=br=
บทนำ
คืนที่ท้องฟ้านั้นเต็มไปด้วยความมืดไม่มีแสงของดวงจันทร์หรือแม้กระทั่งเเสงดาวสว่างบนท้องฟ้าให้ได้มองเช่นวันที่ผ่านมา เวลากลางดึกของค่ำคืนที่แสนเงียบเหงากลับปรากฎร่างของเด็กชายร่างเล็กที่นอนเเนบนิ่งอยู่บนถนนเส้นเปลี่ยว
"อึก " ร่างเล็กพยายามเปล่งเสียงออกมาพร้อมกับตาสีนิลที่มองไปข้างหน้าด้วยสายตาพร่ามัว เนื้อตัวม่อมเเมมเต็มไปด้วยบาดเเผลจากการถูกทารุณอย่างสาหัส
ปลายเท้าอีกสามร้อยเมตรมีชายรูปร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาเเต่งกายด้วยชุดสูทราคาเเพงสีดำมือขวาถือขวานเดินตรงมายังคนที่นอนอยู่เเนบนิ่งไม่ไหวติ่ง
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงส้นรองเท้าหนังเดินกระทบกับพื้น ได้ยินจังหวะที่เดินมาด้วยท่าทางไม่รีบร้อน
"อึก!..."ร่างที่นอนอยู่เริ่มสั่นเมื่อได้เสียงของรองเท้าราคาเเพงก้าวใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเสียงนั้นหยุดอยู่ตรงปลายเท้า
"เป็นเด็กที่ดื้อจริงๆน้าา~"น้ำเสียงทุ่มเย็นเอ่ยออกมาด้วยใบหน้ายิ้มเเย้ม หากแต่ดวงตาสีดำมืดนั้นถูกครอบครองไปด้วยความเย็นชา เขาเดินตรงขึ้นไปเเล้วนั่งลงหน้าคนที่นอนสั่นเหมือนลูกนกที่โดนตัดปีก
"หนีออกมาแบบนี้ก็เเย่นะสิ~"คนตัวสูงยังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขี้เล่น จ้องไปยังคนที่นอนสั่น ยิ่งเห็นคนตรงหน้ากลัวเขา ก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบในตัวเขามากขึ้น เอื้อมมือไปลูบใบหน้าหวานช้าๆ
"อึก!"มือที่เอื้อมไปลูบชะงัก กึก! เล็กน้อยเมื่อคนที่นอนอยู่ทำท่าทางรังเกียจพร้อมมองมาที่เขาอย่างผิดหวัง ดวงตาสีดำลุกวาวด้วยความตื่นเต้นวูบหนึ่ง ก่อนจะถูกปรับให้เหมือนเดิม ยิ้มเหยียดมองคนตรงหน้า
"รังเกียจ?"น้ำเสียงถูกปรับให้เย็นชาเล็กน้อย ก่อนเอื้อมมือลูบไปบนริมฝีปากเล็กที่ถูกเจ้าของปากกัดด้วยฟันขาว
"เป็นผู้ชายที่มีใบหน้าสวยจริงๆด้วย"ร่างสูงจ้องมองไปยังใบหน้าขาวที่ตอนนี้ซีดไปหมด ความสนุกบางอย่างเล้นเข้ามาในหัวพร้อมกับกระตุกยิ้มร้ายออกมา มือใหญ่บีบเข้าไปที่คางร่างเล็กตรงหน้า ไม่นานคนที่มีใบหน้าหวานก็เเสดงความเจ็บออกมา
"ป..ปล่อย...อึก!"ใบหน้าหวานนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อคนตรงหน้าบีบเข้าที่คางเขา มองร่างสูงด้วยความหวาดกลัว
"จะหนีอยู่ไหม?"น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มสวยแต่หากมองดูดีๆรอยยิ้มนั้นกลับปรากฎความสยองที่ไม่คิดว่าจะประทับอยู่บนหน้าตาหล่อเหลาของคนตรงหน้าได้
"อึก..ม..ไม่.."น้ำเสียงพยายามเอ่ยออกมาด้วยความยากลำบาก ไม่นานเเรงบีบบนคางผ่อนเเรงลง พร้อมกับสติของร่างที่นอนอยู่ค่อยๆเลือนหายไปก่อนจะดับวูบลง
=br=
"ถึงอยากจะหนี...."เสียงเยือกเย็นเอ่ยออกมาเบาๆ..."นายก็หนีไม่พ้นหรอก แจ็คสัน" ร่างสูงฉีกยิ้มเย็นก่อนจะค่อยๆอุ้มร่างที่ไร้สติไว้บนเเขน มุ่งหน้าไปยัง บ้านของเขาสองคน
Guest
