ชีวิตในวัยเรียนมักจะเป็นสิ่งที่น่าจดจำเสมอ เพราเป็นช่วงของหน้าที่ที่ต้องเปลื่ยนไป ความรับผิดชอบที่มากขึ้นและเรื่องความรัก ที่จะแสดงให้เห็นในหลายๆรูปแบบ ในสิ่งที่ผมกำลังจะพูดถึงในเร็วๆนี้คือการผสมผสานในหลายๆสิ่งที่แม้แต่ตัวผมก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นสิ่งที่งดงามขนาดนี้
“ฟ้า น้องมึงแม่งหาเรื่องอีกแล้วว่ะ”
“ที่ไหน”
เสียงเรียกชื่อของผมดังมาจากหน้าห้องเรียนตอนเย็นในขณะที่ผมกำลังจะกลับบ้าน นี้เหมือนจะเป็นชีวิตประจำวันของผมไปแล้วในการที่น้องชายของผม’ภูผา’มีเรื่องกือบจะทุกวัน ผมได้แค่ถอนหายใจและเตรียมตัวไปหลังโรงเรียนซึ่งเป็นสลัมแคบๆที่พวกเด็กโรงเรียนผมและเด็กช่างชอบมาตีกัน
เมื่อผมมาถึงก็เห็นคราบเลือดกับเหล่าเด็กโรงเรียนผมและเด็กช่างนอนกันเกลือนกลาด มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่ยืนอยู่แต่ก็ต้องมีคนช่วยพยุง ผมพยายามที่จะมองหาภูผาท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดและเสียงหอบหายใจเมื่อผมมองหาได้สักพักผมก็เห็นภูผานั่งพิงกำแพงข้างๆกับเพื่อนของภูผาอีกหลายๆคน
“ภูผา! ลุกไหวไหม? จับมือเดียวพี่ช่วยพยุง”ผมเอือมมือไปจับแผลข้างๆปากก่อนจะชักมือกลับเพราะภูผาบอกว่าเจ็บ”พี่?”เขาขานรับบ่งบอกว่าอย่างน้อยเขาก็มีสติ ผมพยายามเอาตัวน้องชายที่ตัวใหญ่กว่าผมมากหิ้วปีกหนึ่งข้างกลับพร้อมกับกระเป๋าที่เจ้าตัวเป็นคนบอกให้ไปหยิบมา
เมื่อมาถึงคอนโดผมก็ให้ภูผาไปอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อนแล้วเดียวผมจะทำแผลให้ ในช่วงที่ภูผากำลังอาบน้ำผมทำกับข้าวอ่อนๆอย่างข้าวต้มเครื่องให้กินเป็นอาหารที่กินง่ายไม่ต้องขยับปากให้มากผมกลัวว่าแผลจะหนักกว่าเดิม
ผมมองข้าวต้มสีขาวพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ วันนี้ยุ่งยากชะมัด ไม่มีเวลาแนะนำตัวกับผู้อ่านที่น่ารักๆทุกๆคนเลย ผม’ขอบฟ้า’ครับ เป็นพี่โตสุดครับ คนรองก็คือ’ภูผา’ที่มาอาศัยอยู่กับผมที่คอนโดที่คุณพ่อซื้อให้ผมมาเรียน คนสุดท้องอยู่ที่ชนบทกับคุณพ่อชื่อ’เพียงดาว’ ตอนนี้ผมอยู่ม.6แล้ว ใกล้จะเข้ามหาลัยแล้ว ไม่น่าเป็นห่วงมากเท่าไร ที่เป็นห่วงก็ภูผานะสิครับ มีเรื่องเกือบทุกวันถึงการเรียนจะพอไปได้แต่ถ้าพฤติกรรมไม่ผ่านก็ไม่มีอนาคต นั่นแหละสิ่งที่ผมเป็นห่วงตอนนี้
‘ถ้าภูผานึกถึงคุณพ่อกับคุณแม่ให้มากกว่านี้ก็คงจะดี’
ในตอนที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่องเปื่อยอยู่นั่นก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำดัง “ภูผาไปใส่เสื้อผ้า เช็ดผมให้แห้ง แล้วมากินข้าวต้ม” ผมบอกโดยที่มือกำลังคนข้าวต้มให้เข้ากัน
“อืม เดียวผมทำแผลเองนะ”
“เห้ย เดียวพี่ทำให้ทำเอง”ผมห้ามก่อนจะไม่ลืมปิดเตาแก๊สและไปแย่งกล่องปฐมพยาบาลมาจากมือของน้องชาย หลังจากที่ผมไว้ใจให้ภูผาทำแผลเอง ผลที่ได้คือแปะผ้าก๊อตไม่สนิทแล้วน้ำเข้าจนต้องไปล้างแผลที่โรงพยาบาล
“โหพี่ เอาเหอะเดียวผมก็ต้องรีบกินข้าวออกไปหาเพื่อนอีก”
“ใครที่ไหน ไปทำไมพรุ่งนี้มีเรียนนะ…เห้ย!!!!”
