ประวัติศาสตร์ของเหล่าเอเลี่ยนที่ถูกลืมเลื่อนไปตามกาลเวลาไม่มีใครอาจจะลวงรู้ได้ว่าพวกมันจะกลับมาอีกเมื่อไรการเฝ้าที่แสนยาวนานฝันที่ถูกกลื่นไปกับพวกมันฝีมือที่สุดโหดเหี้ยมของพวกมันจนกระทั้งพวกเขาเหล่านักวิทยาศาสตร์ของสหรัฐอเมริกาได้ส่งเครื่องบินอวกาศออกไปสำรวจดาวเคราะห์ขนาดใหญ่ที่มันกำลังหมุนมาทางโลกมนุษย์ของเรา ดาวเคราะห์ยักษ์ใหญ่ไม่มีแม้แต่อากาศหายใจเป็นพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์แต่ก็ช่อนความชั่วร้ายสยองไว้อยู่เพียบ ยานลำแรกของสหรัฐได้ตกลงบนดาวเคราะห์นี้เมื่อ20ปีก่อนในเวลาเดียวกันยานบินอวกาศที่ถูกออกแบบมาให้ทนต่อแรงโน้มถ่วงนอกโลกทนแม้กระทั้งอุกกาบาตที่จะพุ่งมาชนใส่ เหล็กที่ออกแบบมาดีเยี่ยมใช้เวลาสร้างยานลำนี้มา8ปีกว่าๆพวกเขาตั้งชื่อยานนี้ว่า ไอรอนคาร์ ยานอวกาศเหล็กหมายเลข L-88 มีลูกเรือทั้งหมด8คนที่เดินทางไปสำรวจดาวเคราะใหญ่ที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาที่โลกในอีก 841 วัน ..................
.
..
.
.
.
แกร๊ก............ หนุ่มแว่นนักแม่นปืนในกลุ่มยานบินอากาศL-88 ฉลาดรอบรู้ไปทุกๆเรื่องของอาวุธจำพวกปืนตั้งแต่เด็กครอบครัวเขาเป็นนายทหารกันทั้งครอบครัวแล้วสูญเสียผู้เป็นพ่อไปตอนเขายังอายุ14ปีเพราะเกิดศึกสงครามทางตอนใต้พวกทหารต้องการยึดเมืองและกองกำลังของอีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินจนพลาดท่าสูญเสียคนสำคัญไป ปัจจุบันเขาได้อาศัยอยู่กับคุณแม่พร้อมพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงวัย51ปี ทำงานด้านการวิจัยตัวอ่อนของสัตว์และทำการผสมยีนสัตว์ต่างๆเข้าด้วยกันอีกด้านของพ่อเลี้ยงเขาชอบค้นคว้าเกี่ยวกับพวกเอเลี่ยนด้วย เด็กหนุ่มเกลียดพ่อเลี้ยงมากๆเพราะความเห็นแก่ตัวของอีกฝ่ายไม่เคยเห็นคุณค่าของแม่และเขาเลย.............
ก๊อก.....ก๊อก........
“ยามาดะ นายตื่นหรือยัง?”
“ครับ ผมกำลังจะออกไปเดียวนี้”
ยามาดะรีบลุกออกจากเตียงพร้อมวางกระบอกปืนลงที่เตียงหนาคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่แบบรีบเร่ง
เตียมตัวออกไปร่วมกลุ่มพวกลูกยานคนอื่นๆ ร่างสูงบิดลูกบิดประตูพลักออกมาเบาๆแล้วเดินไปทางลานยาวของตัวยานL-88 มีอีก1ห้องขนาดใหญ่เป็นห้องรับแขกของลูกยานที่ถูกออกมาให้กว้างสะดวกสบายเสมือนอยู่บ้านของตนเอง ยามาดะ โจเซฟ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น อเมริกาคุณแม่ของเขาเป็นคนญี่ปุ่น ได้สมรสกับพ่อที่เป็นคนอเมริกาหน้าตาเลยไม่ได้ออกไปทางชาวต่างชาติเท่าไรนักแต่โครงหน้าได้รูปที่ดูดีจนพวกสาวๆต้องยอมเทใจแถมเป็นมือปืนอีกยิ่งดูเท่เข้าไปใหญ่ ยามาดะค่อยๆลากเก้าอี้สีดำเล็กมาที่โต๊ะทานอาหารขนาดใหญ่มีพวกลูกยาน7คนนั่งคุยเรื่องงานวางแผนกันพอพวกเขาได้เห็นยามาดะที่แถมจะไม่ออกมาจากห้องนอนเลย ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย......
“เอ่อ ทำไมมองผมแบบนั่น?”
“ก็นะ พอหนุ่มมือปืนไม่เคยออกจากห้องนอนเลยมันแปลกตาดีน่ะ”
“ห๊ะ จริงเหรอครับ”
“จริงสิ “
“ตอนนี้เรากำลังจะถึงที่หมายแล้วนะหนุ่มๆ”
ลูกยานทั้ง7 คน มีนายทหาร2 พวกนักศึกษาประวัติศาสตร์ 3คน และหมอ 2คน ร่วมถึงอามาดะด้วยการสำรวจครั่งอาจจะไม่ค่อยยิ่งใหญ่หนักแต่พวกเขาต้องเก็บภาพ ตัวอย่างเอเลี่ยนDNAถ้าสามารถเอามันกลับมาได้ทุกอย่างนี้เป็นงานชิ้นใหญ่ของศาสตราจารย์แฟรนโก ที่ต้องผสมเทียมพวกเอเลี่ยนเพื่อนำไปเป็นการแสดงในงานวิทยาศาสตร์โลกของแม็กชิโกตามด้วยศึกษาการเคลื่อนตัวของเคราะห์ยักษ์นี้ด้วย ไม่รู้จะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้ไปอันตรายของดาวดวงนี้จะมีอะไรโผล่ออกมา ยานค่อยๆเคลื่นตัวจอดลงกับที่หมายที่พวกเขาตั้งไว้บนดาวเทียมระบบ เรดาร์ จุดแผนที่ไร้สายค่อยๆปรากฏ ออกมาให้เห็นแสงสีแดงเป็นจุดๆคือสิ่งที่พวกเขาต้องหลีกเลี่ยงเจ้าจุดสีแดง6จุดมันกระจายไปทั่วพื่นดาวเคราะห์นี้ว่ายังไงต้องอย่าให้ประชากรทั้ง8คนตายต้องรอดออกมาให้ครบคน........
