พ่อเพื่อน

...พ่อเพื่อน... 

คุณเคยรู้สึกปลื้มใครมากๆ สักคนมั๊ย 

...ปลื้มเพราะเขาดูดีทุกอย่าง... 

...ปลื้มเพราะเขาเก่งทุกด้าน... 

...ปลื้มเพราะเขาดูอบอุ่น... 

...ปลื้มเพราะเขาใจดี... 

ฯลฯ 

แต่พอได้สัมผัสตัวตนเขาจริงๆ มันกลับ............. 

ธีภพ นภัสวันต์ (ใหญ่)  อายุ 35 ปี 

มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเขาปลื้มผมมาก เขาเห็นผมเป็นเหมือนเทพบุตร

ทีแรกผมก็ไม่ได้อะไรหรอกน่ะ เเต่ไปๆ มาๆ ด้วยความที่เด็กนั้นมันน่ารักและด้วยสันดานของผม

ที่ห้ามความเหี้ยของตัวเองไม่ได้ ต่อให้บอกตัวเองยังไงว่านั้นเพื่อนลูก นั้นเพื่อนลูก แต่ก็แมร่ง....

ผมมันไม่ใช่คนดีไง.......

" กะแค่อาไม่ได้เป็นอย่าง

ที่โชนคิด เรา

ต้องร้องไห้หนักขนาดนี้เลยเ

หรอครับ..หื้ม.."

ปวิช  จารุรัตน์ (โชน) อายุ 16 ปี 

สำหรับผมเขาเคยเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ

เคยเป็นคนที่อบอุ่น เคยเป็นคนที่อ่อนโยน

ผมเคยนับถือเขาเหมือนพ่อ เคยเคารพและเทิดทูนเขามากจนอยากจะเป็นให้ได้แบบเขา ในขณะที่

ลูกชายที่เป็นเพื่อนสนิทของผมจะมาบอกให้ผมฟังเสมอว่าพ่อของตัวเองไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด

แต่ผมก็เลือกจะไม่เชื่อ เพราะสิ่งที่เขาสร้างขึ้นให้ผมได้เห็นว่าเขานั้นคือเทพบุตร แต่ข้างในจิตใจเขามันไม่ใช่......

เขาทำลายความเชื่อมั่น ความเชื่อใจ ที่ผมมีให้เขาได้ในคืนเดียว

" ผมไม่อยากอยู่กับคุณ ทำไมต้องบังคับผมด้วย...อึก... "

ธีทัต  นภัสวันต์ (ธีม) อายุ 16 ปี 

ไม่รู้ว่าไอ้โชนมันคิดอะไรทำไมถึงได้ยกย่องชื่นชมพ่อผมนัก ขนาดลูกแท้ๆ อย่างผมยังไม่บูชาคุณใหญ่ถึงขนาดมันเลยว่ะ ทั้งที่ผมก็บอกมันทุกวันว่า " พ่อกูไม่ได้ดีอย่างที่มึงคิด เขาดีกับกูก็จริงแต่แค่กับกูคนอื่นไม่ "

และผมก็ไม่ได้โกหกมันน่ะ สิ่งที่ผมพูดมันคือเรื่องจริงพ่อดีกับผม ตามใจผมก็จริงแต่กับคนอื่นมันไม่ใช่เขาไม่ได้ดีกับทุกคน ทำไมไอ้โชนถึงไม่เข้าใจ หรือต้องรอให้มันเจอของจริงก่อนว่ะมันถึงตาสว่าง

" กูเตือนมึงแล้วน่ะ ถ้ามึงยังเข้าใกล้เขาอยู่แล้ววันไหนพ่อกูร้ายใส่มึงขึ้นมากูบอกเลยว่าตัวกูก็ช่วยมึงไม่ได้ "

.........................................................................................................

**** ไม่ชอบไม่ต้องอ่าน อ่านแล้วไม่ชอบกดออกนะคะ ไม่เม้นด่าเรานะ ขอร้องค่ะ