"เธอคือ ดวงตาของฉัน" ( ตอนที่ 1 )

พระเอก :  Aarav   ชื่อเล่น  Aarvi  (อารนาฟ ).

นางเอก :  Sanaa   (ซาน่า)

นางรอง : Neysa ( เนซ่า )

ปี ค.ศ. 2008

ป้ายรถเมล์บริเวณหน้าสถานีตำรวจแห่งหนึ่ง

Neysa หอบหิ้วถุงพะรุงพะรังตั้งใจวิ่งให้ทันรถประจำทางเบอร์ 404...เสียงเรียกชื่อของเธอดังมาแววทางด้านหลัง...” ยายบ้า Neysa ทิ้งฉันไว้คนเดียวอีกแล้ว “ ฝีเท้าวิ่งของ Pooja อดีตนักวิ่งของมหาวิทยาลัยวิ่งตามเพื่อนออกมา....” นี่เธอรู้ไหมว่า เวลานี้เวลาเลิกงาน ถ้าไม่จองคิวตรงนี้.....ฉันพลาดไปแล้ว 3 คัน “ เสียงพูดคุยส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังลั่นเป็นวิสัยของหญิงสาวในสมัยนี้.  Rameshเป็นผู้ช่วยหรือผู้หมวดลูกน้องท่านสารวัตรPrakash( ปรากาศ)บิดาของNeysa….เดินตามสองสาวหยุดมองที่ริมรั้วของสถานีตำรวจ. “ นั่นไงมาแล้ว กระโดดให้ทัน ฉันไม่ช่วยนะPooja” Neysaยืนมองรถประจำทางจอดตรงหน้าเธอ. แสงแดดแรงจัดสะท้อนกระจกหน้าต่างส่องบริเวณใบหน้าของเธอ. กระเป๋าสะพายคือกำบังแสงแดดชั่วคราว. รถประจำทางอินเดียมีกฏให้ผู้โดยทางขึ้นทางประตูหลัง และก้าวลงที่ประตูด้านหน้า. สายตาของNeysa มองที่ผู้โดยสารเก้าอี้สุดท้าย....ผู้ชายผิวขาว สะอาด คิ้วเข้ม ตาโต จมูกโด่ง กำลังสวมแว่นตาต่อหน้าเธอ “ อ้าว ยายบ้าหยุดทำไม เร็วๆคนข้างหลังดันฉันแล้ว “  Neysa รู้สึกตัวรีบก้าวขึ้นอย่างว่องไว  ร่างของเธอแทรกเดินเข้าไปยืนในแถวสุดท้าย....เธอผ่อนลมหายใจออกอย่างเบาๆ แต่สายตาของเธอจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นไม่กระพริบตา. Poojaอ่านตัวอักษรภาษาอังกฤษพ่นสีขาว “ Lady Seat Only “. ด้านบนของหน้าต่างตรงที่นั่ง.

Neysa สาวงามวัย 25 ปี เรียบจบปริญญาโทด้านการไฟฟ้า ผิวขาวหมดจด ใบหน้าเรียวรูปไข่ ในชุดสีเขียวกระโปรงยาว “ คนสมัยนี้เห็นแก่ตัว ที่นั่งผู้หญิง แต่ผู้ชายก็หน้าด้านเข้าไปนั่ง  ดูคุณป้าสูงวัยยืนจนตัวงอ เชอะ “ เสียงบ่นเริ่มขึ้นจาก Pooja. “ เขาเรียกคนเห็นแก่ตัว “ Neysaเอ่ยปากออกมาเบาๆ หลังจากสายตาที่แอบมองใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้น. ในขณะนั้นชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากขวานิดๆไม่ขยับหรือลุกขึ้น. อารมณ์ของสาวสองเริ่มเพี้ยนเพราะความร้อน วาจาที่ไม่น่าฟังหลุดออกไปโดยไม่รู้ตัว “ หน้าด้านไร้ยางอาย หน้าตาดีแล้วไง “ คำพูดเปล่งออกมาทำให้ผู้โดยสารท่านอื่นๆ มองทั้งสองฝ่าย “ ผมขอโทษครับ ผมจะลุกให้คุณป้านั่งก็ได้ครับ “ ชายหนุ่มรูปงามลุกขึ้นยืน ยืดแขนขึ้นคว้าราวจับด้านบน ก้าวเท้าออกข้างๆอย่างช้าๆ ออกมายืนประชิดติดร่างของNeysa. รูปร่างสูงใหญ่ดูสง่างาม สวมเสื้อยืดสีเทา กางเกงสีดำสนิท สะพายเป้หนังสีน้ำตาลเข้ม กลิ่นโคโลญหอมกลบกลิ่นตัวผู้โดยสารข้างๆ ทำให้เธอเริ่มรู้สึกหวั่นๆพยายามนิ่งไม่แสดงอารมณ์ “ ขอโทษครับ ผมควรจะลุกขึ้นให้ที่นั่งตั้งแต่พวกคุณขึ้นมา “ น้ำเสียงของเขาก้องกังวานมีเสน่ห์ไม่ใช่น้อย. Poojaหันหลังมองใบหน้าของชายหนุ่มท่านนี้เช่นกัน. Neysaได้จังหวะแทรกผ่านร่างของเขามายืนชิดใกล้เพื่อนสาว.