………… แดนนี่ นายทหาร นำเครื่องถ่ายภาพที่ติดระบบเทดโนโลยีไว้อยู่1หนึ่งเป็นไมโครชิพขนาดเล็กใช้จับภาพแล้วส่งตรงลงยานL-88 จะมี1คนเท่านั่นที่จะอยู่ในตัวยานเพื่อบังคับทุกๆอย่างตั้งแต่ระบบด้านในตัวยานรับวิทยุสือสารจากศาสตราจารย์แฟรนโกตลอดเวลารายงาน พร้อมส่งรูปไปให้จนกว่าจะได้เจ้าเอเลี่ยนมา................... พวกคนที่เสียสละทั้ง7ต้องผจญภัย ลงไปยังดาวเคราะห์แปลกๆไม่เคยเห็น แถมต้องสวมใส่หมวกออกซิเจนตลอดเวลาเพราะมันไม่มีอากาศแบบโลกถ้าถอดท่อออกชิเจนออกเมื่อไรพวกเขาจะตายทันที่.......................
เสียงเครื่องยนต์ของรถยานอากาศเคลื่อนตัวไปตามที่ราบดินของดาวเคราะห์สีแดงอ่อนๆยามาดะนั่งอยู่ในรถด้านหลังอีกคัน (มา2คัน) มือหนาหยิบลูกกระสุนมาเรียงลงในกระเป๋าช้าๆนักศึกษาประวัติศาสตร์หนุ่มนั่งมอง................
“ปืนคุณเท่ดีนะ”
“เหรอ”
“คงจะแพงน่าดูเลยสินะ.....”
“ใช่ฉันชอบเจ้า G36kนี้นะ”
“ผมก็เคยอยากลองใช้ปืนพวกนี้ดูมั้งแต่มันดูอันตรายเอามากๆกลัวยิงผลาด”
“ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกสมัยก่อนฉันก็ไม่อยากจะลองยิงปืนแต่พ่อของฉันเขาจำเป็นต้องสอนฉันถ้าว่างๆนายก็มาให้ฉันสอนได้นะ”
“ผมชื่อบิลลี่ ยินที่ได้รู้จักคุณยามาดะ”
“เช่นกัน”
ยามาดะเอื่อมมือไปจับมือกับบิลลี่นักศึกษาประวัติศาสตร์หลังจากนั่นก็เงียบเสียงลงทั้งคู่ปล่อยให้เสียงเครื่องยนต์ทำงานต่อไป......ตาของบิลลี่ยังคงมองใบหน้าของยามาดะกับอาวุธปืนคู่ใจของเขายามาดะไม่ได้คิดอะไรมากหนักเพราะเขาในตอนนี้สนใจแต่เรื่องของเอเลี่ยนและภารกิจที่แฟรนโกมอบให้ก็เท่านั่นเอง........................
เอี๊ยด.........ดดดด.........
ยานจอดตรงหน้าเครื่องยนต์ขนาดยักษ์รูปร่างเป็นยายเก่าแก่สนิมขึ้นพร้อมพวกต้นไม้เองก็ยังไปขึ้นบนตัวยานด้วย ยามาดะรู้หน้ารีบคว้าหมวกกับท่อออกซิเจนออกมาสวมใส่ช้าๆออกมาพร้อมกับพวกทหารบนพื้นผิวดาวที่มีแต่หลุมแถมบรรยากาศยังมืดและมีหนองเต็มไปหมดยามาดะรีบหิ้วปืนพร้อมปืนพกเล็กอีก2อันกันไว้ พวกเขาทิ้งยานไว้แล้วติดสัญญาณGPRSไว้กับตัวล้อยานเผื่อไว้ว่าจะหลงทางหายายไม่เจอ ยามาดะเดินตามหลังพวกเขาไปเบาๆ……
ตึก ตึก ..........
“ยานเก่าๆลำนั่นเป็นยานของหน่วยไหน?”
“ไม่รู้สิลองไปดูเลขทะเบียนที่ตัวลำยานสิ” ทหารเมอแกรนพูด
“ออ นี้มันยานรุ่นเก่ามากๆเลยเลขทะเบียนน่าจะหลายปีแล้วมันมองไม่เห็นแล้วเห็นแค่บางตัวเช่นเลข45น่ะ”
“ยานนี้มาจบชีวิตที่นี้นานพอดูเลยนะ”
“.................” ยามาดะกวาดตามองไปรอบๆ
“อย่ากังวนไปเลยเราอยู่ห่างจากเอเลี่ยนตัวร้ายไกลเหมือนกัน”
“ผมรู้แต่ผมเหมือนจะเห็นเงาแสงแปลกๆ”
“......เอาละเราลองเขาไปสำรวจด้านในยายเก่าๆนี้หน่อยม่ะเผื่อเจอของดีเข้า”
ทั้ง7คนเดินเข้าไปในตัวยานใหญ่ยักษ์ ข้างในนั่นมีแต่กลิ่นแอมโมเนียเต็มไปหมดแสงไฟก็ไม่มีเมอแกรนรีบนำไฟฉายออกมาจากกระเป๋าแล้วส่องไปทั่วยาน บิลลี่เองก็รีบคว้าไฟฉายออกมาเหมือนกันแล้วเดินหน้าเข้าสู่ยานด้านใน ข้างในนั่นแถมไม่มีอะไรเหลื่อเลยโดนสนิมกัดกินหมดแล้วเอกสารของใช้อาหารที่เน่าเสียแม้แต่กระดูกคนตายก็ยังมีให้ดูต่างหน้า....... ยามาดะรู้สึกอะไรแปลกๆที่กำลังเดินตามหลังเขาต้องยกปืนG36k ขึ้นมาตลอด ทันใดนั่นในห้องรับแขกก็มีของเหลวเหนียวกระจายเยิ้มเต็มพื้นทุกคนเหยียบมันจนติดรองเท้าหนึบๆ ข้างนั่นมีไข่ใบใหญ่อยู่หลายใบ
“นั่นไข่อะไร?”
