สองภพพิษฐาน
“ถึงจะสิ้นวิญกี่ครั้ง
ฉันก็ยังรักเธอฝังใจ
ถึงจะสิ้นดวงจันทร์ไฉไล
ไม่เป็นไรเพราะยังมีเธอ”
-เพลง รักไม่รู้ดับ-
บทนำ
ปีพุทธศักราช ๒๔๓๙ สมัยรัชกาลที่ ๕
"คุณหลวง!อย่าเป็นอะไรนะขอรับ"ร่างเล็กเขย่าร่างของหลวงประภากรที่ต้องคมดาบนอนบาดเจ็บอยู่ในอ้อมแขนของตน
"หึ! หากฉันตายไป ก็คงสมใจพ่อพฤกษ์กับขุนนคเรศแล้วล่ะสิ"หลวงประภากรพูดด้วยเสียงน้ำเสียงแผ่วเบาแต่แฝงด้วยความขุ่นเคืองและความน้อยใจ
"ไม่นะขอรับ!!คุณหลวงกำลังเข้าใจกระผมผิดนะขอรับ"น้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่หวานของพฤกษ์บ่งบอกว่าตัวเขาไม่ได้เป็นอย่างที่หลวงประภากรกล่าวมา
"พ่อพฤกษ์ไม่ต้องแก้ตัวดอก ฉันเห็นอยู่เต็มตา ข้าหลวงประภากรขอพิษฐาน ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ข้าจะขอตามพ่อพฤกษ์ไปทุกภพทุกชาติ ไม่ว่าใครก็มิอาจพรากพ่อพฤกษ์ไปจากฉันได้ "
คุณหลวงประภากรกล่าวกับ พฤกษ์ก่อนสิ้นใจ
**นี่เป็นวายเรื่องแรกของไรท์เองค่ะดีไม่ดีก็ติชมกันด้วยนะคะฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