เห็นโคคิโกรธ แต่ถึงมันจะน่ารักก็เถอะเป็นแบบนี้บ่อยๆคงไม่ดี

“โคคิคือ..”

“ไปอาบน้ำสิ”

“เอ้ะ”??

“มันดึกแล้วนะ อาบน้ำให้สบายตัวจะได้นอน”

“อ่า”ตอบน้ำเสียงเรียบๆเดินไปหยิบผ้าขนหนูในตู้พร้อมเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนก็เข้าห้องน้ำไปทันที

Furihata past

ผมมองร่างคนรักตนเดินเข้าห้องน้ำไปตามคำที่ผมพูด จริงๆผมก็รู้น้ะว่าเซย์ไม่ได้ผิดอะไรหรอก แค่ผมคุมอารมณ์ไม่อยู่จริงๆพอเห็นผู้หญิงมาเข้าใกล้เขาร่างกายก็ไปไวกว่าความคิด ครั้งแรกเลยที่ผมใช้อารมณ์แบบนั้นแถมยังวีนใส่เซย์อีก ฮรือออทำไงดีTT แทบมองหน้าเขาตรงๆไม่ได้หรอกเซย์จะเกลียดผมใหมน้ะ อาคาชิ เซย์จูโร่ ผู้เป็นคนไม่ยอมใครแบบนั้นกลับมายอมผมๆก็ดีใจสุดๆแล้วน้ะถึงในยามผมปกติเขาจะไม่ก็เหอะ

เอ

เกือบลืม

ผมมาที่นี่ก็เพื่อมาขอโทษเขานี่นา==

ผมลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ทั้งๆที่เป็นวันแห่งความรักผมกลับลืมเขาคงน้อยใจแน่ๆ เอาไงดีล่ะ ผมยังไม่ไเเตรียมของขวัญอะไรให้เขาเลย คิดสิฟุริ คิดๆๆๆ

เวลาแบบนี้จะปรึกษาใครดีละ วันวาเลนไทน์เขาทำอะไรบ้างเนี่ย!! จับมือ กินข้าวกัน ให้ดอกไม้ ของขวัญ เที่ยวกลางคืน กอด จูบ แล้วก็.. -///- ผมจะยอมเขาดีรึป่าวน้ะ ถึงจะเจ็บแต่จะยอมให้ครั้งนี้คงไม่เป็นไรหรอก(มั้ง) เขาทำเพื่อผมมามากแล้วผมคงต้องตอบแทนมห้เขาบ้างถือส้ะว่าเป็นคำขอโทษและขอบคุณไปด้วยเลย อืมมมมกังวลนิดๆแหะ

แกร้ก แอ๊ด

?

ผมมองโคคิที่นั่งบนเตียงก้มหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรส้ะอย่าง..

“โคคิ..”

“หื้ม? มีไร.. หรอ…เซย์…”

หืม?

“มีอะไรรึป่าวโควคิ หน้าแดง ไม่สบายหรอ?”

“ปะ ป่าว” จะให้บอกได้ไงว่าเขินนายนะ== คนอะไรดูดีชมัด สวมผ้าขนหนูปิดแค่ช่วงล่างส่วนบนโชว์กล้ามเนื้อของคนออกกำลังกายอย่างดีมือทั้งสองข้างเช็ดผมสีแดงที่พึ่งสระมา เป็นอะไรที่เซ็กซี่มาก ยังไงก็ทำให้ชินไม่ลงจริงๆ มองทีไรก็เขิน

“เซย์”

“หื้ม?” อาคาชิคอแห้งเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นรินใส่แก้วมาดื่มแก้กระหาย

“นายอยากกอดฉันใหม”

พรู่ดดดดด!!!

“นะ นายว่าอะไร น้ะ!?!”เซย์รีบถามผมกลับทันทีหลังจากพ่นฝนออกจากปาก(ถรุ้ย!)

“มะ มานั่งบนเตียงสิ”

ร่างสูงทำตามอย่างว่าง่ายเดินมานั่งบนเตียงใกล้ๆร่างบางที่ตอนนี้ก้มหน้าที่เขิลอายเอาแต่หูยังแดงเห็นได้ชัด พูดถึงหู เขาไม่ได้หูฟาดใช่ใหมเนี่ย ร่างบางยอมให้เขาก(อ)ด

“คะ คือ เซย์ ชั้นขอโทษน้ะ ชั้นลืมว่าวันนี้วันอะไรนะชั้นมันแย่จิงๆที่ลืมวันสำคัญแบบนี้ไปได้ ขอโทษจิงๆน้ะเซย์อย่าโกรธชั้นเลย ชั้นขอโทษ!!” ฟุริฮาตะร่ายยาวรัวๆพร้อมก้มหน้าลงเพื่อขอโทษ ไม่รุ้ทำใมอยู่ๆน้ำตามันก็พาลจะไหลออกมา .. ถ้าเซย์ไม่ยกโทษให้ละ จะทำไงดี

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะโควคิ”

“เอ้ะ เซย์ ไม่โกรธผมหรอ?”

