ท่าเทียบเรือจังหวัดภูเก็ต
ภูเขา สาวเท้าเดิน ไปยังสะพาน เดินเรือ สะพาย กระเป๋าเป้ แบรนด์เนม กับเสื้อผ้าสี่ห้าชุด สายตาหยุดอยู่ที่เรือ โรเยล เฟรซิเดนซ์ เรือสำราญลำใหญ่ แต่ก็ไม่ ไม่ใหญ่มาก คงยังเป็นเรือสำราญขนาดกลาง ซึ่งจะเดินทางจาก ภูเก็ต -ลังกาวี-สิงคโปร์ 5วันสี่คืน
แต่ที่น่าแปลกใจ คือพ่อกับแม่ของเขา ไปสรรหาตั๋ว โดยสารมาให้เขา เพียงเพื่อ อยากให้เขาผ่อนคลายความเครียด
เมื่อหมอบอกว่า สมองของเขามีบางอย่าง ผิดปกติ มันส่งสัญญาณเตือน คืออาการปวดหัว เขายืนกรานตลอดว่าตัวเองปกติดี เพียงแต่เครียดเรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งในคณะแพทย์ศาสตร์
เขาสายมากแล้วหลังจากที่เสียเวลาต่อรองราคาค่าโดยสารแท็กซี่จากสนามบิน จึงเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นกว่าเดิม
"อุ๊ป ...ขอโทษ" น้ำเสียงใสแต่ไม่ได้ ยินดีที่จะขอโทษเท่าไหร่ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นฝ่ายชน เด็กสาวรุ่นราวคาวเดียวกับเขา แต่งกาย ในแบบฮิปเตอร์ ช่างไม่เหมาะกับเธอเลย
เขามอง แค่ผ่านๆ นึกในแง่ดีอย่างน้อยก็ มีคนรุ่นราวราวเดียวกัน นึกว่าจะเจอ แต่พวกพี่ป้าน้าลุง เสียมากกว่า เดินให้ช้าลงจะได้ไม่ชนกับใครเขาอีก
ส่งตั๋วให้ พนักงานตรวจสอบก่อน เดินขึ้น บันได ไปเพียงคนเดียวมีบางคนที่ยังเซลฟี่อยู่ข้างล่าง
บางคนก็อยู่บนดาดฟ้าเรือโบกไม้โบกมืออำลาคนที่มาส่ง
เขามาคนเดียวไม่มีใครมาส่งเดิน ผ่าระเบียง ทางเดินทอดยาวสู่ดาดฟ้า พนัก งาน เชื้อเชิญให้ขึ้นไปรวมตัวที่ดาดฟ้า
ก่อนที่เรือจะเปิดหวูดเสียงดัง ลมทะเลพัดปะทะ ใบหน้า เย็นสบายอย่างนี้เองที่เขาเรียกออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์
พนักงานต้อนรับบนเรือ อธิบายถึงกฏระเบียบและสิ่งต่างๆที่ต้องปฏิบัติเมื่ออยู่บนเรือสิทธิต่าง ๆที่จะได้รับเมื่อ เดินทางไปกับเรือลำนี้ เขาฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะเขาไม่คิดที่จะผิดกฎอยู่แล้ว
เรือแล่นออกจากฝั่ง ไม่ค่อยรู้สึกอะไรเหมือนกับตอนนั่งเรือข้ามฟากอาจเป็นเพราะเรือลำใหญ่จึง ไม่มีอาการเมาเรือให้เห็น เขา เลือกหยิบ น้ำส้ม มาถือ ไว้ในมือจิบ ช้า ๆ
ตามที่แม่เขาบอก ช่วยลดอาการมึนหัว ตอนนี้ยังไว้ใจไม่ได้ เพราะเขาเคยเมาเรือและกลัวความสูง ไม่อาจมองไปตรงกาบเรือได้ ใจหวิว ๆ แต่ก็ยังดีที่ ข้างบนดาดฟ้าเรือตกแต่งเหมือนสวน สวย ทำให้สบายตาไปอีกแบบ