“ส่งสัยเป็นไข่ของเอเลี่ยละมั้ง” เมอแกรนพูด
“ผมว่าอย่าเข้าไปยุ่งกับมันดีกว่านะ” ยามาดะพูด
“ไม่เอาน่าเก็บภาพไว้ชักภาพส่งไปที่ยานเถอะเราต้องทำนะรู้มั้ย”
หนุ่มนักศึกษาประวัติศาสตร์อีกคนที่เป็นเพื่อนกับบิลลี่รีบเดินไปที่ไข่ใบนั่นเก็บภาพทุกๆซอตไว้บนเครื่องถ่ายภาพ เขานำใบหน้าเข้าไปใกล้ๆไข่เอเลี่ยนทรางกลมรีนั่นเบาๆ จู่ๆเจ้าไข่ใบนั่นค่อยไขยับปากของมันออกมา เผยให้เห็นไส้ข้างในของไข่ เพื่อนของบิลลี่ที่อยากรู้อยากเห็นรีบเอาหน้าเข้าไปใกล้อีกไข่ที่กำลังจะฝักตัวออกมา จุกปากด้านบนเปลือกไข่ถูกเปิดออกมากว้างขึ้น ทันใดนั่นตัวอ่อนได้ดีดออกมาจากไข่ใบนั่นอย่างรวดเร็วกระโจนเข้าไปเกาะติดหน้าของเพื่อนบิลลี่ กล้องถ่ายรูปร่วตกลงพื้นจนเลนส์ตกแตก...................
“อ๊าก!!!!!!!!”
“ไข่พวกนั่นอันตรายมันตัวบ้าอะไรก็ไม่รุ้ออกมา!!!!!!!”
“ถอยออกไป!!!!!” ยามาดะยกปืนขึ้น
“ยามาดะอย่าพึ่งยิง” เมอแกรนสั่ง
“ทำไมครับ!!!”
เมอแกรนค่อยๆเดินไปเบาๆมองเจ้าตัวประหลาดกำลังเกาะหน้าอีกคนมันใช้หางยาวรัดคอเหยื่อไว้แน่น ผิวเป็นซิลิโคนของเจ้าเอเลี่ยนประหลาดมีจุดเด่นเอามากๆเมอแกรนที่อยากรู้อยากเห็นใช้นิ้วชี้จิ้มตัวมันเบาๆ มันสะดุ้งเล็กน้อยเพิ่มแรงหางรัดคออีกคนแน่นกว่าเดิมเพื่อมันกำลังทำอะไรบางอย่างเหงือของอีกคนไหลออกมาเยอะมากๆ ยามาดะสังเกตลำคอของอีกคนเหมือนจะมีอะไรไหลลงคอไปเป็นก้อนๆ น่าจะไหลไปชัก2ก้อนพอได้ ............. จู่ๆไข่ใบอื่นที่ได้ยินเสียงของมนุษย์รีบฝักออกมาเจ้าตัวเอเลี่ยน8ขารีบดีดตัวออกมาอย่างรวดเร็วประมาณ20กว่าตัว ยามาดะรีบตะโกนให้ทุกๆคนหนีออกมาตนเองยิงปืนไล่พวกเอเลี่ยนอย่างเร่งรีบ............,
ปัง ปัง ปัง!!!!!!!
“เร็วเข้ารีบหนีออกไป!!!!”
“ไอ้เวรเอ่ย!!!!!”
“แฮ่ก แฮ่ก !!!!” พวกเขาหนีสุดชีวิตให้รอดจากพวกมันทิ้งให้อีกคนนอนตายเพราะโดน
เอเลี่ยนเกาะหน้าไว้แบบนั่น ยามาดะหันตัวไปมองสถานการณ์ว่าพวกมันไล่ตามมาหรือเปล่า ปรากฏว่าไม่มีตามมาชักตัวยามาดะรีบหยุดพักเพราะความเหนื่อยพวกเมอแกรนก็ด้วยพวกเขาขาอ่อนแรงพากันทรุดนั่งกันเป็นแถวๆ
“แฮ่ก แฮ่ก ไอ้....ไอ้ไข่เมือ่กี้มันอะไรกัน”
“ผมเคยเห็นในโบราณของเทพตนหนึ่งมันมีชื่อว่าเฟซฮักเกอร์ตัวเกาะหน้า” บิลลี่พูด
“แล้วมันเป็นยังไง” เมอแกรนถาม
“เฟซฮักเกอร์มันจะพยายามกระโจนเข้าไปเกาะติดบนใบหน้าตัวเหยื่อไว้อย่างมั่นคง แล้วจึงสอดท่อหรืองวงเข้าทางปากเหยื่ออย่างรวดเร็ว พร้อมตัดขาดการรับอากาศจากภายนอกทำให้เหยื่อสลบไป จากนั้นจึงปล่อยน้ำเชื้อตัวอ่อนเคลื่อนลงไปฝังตัวในทรวงอกของร่างเหยื่อนั้น เมื่อปล่อยน้ำเชื้อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฟซฮักเกอร์ก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป มันจะตายและหลุดออกจากใบหน้าเหยื่อแล้วเสื่อมสภาพเน่าสลายไปเองในที่สุด”
“ว้าว มันก็วิเศษแบบสยองๆนะ”
“เพราะงั้นต้องอยู่ให้ห่างๆมัน”
“แฮ่ก แฮ่ก ผมคิดว่าพวกเราต้องรีบหนีออกจากยานนี้แล้วละ” ยามาดะรีบลุก
“จะรีบกลับไปทำไมกันเรายังไม่ได้หลักฐานพวกเอเลี่ยนเลยนะ”
“ผมไม่สนใจสิ่งนั่นหรอก พวกคุณก็รู้ดีลำพังผมคนเดียวที่เก่งปืนคงไม่เอาชีวิตตัวไปเสี่ยงกับของบ้าๆแบบนั่นหรอก ถ้าพวกคุณอยากจะได้ของแบบนั่นก็เชิญไปเถอะผมจะกลับ”
“อะไรวะ”
ยามาดะพูดแบบเสียอารมณ์จนทุกคนต่างก็ต้องฟังคำพูดเอาแต่ใจของหนุ่มปว่นเดินตามหลัง
ยามาดะไปเพื่อความอยู่รอดเมอแกรนส่งรูปให้ไปทางยานโดยมีแดนนี่เฝ้านยานให้รับข่าวสารมาแล้วส่งกลับไปยั่งโลกอีกที่.................... พวกยามาดะเดินหาทางออกจากยานแต่พวกเขาวิ่งสิ่งมีชีวิตมาไกลเกินไปเลยไม่รุ้ทิศทางย้อนกลับ ยามาดะรู้สึกถึงว่าเหมือนมีใครจ้องมองเขาอยู่เสียงกุกกักที่ดังออกมาตลอดเวลาไม่รู้ว่าตัวอะไรเดินบนเพดานของยาน จู่ๆน้ำเหนียวๆหยดลงตรงแวนตาของ
ยามาดะ อีกคนสะดุ้งของเหลวที่หยดลงมันคลายๆน้ำลายจนเขาต้องหยุดเดินแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนเพดาน............