รถประจำทางเริ่มจอดป้าย ผู้โดยสารขึ้นและลงมากพอสมควร. กระเป๋ารถเมล์เดินวนไปวนมาเพราะที่นั่งเปลี่ยนแปลงมาอยู่ด้านหน้าแทนชั่วคราว.

การจราจรเริ่มโล่งขึ้น คนขับรถประจำทางเร่งความเร็วขึ้นเพื่อแซงรถเก๋งสีขาวกลับเข้ามาอยู่ในเลนของรถประจำทาง. ทันใดนั้นรถประจำทางเบรกกะทันหันเพื่อให้รถมอเตอร์ไซด์ที่กำลังหลบสุนัขวิ่งตัดหน้า แรงเบรกอย่างแรงทำให้ผู้โดยสารเซล้มระเนระนาด ฝ่ามือหนาๆของชายหน้าหล่อรั้งร่างของNeysaไว้ทัน เขาดึงร่างเธอเข้าแนบลำตัวกอดเธอด้วยมือข้างเดียว ใบหน้าของเธอพิงแผ่นอกกว้าง เสียงหัวใจของเข้าเต้นแรง “ เจ็บหรือเปล่า คุณผู้หญิง “ ฝ่ามือบางๆของเธอตวัดขึ้นจะตบหน้าของเขา. เสียงผู้หญิงชราดังขึ้นข้างๆเธอ “ หนูเข้าช่วยหนูไว้ จะทำร้ายเขาทำไม  ถ้าเขาไม่คว้าร่างหนูไว้ทัน รับรองหนูเจ็บมากด้วย “ ปลายนิ้วทั้งหมดกำลง หันไปมองหญิงชราที่ส่ายหน้าในความหมายว่า ไม่สมควร “ ยายบ้า ช่วยฉันได้ไหม ขาฉันติดใต้เก้าอี้ “ Pooja เรียกเพื่อนให้ช่วยเพราะล้มกลิ้งไปก่อนหน้าเรียบร้อยแล้ว Neysa รีบเข้าไปช่วยเพื่อนพร้อมก้มเก็บถุงหิ้วที่ตกกระจาย.

“ พี่ Aarvi ทำไมไม่นั่งครับ  ผมให้พี่นั่งก่อนหน้านี้ ลุกทำไม “ เสียงกระเป๋ารถเมล์ดังขึ้นพร้อมจับแขนของเขาให้นั่งลง “ ใครบังคับให้คนตาบอด สละที่นั่ง” Nesya ได้ยินชัดทั้งสองหู “ คนตาบอด “. ดวงตาของเธอมองที่ข้อมือด้านซ้ายของเขามีสายรัดบอกว่าเป็นคนพิการ // พระเจ้า เธอทำอะไรลงไป //. ใบหน้าของเธอเริ่มชาเหมือนคนจะเป็นลม..ยืนมองใบหน้าของเขาเพียงอย่างเดียว. “ พี่ Aarvi ถึงป้ายแล้วครับ  ขอทางด้วยครับ “ เสียงกระเป๋าร้องขึ้นขอทางเดินให้ชายหนุ่ม ไม้เท้าที่พับเก็บกระเป๋าสะพายด้านข้างถูกดึงออกมา. เสียงดังก๊อกๆเคาะของทางดังขึ้นเป็นจังหวะ.  Nesya รู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น “ นี่ Pooja ฝากของพวกนี้กลับบ้านให้ฉัน เจอกันพรุ่งนี้  ขอไปทำธุระก่อน “. น้ำเสียงของเธอเหมือนรีบเร่ง “ อะไรของเธอ “ร่างของ Nesya ก้าวลงจากรถเมล์วิ่งตาม Aarvi “ คุณ  คุณ Aarvi หยุดก่อนค่า “ ฝีเท้าของเขาหยุดลง ยืนนิ่ง “ ตามผมมาเพื่อจะตบผมเหรอครับ”  รูปร่างหน้าตาไม่เหมือนคนตาบอดแม้แต่นิดเดียว “ เปล่าค่ะ ฉันจะมาขอโทษคุณ ฉันขอเป็นเพื่อนเดินไปส่งคุณได้ไหม”.