ผมร้องเสียงหลงตอนที่ภูผาหยิบเอากล่องพยาบาลไปไว้บนตู้ที่ผมเอื้อมไม่ถึงแต่มันถึง และไม่วายเดินไปตักข้าวต้มมากินโดยที่ข้างล่างปิดแค่ผ้าขนหนูผืนน้อยๆ แม่เอ้ยยยยยย น้องใครว่ะเนี่ยยย
“ภูผา ถ้าพี่บอกว่าไม่ให้ไปจะทำอะไร?” ผมถาม
“ผมก็จะไป” มันตอบโดยที่ไม่คิดจะเคี้ยวหมูก้อนที่ผมใส่ไปเลย รีบขนาดเลยหรอว่ะ
“ไม่ภูผา เดียวพรุ่งนี้มีเรียน แถมตัวเองก็เพิ่งไปมีเรื่องอย่าหาเรื่องใส่ตัวอีกได้ไหม?”
“……”มันเงียบนี้ผมต้องมานั่นลุ้นอีกหรอเนี่ยว่ามันจะตอบว่าไม่หรือไป นี้ผมเป็นพี่จริงๆใช่ไหมครับ ทำไมถึงมีความรู้สึกว่าห้ามน้องตัวเองไม่อยู่เลย
“ถือว่าพี่ขอได้ไหม?” ผมเห็นมันเงียบแล้วหันไปกินข้าวต้มต่อผมไม่คาดคั้นอะไรมาก ผมถอดใจแล้ว จะไปไหนก็ได้ขอแค่พรุ่งนี้กลับมาเรียนและไม่ไปเที่ยวเล่นในผับในบาร์แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว
หลังจากนั้นผมก็หันไปล้างหม้อข้าวต้มพลางคิดว่าพรุ่งนี้จะเอาอย่างไรกับงานกลุ่มดี ก็มีชามข้าวต้มของภูผามาวาง ผมรับและเอามาล้างก่อนจะเช็ดให้แห้งและเอาเก็บเข้าที่ เมื่อผมหันไปก็เห็นภูผานั่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลวางอยู่ด้านหน้า ผมหันไปมองภูผาด้วยสายตาสงสัยว่า’ทำไมไม่ไปแต่งตัวแล้วรีบไป’ เหมือนภูผาจะรู้เรื่องเลยตอบมาว่า
“ผมโทรบอกจอร์นแล้วว่าไม่ไป” เมื่อผมได้ยินก็ถึงกับยิ้มออกมาแล้วรีบไปล้างมือ เพื่อมาทำแผลให้น้องชายตรงหน้า
หลังจากที่ผมทำแผลให้ภูผาเสร็จแล้วก็ไล่ให้ไปกินยาแล้วก็นอน ถึงจะมีเสียงจิจ๊ะตามประสาคนชอบนอนดึกแต่หนังจากหัวถึงหมอนไม่นานก็หลับเป็นตาย สงสัยวันนี้คงออกแรงมากเกินไป
ผมออกมาจากห้องนอนของภูผาแล้วก็กินข้าวอาบน้ำทำงานจนถึงเที่ยงแล้วก็เข้านอน วันนี้ผมมานอนในห้องของภูผาเพื่อที่ตอนเช้าเวลาผมตื่นจะได้รู้ว่าภูผาไปโรงเรียนได้หรือเปล่า เพราะก่อนที่จะเข้านอนภูผาเองก็มีไข้หน่อยๆด้วย
บางครั้งผมเองก็คิดนะครับว่าผมไปยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของภูผามากเกินไปหรือเปล่า ผมเองก็กลัวว่าเขาจะไม่มีอิสระ แต่ในการที่ผมห่วงแต่ตรงนั้นก็มีอีกสิ่งที่ผมกลัว กลัวว่าผมให้อิสระมากเกินไปจนไม่คิดที่จะบินกลับมาที่รังของตัวเอง อิสระที่ผมอยากให้คืออะไร ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ทุกวันนี้ผมพยายามปลอบกับตัวเองว่าผมทำหน้าที่พี่ที่ดีได้ดีมากๆเลย แต่ก็กลัวอีกว่าเขาจะทำอะไรไม่เป็น
ผมคงยังไม่พร้อมที่จะเป็นพี่คนล่ะมั้ง
............................................................................................................................................................................................................
จากไรท์เองค่ะ
นี้เป็นนิยายเรื่องแรกของเราเองค่ะ ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกของผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ ยังไงก็ฝากติชมได้เลยค่ะ แต่ขอไม่รุนแรงนะคะเรากลัว55555 ในตอนแรกอาจจะยังมาเข้าที่เท่าไรและสั้นไปแบบไม่นิด ตอนต่อไปจะทำให้ยาวกว่านี้แน่นอนเลยค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามพี่ฟ้าและพ้องเพื่อนในตอนต่อๆไปด้วยนะคะ!!!
ปล. ตอนนี้เรายังไม่ได้ตรวจคำผิดยังไงเดียวเราจะมาแก้ให้นะคะ
ปล. ตอนนี้อาจจะดูงงๆไปสักหน่อยเพราะว่าเรื่องนี้จะเป็นแบบมุมมองหลายๆคนโดยที่เพื่อนเราอีกคนจะแต่งเองค่ะ
Guest