กริ๊สสสสสส!!!!!!!! ตึง!!!!!!
“หวา!!!!!!!”
“!!!!!!”
เจ้าเอเลี่ยนหัวแตงกวากระซากคอของหมอผู้ติดตามขึ้นไปด้านบนเพดานที่ติดตะแกง แต่ทว่าตะแกงโดนตัดจนขาดเป็นทางเลือดที่กระเด็นลงมานองเต็มพื้นเป็นเลือดหมอคนนั่นที่โดนกระซากขึ้นไปบิลลี่ตัวเริ่มสั่นหวาดกลัวเต็มทนแทบอยากจะร้องออกมาแต่ยามาดะพยายามทำให้อีกคนสงบสติ
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก คุณยามาดะ”
“ชู่ววววว........พวกมันจับตามองพวกเราอยู่.....เงียบๆไว้” ยามาดะกระชิบ
“แฮ่ก แฮ่ก ผมกลัว แฮ่กมัน...แฮ่ก..อยู่ที่ไหน”
“พวกมันไต่ตามทางยาวของเพดานช่อนตัวเองไว้ในมุมมืด”
บิลลี่รีบกลื่นน้ำลายช้าๆเหงือตกจนไหลออกมาเต็มเสื้อโครตกลัวตายเลยเพราะเห็นฉากสยองเมื่อตะกี้แล้วกลัวจะถึงตาเขาถ้าไม่ระวังตัวเองดีๆอาจจะตกเป็นเหยื่อของพวกมันได้รู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบๆแล้วละสิ.......
“อย่ากลัวบิลลี่นายพยายามเดินตามหลังฉันมาก็พอ” ยามาดะตบไหล่อีกคนเบาๆ”
“แฮ่ก แฮ่ก ฮะ อึก ครับ” บิลลี่พยักหน้า
คนที่เหลื่อต้องเชื่อใจยามาดะเอาไว้เพราะอีกคนนั่นจะรอบรู้แผนการหนีรอดได้ดีกว่าถ้าไปกันคนละทิศไม่รู้จะมีโอกาสรอดหรือเปล่า เสียงฝีเท้าของเจ้าเอเลี่ยนเงียบลงแล้วพวกยามาดะยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆไม่ให้เสียเวลา...................... ตุบ......... แกร๊ก!!!!! ยามาดะไว้ต่อเสียงมากเขารีบหันตัวปืนไปแต่ต้องสะงักเพราะเจอกับเพื่อนของบิลลี่ที่โดนเจ้าตัวเกาะเมื่อกี้ พวกเขาตกใจมากๆว่าทำไมอีกคนถึงรอดมาได้นึกว่าตายไปชะแล้ว............ยามาดะรีบลดปืนลงพร้อมเดินไปหาอีกคนช้าๆบิลลี่รีบคว้าเพื่อนมากอดไว้แน่น ไม่มีใครเชื่อว่าหมอนี้จะรอดมาได้ยามาดะเอาแต่คิดว่ากลัวเป็นกับดักของพวกเอเลี่ยน...............
“ฉันนึกว่าตัวเองตายไปแล้วนะเนี้ย พอตื่นมาก็มีไอ้ตัวบ้านั่นอนอยู่ข้างๆ”
“ดีแล้วละ แล้วเจ็บตรงไหนมั้งละ”
“ไม่เลยเพื่อน”
กริ๊สสสส.......... กรรรร หมับ!!!!!
“เฮ้ย!!!! นั่นตัวอะไร อ๊ากกกก” เมอแกรนโดนอีกตัวกระโจนใสตัว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!” บิลลี่ตะโกนร้อง
“บิลลี่เงียบนะ!!!!”
ยามาดะรีบใช้มือปิดปากอีกคนไว้แน่นเพื่อไม่ให้เอเลี่ยนตัวอื่นๆรู้ที่อยู่ของพวกเขาบิลลี่ร้องออกมาเพราะความหวาดกลัวเจ้าเอเลี่ยนที่รูปร่างส่วนหัวเป็นโดมรียาว มีผิวหนังเป็นเปลือกแข็งสีโทนดำอันเต็มไปด้วยลักษณะท่อปล้องแง่เงี่ยงมันค่อยๆใช้หางยาวขนาดใหญ่สีดำกระแทกทะลุอกของ
เมอแกรนจนเลือดกระฉูดออกมาอาวุธประจำกายที่น่าสะพรึงกลัวของมันคือ ลิ้นเจาะ! ซึ่งซ่อนอยู่ภายในปากพุ่งออกมาเจาะหน้าผากของเมอแกรนจนเป็นรูบิลลี่กลัวนักมากจนตนเองสติแตกวิ่งหนีอีกทิศ ยามาดะที่เห็นว่าอีกคนวิ่งไปเขารีบทิ้งเมอแกรนแล้วไล่ตามบิลลี่ไป
“บิลลี่!!!!!!”
“แฮ่ก แฮ่ก อย่าเข้ามานะ!!!!!” ตึกๆๆๆๆๆ
“หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!”
กรรร แฮ่!!!!!!! พรืดดดดด!!!!!! เอเลี่ยนหัวตัวดักรออยู่หน้าทางเข้าห้องเคมีใช้หางรัดขาของบิลลี่ไว้จนอีกคนล้มลงกับพื้น เขาสะดุ้งและกลัวตายรีบร้องขอความช่วยเหลื่อสุดเสียงใบหน้าของเจ้าเอเลี่ยนหัวแตงกวาค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เหยื่อช้าๆหางของมันรัดขาแน่นเพื่อไม่ให้เหยื่อหนีรอดไปได้ยามาดะที่เห็นเหตุการณ์นั่นรีบใช้ปืนG36kยิงใส่ที่หัวของมันหลายนัดจนเลือดสีเขียวกระเด็นออกมาหยดลงที่แก้มของบิลลี่ เลือดเป็นกรดทำให้มันไปกดผิวหนังบิลลี่จนเลือดออกมและเนื้อเน่าไป
“อ๊ากกก!!!!!!!” บิลลี่ร้องด้วยความเจ็บปวด
“ไอ้เวรเอ่ย!!!!!!”