"ชื่อไร"เด็กสาวคนเดิมที่เดินชนเขาที่สะพานเดินเรือ เอ่ยทัก เขาทำไม่ได้ยิน พูดไม่เพ
ราะเอาเสียเลย แกล้งเสียให้เข็ด คงสังเกตว่าเขามาคนเดียวแน่ๆเลยคิดจะตีสนิท
"ถามว่า ชื่ออะไรนายนะ"เขาเลิกคิ้วหันมามอง
"ชื่อ ภูเขา" เธอ ยกมือขึ้นปิดปาก หัวเราะเบา ๆคงจะขำกับชื่อของเขา
"เรา เอิญ" ภูเขาพยักหน้าทำเป็นไม่สนในหยิบ หนังสือ จากโรงเรียนกวดวิชาที่ นำมาจากบ้าน ขึ้น
มา อ่าน
"มาคนเดียวเหรอ"ภูเขาพยักหน้า สักพักก็มี เด็กหนุ่ม หน้าตา ใสซื่ออีกคน เดินมาร่วมโต๊ะด้วย
"นั่งด้วยคน เราก็มาคนเดียว" ภูเขาคิด เออน่าแปลก เรือสำราญ ต้องเป็น ที่ที่คนมีตังค์หรือคู่รัก มา สิงสถิตย์แต่นี่กลับมีแต่วัยรุ่นไม่น่าเชื่อ
"เรา เนม ยินดีที่รู้จัก"ภูเขาขยับแว่น ให้กระชับด้วยความเคยชิน พยักหน้า แบบ ไม่สนใจใครเหมือนเดิม
"นายอยู่ห้องไหน เราขอดูหน่อย"ภูเขายื่นหางตั่วที่มีหมายเลขห้องให้เพื่อนใหม่ดู B206
"ของเราB207ของนายอะเนม" เอิญพูดขึ้นบ้าง
"B205 เรียงกันเลย เขาจงใจหรือเปล่า"
"คงไม่ เราคง จองตั่ว ต่อจากนาย บังเอิญมากกว่า"
" ไม่น่าเชื่อ งั้นฉันก็จองต่อจากนายสินะ"ภูเขายักไหล่ เสียงหวีดร้อง ดังสนั่น ตรงกาบขวา ของเรือผู้คนวิ่งไปดูกัน ฝั่งเดียว ภูเขายังนั่งเฉย เอิญกับเนมวิ่งไปยังที่เกิดเหตุ
"คนตกน้ำ คนตกน้ำ"พนักงานบนเรือโยน ห่วงยางลงไปทันที แต่ทว่าร่างที่ลอยคว่ำหน้าอยู่นั้นไม่ไหวติง ผู้หญิง สาวสยนางหนึ่งถึ่งกับ ซบอกสามี ด้วยความกลัว
"เขาตายแล้ว" พนักงาน บนเรือบอก
ภูเขากับคิด อย่างที่คนอื่นไม่คิด คนตาย ทำไมลอยน้ำ ยังไม่ขึ้นอืดเสียหน่อย ไม่มีทางหลอกเขาสำเร็จหรอก เอิญกับเนม เป็นเหยื่อจนได้
ดูใบหน้าที่ ตกอกตกใจของหลายๆคน ภูเขาอดขำไม่ได้
สักพัก พนักงานก็สาวร่าง คนตกน้ำขึ้นมา เมื่อมาถึงดาดฟ้าเสียงหัวเราะครื่นเครง เมื่อร่างนั้นกลับกลายเป็นหุ่น
เสียงหวานใส ของพนักงานต้อนรับเจื้อยแจ๋ว
"นี่เป็นเพียงการแสดงค่ะ หวังว่าทุกท่าคงจะเพลิดเพลิน กับการแสดงของเรา ถ้าหากสถานะการณ์จริงที่มีคนตกน้ำ อย่ากระโดดลงไปช่วยเด็ดขาดนะค่ะ ให้กดกริ่งที่มีให้เห็นเป็นระยะ ทุกๆที่ปุ่มสีแดงนี้ไว้สำหรับแจ้งเหตุฉุกเฉินค่ะ"
ตอนนี้เองที่ภูเขาตั้งใจฟังขึ้นมาบ้าง
Guest