“ผมจะโกรธลงได้ไงล่ะ แค่น้อยใจนิดๆนะ แต่ตอนนี้โควคิก็มาหาผมแล้วหนิ”

“ฮึก ฮือออออออ จริงๆน้ะ เซย์ไม่โกรธผมจริงๆน้ะTT” โคคิโถมตัวไปกอดร่างหนาพร้อมปล่อยโฮออกมา

“อื้ม แค่ได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้วละ”อาคาชิยกแขนขึ้นมากอดตอบพร้อมลูบผมสีน้ำตาลเบาๆเพื่อปลอบประโลม

“ขอบคุณน้ะ เซย์”

“ไม่เป็นไร” อาคาชิดึงร่างบางออกจากตนเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้ร่างบางเบาๆ ตาแดงเชียว พรุ่งนี้คงบวมแน่ๆ

“แต่น่าเสียดายอ่า ที่วาเลนไทน์ปีนี้ไม่มีอะไรเลย”  ฟุริฮาตะเอ่ยพร้อมเบะปากน้อยๆ

“ใครว่าล่ะ..”

“เอ้ะ?”

“ก็โควคิไง ของขวัญปีนี้นะ” อาคาชิเชยคางเล็กนั่นให้สบตาตนส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้

“อึก”อย่ายิ้มได้ม้ายยยยจะละลายอยู่แล้ววววว

“โควคิ”

“คับ!”

“ผมขอได้ใหม..”เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าสายตาบ่งบอกถึงความต้องการจ้องลึกลงไปในตาสีแดงสด

“ไม่เห็นต้องขอเลย..”มือบางเกี่ยวคอแกร่งดึงให้มาใกล้ๆกระซิบถ้อยคำหวานราวน้ำผึ้งที่ทำให้หมีป่าต้องคุ้มคลั่ง..”ผมตั้งใจจะให้อยู่แล้ว”

 FIN~~

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

เสียงกระเซ่าที่หอบหายใจหนักๆ

เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนแผ่กระจายทั่วหมอน

เหงื่อเม็ดเล็กเกาะพราวใบหน้าหวาน

ริมฝีปากได้รูปบวมช้ำจากการจูบนับร้อย เปร่งแดงฝาดๆ

ดวงตาสีเดียวกับเรือนผมบัดนี้ช่ำปรือไปด้วยหยาดน้ำตา

เนื้อตัวขึ้นสีแดงน่าสัมผัส

เสียงร้องครางหวาน พร้อมกับกรี๊ดร้องตามจังหวะที่ร่างสูงส่งมอบมาให้

กอดก่ายกันบนผืนเตียงที่รองรับการร่วมรักครั้งนี้

เสียงครางดังลั่นพร้อมกับการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายจบลง…

“ผมรักโควคิน้ะ” เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า กระซิบให้ร่างภายใต้ได้ยิน

“อื้ม เหมือนกันน้ะ.. รักเซย์ที่สุด..”

จบสักที

สาบานว่านี่แต่งนิยาย

อืม

รัก Akafuri

Akafuri หนึ่งในใจคุณ

ถรุ้ยยยยย!!

แอ่แอ้

***********************

และต้องขอโทษน้ะค้ะที่อู้เรื่องTobi dei เรื่องแรกยังไม่จบมัวไปแต่งเรื่องใหม่😂 ขอโทษที่ดองด้วยน้ะค้ะมันตันจริงๆค่ะ เราไม่เคยมีประสบการณ์แต่งนิยายมาก่อนภาษาตะกุกตะกุกไม่สละสลวยขอโทษจริงๆค่ะ ถ้าทำใจอ่านไม่ไหวเลิกอ่นนได้ค่ะ ติชมได้เช่นกัน55555

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนน้ะค้ะที้มาเม้น และกดถูกใจให้ ขอบคุณค่ะ หากใครชอบอะไรยังไงคุยในทวิตเตอร์กับเราได้น้ะค้ะ>< มาทวงนิยายได้

@sugkyy <<

#sugkyy น้ะค้ะติดแท็กไว้

Goobbye see you next time i love them