กริ๊สสสสสส ตึงงงงง!!!!! เอเลี่ยนล้มตายลง
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย!!!! บิลลี่”
“แสบครับ หน้าผมโดนกรดของมัน อ๊าก!!!!!” นอนงอตัว
“อย่าขยับสิขอดูหน่อย” ยามาดะรีบกระซากมือของบิลลี่ออก
“แฮ่ก แฮ่ก เจ็บ อัก!!!!”
“กรดของมันกัดไปถึงเนื้อชั้นในของนายจนเห็นกระดูกเลย”
ยามาดะเรียกหมอที่เหลื่อมาช่วยปฐมพยาบาลให้กับบิลลี่เขารีบวางกระเป๋ายาลงกับพื้นเปิดฝาออกมาเอาแอลกอฮอล์มาล้างแผลให้อีกคน บิลลี่ดิ้นร้องด้วยความเจ็บปวด เพื่อนของเขาเองก็มาดูด้วย น้ำเกืลอลราดลงกับแก้มเพื่อล้างแผลหมอนำยามาทาทับไว้กันแผลติดเชื้อเพราะมันเกินจะเยียวยาแล้ว.......
“แผลของเขาหนักมากเลยถ้ารีบกลับไปที่ยานL-88ตอนนี้เขาอาจจะทันรักษานะ”
“รู้แล้วละตอนนี้เราจะออกไปได้ยังไงพวกเอเลี่ยนมันคุมเกมส์ไว้หมดแล้ว”
“ผมเองก็ไม่รู้....” หมอส่ายหน้า
“........คุณยามาดะ.....”
“หื่อ?”
“อย่าทิ้งผมไปนะ แฮ่ก แฮ่ก....”
“บิลลี่ฉันไม่ทิ้งนายหรอก”
“อึก อัก!!!!!”
จู่ๆเพื่อนอขงบิลลี่ก็เกิดอาการชักกระตุกแปลๆร้องครวญครางออกมาจนตัวของเขาลงไปนอนกองกับพื้น คุณหมอรีบมาดูอาการของอีกฝ่ายว่าเป็นอะไร เพื่อนของบิลลี่มีเลือดไหลออกมาจากทางปากคุณหมอเข้าไปดูอากาศใกล้ๆทันใดมีสิ่งมีชีวิตทะลวงอกออกมาแบบรวดเร็วจนเลือดกระเด็นใสตาของหมอหนุ่มจนเขาล้มลงไปร้องปวดแสบกับพื้น ยามาดะตกใจเล็กน้อนกับสิ่งที่เข้าเห็น
เจ้าตัวอ่อนเอเลี่ยนทะลวงอก ออกมา2ตัวร้องเสียงแหลม เพื่อนของบิลลี่สิ้นใจลงในทันที่บิลลี่ที่เห็นตัวประหลาดนั่นค่อยๆพยุงตัวเองลุกเพื่อจะหนี.........
“.........”
ปัง ปัง ยามาดะใช้ปืนกระบอกสั่นยิ่งใส่พวกมันแต่รู้ว่าพวกมันจะตายหรือเปล่า
“คุณยามาดะช่วยด้วย!!!!!”
เสียงของบิลลี่ร้องออกมาอีกครั่ง ร่างขนาดใหญ่ค่อยเผยตัวตนของตนเองออกมาที่ช่อนในเงาสีขาวโปรงแสง ตัวประหลาดโผล่ออกมาอีกตัวแต่มันยืน2ขาได้ตัวสูงประมาณ4เมตรสวมหน้ากากปิดใบหน้าไว้ชุดก็ดูเท่แถมอาวุธก็ยังทันสมัยอีกรูปร่าสูงยาว เข่าดูก่ำย่ำ มือหนายาบของมันกำลังบีบของบิลลี่อยู่จนอีกคนตัวลอยดิ้นสู้กับมัน.......
[กรรรร .........ฟู่] หายใจแรง
“ปล่อยเขาลง” ยามาดะยกปืนขึ้น
[ฟู่ ฮ้า.....ฮ้า.......กรรร] บีบคอบิลลี่แน่นกว่าเดิม
“อัก!!!!!!”
“หึ้ยยยย!!!!!” ปัง!!!!
[.......]
ฟิ้ว!!!! ตึง!!!!! มือหนาใหญ่ปัดดามปืนจนตกกระเด็นลงพื้นไปยามาดะไม่ยอมแพ้รีบคว้ากระบอกปืนเล็กออกมาอีกครั่ง เจ้าลำแสงสีแดง3จุดส่องไปที่หน้าของยามาดะปืนลำแสงเลอเชอร์เล็งร่างของยามาดะไว้ เสียงร้องของเอเลี่ยนหัวแตงกวาดังขึ้นยามาดะรู้ว่ามันกำลังจะกระโจนมาจาทางด้านหลังเขารีบหันกลับไปเพื่อตั้งท่าหลบแต่ทว่ากระสุนพลาสม่าของปืนจากเจ้าตัวสูง 4 เมตรยิงทะลุผ่านหน้าท้องของยามาดะไปถูกับตัวเอเลี่ยนหัวแตงเต็มๆ...................
“อัก!!!!!”
แหมะ........แหมะ เลือดไหลออกมาจากหน้าท้องของยามาดะ
“คุณยามาดะ!!!!!!”
“อึก อัก อะ แฮ่ก.... แฮ่ก” ยามาดะทรุดลงกับพื้น......
[กรร .......... ] มองเจ้าเอเลี่ยนหัวแตงกวา
...................... เจ้าเอเลี่ยนหัวแตงกวารีบโฉยโอกาสนี้วิ่งหนีเอาตัวรอดไปเพื่อไปรักษาแผลของตัวมันเองมันใช้ขาทั้ง4ไต่ขึ้นเพดานไปอย่างรวดเร็วจนเอเลี่ยนอีกตัวตามไปไม่ทัน ปืนที่หัวไหล่ของมันพับเก็บลงเพราะหน้าที่แล้วในตัวยานเก่าเริ่มเงียบลงไม่มีเสียงโหยหวนของเจ้าเอเลี่ยนหัวแตงกวา
ลูกยานโดนเขมื่อบไปเกื่อบหมดตายอย่างน่าอนาถส่วนบิลลี่ที่หวาดกลัวรู้สึกตื่นตะหนกไปหมดอยากจหนีแต่ขาที่ได้รับบาดเจ็บจากการโดนหางของเอเลี่ยนรัดจนกระดูกหัด ยามาดะเองก็เช่นกันโดนลูกหลงจากกระสุนพลาสม่าบาดเจ็บหนักเลือดไหลไม่หยุดใบหน้าของยามาดะเริ่มชีดลงเรื่อยๆถ้าทิ้งไว้แบบอีกคนต้องตายแน่ๆ เจ้าร่างสูง 4 เมตรหันไปหายามาดะค่อยๆนั่งย่องๆมองคนที่กำลังจะหมดสติเพราะเลือดไหลออกหนักมาเสียงหอบถี่ใบหน้าดูไม่ได้เลย.............
