my memories 1

credit - http://pixgood.com/love-memories-tumblr.html

หลายครั้งหลายหน ที่คนเรามักเลือกวิธีการจัดเก็บหน่วยความทรงจำ ด้วยการจำลองเหตุการณ์ต่างๆผ่านทางเลนส์กลมๆเพียงอันเดียว เพื่อบอกเล่าเรื่องราวมากมายหลากหลายอย่างแทนคำพูด แสดงออกทางสีหน้า จับต้องความรู้สึกผ่านแววตา คาดเดาที่มาจากเบื้องหลังแผ่นกระดาษเคลือบมันพอดีฝ่ามือ

ฉันเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่สามารถพูดได้ไม่หยุดปาก รู้ตัวว่ามีนิสัยค่อนข้างขี้อาย แม้ว่าในท้ายที่สุดจะกลายเป็นที่จดจำมากกว่าคุ้นเคยชอบพอ ฉันมักอยู่อย่างสันโดษภายใต้ท้องฟ้าสีเดิมๆแสนจะคับแคบ การเปิดตาเปิดใจรับสิ่งแปลกใหม่เพียงเพื่อเหตุผลในการดำเนินชีวิตเท่านั้น

...แม้จะชมชอบความเงียบสงัด แต่ลึกๆแล้ว ภายในใจของฉันกลับเกลียดความหงอยเหงา...

ในทุกๆวัน ฉันต้องสูดลมหายใจเข้าและออก เข้าและออก เข้า....และออก

ผู้คนรอบข้างต่างพากันแยกยิ้มโยกมือพลิ้วไหวไปมา...อย่างเป็นธรรมชาติ เพื่อนชายตัวสูงคนหนึ่งมักสวมเสื้อผ้าสีกากีพร้อมนกหวีดสีขาวคาอยู่ในปาก เด็กสาวตัวจ้อยมักวิ่งไล่ลูกนกลูกกาตามราวระเบียงบนชั้นสองของบ้านฝั่งตรงข้าม ก่อนจะโดนคุณยายหน้าตึงผมขาวโพลนดุว่าแล้วคว้าตัวลงไปส่งคุณครูที่รถตู้คันใหญ่ คุณนายสวยเสมอสวมหมวกปีกกว้างปล่อยผมยาวสยายเคลียหัวไหล่เปล่าเปลือยอย่างมีรสนิยม เอวเล็กคอด สะโพกมนกลมเป็นลูกน้ำเต้า ยามเดินเยื้องย่างก้าวผ่านหน้าร้านขายของชำของอาแป๊ะ มักมีเสียงสูงแหลมไม่ต่างไปจากนกกระจิบนกกระจอกไล่หลังไปตลอดทาง

ประตูหน้าบ้านกำลังแง้มปิดตามหลังฉันเข้ามา โลกที่มีเพียงฉันกลับคืนมาอีกหน

"...มีอะไรก็โทรมาได้นะ..."

เพื่อนคนหนึ่งเคยบอกฉันเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว

...ความทรงจำไม่ได้มีแต่ความสุขสมเสมอไป...

ฉันเคยเป็นเด็กสาวที่มีแต่อารมณ์อ่อนไหว เอ่อล้นมากมายจนต้องระบายออกด้วยการจดบันทึก

สมุดเล่มแรกเป็นแบบปกแข็งที่มีแม่กุญแจล็อกอีกชั้น

ความรู้สึกในตอนนั้นมีทั้งเพ้อฝัน วาบหวาม อ่อนเดียงสา และไร้ประสบการณ์

ถ้อยคำมากมายถูกขีดเขียนเชื่อมโยงไปมาอย่างมีเหตุผลและ"ไร้"เหตุผล

ไม่มีหัวประโยคหรือท้ายประโยค ไม่มีความนัยความหมายอันลึกซึ้ง

จะมีก็แต่เพียงคำว่า “ทำไม?” “เพราะอะไร?” และ “หรือเปล่า?”

...เพราะยังอ่อนวัยเลยยิ่งอ่อนไหว อารมณ์ของวัยรุ่นเปรียบเสมือนเส้นกราฟขึ้นและลง ราวกับจังหวะการเต้นของหัวใจสีหวาน...

ฉันเพิ่งเดินทางกลับมาจากงานเลี้ยงรุ่นในค่ำคืนหนึ่งใจกลางเมืองหลวง เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย เสียงชนแก้ว เสียงกระทืบเท้า เสียงเป่าปาก ล้วนแล้วแต่ฉุดกระชากให้ภาพในวันเวลาเก่าๆหวนคืนกลับมา หลังงานเลิกเพื่อนฝูงหลายคนยังคงจับมือกันไปดื่มต่อ หากแต่คนหลายคนลาจากไปพร้อมกับครอบครัวใหม่ของตนเอง และฉันเท่านั้นที่เดินจากมาเพียงลำพัง

...มักเป็น"ฉัน"คนนี้เสมอ...

ความทรงจำบางอย่างกระตุ้นเตือนให้ฉันนึกอยากกลับบ้านสวน สถานที่เดิมๆกับผู้คนหน้าเดิมๆ และบรรยากาศแบบเดิมๆ

...ความรู้สึกที่ทำให้หัวใจเต้นแรงเป็นครั้งแรก เกิดขึ้นที่แห่นนั้น...

ทันทีที่หอบกระเป๋าผ้าเข้าห้องนอนเล็กๆของตัวเองได้ กล่องกระดาษสีน้ำตาลแก่ที่มีฝุ่นจับหนาก็ถูกลากออกมาจากใต้เตียงนอน ฉันลังเลนิดหน่อยตอนที่เปิดฝากล่องขึ้นแล้วเห็นสมุดสีเหลืองอ่อนนอนนิ่งอยู่บนสุด

...สมุดบันทึกเล่มแรก...

ไม่มีแม่กุญแจเพราะฉันทำดอกลูกมันหายไปนานมากแล้ว

เมื่อพลิกเปิดหน้าแรก บางสิ่งบางอย่างก็ร่วงลงสู่หน้าตัก

...กระดาษสีชมพูสีซีดจางถูกพับเก็บเป็นรูปทรงดอกไม้...

“...ไม่เหลือกลิ่นแล้วสินะ”