“ยะ....อย่าทำอะไรเขา แฮ่ก แฮ่ก......” บิลลี่รีบลุก
[ฟู่.........ฟู่ กรรรร........] ใช้มือเอื่อมไปลูบที่หน้าท้องยามาดะ
“อ๊าก!!!!!! “ ยามาดะร้องสุดเสียง
เลือดที่มือของเจ้าเอเลี่ยนมันลูบออกมาจากหน้าท้องของยามาดะก่อนจะใช้เจ้าหน้ากากสแกนหาสารจากเลือดของมนุษย์มันค้นพบว่าผู้ชายไม่ได้ติดเชื้อหรือมีตัวอ่อนเอเลี่ยนฝั่งตัวแต่อย่างใดพอมันได้ล่วงรู้ทุกๆอย่างจากเหยื่อแล้วมันลุกขึ้นพร้อมหันหลังเดินออกไป.......ยามาดะที่มีแรงเหลื่อน้อยนิดรีบคว้ากระบอกปืนสั้นออกมาแล้วยิงกระสุนนัดสุดท้ายใส่หลังของมัน...............
ปัง!!!!!!!!!
[โฮกกกกกก!!!!!!!]
สิ่งมีชิวิตรู้สึกตัวว่ากระสุนถูกที่หลังมันรีบหันกลับมาหาเหยื่อทันที่แล้วคำรามสุดเสียงเจ้าสุนนั่นไม่ได้ทำให้มันเจ็บปวดอะไรแค่รู้สึกแสบๆเท่านั่น บิลลี่รู้สึกว่าโชคไม่ดีมันกระซากคอเสื้อของยามาดะแล้วยกขึ้นสูงจนตัวอีกคนลอยขึ้นเหนื่อพื้น มันโกรธมากๆอุตสาไว้ชีวิตเหยื่อที่ไม่มีทางสู้แล้วแท้ๆมันกลับต้องการจะฆ่ามัน หน้ากากจับคลื่นความร้อนของอีกฝ่ายแล้วจะทำการฆ่าทิ้ง..........
“อึก!!!! ไอ้เวร!!!! ฆ่าสิจริงๆฉันก็เป็นศัตรูกับนายนะ!!!!!” ยามาดะพูด
[ฮ้า.......ฮ้า กรรรรร!!!!!]
ตึงงงงงงง!!!!!!!! มันทุบยามาดะลงกับพื้นเต็มแรงเพราะความโมโหมีดที่สนับแขนมี2คมยาว1ฟุตจ่อที่คอของยามาดะมันเสียเวลามามากกับพวกเหยื่อที่อ่อนแอแต่ชอบต่อต้านบิลลี่รีบคลานไปหาที่หลบช่อนจู่ๆเสียงสัญญาณจากคลื่นวิทยุก็ดังบิลลี่สะดุ้งเสียงของแดนนี่ที่กำลังเรียกเขาอยู่
[นี้บิลลี่เกิดอะไรฉันติดต่อใครก็ไม่ได้]
“แฮ่ก แฮ่ก พะ....พวกเราโดนเอเลี่ยน แฮ่ก โจมตีครับ แฮ่ก”
[พระเจ้า........ตอนนี้นายอยู่ที่ไหนบอกสถานที่ให้ฉันรู้ที่แล้วจะรีบออกไปช่วย]
“พวกเราอยู่ที่.......!!!!!”
กริ๊สสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!’’
[บิลลี่ เฮ้!!! บิลลี่!!!!] ตะโกนออกมา
บิลลี่โดนเอเลี่ยนหัวแตงกวาหลังหนามลากไปหลังยานจนหมวกที่ติดกับวิทยุแตกกระจายแดนนี่ที่ได้ยินเสียงร้องครวญครางของบิลลี่เริ่มทำหน้าไม่ค่อยดีเท่าไรเขาตัดสินใจทิ้งยานL-88เพื่อออกตามหาพวกคนที่เหลื่อ ทางด้านบิลลี่เองที่กำลังเจ็บปวดเพราะเจ้าเอเลี่ยนหัวแตงกวาอีก4ตัวมารุมเขมื่อบร่างกายของเขาจนเละไม่มีชิ้นดีพวกมันหิวโหยและต้องอาหารเป็นจำนวนมาก ทางด้านยามาดะเองที่ตกใจเสียงบิลลี่เขาคิดว่าที่นี้ต้องมีเอเลี่ยนตัวอื่นๆอีกแน่ตนเองพยายามลุกให้ได้เขาทั้งเจ็บแผลและเสียเลือดมากๆ เอเลี่ยนตัวนั่นเห็นภาพเหยื่อที่เหมือนจะไม่รอดจึงช่วยมือขนาดใหญ่และหยาบมีเล็บยาวรีบอุ้มยามาดะขึ้นพร้อมพาหนีไปอีกที่ อีกคนรู้สึกว่ามันแปลกๆเจ้าเอลี่ยนหัวแตงกวามันรู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตที่กำลังวิ่งหนีมันต้องตามไล่ล่าเพื่อจะฆ่าเจ้าเหยื่อตัวนั่น ทั้ง2วิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตลงไปที่ห้องทดลองเป็นที่ ที่ปลอดภัยที่สุด เอเลี่ยนตัวอื่นๆรู้ว่าอีกฝ่ายหลบหนีไปไกลตัวที่ฉลาดกว่าต้องเริ่มดมกลิ่นตามหาต่อไป....................................
................. ห้องทดลองของยานเก่ามีที่นั่งขนาดยาวเจ้าเอเลี่ยนสูง 4 เมตรอุ้มร่างของยามาดะมาวางไว้ตรงเบาะเก้าอี้นั่ง ยามาดะในตอนนี้เหมือนจะสิ้นลมลงไปทุกๆนาทีแล้ว........
“แฮ่ก แฮ่ก ฉัน.....จะขอบใจแกดี....หรือเปล่า อึก”
[........................]
แกร๊ก............. มือใหญ่นำหลอดยาออกมาจากเอวของตนเองมันค่อยๆใช้มือกระซากปลายจุกของหลอดยาสีแดงออกมาเข็มยาวแหลมคมดูน่ากลัวมีของเหลวสีแดงข้นอยู่ด้านมันเดินตรงมาทาง
ยามาดะแล้วทำการกระซากเสื้อของอีกคนจนเปิดออกมาหน้าท้องของยามาดะโดนกระสุนพลาสม่าทะลวงออกไปเลือดเริ่มหยุดไหลแล้วมือหยาบค่อยๆลูบที่หน้าท้องยามาดะเบาๆเรื่อนร่างขาวละเอียดดูน่าค้นหาของฝ่ายชาย......ในหัวของเอเลี่ยนไม่รู้คิดอะไรรู้จนกระทั้งมันแทงเข็มยาลงที่หน้าท้องจุดที่โดนกระสุนยิง ยามาดะร้องออกมาสุดเสียงเพราะความเจ็บปวดใบหน้าบิดไปมาร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไงแล้ว สารเคมีเหลวค่อยๆไหลลงหน้าท้องของอีกคนเข็มยามันเสื่อมตรงกับเส้นเลือดเหมือมันกำลังจะช่วยรักษาแผลให้เขาอยู่................................ หลังจากที่เข็มยาหลอดนั่นหมดไป
เจ้าเอเลี่ยนรีบดึงเข็มออกมาจากร่างกายของยามาดะทิ้งหลอดนั่นออกไปยากำลังทำปฏิกิริยากับแผลของเขาช้าๆมันเหมือนจะดูดชึ้มเข้าในเส้นเลือดยามาดะรู้สึกได้เลยตัวเองชาๆและง่วงนอนมากๆดวงตาเริ่มจะปิดลงเพราะความง่วงก่อนที่เขาจะต้องหลับลงต้องคุยกับเจ้าตัวประหลาดที่ช่วยเขาไว้
“เฮ้.........ขอบใจนะ..............”
[.................] ไม่ได้สนใจอีกคน
“คิดยังไง แฮ่ก แฮ่ก ถึงช่วยฉัน.......”
[กรรรรร ...............] ปิ๊บ.......ปิ๊บ กำลังใช้หน้ากากแปลภาษา
“................” ยามาดะนอนมอง
เจ้าเอเลี่ยนมองดูแผลของยามาดะช้าๆใช้มือลูบตรงจุดนั่นเบาๆยาเริ่มออกฤทธิ์แล้วแผลค่อยๆจางไปที่ละนิดอาจจะไม่เร็วมากแต่ก็รักษาอาการเจ็บได้ดีทำให้แผลพื้นตัวได้ดีขึ้น ยามาดะตัวเริ่มเย็นลงเพราะการปรับสภาพของยานั่น อีกคนบ่นหนาวตลอดเวลาดวงตาก็ปิดลงเพราะกำลังจะหลับ
“หนาว.......อึก หนาว แฮ่ก แฮ่ก”
[...................] ร่างสูงลุกไปหยิบผ้าที่คลุมโต๊ะสีดำมาห่อตัวให้ยามาดะแล้วอุ้มอีกคนขึ้นมากอดไว้แน่นเพื่อให้ความอบอุ่นดวงตาที่มองอีกคนที่กอดเขาไว้แน่นเหมือนความอบอุ่นจะค่อยๆเข้าสู่ร่างกาย ยามาดะโดนห่อด้วยผ้าปูโต๊ะผื่นเก่าๆ นอนหลับนิ่งๆมือหยาบเชยผมอีกคนขึ้นเบาๆเพื่อดูอาการของเหยื่อ
.
“ฉัน.....ไม่คอยเจออะไรแบบนี้เลย’’
[...................]
“แฮ่ก แฮ่ก ตอนแรกๆก็อยากจะตายเพราะเช็งกับชีวิต แฮ่ก แต่ตอนนี้ฉันกับอยากจะมีความสุขฉันสูญเสียพ่อที่ฉันรักไป แฮ่ก หลายปี”
[..................] เอเลี่ยนค่อยๆอุ้มอีกคนให้แน่น
“นาย......เหมือนพ่อของฉันเขาก็ชอบกอดฉันเวลาที่ฉันหนาว แฮ่ก.....”
[กรรร ........]
ทันใดเจ้าเอเลี่ยนค่อยๆใช้หน้าผากของมันถูกับหน้าผากของยามาดะเบาๆร่างกายของอีกคนเริ่มดีขึ้นมาแล้วคิดว่าคงไม่ต้องทำอะไรมากอีกแล้ว มันกดที่ข้อมือมีเครื่องเรื่อนแสงโผล่ขึ้นมาเป็นรูปของโลกสีฟ้ามันส่องแสงออกมากเครื่องมือตรงข้อมือของเอเลี่ยนมันจะส่งสัญญาณไปที่ไหนชัดที่รูปโลกที่กำลังหมุนคือตำแหน่งที่มันต้องการ..............ร่างใหญ่อุ้มร่างยามาดะออกจากไปจากยานเก่าต้องระวังตัวจากพวกเอเลี่ยนหัวแตงด้วย............
................. มันอุ้มอีกคนเดินไปเรื่อยๆยามาดะมองส่งที่ตัวเองกำลังจะได้เจอยานแม่ขนาดใหญ่ของชาวย้วดจา(ยังมีใหญ่กว่าคือยานทัพของบอสย้วดจา) ตาของยามาดะมองที่สิ่งที่อลังการตรงหน้าเจ้าเอเลี่ยนใช้เครื่องตรงข้อมือกดปุ่มสีดำเล็กๆจนมียานลี้ภัยลำเล็กโผล่ออกมาจากใต้ท้องยานแม่ขนาดใหญ่มียานลี้ภัย5ลำลำที่เอเลี่ยนนั่นต้องการมันส่งสัญญาณให้ขับเครื่องออกมาเองลงจอดตรงหน้าของยามาดะฝาเครื่องยนต์ถูกเปิดออกมาเองอัตโนมัต เอเลี่ยนตัวใหญ่อุ้มยามาดะมาวางทียานลี้ภัยมันชี้ที่ข้อมือของมันรูปโลกหมุนเบาๆเรือนแสงสีฟ้ามันต้องการสือสารว่าจะนำยามาดะลงไปที่โลกของตัวเองเพราะร่างกายของอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ ยามาดะเมื่อเดาสถานการณ์ออกว่ากำลังจะถูกส่งตัวกลับไปยังโลกมนุษย์ ตัวเองรีบลุกจากเบาะยานแต่ทว่าเข็มขัดหนาได้รัดตัวเขาไว้แล้วฝายานค่อยๆปิดลงจนสนิทยามาดะรีบทุบกระจกนั่นแรงๆร้องเรียกอีกตัวให้หันมาสนใจแต่มันกลับไม่สนใจอีกฝ่ายเลย นิ้วหนากดปุ่มขับเคลื่อนยานลี้ภัยให้ไปยังจุดหมาย ควันสีขาวปล่อยออกมายานเริ่มลอยสูงขึ้น แคนนี่ที่วิ่งจากไหนก็ไม่รุ้เห็นว่ายานประหลาดกำลังจะออกตัว เขาถือปืนมองยานนั่น ดวงตาของแดนนี่ไปสบเขากับร่างของยามาดะเข้า................
“ยามาดะ!!!!!!” แดนนี่ตะโกน
[กรรร โฮกกกกก!!!!!]
เจ้าพรีเดเตอร์เมื่อได้ยินเสียงของมนุษย์หรือเหยื่อมันคำรามใส่ผ่านหน้ากากแดนนี่เห็นอีกตัวเขาจึงตกใจยกปืนกระหน่ำยิงใส่ไม่ยั้งมือ มันทนต่อกระสุนก่อนจะกระซากคอของแดนนี่ขึ้นมาช้าๆก่อนจะสแกนหาวัตถุต้องสงสัยในตัวของเหยื่อที่พบเจอ มันไม่มีอะไรเห็นแต่เลือดกระดูกและเครื่องในแต่เหยื่อกลับต่อต้านร้องโวยวายดิ้นไป มา ....................
ฉัวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! มีด2คมของพรีเดเตอร์ทะลวงเข้าที่หน้าท้องของแดนนี่เต็มแรงแบบไม่เบามือเลือดกระจายใส่ชุดเกราะของมัน แดนนี่สิ้นใจลงทันที่เมื่อโดนฆ่าเจ้าพรีเดเตอร์วางศพลงกับพื้นแล้วเลาะ เอาหนังของแดนนี่ออกมาช้าๆลอกหนังกระซากเอาหัวกระโหลกของเหยื่อมาเพราะมันชอบสะสมหัวกระโหลกมากๆ ยามาดะมองเห็นไกลๆในยายลี้ภัย ถึงกับพูดไม่ออกนั่งมองภาพที่โหดร้าย……… ยานลี้ภัยมุ่งตรงลงไปที่โลกตามเครื่องสัญญาณของพรีเดเตอร์สิ่งอะไรจะเกิดก็ต้องให้เกิดพรีเดเตอร์ร่างก่ำยำค่อยๆถอดท่อ ออกชิเจนและหน้ากากชีวภาพออกจนหมดแล้วคำรามเสียงดังไปทั่วผื่นดาวเคราะห์ใบหน้าอันหน้าเกรียด รูปร่างแขนขาคล้ายมนุษย์ หน้าตามีเขี้ยวกรามใหญ่ดูดุร้ายน่ากลัว ผิวหนังหนาหยาบมีลายคล้ายสัตว์เลื่อยคลานจำพวกพวกกิ่งกาเป็นสิ่งมีชีวิตหรือนักล่าที่ออกไปทั่วจักวาลมันต้องการชัยชนะและศักดิ์ศรีของตนเอง ดวงตาอำมหิกวาดมองไปทั่วดาวเคราะห์มันรู้ว่าเจ้าเอเลี่ยนหัวแตงกวายังไม่ตาย มันฝั่งระเบิดไว้ที่จุดของยานเก่า ตัวมันเองรีบหนีขึ้นยานแม่ไปอีกไม่น่ามันจะครอบครองดวงดาวทุกๆดวง.
.
.
.
.
.
.
.........................
“ยามาดะ”
“ยามาดะ.......”
“เฮือก!!!!!”
“เขาพื่นแล้ว !!!”
ยามาดะรีบใช้มือปัดมือของคุณหมอที่ใช้ไฟฉายส่องลงที่ตาเขาสะดุ้งตื่นเพราะแสงไฟฉายกับเสียเรียกทำไมเขาถึงมาอยู่ที่เตียงคนไข้กันยามาดะนอนมองหน้าคุณหมอวัยกลางคนเพราะมึนงงอยู่หมอคนนั่นพูดกับเขามีผู้ใจดีพามาส่งที่โรงพยาบาลเธอสลบอยู่ในยานประหลาดในป่ามืดทางทิศตะวันออกของเมืองแถมตอนนั่นแผลของเธอที่พวกเรายังมีเลือดออกอยุ่ตรงหน้าท้องแล้วตัวของเธอเองก็หลับเป็นตายไปเกื่อบ3วันติดๆกัน แต่ทว่าเหมือนสิ่งนั่นจะทำให้แผลของเธอหายมันเหมือนสารเคมีที่ผมตรวจเจอในเส้นเลือดของเธอมันเหมือนยาที่ค่อยๆสมานแผลให้หายลงไปใน3วันจนตอนนี้เธอก็พื้นขึ้นมา แผลมันหายไปเลยโดยไร้รอย.........................
.................. คุณหมอพูดแล้วยิ้มยินดีกับยามาดะที่นอน งงอยู่ เขาจำความได้ว่ามีเอเลี่ยนมาช่วยเขาไว้แล้วหลังจากนั่นโดนลูกหลงของกระสุนปืนอื่นๆอีกเพียบที่เผลอหลงลืมไปจนจบที่เขาเจอก็คือตัวเขานั่งยานลี้ภัยที่อีกฝ่ายให้มายั่งโลกนี้......................
“ตอนนี้ท่านแฟรนโกอยากจะพบเธอมากๆเลย”
“ผมยังไม่ว่างจะพบครับตอนนี้”
“ไม่เอาน่าเขาเป็นคนช่วยออกค่ารักษาให้เธอนะยามาดะ”
“..........................”
“ทำไมทำหน้าแบบนั่นละ?”
“ผมเกรียดมันเจ้าแฟรนโก...........”
Guest
